เส้นที่ห้ามใครก้าวข้ามเด็ดขาด2

ฝั่งของกวิน

กวินนั่งอยู่ในรถยนต์ ลมหายใจหนักหน่วง เลือดที่ไหลออกจากบาดแผล ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเพราะสิ่งเดียวที่เขาคิดถึงตอนนี้มีเพียงแค่...วันสุข

"รอหน่อยนะ ฉันกำลังไปช่วยเธอแล้ว" กวินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

รถยนต์หลายคันแล่นฝ่าเส้นทางมืดสลัวของฮ่องกง มุ่งหน้าสู่โกดังร้างริมท่าเรือ ภายในรถคันหน้า กวินนั่งอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเขาเย็นชาจนคนรอบข้างไม่กล้าเอ่ยปาก แขนข้างหนึ่งของเขาพันผ้าแน่นหนาเพื่อห้ามเลือด แต่แววตากลับเด็ดเดี่ยวและดุดันเสียยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

"ไหวแน่นะ" คีย์ถามเสียงหนัก

"กูไม่เป็นไร" กวินตอบเสียงต่ำ "ไม่มีอะไรสำคัญกว่าการเอาวันสุขกลับมา"

คีย์พยักหน้า พลางเช็คปืนสั้นในมือให้พร้อม

"ตามแผนนะ ยิงเปิดทางที่ด้านหน้า กูกับทีมบุกเข้าด้านหลัง มึงเข้าไปหานายหญิงโดยตรง"

"อืม" กวินรับคำสั้น ๆ ดวงตาของเขาแข็งกร้าว ราวกับพร้อมฟาดฟันศัตรูให้แหลกละเอียด

ด้านในโกดังร้าง วันสุขถูกมัดมือไขว้หลัง ปิดปากสนิทด้วยเทปกาว นั่งอยู่บนเก้าอี้เก่า ๆ ท่ามกลางแสงไฟเพียงดวงเดียวที่สาดลงมา เสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังรอบตัว

"อีกไม่นาน ไอ้กวินก็จะต้องมา" หลงเว่ยยืนพิงกำแพงยิ้มอย่างคนเลือดเย็น

"แล้วฉันจะได้เห็นมันคุกเข่า ขอชีวิต...เพื่อผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่ง"

แววตาของวันสุขสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แต่ในใจกลับมีเสียงเล็ก ๆ ดังกึกก้อง กวินต้องมา...เขาต้องมา เธอเชื่อมั่นในตัวเขาทั้งที่ไม่ควร

ปฏิบัติการเริ่มขึ้น ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังลั่นขึ้นจากทางด้านหน้าของโกดัง คนของหลงเว่ยรีบกระจายตัวเข้าป้องกัน ในความโกลาหลนั้น ร่างสูงใหญ่ของกวินสวมเสื้อดำแนบตัว ลอบเข้ามาทางประตูหลังอย่างไร้เสียง แผลที่ไหล่ยังเจ็บแปลบ แต่เขาไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน ดวงตาคมกริบกวาดหาตำแหน่งของวันสุขทันที

เขาเห็นแล้ว! วันสุขนั่งอยู่ตรงกลางโกดังไม่ไกลนัก แต่มีการ์ดติดอาวุธอยู่รอบตัวเธอถึงสี่คน กวินกัดฟันแน่น เขายกปืนขึ้นเล็งอย่างแม่นยำ

ปัง! คนแรกล้มลงอย่างเงียบกริบ คนที่เหลือหันขวับไปตามเสียง ทันใดนั้นเองร่างสูงของกวินก็พุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว ศอกกระแทกเข้าขากรรไกรศัตรูอีกคนเสียงดังกร๊อบ ก่อนจะหันปืนยิงสกัดอีกสองคนที่พุ่งเข้ามา เลือดสาดกระเซ็นบนพื้นเย็นเฉียบ วันสุขมองภาพเบื้องหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

กวินกำลังต่อสู้เพื่อเธอ แม้ว่าเลือดยังคงไหลซึมจากแขนซ้ายของเขาไม่หยุด ในจังหวะสุดท้ายกวินวิ่งเข้าไปปลดเชือกที่มัดวันสุขไว้ และแกะเทปกาวที่ปิดปากเธอออก

"ไม่เป็นไรนะ" เสียงของเขาแผ่วเบา แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงหา ผิดกับกวินคนก่อนที่เธอเคยเจอแทบหมดสิ้น คนที่เย็นชาและใจร้ายกับเธอจนเกลียดเข้ากระดูกดำ

วันสุขเบิกตากว้าง น้ำตาเอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

"นายมาจริง ๆ"

แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะหนีไปได้ เสียงปืนจากด้านหลังก็ดังขึ้นอีกครั้ง!

ปัง!! กวินกระชากตัววันสุขมากอดแนบอกตัวเอง บังร่างเล็กนั้นไว้ จนกระสุนเฉียดเข้ากลางหลังของเขาอย่างจัง

"อึก..." กวินเซไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมล้ม

"กวิน!!" วันสุขร้องเสียงหลง และน้ำตาไหลพราก

"ไม่เป็นไร..." เขากระซิบเบา ๆ

ในจังหวะนั้นเอง คีย์พร้อมลูกน้องก็ทะลวงเข้ามาในโกดังอย่างบ้าคลั่ง! เสียงปืนดังสนั่นทั่วทั้งโกดังจนแสบแก้วหู

"พานายหญิงไป!!" กวินตะโกนสั่ง ขณะที่คีย์รีบวิ่งเข้ามาประคองเขา

"มึงไม่ไหวแล้ววิน!" คีย์สบถ แต่กวินส่ายหน้าดื้อดึง

"ฉันไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด"

"งั้นก็ไปด้วยกัน!!" คีย์ตะโกนสวนกลับ ก่อนจะยิงเปิดทางให้พวกเขาวิ่งฝ่าควันปืนออกไป

กวินรีบก้าวขึ้นรถยนต์ ที่ลูกน้องจอดเทียบรอ เขานั่งพิงเบาะหายใจหนัก มือข้างหนึ่งพยายามกุมแผล เลือดไหลอาบจนเสื้อเปียกชุ่ม วันสุขนั่งข้าง ๆ มองเขาด้วยหัวใจสั่นไหวสุดขีด เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า กวินจะยอมเอาชีวิตตัวเองเข้าแลก...เพื่อปกป้องเธอ เธอเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของเขาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม เหมือนกับว่าเธอไม่เคยเกลียดเขาเลยเสียอย่างนั้น

"ขอบคุณนะ..." เธอพูดเสียงเบา ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป กวินลืมตามองเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะกระตุกยิ้มอ่อน

"ผมสัญญา...จะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว" แล้วเปลือกตาของเขาก็ปิดลงอย่างอ่อนแรง...

“กวิน!! อย่าหลับนะ นายได้ยินฉันไหม...กวิน!”

เสียงล้อรถบดกับถนนอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหยุดลงหน้าเซฟเฮาส์แห่งหนึ่งที่คีย์เตรียมไว้ล่วงหน้า

"รีบพาเขาเข้าไปเลย!" คีย์สั่งลูกน้องเสียงเข้ม

วันสุขประคองร่างสูงใหญ่ของกวินที่แน่นิ่งลงเรื่อย ๆ

เลือดที่ไหลไม่หยุดทำให้ใจเธอร้อนรนจนแทบขาดใจ

"กวิน...นายต้องอดทนไว้!" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ

เปลือกตาของกวินขยับเล็กน้อยก่อนจะปรือขึ้นมอง เขากระตุกยิ้มเบา ๆ อย่างพยายามปลอบเธอ

"ผมไม่ตายง่าย ๆ หรอกน่า" เสียงแหบพร่าแต่ยังคงไว้ซึ่งความขี้เล่น

วันสุขน้ำตาซึม แต่ยังคงกัดฟันประคองเขาอย่างมั่นคง

ในห้องพักฟื้นคีย์กับลูกน้องจัดการทำแผลเบื้องต้นอย่างรวดเร็ว แล้วปล่อยให้วันสุขอยู่ดูแลกวิน หญิงสาวนั่งข้างเตียง มองดูร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยหัวใจบีบรัด

เธอเอื้อมมือไปแตะมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

"ทำไมต้องเสี่ยงชีวิตขนาดนี้..." เธอพึมพำเบา ๆ ราวกับถามตัวเอง

กวินลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นแม้จะอ่อนแรง แต่ยังคงมองเธออย่างมั่นคง

"เพราะคุณสำคัญ จนผมยอมเสียอะไรไปไม่ได้" เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ทุกถ้อยคำแน่นหนักจนวันสุขเผลอกลั้นหายใจ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบเจ็บอก

"แต่ฉัน..." วันสุขเม้มปากแน่น เสียงสั่นพร่า "ฉันยังไม่ให้อภัยนาย ฉันยังเกลียดนายอยู่"

คำพูดนั้นสั่นสะเทือนหัวใจของคนฟังอย่างรุนแรง แต่กวินกลับยิ้มอ่อนอย่างเข้าใจ

"ไม่เป็นไร" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว "ขอแค่คุณยังอยู่ตรงนี้...ให้ผมได้ปกป้องคุณ ก็พอแล้ว"

วันสุขก้มมองมือที่กุมมือเขาไว้แน่น เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงยังไม่ยอมปล่อยเขาไป ทั้งที่เธอควรจะโกรธ เกลียด และผลักไสเขา แต่ความอ่อนโยนในแววตาของเขา ความอบอุ่นในอ้อมแขนที่เคยโอบเธอไว้เมื่อคืน มันกลับค่อย ๆ ทลายกำแพงในหัวใจเธออย่างช้า ๆ ทีละนิด...ทีละนิด

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง วันสุขเช็ดตัวให้กวินด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ผิวกายของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผลเก่าและใหม่ แต่แทนที่เธอจะรู้สึกกลัว เธอกลับรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

"นายมันบ้า..." เธอบ่นเบา ๆ

"หึ...รู้ตัวอยู่แล้ว" กวินแสยะยิ้มอ่อน แม้จะยังดูเหนื่อยล้า

"แล้วทำไมถึงยังทำ" วันสุขเผลอถามอย่างลืมตัว

กวินลืมตามองเธอ ดวงตาคู่นั้นลึกซึ้งจนเธอแทบหายใจไม่ออก

"เพราะคุณเป็นคนของผม" ประโยคสั้น ๆ แต่หนักหน่วงเกินกว่าที่วันสุขจะต่อต้านได้ ใบหน้าของเธอร้อนวูบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบหันหน้าหนี พยายามซ่อนความวูบไหวที่กำลังท่วมท้น

"อย่าเพ้อเจ้อ..." เธอพึมพำเบา ๆ

กวินยิ้มอ่อนแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ทิ้งให้วันสุขนั่งเฝ้าเขาเงียบ ๆ แต่ในใจเธอกลับไม่สงบ เหมือนร่างกายเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเธอกำลังสั่นไหวและกำลังสับสน