kabanata 4

KABANATA 4 — ANG KASALANG WALANG PUSO, PERO MAY LIHIM NA PLANO

Maulap ang langit ng umagang iyon. Waring kasama ng ulap ang bigat na bumabalot sa dibdib ni Averill habang nakatayo siya sa harap ng isang maliit na kapilya sa Tagaytay Highlands. Sa labas, hindi man umuulan, tila bumubuhos ang lamig sa paligid — lamig na mas mabagsik pa sa presensya ng mga panauhin na dumalo sa kasal.

Wala sa kanyang mukha ang saya. Wala ring kaba. Sa halip, ang titig niya’y matalim, puno ng determinasyon. Nakasuot siya ng simpleng ivory gown — walang laylayan ng pagkukunwari, walang alahas na kumikinang. Para siyang reyna sa isang larong hindi kanya, pero handang harapin ang anumang kalaban.

Sa altar, naghihintay si Sebastian Dela Vega — malamig, imposibleng basahin ang ekspresyon. Itim ang kanyang three-piece suit, perpektong nakaayos ang buhok, tila isang business meeting lang ang kanyang pinuntahan.

“Handa ka na ba?” tanong ni Don Eduardo sa kanya, mahina ngunit mariin.

“Matagal na, Papa,” sagot niya, hindi maalis ang titig kay Sebastian.

Walang bridal march. Walang bulaklak. Walang damdamin.

Ang seremonya, pinamunuan ng isang huwes na tila pamilyar na sa mga kasalang walang emosyon — transaksyong pang-negosyo, hindi para sa pag-ibig.

“Do you, Averill Alarcon, take this man to be your lawful husband, in sickness and in health, for richer or poorer, for as long as this contract shall serve its purpose?”

Napatigil si Averill. Narinig niya ang tahimik na pagsinghot ng ilang imbitado — pawang mga bigating negosyante investor. Hindi nila alam ang totoo, ngunit sa mga mata ng lipunan, ito’y kasalang dapat ikatuwa.

“I do.”

Isang patay na tinig.

At nang tanungin ang parehong kay Sebastian, walang alinlangang binitiwan nito ang sagot.

“I do.”

Isang lagda. Isang selyo. Isang kasal.

Walang halik. Walang palakpakan.

Pagkatapos ng seremonya, isang simpleng pagtitipon lamang ang naganap sa garden ng villa. Isang cocktail party na puro negosyante ang bisita, mga pamilyar na mukha sa mundo ng business empire. Wala doon si Lucia, ang kapatid ni Averill. Wala ring kaibigan.

Naroon lang ang mga taong may interes — interes sa kayamanan, interes sa kapangyarihan.

Nakatayo si Averill sa gilid ng hardin, tangan ang isang basong champagne na hindi man lang niya tinikman.

“Napakaganda mong disappointment,” isang pamilyar na tinig ang sumira sa kanyang katahimikan.

Parang bombang sumabog sa dibdib niya ang mga salitang iyon. Dahan-dahan siyang lumingon.

Si Francis.

Nakatayo ito, suot ang signature navy suit niya, ang ngiti sa labi’y puno ng panlilibak. Sa tabi nito, nakangisi si Cherry, halatang lasang-lasa ang tagumpay nilang dalawa.

“Ano’ng ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Averill, tinutulungan ang sarili na hindi mahulog sa patibong ng emosyon.

“Aba, balita ko’y ikinasal ka na. Sayang, hindi ako naimbitahan. Pero don’t worry, I came to see for myself kung gaano ka kadesperada.”

Pumintig ang sentido ni Averill. Halos mabasag ang baso sa mahigpit niyang pagkakakapit.

“Ang babae palang minahal ko noon… asawa na ngayon ng lalaking ginagamit lang siya.”

Narinig niya ang ilang bulungan sa paligid. Ang ilang panauhin, lumingon sa kanilang direksyon.

Sa isang iglap, isang anino ang lumitaw sa likod ni Averill.

“Francis Velasquez.”

Ang tinig na iyon — kalmado ngunit matalim — ay tila nagpalamig sa buong paligid.

Lumingon si Francis, bahagyang nagulat nang makaharap si Sebastian mismo.

“Wala kang karapatang bastusin ang asawa ko,” malamig na wika ni Sebastian, ang bawat salita’y tila isang hukom na bumaba ng hatol.

“Wife?” Tumawa si Francis. “Asawa? Sa papel, siguro. Pero sa kama, baka ibang kwento.”

Nakita ni Averill kung paano kumunot ang panga ni Sebastian. Ngunit hindi ito nagpahalata ng galit.

Sebastian lumapit kay Francis, bahagya lamang ang agwat nila. “Sa mundong ginagalawan natin, Francis… ang respeto, hindi hinihingi. Pinapatahimik.”

Bago pa makasagot si Francis, inilapit ni Sebastian ang mukha nito sa tainga ng lalaki.

“Isang beses pa… at hindi pangalan mo ang mabubura, kundi buong kompanya mo.”

Nag-iwan ng mabigat na katahimikan ang mga salitang iyon bago tumalikod si Sebastian, marahang inalalayan si Averill palayo.

Hindi siya nilingon ni Averill, ngunit sa bawat hakbang nila, ramdam niya ang init ng panlalait at panlalait ng dating minahal niya.

“Hindi mo kailangan patunayan kahit kanino, Mrs. Dela Vega,” marahang sabi ni Sebastian nang makalayo sila sa crowd. “Not even to yourself.”

Tumango si Averill, mariing pinipigilan ang pag-alon ng damdamin sa dibdib niya.

Alam niyang simula pa lamang ito.

At alam niyang sa gabing ito — sa kasal nilang walang puso — ang tunay na laban niya ay nagsisimula pa lamang.