ตอนที่ 3 แขกคนสำคัญ (2)

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง อธีน่าถูกช่างแต่งหน้าทั้งสองรุมกันช่วยแปลงโฉมให้เธอกันยกใหญ่ จนรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าในตอนที่ได้นางฟ้าใจดีมาช่วยแปลงโฉมให้ไปเข้าร่วมงานเต้นรำกับเจ้าชาย

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่อาจเป็นเจ้าหญิงได้ หากแต่จะกลายเป็นแม่มดร้ายที่หมายจะปลิดชีพของเจ้าชายคนนั้นเสียมากกว่า...

ใบหน้าสวยหวานเป็นเค้าโครงเดิมมาตั้งแต่ต้น ถูกบรรจงแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางคุณภาพดีอย่างละเมียดละไม เก็บรายละเอียดทุกอณูบนใบหน้า กระทั่งเผยให้เห็นความงดงามจนยากที่จะละสายตาเมื่อได้มอง

อาจเป็นเพราะหญิงสาวไม่ใช่คนขี้ริ่วขี้เหร่อะไรอยู่แล้ว เมื่อถูกจับมาแปลงโฉมเพียงเล็กน้อยก็กลับกลายเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาในระยะเวลาอันสั้น

“สวย... สวยมากเลย” น้ำเสียงเอ่ยอย่างตกตะลึงของช่างแต่งหน้าทำเอาออเดียน่าถึงกับทำตัวไม่ถูก แต่ส่วนหนึ่งก็มาจากฝีมือของอีกฝ่ายที่ปราณีตทุกรายละเอียดจนเธอดูดีได้มากขนาดนี้

“หน้าสดก็ว่าสวยแล้ว พอแต่งหน้าแล้วสวยยิ่งกว่าเดิมอีก แบบนี้นายใหญ่จะต้องตบรางวัลให้พวกเราแน่นอนเลย”

“ขอบคุณนะคะ” เธอไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณทั้งสองคนที่มาช่วยเธอแต่งหน้าอยู่นานเกือบสองชั่วโมง ตั้งแต่สวมชุดราตรีมาจนทำผมและแต่งหน้า

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ยังไงก็เป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว ว่าแต่จะไม่สวมสร้อยเพชรจริง ๆ เหรอคะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ มันไม่เหมาะกับฉันหรอก” สร้อยเพชรที่วางอยู่ในกล่องเป็นสิ่งเดียวที่เธอเลือกจะไม่สวมมันไปด้วย อย่างไรเสียเมื่อส่งของให้กับอีกฝ่ายเสร็จก็หมดหน้าที่ของเธอแล้ว

ข้าวของพวกนี้ท้ายที่สุดก็ต้องคืนกลับไปให้คนที่ส่งมันมาให้เธอ มูลค่ารวม ๆ แล้วน่าจะไม่น้อยเลยทีเดียว

ออเดียน่ามองตัวเองในกระจกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่คิดว่าจากลูกคนใช้ในบ้านจะต้องมาสวมบทเป็นคุณหนูของตระกูลภายในระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน

เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นตัวเองในชุดราตรีที่สวยงามขนาดนี้ ทุกอย่างราวกับความฝัน และคงจะเป็นครั้งเดียวที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างเจ้าหญิงเช่นกัน

“ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว พร้อมหรือยังคะ” ช่างแต่งหน้าสาวหันมาถามพลางคลี่ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ท่าทางของทั้งสองคนดูตื่นเต้นกว่าเจ้าตัวเสียอีก

“ค่ะ” เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วจึงหันไปพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย แล้วก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจประหนึ่งว่าเธอไม่ได้ปลอมตัวเป็นใคร

ร่างของชายฉกรรจ์หลายคนยื่นเรียงรายกันตั้งแต่บันไดของห้องพักไปจนถึงด้านบนของดาดฟ้า หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับคนเหล่านั้น เพราะแค่เดินผ่านก็สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวแล้ว

ดาดฟ้ากว้างประดับไปด้วยแสงไฟสีขาวและเหลืองไล่เรียงไปตามขอบรั้ว มุมหนึ่งถูกวางด้วยโต๊ะและเก้าอี้สีขาวสะอาดตาวางอาหารไว้ด้านบนพร้อมกับไวน์องุ่นยี่ห้อแพง

ร่างเพรียวบางปรากฏตัวในชุดราตรีสีแดงที่ชายหนุ่มเป็นคนเลือกเองกับมือ แสงพระจันทร์สาดส่องลงมากระทบกับผิวขาว สายลมอ่อน ๆ ก็พัดโชยมาพร้อมกับความเย็นจนออเดียน่าเริ่มห่อไหล่เล็กน้อย

เธอมองไปรอบบริเวณซึ่งไม่มีชายสวมชุดดำยืนอยู่เหมือนข้างล่าง มีเพียงเจ้าของร่างสูงโปร่งที่กำลังยืนอยู่บริเวณริมขอบรั้วของดาดฟ้า

“ยินดีที่ได้พบ... คุณเอลล่า” ชายหนุ่มหมุนตัวหันกลับมาสบตากับเธอ เพียงเสี้ยววินาทีที่สายตาสองคู่ต่างจ้องมองกันและกัน ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเผยรอยยิ้มที่มุมปากและเดินตรงมาหาเธอที่กำลังยืนหยุดนิ่งอยู่ตำแหน่งเดิม

“เอ่อ...เช่นกันค่ะ”

“นั่งลงก่อนสิ” เขาผายมือให้เธอนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน

ท่าทีสุภาพของชายหนุ่มต่างจากที่ออเดียน่าคิดเอาไว้ไม่น้อย ใบหน้าคมคายรับกับเครื่องหน้าที่ลงตัวราวกับพระเจ้าบรรจงเลือกสรรมาเป็นอย่างดี แต่ยังคงไว้ซึ่งความผสมผสานระหว่างเอเชียและยุโรปที่มองออกได้อย่างชัดเจน

เสี้ยววินาทีหนึ่งทำให้ออเดียน่าหยุดชะงักไป ก่อนจะรีบดึงสติกลับมาพลางนั่งลงตามคำเชิญของอีกฝ่าย

“ทานอาหารก่อนเถอะ แล้วเราจะได้คุยกัน” น้ำเสียงราบเรียบชวนให้บรรยากาศแลดูอึดอัดมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

“ค่ะ” ออเดียน่าพยักหน้าอย่างรู้สึกเกร็งไปหมด แต่ก็เริ่มทานอาหารอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปตามเวลาที่กำลังเดินหน้าอย่างต่อเนื่อง

หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา สายตาของเธอจ้องมองเพียงอาหารที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่รู้เลยว่าสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายกำลังจับจ้องทุกการกระทำของเธออยู่เสมอ