ตอนที่ 3 แขกคนสำคัญ (1)

เรือสำราญขนาดกลางจอดเทียบท่าเรือตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเล นักท่องเที่ยวต่างก็เดินขึ้นเรือกันอย่างอารมณ์ดี ไม่บ่อยนักที่จะมีเรือสำราญมาจอดเทียบท่าที่นี่

ออเดียน่าเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาขึ้นเรือไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ แต่ยังคงแอบกังวลอยู่พอสมควรเพราะเธอไม่รู้จักใครที่นี่เลย

“เชิญทางนี้ค่ะคุณเอลล่า” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาเธอราวกับรู้จัก แต่เมื่อได้ยินชื่อต่อท้าย ออเดียน่าก็ไม่ลังเลที่จะเดินตามพนักงานเข้ามาด้านในของเรือ

ภายในเรือสำราญตกแต่งสไตล์ยุโรปผสมผสานความงดงามของศิลปะ ความหรูหรา และความอบอุ่นรวมเข้าไว้ด้วยกัน งานจิตรกรรมในกรอบรูปแขวนประดับไว้ตามผนังของห้องโถง แชนเดอเลียร์คริสตัลขนาดใหญ่ประดับอยู่กลางห้องโถงเป็นประกายระยิบระยับ

บริเวณใกล้เคียงมีทั้งร้านเครื่องดื่มและร้านอาหารหลากหลายชนิดแบ่งเป็นโซน ด้านนอกเรือมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับแขกได้จำนวนมาก ริมสระยังมีเก้าอี้สำหรับนอนอาบแดดอีกด้วย

เมื่อเดินผ่านบันไดโค้งมนขึ้นมายังชั้นสองของเรือก็จะมีห้องแบ่งแยกออกไปอีก ไม่ว่าจะโรงละคร กาสิโน สปา หรือแม้กระทั่งไนต์คลับก็มีให้เลือกครบครัน

ออเดียน่าเดินตามพนักงานต้อนรับมาจนกระทั่งหยุดลงที่ชั้นสุดท้ายของเรือสำราญที่แลดูจะเงียบกว่าชั้นอื่น ๆ ไม่มีแขกคนไหนขึ้นมาบนชั้นนี้นอกจากเธอ

“ที่นี่คือห้องพักของคุณเอลล่าค่ะ หากต้องการอะไรเพิ่มเติมสามารถใช้โทรศัพท์ในห้องติดต่อได้ทันทีเลยนะคะ” พนักงานเอ่ยพลางผายมือเข้าไปภายในห้อง

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอเปิดประตูเข้ามาภายในห้องกว้างที่ขนาดใหญ่กว่าห้องนอนที่เธอเคยอาศัยอยู่เสียอีก ทั้งยังมีระเบียงในตัวและมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกอย่างชัดเจน

ความเงียบสงบทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงกว่าเดิม แต่ดูเหมือนเรือสำราญลำนี้จะบรรจุคนเอาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่านและวุ่นวายกันพอสมควร แต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญซะทีเดียว

ออเดียน่าก้มมองนาฬิกาข้อมือที่สวมไว้และเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่เธอพกติดตัวมาด้วย โทรศัพท์มือถือก็ถูกธีร่ายึดเอาไว้ไม่ให้พกมาด้วยจึงไม่สามารถติดต่อหาใครได้เลย

ทุกการกระทำของออเดียน่าล้วนแต่ตกอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่เห็นเธอตั้งแต่โรงแรมมาจนถึงในตอนนี้ แววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะได้ครอบครอง...

จุดสูงสุดของเรือสำราญถูกสั่งให้กลายเป็นเขตหวงห้ามเช่นเดียวกับห้องพักชั้นบนสุด ชายฉกรรจ์หลายคนยืนประจำแต่ละจุดเพื่อป้องกันการโจมตีจากศัตรู

“นายครับ ดูเหมือนว่าคุณนายธีร่าจะเล่นตุกติกกับเราจริง ๆ ด้วยครับ” ชายชุดดำรีบวิ่งขึ้นมารายงานเจ้านายที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าของเรือ

เจ้าของเรือนผมสีดำขลับและใบหน้าที่ผสมผสานความเป็นยุโรปและเอเชียเข้าด้วยกัน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลดูมีเสน่ห์ในยามจ้องมอง ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเบา ๆ อย่างไม่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเลยสักนิด

‘โซเรน’ เขาเป็นลูกชายคนโตของดีแลน แบล็คเคลล็อกก์ อดีตผู้นำของกลุ่มพันธมิตรที่ถูกแวนเดรลกับพวกหักหลังจนโดนตามกวาดล้างไปเกือบหมด

แต่การกลับมาของเขาครั้งนี้คือการฟื้นคืนของแบล็คเคลล็อกก์ที่จะกลับมาทวงคืนอำนาจที่เคยเป็นของตระกูล และสะสางความแค้นในอดีต

“ฉันรู้แล้ว” มาเฟียหนุ่มเพียงแค่ตอบด้วยประโยคสั้น ๆ แล้วเหยียดยิ้มพลางมองออกไปยังทะเลกว้างที่กำลังสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์จนเป็นประกายระยิบระยับ

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของคนรับใช้ในบ้านของตระกูลแวนเดรลครับ ตอนนี้แม่ของเธอกำลังนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล...” ลูกน้องที่ได้รับรายงานมาจากสายสืบอีกทีหนึ่งก็รีบรายงานให้ชายหนุ่มฟังอีกที

“ฉันไม่แปลกใจ... คนอย่างพวกมันคงไม่ยอมส่งลูกสาวตัวจริงมาอยู่แล้ว” ความน่าสนใจก็คงจะไม่พ้นเรื่องนี้ แต่ก็น่าสงสารคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ดันต้องมารับกรรมแทนคนพวกนั้น หรือบางทีอาจจะไม่รู้เลยว่ากำลังโดนหลอกให้มาตายแทน

“นายจะให้ผมจัดการผู้หญิงคนนั้นเลยไหมครับ” อีกฝ่ายเอ่ยด้วยท่าทีกระตือรือร้น ก่อนจะชะงักไป

“ไม่ต้อง! สั่งให้คนของเราคอยจับตามองเอดิสันกับลูกเมียไว้ให้ดี อย่าให้พวกมันหลุดรอดสายตาไปได้” คำสั่งของโซเรนถือเป็นที่สิ้นสุด

“ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าธีร่ามีแผนการอะไรอีก” เขาไม่คิดว่าศัตรูจะส่งผู้หญิงธรรมดา ๆ มาแทนลูกสาวของตัวเองหรอก บางทีอาจจะมีอะไรบางอย่างที่เขาคาดไม่ถึงโผล่มาด้วยก็ได้ สู้เล่นละครตามน้ำไปตามแผนการของอีกฝ่ายน่าจะสนุกกว่า

เวลานัดหมายใกล้เข้ามามากขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆ ออเดียน่ายังคงคิดไม่ตกว่าควรจะทำยังไงกับเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายส่งมาให้ ธีร่าไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่าการไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเธอไม่ใช่เอลล่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

ร่างบางสะดุ้งโหยง ไม่ทันตั้งตัวว่าจะมีใครมาเคาะประตูห้องในเวลานี้ ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูก็พบกับผู้หญิงสองคนที่ถือกล่องอะไรบางอย่างมาด้วย

“เอ่อ...มีคนสั่งให้พวกคุณมาเหรอคะ” การปรากฏตัวที่ออเดียน่าเริ่มจะไม่แปลกใจแล้ว อีกฝ่ายน่าจะเป็นช่างแต่งหน้าและทำผม หากดูจากบุคลิกและของที่ถือมาด้วย

“ใช่แล้วค่ะ นายใหญ่สั่งให้พวกเรามาจัดการแปลงโฉมให้คุณ เอาให้สวยที่สุดเลยค่ะ” สองสาวดันตัวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะเริ่มเสียบปลั๊กอุปกรณ์ต่าง ๆ และวางเครื่องสำอางในกล่องใบใหญ่ลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง

“คือฉัน...” เธออยากจะปฏิเสธช่างแต่งหน้าทั้งสองคนใจจะขาด หากแต่ก็ไม่กล้าจะขัดคำสั่งของอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่างานของเธอยังต้องดำเนินต่อไปจนกว่าเรือสำราญจะเทียบฝั่ง

“หน้าตาสะสวยนะเนี่ย แต่งไม่ต้องเยอะก็สวยแล้วล่ะ” นิ้วเรียวเชยคางของหญิงสาวพลางจับตัวหมุนไปหมุนมา ก่อนจะเอ่ยชมเล็กน้อยและเตรียมเครื่องสำอางต่อ

“เอิ่ม... ไม่ต้องจริงจังมากก็ได้ค่ะ ฉันไม่ใช่คนสำคัญอะไร”