kabanata 3

KABANATA 3 — ANG MALUPIT NA CEO: SEBASTIAN DELA VEGA

Tahimik ang buong Alarcon Mansion nang gabing iyon. Sa silid-aklatan kung saan laging pinapatawag ni Don Eduardo ang kanyang mga anak para sa mga importanteng usapan, doon nakatayo si Averill—tahimik, ngunit waring may unos sa dibdib.

Tatlong araw na mula nang makita niya sa balita ang engagement announcement nina Francis at Cherry. Tatlong araw na siyang binabagabag ng sama ng loob, ng matinding galit na tila apoy na ayaw mapawi. Hindi pa rin mawaglit sa kanyang isipan ang mga larawang ipinakita sa TV—si Francis, nakangiting parang wala siyang kasaysayan; si Cherry, nakasandal sa bisig nito, may hawak pang diamond ring na ikinampay sa camera.

“Sa wakas, ikakasal na rin si Francis Velasquez sa babaeng nagpatibok ng kanyang puso,” ani ng reporter. “Sa kabila ng mga usap-usapan, mukhang nakahanap na siya ng tunay na kaligayahan.”

Muntik na niyang ibato ang TV ng mga oras na iyon. Sa halip, naglakad siya patungo sa library ng mansion, dala ang isang desisyon pinag-isipan ngunit tinulak ng galit. Wala na siyang pakialam kung ang kalayaan niya ang kapalit—makaganti lamang sa mga taong sinaktan at niyurakan siya.

Pagpasok niya sa silid, bumungad sa kanya si Don Eduardo—nakatayo sa harap ng mahahabang shelves ng aklat, tangan ang isang baso ng brandy.

“May desisyon ka na?” malamig na tanong ng ama niya.

Hinugot ni Averill ang lakas ng loob mula sa kaibuturan ng kanyang galit. “Papa… pumapayag na akong pakasalan si Sebastian Dela Vega.”

Tumango si Don Eduardo, tila wala ni anumang bahid ng sorpresa. “Mabuti. Dahil ayokong palampasin mo ang pagkakataong ito.”

Nananatiling malamig ang simoy ng hangin habang nakatayo si Averill sa harap ng floor-to-ceiling glass window ng study room ng Alarcon Mansion. Sa labas, bumubuhos ang ulan—tila sumasalamin sa mga matang pinipilit niyang gawing matatag sa kabila ng unos ng kanyang puso.

Nasa likuran niya si Don Eduardo, nakaupo sa leather armchair, hawak ang isang baso ng brandy. Tahimik itong nagmamasid, parang sinisukat ang anak niyang halos hindi niya na kilala matapos ang lahat ng nangyari.

“Averill,” malumanay na sabi ng ama. “Handa ka na ba?”

Tumango siya, bagama’t sa dibdib niya, may mga tanong pa ring naglalaban. “Handa na, Papa.”

At sa pagbukas ng pinto, doon niya unang nasilayan si Sebastian Dela Vega.

Walang kasamang bodyguard. Walang kasamang assistant. Siya lang—nakasuot ng dark navy suit, crisp white shirt, walang kurbata, pero halatang mamahalin ang lahat ng suot niya.

Ang aura nito? Isang lalaking hindi kailanman tinatanggihan.

Walang ekspresyon ang mukha ni Sebastian habang lumalapit ito. Halos hindi man lang ito kumurap.

“Sebastian, this is my daughter, Averill Alarcon,” maikling pakilala ni Don Eduardo.

Tila sinukat siya ni Sebastian mula ulo hanggang paa. Hindi ito ang tipong gentleman na nag-extend ng kamay o ngiti. Bagkus, marahan lamang itong tumango.

“You don’t look like someone who just lost everything.”

Halos natigilan si Averill sa tuwirang komento.

“Wala sa mukha ang pagkatalo, Mr. Dela Vega,” mariin niyang sagot. “Nasa puso.”

Napasinghap si Don Eduardo, tila natutuwa sa tapang ng anak.

Si Sebastian, bahagyang umangat ang gilid ng labi—hindi pa rin ngiti, kundi parang... pagkilatis.

“Good,” anito. “Ayoko ng mahihinang babae.”

Ilang sandali pa’y naganap na ang pag-uusap na parang business deal at hindi proposal.

“Marriage by contract,” malamig na sabi ni Sebastian habang magkausap sila sa mahaba at malamig na dining table. “Walang emosyon. Walang commitment. Ngunit may dalawang kasunduan.”

Nagtaas ng kilay si Averill. “At ano naman ‘yon?”

“Una, ikaw ang magiging mukha ng pag-atake natin kay Francis. Gagamitin mo ang pangalan ng Alarcon at ang koneksyon ng Dela Vega para lamunin siya sa sarili niyang laro.”

“Pangalawa?”

Diretso ang titig ni Sebastian. “ Hindi mo ako subukan paibigin.” dahil mabibigo ka lang,”

Napatigil si Averill, hindi niya alam kung maiinsulto siya o matatawa. “At sino’ng nagsabing may balak akong gawin ‘yan?”

Sa kauna-unahang pagkakataon, may bakas ng aliw sa malamig na mukha ni Sebastian. “Exactly.”

“Pwede ko bang malaman kung bakit ka nanatili sa kanya?” Ganon ginagago ka na pala at ito pinagtaksilan ka pa?” Walang emotion na saad ng lalaki.

Lumingon si Averill, diretso ang tingin kay Sebastian. “Dahil minahal ko siya.”

Tahimik si Sebastian. Isang matagal na katahimikan bago ito nagsalita.

“Pag-ibig… kahinaan ng mahihina.”

Ngumiti si Averill, mapait. “O baka… lakas ng matitibay.”

“Naisahan ka ni Francis… pero wag kang mag-alala. Dahil mula ngayon… hindi ka na magpapaiwan sa larong ito.”

“Miss Alarcon,” anito, malamig at walang emosyon.

Nanuyo ang lalamunan ni Averill, ngunit hindi siya umurong. “Mr. Dela Vega.”

Isang maikling tango ang ibinigay ni Sebastian bago lumingon kay Don Eduardo. “So, ito na ba ang napagkasunduan?”

“Gaya ng sinabi ko, Sebastian. Ang anak ko’y handa na,” sagot ni Don Eduardo.

“Pakasalan kita… hindi dahil kailangan ko ng asawa. Kundi dahil kailangan ko ng kakampi. At kailangan mo ng proteksyon,” malamig na sambit ng lalaki.

“Alam ko,” maikli at diretso niyang tugon.

“Pero may babala ako, Miss Alarcon.”

Nag-angat ito ng tingin—direktang tinitigan ang kanyang mga mata. Sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang bigat ng presensiya ng lalaki. Parang may malamig na hangin na dumaan sa pagitan nila.

“Huwag mo akong susubukang lokohin. Hindi ako si Francis. At siguradong hindi mo gugustuhing kalabanin ako,” mariin na sabi ni Sebastian, ang tinig nito’y mababa ngunit matalim na tila espada.

Nagkuyom ng kamao si Averill, pilit pinipigil ang pagbugso ng damdamin. “Hindi ko balak na lokohin ka, Mr. Dela Vega. Dahil ako mismo… hindi na muling magpapaloko sa kahit na sinong lalaki.”

Isang iglap lang, sumilay ang bahagyang ngiti sa labi ni Sebastian—isang ngiting hindi mo malaman kung pagsang-ayon o babala. “Good. Then we understand each other.”

Lumapit si Don Eduardo, nilapag ang baso ng brandy sa mesa. “Ayusin na natin ang kasal. May mga legalities na kailangang plantsahin.”

Tumango si Sebastian. “May legal team ako. Pwedeng tapusin ito sa loob ng tatlong araw.”

Napalingon si Averill. “Tatlong araw?”

Isang tango muli mula kay Sebastian. “The sooner, the better.”

Sa loob ng kanyang dibdib, ramdam niya ang pag-aalab ng galit—kay Francis, kay Cherry, sa sarili niya. Ngunit kasabay nito, naroon ang kakaibang kaba. Hindi dahil sa kasal, kundi sa pakikitungo niya sa lalaking ito. Isang lalaki na alam niyang hindi kailanman magiging kaibigan… ngunit kailangang maging kakampi.

Sa gabing iyon, habang nakatayo siya sa harap ng dalawang makapangyarihang lalaki sa buhay niya—ang kanyang ama at si Sebastian Dela Vega—alam niyang hindi na siya babalik sa dati niyang pagkatao.

Mula ngayong gabi… siya na ang Averill na babangon mula sa pagkabagsak.

At sa unang pagkakataon, hindi niya mararamdaman ang takot.

Hindi na siya magiging biktima.

Siya na ang gagawa ng kanyang kwento.