007

Nang makarating sa kuwadra ay napansin ni Melissa na nanatiling nakasunod sa kaniya si Jared bagaman may sapat na distansiya ang layo nito sa kaniya. Marahil ay napagod na rin ito sa pang-aasar sa kaniya.

"Magandang hapon po, señorita Melissa." Bati sa kaniya ni Mang Tomas.

"Magandang hapon din po, Mang Tomas." Ganting bati niya.

Nang makita kung sino ang taong nasa likod niya ay bahagyang iniyukod ng matanda ang ulo nito bilang pagbati.

"Sir Jared." Sabi nito.

"Kumusta po ang mga kabayo?" Agaw niya sa atensyon ng matanda.

"Okay naman, señorita. Mangilan-ngilan na lang ang mga kabayo pero narito pa naman ang pinaka-magaganda." Sagot ng matanda.

"Pwede bang makita?"

Ngumiti ang matanda saka nagpatiuna na sa pagpasok sa loob ng kuwadra.

Totoo ngang iilan na lang ang mga kabayo ngunit malulusog naman ang mga ito.

Napabuntong-hininga siya ng makita ang kalagayan ng buong kuwadra.

Noon ay okupado ang lahat ng kulungan niyon ngunit ngayon ay iilan na lang ang naiwan. Naalala niya tuloy ang kabayo niyang si Fortune. Ito ang pinaka-maamo at pinaka-magandang kabayo noon. At ito rin ang pinaka-paborito niya sa lahat.

"Nae-ensayo ba ang mga kabayo dito?" Tanong ni Jared habang nakamasid pa rin sa paligid.

"Oho, Sir. Palagi hong napa-practice ang mga yan sa pagtakbo. Mabibilis ho at makikisig." Pagmamalaki ng matanda.

Naglakad si Melissa hanggang sa pinaka-huling kulungan na may kabayo'ng nakakulong.

Isang itim na kabayo ang naroon. Agad itong lumapit sa tarangkahan at tila ini-engganyo siyang himasin ang ulo nito. At hindi niya iyon binigo.

"Yan si Mustafa. Ang nag-iisang naiwan sa lahi ni Fortune." Ani Mang Tomas habang papalapit sa kaniya.

"Sanay ba ito'ng sakyan?" Tanong niya.

"Oho, Señorita. Palagi yang sinasanay ni Señorito Martin." Nakangiting sagot ng matanda.

"Gusto kong subukan."

"Po?"

"What?" Magkapanabay na tanong sa kaniya nina Mang Tomas at Jared dahil sa sinabi niya.

"Pakilabas ho, Mong Tomas at susubukan ko." Seryoso niyang sabi.

"You gotta be kidding. No way you gonna ride that horse." Kontra ni Jared.

"Siyanga ho, señorita. Isa pa baka manibago kayo sa pagsakay. Hindi niyo pa naman gamay ito'ng si Mustafa."

"Ayos lang ho, saka kaya ko pa naman sumakay sa kabayo. Kulang lang sa practice kaya susubukan ko ulit."

"No. Hindi ka pwedeng sumakay sa kabayo." Sabi ni Jared na hinarangan pa ang akma niyang pagbubukas ng tarangkahan ng kulungan.

"Says who?" Taas ang kilay na tanong niya dito.

"Ako. Hindi ako papayag na sumakay ka diyan."

"Wow, sa pagkakaalam ko, fiancé pa lang kita, hindi pa asawa. Kung maka-arte ka diyan parang sigurado kang susunod ako sayo." Inis niyang sagot. "Saka mo na ako manduhan sa kung ano ang dapat kong gawin kung may karapatan ka na." Tinabig niya ito.

Nagtagis ang bagang nito dahil sa sinabi niya.

"Pero senorita, tama naman ho si Sir Jared. Mas mab-"

Naputol ang ano pa mang sasabihin ng matanda ng magsalita siya.

"Sige na, Mang Tomas. Ilabas niyo na para masubukan ko." Seryosong sabi niya.

Napatungo na lang ang matanda dahil doon at saka nagmamadaling binuksan ang pinto ng kulungan.

"Ang ganda mo naman." Namamanghang sabi niya sa kabayo bago ito hinimas.

"Kahit kailan talaga napaka-tigas ng ulo mo." Sabi ni Jared.

Hindi na lamang niya ito pinansin at saka naglakad na palabas ng kuwadra habang hila-hila ang renda ng kabayo.

Sa labas ay agad na inihanda ni matandang katiwala ang mga gagamitin niya para sa pagsakay sa kabayo. Sa peripheral vision niya ay nakita niyang may Hila na ring kabayo si Jared.

She can't help not to smirk. Alam niyang hindi ito sanay sa horse back riding kaya naman alam din niyang nagpapasikat lamang ito.

Agad siyang sumampa sa kabayo at saka saglit na nilingon ang lalaki. Nakatingin ito sa kaniya ng matalim.

Walang sabi-sabing pinatakbo na niya ang kabayo.

Kasabay ng pagsalubong sa kaniya ng mainit-init na hangin, pakiramdam ni Melissa ay may mainit na kamay din ang humaplos sa kaniyang dibdib.

Napaka-nostalgic ng pakiramdam ngayong nakasakay siyang muli sa kabayo after two years ng walang practice. Pakiramdam niya ay lumulutang siya sa kakaibang pakiramdam.

Ngunit bago pa man maglakbay ang diwa niya sa kung saan-saang mga bagay ay hinila na niya ang renda, senyales ng pagpapabagal ng pagtakbo nito.

Sa di-kalayuan ay dinig na dinig na niya ang papalapit na  isa pang kabayo. Alam niyang si Jared iyon.

"Napaka-tigas talaga ng ulo mo!" Sigaw nito.

"Hindi ko kailangan ng sermon mo, Aguirre! Kung ayaw mong makita ang mga ginagawa ko, umuwi ka na lang sa inyo!" Ganti niya.

Dahil sa nakakainis na tono ng lalaki ay naisip niyang muling patakbuhin ang kabayo palayo dito. Sa totoo lang ay ayaw na sana niyang magkausap pa silang dalawa, pero ito naman ang lapit ng lapit.

Alam niyang hindi niya habang- buhay na maiiwasan ang lalaki, but at least she wants to put some space between them up until she can.

She knew to herself too that there's still something inside her that refusing Jared's presence. She can feel that there's no more connection between them and it makes her feel uncomfortable.

Hinigpitan niya paghawak sa renda at lalo pang pinabilis ang pagpapatakbo sa sinasakyan. Narinig niya ang malakas at pagalit na pagtawag sa kaniya ni Jared pero hindi niya iyon pinansin.

Hinila niya pakaliwa ang renda, papunta sa direksyon kung saan nakatira ang mga trabahador ng asyenda. Isang portion iyon ng asyenda kung saan pinayagang magtayo ng bahay ang mga tauhan nila kasama ang pamilya ng mga ito. Sa lugar din iyon nakatira ang pamilya ni Manang Ningning.

Ilang metro pa ang layo niya mula sa kabahayang natatanaw ay muli niyang narinig ang pagtawag ni Jared.

Seriously? Balak ba talaga nitong sirain ang araw niya dahil sa pagsunod-sunod nito? Ano bang problema nito at panay ang papansin sa kaniya?

"Melissa!" Tawag pa nito.

Inis na nilingon niya ang lalaki. Ilang metro pa ang layo nito sa kaniya at kitang-kita niya kung paanong hindi ito komportable sa pagpapatakbo ng kabayo.

Inis na binawi niya ang tingin at ibinalik sa tinatahak nilang daan.

Ngunit huli na para mapansin pa niya ang isang bata at ang hinahabol nitong tuta na paharang sa daraanan niya.

Kinabig niya agad ng mahigpit ang renda kaya naman biglaan ang pag-hinto ng kabayo. Sa ginawa niyang iyon ay umangat ang unahang mga paa ng kabayo at hindi niya nabalanse ng tama ang posisyon niya kaya naman agad siyang nahulog.

Tumama sa matigas na semento ang balakang at ulo niya kaya agad siyang nakaramdam ng hilo.

Iniikot niya ang paningin at nakita ang batang nahihintakutan habang nakatingin sa kaniya. Hawak na nito ang tuta na hinahabol kanina.

Sa nakabibinging hilo ay narinig niya pa ang pagtawag sa kaniya ni Jared.

Tila nag- flashback sa isipan ang kaparehong pangyayari dalawang taon na ang nakalilipas.

"Melissa!" Sa nanlalabong paningin ay nakita niya pa ang papalapit na si Jared. "Melissa..."

At iyon na ang huli niyang narinig.