MTMS 1

"Do you have a reservation, ma'am?"

I looked at the waiter who welcomed me when I entered the restaurant. Inikot ko muna ang tingin ko sa buong lugar at nang makitang busy ang mga tao sa kanilang ginagawa, ay ibinaba ko ang suot kong sunglasses para makita niya ang mukha ko.

Gumuhit ang pagkagulat sa kaniyang mukha nang makita ang hitsura ko pero kalaunan din ay bumalik ito sa normal niyang hitsura at tumango sa akin.

"This way, ma'am," he said then lead the way.

Isinuot ko muli ang sunglasses ko at nginitian siya. Hindi ko mapigilang iikot ang aking paningin sa restaurant habang sinusundan ang waiter.

The restaurant is so fancy in looking, it is lavishly decorated that highlights the ambiance of the place. The wall color is brown with a touch of deep red, has a candlelight everywhere, uses the real linen tablecloth and napkins, expensive plates and glass, the aroma of it's place is lingering to my nose and when you enter the place, the classical music will welcome you and the low lightning that focuses on the two people who's classily eating here. This place is literally for the romantic couple.

And my question is, why am I even here? I mean, bakit dito ako pinapunta ng sinasabi ni papa na anak ng mga Sarmiento? We're not even a couple and this place is so cringe to me.

Just look at those people here, tinalo pa ang mga matatamis na bagay sa sobrang tamis ng mga nginitan nila sa isa't-isa. So, ano ako dito? Ampalaya? Tsk!

Bakit kasi dito pa gustong magpakita ng lalaking 'yon, eh marami namang ibang restaurant na pwede naming puntahan. Ang gusto lang naman niyang mangyari ay magpakilala kami sa isa't-sa. Ayon lang! Pero kung mag-aya, akala mo kakain talaga kami eh wala naman akong balak na magtagal lalo na't may shoot pa ako.

"Mr. Sarmiento will arrived at exactly 10 am, ma'am," nakangiting sabi niya sa akin nang maihatid niya ako sa isang vip room.

"Thank you," nakangiting sagot ko.

Nang magpaalam siya at makaalis na, umupo ako sa upuan at nilapag ang bag ko sa bakanteng upuan na nasa tabi ko at habang naghihintay sa lalaki ay inabot ko ang menu para magtingin-tingin muna ng mga foods.

It's quite expensive.

We're running out of money at nandoon na kami sa puntong maghihirap na talaga kami. At nang makita ko ang presyo ng mga pagkain dito ay parang gusto ko na lang umalis at sabihing may importanteng lakad ako kaya hindi ako makakapunta, pero nakakahiya rin naman kung gano'n ang gagawin ko.

Sa ngayon ay umaasa na lang ako sa pagmo-model ko at nagpapasalamat na lang din ako na marami pa rin ang kumukuha sa akin para mag-endorse ng kanilang product, to model their designed clothes and to participate in a runway model pero hindi pa rin sapat ang mga nakukuha ko doon para mabayaran ang utang ni papa na 10 billion.

And I still can't accept the fact na ako ang ginawa niyang kabayaran sa utang niya. Sa tuwing naiisip ko ang sinabi at ginawa niya sa akin noong isang araw, ay hindi ko maiwasang makaramdam ng galit sa kaniya. Sinubukan kong hindi magalit pero kasi hindi ko rin matanggap ang nangyari and maybe this is the reason why I can't stop myself from getting mad at him.

Hindi niya ako masisisi. Masakit sa akin na ginawa niya ito pero anong magagawa ko? Ama ko siya at mahal ko siya, ayaw ko rin namang makulong siya kaya pumayag ako sa gusto niya na magpakasal sa anak ng mga Sarmiento. Labag man sa kalooban ko ngunit kailangan ko ring gawin ito.

Napatigil ako sa pag-iisip nang maramdaman ang pag-vibrate ng phone ko. Kinuha ko ito sa loob ng bag ko at sinagot ang tawag.

"Hello Lorraine, why did you call?" Pagsagot ko sa kabilang linya.

Lorraine is my bestfriend and my manager as well. Magkakilala na kami noong highschool pa lang kami. We dream to be a star who shines both day and night, unfortunately, she gave up on it for some particular reason while I pursue mine. I actually wanted to be an actress but I got rejected a lot ever since I started auditioning. Nandoon na ako sa punto ng buhay ko na gusto ko na ring sumuko sa pangarap ko pero may lumapit sa akin na isang entertainment agency na galing sa sikat na kumpanya, I don't want to missed the opportunity because I'm thinking that maybe this is what really meant for me.

I auditioned, I was trained by the professionals model in different country and they told me that I have a potential to be a well-known superstar model. Hindi ko naman inakala na mangyayari nga ang sinasabi nila and here I am now.

A well-known model and unfortunately, who's now getting married without love. I did and I got what I want but, I didn't get that one thing I'm dreaming for since I was a child.

"Anong why did you call ka diyan? May balak ka bang pumunta sa shoot mo? Anong oras na ha?" Tanong niya na ipinagtataka ko. Sinilip ko ang relo sa kamay ko at chineck ang oras.

"It's 9:55, Rain. Ang shoot ko ay 10:30 pa. You're making me nervous all of sudden," sagot ko sa kaniya at napahinga nang malalim. Akala ko pa naman ay malapit na mag-start ang shoot ko at kung hindi ako makakapunta dito ay baka mapalitan ako and I don't want that to happen lalo na't iko-cover pa sa magazine ang mukha ko at ilalagay na rin sa billboard. Isang malaking sayang sa akin kung mangyayari 'yon.

"You didn't read my message, did you?" Naramdaman ko ang kaba sa kaniyang boses kaya hindi ko rin maiwasang kabahan dahil doon. Once na gano'n ang boses niya, ay alam ko nang may hindi magandang mangyayari.

"W-what message?" Kinakabahang tanong ko. Narinig ko ang pagbulong niya pero hindi ko naintindihan kung ano 'yon. "Rain, what message are you talking about?" Pag-ulit ko sa tanong ko.

"Nagbago ang schedule! From 10:30, naging 10 am na! I messaged you earlier and I thought you're informed. What happened? Where are you ba, para masundo na kita?" Sabi niya sa kabilang linya.

I didn't know. My phone was off and in-open ko lang noong makarating ako dito sa restaurant pero hindi ko rin chineck ang mga messages ko. Akala ko rin ay walang magbabago kasi ang sabi nila ay fixed na 'yon.

Para akong nabagsakan ng mabigat na bagay dito sa inuupuan ko at para bang napako na ako. This is so regretful! Bakit nagbago ang schedule? It changed suddenly and they let my manager know the details in last minute?

This project offers me a high salary and that salary would help me a lot for the debts of my father. Lahat ng makukuha ko sa pagmo-model ko ay iipunin ko at gagamitin ito para mabayaran ang utang ni papa.

Kahit na nakasal na ako no'n at matagal ko pa maaabot ang 10 billion. At least the money will be returned at them. Magiging fair na rin naman siguro diba? Ang pagpapakasal ko laban sa pagpapakulong kay papa at ang pera nila na ibabalik ko kahit na matagalan pa.

"I'm at the—"

Nanlaki ang mata ko nang may biglang humablot sa cellphone ko na nasa tainga ko at nilagay niya ito sa kaniyang tainga at siya ang nagsalita.

"She's busy at the moment. We regret to inform you that we do not accept any disturbance on our date," kalmado niyang sabi sa kabilang linya habang nakangising nakatingin sa akin.

Pakurap-kurap ang mata ko dahil sa ginawa at sinabi niya. He returned the phone at me and sat to the chair in front of me.

"Now we can start," he said while looking straight at my eyes.

Oh gosh! I've never been this intimidated by a person, especially to a man. Look at him. He's so fine! Damn!

He has this ocean eyes that made me too stunned to speak, para akong inaalon ng mata niya nang tingnan niya ako kanina. His nose is sharp and his mouth shape is cupid's bow and fvck... that's attractive!

Broad shoulder that highlight his muscular body. His hairstyle is called side part, I think. Makapal ang buhok niya kaya nagmumukhang fluffy and wavy ito that gives him a debonair mad men vibe. He's so tall and the suit he's wearing suits him! Oh gosh—what is he?

"Take a picture. It last longer."

Nabalik ako sa reyalidad at sinamaan siya ng tingin. Hindi ko dapat siya pinagpapantasiyahan dahil isa siya sa mga sisira sa buhay ko at dapat ay magalit ako sa kaniya.

But he's so drop dead gorgeous! Damn it!

"Picture can be deleted." Napasinghap ako at napatakip sa bibig ko nang marealized ko kung ano ang sinabi ko. Para akong isang bata na na naagawan ng lollipop kaya nagta-tantrums.

Tanga ka, Yvonne?

I cleared my throat and glanced at him nang mapansin ko ang mahina niyang pagtawa.

Kahit ang pagtawa niya ay nakakalaglag-panty. Ano ba! Bakit kasi hindi man lang sinabi ni papa na ganito pala kagandang lalaki ang anak ng mga Sarmiento! I'm not gonna lie tho, kasi totoong magandang lalaki ang kaharap ko ngayon and I feel like I'm so shy to face him. The view is too perfect for me to handle.

"I'm so sorry but can we re-scheduled the uhm—" Hindi ko alam kung ano ba ang itatawag ko sa pagkikita namin ngayon.

A meeting? A meet-up? A meal—

"Do you mean our date?"

Napa-ubo ako sa sinabi niya at mabilis na hinablot ang tubig na nasa lamesa para inumin. Ang akala ko ay mawawala ang pagka-ubo ko pero nabulunan naman ako dahil sa sunod niyang sinabi.

"Careful, my wife." Tumayo pa siya sa kaniyang pagkaka-upo at lumapit sa akin para himasin ang likod ko at kunin sa kamay ko ang hawak kong baso.

Tangina!

My wife? Gago, ano 'yon? Bakit may pa 'my wife' na? Wala akong alam sa sinasabi niya at siguro'y nagbibiro lang 'to. Joke na maaari kong ikamatay sa gulat.

Inangat ko ang tingin sa kaniya at nakitang sincere ang kaniyang mukha at halata ang pagkaka-gentleman niya dahil sa pag-alalay sa akin.

Napailing ako sa aking sarili at tinulak siya palayo. I will not fall for it. Baka ginagawa lang niya ito para makuha ang loob ko na hindi ko hahayaang mangyari.

Gwapo siya! Oo na, aaminin ko. Tangina naman! Pero hindi ako mafo-fall sa kaniya dahil lang sa nakita ko ang pisikal niyang kaanyuan. Ano bang malay ko? He's good-looking at alam kong marami na ang naghabol sa kaniyang mga babae pero hindi ko hahayaan ang sarili kong maging isa sa mga babae na 'yon.

I'm a model. I'm Yvonne Justice Maccini, I have dignity and I won't let myself be seen as a person who chase a man because of his looks. I won't be that kind of person.

"I'm fine. No need to do that," sambit ko at pinunasan ang bibig gamit ang panyo ko. Nakita ko ang pagkunot ng noo niya habang nakatingin sa akin.

"You almost choked, and do you think I will sit still while watching you die?"

"Luh?"

OA lang? Mukha ba akong mamatay kanina? Nabulunan lang naman ako at alam ko kung paano kalmahin ang sarili ko, tapos gano'n ang sasabihin niya? Na halos mamatay na ako? Ayos ah, ang ganda naman ng near death experience ko.

Yvonne Justice Maccini

Caused of death: Choked because of shocked

Lol!

"I mean ano, thank you but you don't need to do that. I can handle myself," sabi ko nang makitang mas lalong kumunot ang noo niya. Nginitian ko siya para mawala ang kulubot sa noo niya at nagtagumpay naman ako dahil malalim siyang huminga bago bumalik sa kaniyang upuan.

"I have to go," napatingin siya sa akin at tinaas ang kilay na para bang nagtatanong.

"Where to?" He asked.

"I have a shoot and I'm already late. I'm asking you nicely since I have to leave you alone here, or maybe we could just meet some other time—"

"Who said you're leaving me here?"

"Ha?"

"You'll bring me with you," nanlaki ang mata ko sa gulat dahil sa sinabi niya. Ano na naman 'to? Ano bang pakulo niya at hindi pa kami magkakilala pero ginugulo na niya ang buhay ko?

"Excuse me, Mr. Sarmiento. I know you're a busy person and you need to be back at your company, that's what I've heard," sabi ko sa kaniya matapos maka-recover sa pagkakagulat. "And who said I'll bring you. I've never said that, just to clarify you!" Sabi ko pa at tinaasan siya ng kilay.

Nakita ko muna ang mahina niyang pagtawa bago sumagot. That little laugh is kind of... a turn on!

"I did, Mrs. Sarmiento."

The fvck?