kabanata 6

Kabanata 6 Luhang Hindi Niya Maamin

Tahimik ang buong mansyon. Tila ang katahimikan ay niyayakap ang bawat sulok, kasabay ng malamig na hanging humahaplos sa gabi—isang lamig na hindi kayang tabunan kahit ng mamahaling kumot o marangyang silid.

Nakahiga si Averill Alarcon sa malambot na kama, ngunit ang kanyang puso’t isipan ay gising na gising—puno ng kaguluhan at lungkot na walang pangalan. Ang kwartong iyon ay ipinagkaloob sa kanya ng lalaking pinakasalan niya—Sebastian Dela Vega. Isang kwartong punô ng karangyaan, mamahaling kurtina, chandelier na kumikislap, at mga kasangkapang pangmayaman.

Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, nananatiling malamig ang silid. Tahimik. Parang estrangherong ayaw siyang tanggapin.

Hindi sila magkasama sa iisang kwarto ni Sebastian—isang kasunduan nilang parehong pinili. Dapat sana’y nakagaan iyon sa pakiramdam ni Averill. Pero bakit tila mas mabigat ang bawat gabi?

Napatingin siya sa kisame, parang may hinahanap sa mga aninong gumagalaw sa liwanag ng lampshade. Walang kibo ang kanyang mga mata, ngunit sigaw ang laman ng kanyang dibdib.

“Ginusto ko naman ‘to... hindi ba?” mahina niyang bulong sa sarili, pilit nilulunok ang bigat na nakaupo sa kanyang puso.

Ngunit sa tuwing pumipikit siya, bumabalik ang isang alaala na paulit-ulit niyang nililibing—ang imahe ni Francis. Ang lalaking minsang minahal niya, minahal nang buo, ngunit siyang lumapastangan sa kanyang tiwala.

Ang mga mata ni Francis na dati’y puno ng pangako, ngayo’y puno ng kasinungalingan. Ang mga tawa nila ni Cherry habang ipinapakita ang kanilang engagement sa national TV ay tila mga kutsilyong paulit-ulit tumatama sa puso niya.

Napakislot si Averill. Mabilis siyang bumangon, naupo sa gilid ng kama at tinakpan ng mga palad ang mukha. Nanginginig ang kanyang mga kamay—hindi sa lamig, kundi sa galit. Sa sakit.

“Pinaikot mo lang ako, Francis...” bulong niya, halos pabulong ngunit puno ng hinanakit. “Pinaniwala mo akong ako lang... pero sa huli, ako rin pala ang itinapon mo.”

Napatingin siya sa basong nakapatong sa side table. Gusto niya itong ihagis. Gusto niyang basagin ang TV screen sa dulo ng kwarto kung saan minsan niyang napanood ang mga eksena ng kasinungalingan.

Napakuyom siya ng kamao. Mapait ang ngiting sumilay sa kanyang mga labi.

“Akala mo ba tapos na ang lahat sa kasal ko kay Sebastian?” Tumindig siya at marahang lumapit sa bintana.

Bumungad sa kanya ang tanawin ng hardin—tahimik, malamig, at malawak. Gaya ng kinabukasang wala siyang kasiguraduhan. Ngunit sa kabila niyon, may isang bagay siyang alam na alam niya:

Hindi na siya babalik sa pagiging mahina.

---

Flashback — Bago ang kasal

Nakatayo siya sa harap ng salamin. Nakasuot ng puting bestidang pansukat lamang, ngunit ramdam na ramdam niya ang bigat ng desisyon. Hindi iyon tungkol sa pagmamahal. Hindi iyon tungkol sa pangarap.

Ito ay tungkol sa pagbangon.

“Sa araw ng kasal ko... hindi ako magiging si Averill na iniwan,” bulong niya noon sa sariling repleksyon. “Magiging ako ang babaeng babangon, hindi para sa kanila—kundi para sa sarili ko.”

Sa mga mata niya noon ay may luha, pero sa puso’y apoy. Apoy ng determinasyon. Apoy ng pagtitiis. Apoy ng pagnanasa na huwag nang muling maging biktima.

Isinuot niya ang singsing sa sariling daliri, kahit wala pa ang seremonya.

“Ito ang panata ko sa sarili ko. Hindi para sa kaniya. Hindi para sa kahit sino. Para sa akin.”

---

Balik sa kasalukuyan

Muling bumalik si Averill sa kama. Humiga siya, ngunit hindi niya maipikit ang mga mata. Sa kabila ng katahimikan, may giyera sa loob niya. Isang labang hindi niya alam kung kailan matatapos.

Ikinasal siya kay Sebastian. Oo. Isang lalaking halos hindi niya kilala. Isang negosyanteng kilala sa pagiging malamig, matalas magsalita, at kailanma’y hindi nagpakita ng emosyon.

Ngunit iyon ang kailangan niya—isang kasunduan para sa kaligtasan, hindi sa pag-ibig.

“Bakit ako pumayag?” tanong niya sa sarili. Ngunit alam niya ang sagot.

Dahil kailangan niyang lumaban.

Wala na siyang Francis. Wala na siyang kumpanyang pinaghirapan. Wala na ang pagkataong dating pinaniwalaang buo.

Pumikit siya, ngunit ang luha ay kusa nang bumagsak. Dahan-dahang dumaloy mula sa gilid ng kanyang mga mata.

“Hindi ako iiyak...” bulong niya. “Hindi ko hahayaang makita nilang durog pa rin ako.”

Ngunit habang inaalala niya ang huling sandali, habang naririnig muli sa isip ang malamig na tinig ni Francis—“Wala na akong pakialam sa ‘yo, Averill. Cherry is my future.”—ay muling bumagsak ang kanyang mga luha.

---

Sa kabilang dulo ng mansyon, sa isang madilim at tahimik na silid-aklatan, nakatayo si Sebastian Dela Vega. Isang kamay niya’y nakapatong sa ibabaw ng mesa, habang ang isa nama’y may hawak na baso ng brandy. Hindi siya sanay uminom, pero ngayong gabi, tila kailangan niya.

Pinagmamasdan niya ang apoy sa loob ng fireplace. Naglalaro ang anino sa kanyang mukha, at sa bawat pagliyab ay tila may tanong sa kanyang isip.

“Averill Alarcon...” mahinang bulong niya.

Hindi niya inasahang darating sa ganitong punto—na mapipilitan siyang pakasalan ang isang babaeng ilang ulit nang nasaktan, ngunit sa kabila ng lahat, ay pinili pa ring tumayo.

Hindi mawaglit sa isipan niya ang mga mata ni Averill—malalim, sugatan, ngunit punô ng tapang. May kung anong kakaiba sa babae. Hindi siya kagaya ng iba.

“Matapang ka, Averill,” mahinang sabi niya. “Pero hanggang kailan mo kayang panindigan ‘yan?”

Hindi pa malinaw sa kanya kung ano ang magiging papel ng babae sa buhay niya. Ngunit isang bagay ang sigurado:

Handa siyang protektahan ito.

Hindi dahil sa kasunduan.

Hindi dahil sa utang na loob.

Kundi dahil sa isang bagay na hindi pa man niya nauunawaan, ay unti-unting gumigising sa kanyang pagkatao.

---

Itutuloy...