MARIAnd so did we. It was finally happening.I couldn’t contain my happiness as I stared at the white dress that I was supposed to wear later that night. Our engagement night.Ilang oras na lang, mangyayari na lahat ng pinlano ko.People will finally know how cruel SJ and his mom are. Malalaman na rin ng mga ito sa wakas kung gaano kawalang hiya at kawalang awa ang mga ito. They will finally know how I suffered. How they played with me, and how I got involved with this mess just because of them.Sa kalagitnaan ng pagmumuni muni ko ay biglang tumunog ang cell phone ko. Tanda iyon na may tumatawag sa akin.Dali dali kong kinuha iyon para sagutin. It was Riya. Napangiti ako agad.“What’s up? Are you ready for tonight’s fun?” bungad ko agad.I am expecting her to have the same energy as I have. Pero hindi nangyari ang inaasahan kong iyon.“Are you… really sure of ruining this special night of yours? Sigurado ka na ba talaga sa mga gusto mong gawin?” instead, in a worried voice, she said
MARIDahil sa narinig kong mga sinabi ni SJ sa kausap niya ay mas lalo pa akong nabuhayan ng loob na gantihan siya. And tonight, in this engagement party, mangyayari na lahat ng pinaplano at dati ko pang ini imagine na mangyari.Isang oras bago ang nakatakdang event ay nasa venue na kami. I have to act like I care for everything. Nagkunwari akong chine check ang mga bagay bagay mula sa decorations, pagkain, at kung anu ano pa.Like I’ve said, masquerade ang theme ng party. Sinadya ko iyon nang sa ganoon ay hindi basta bastang magkakila-kilala ang mga taong sadya kong inimbita sa gabing ito. Lalung lalo na ang pamilya ni SJ at si Daddy. Maging sila Riya at Zequiel. Sa oras kasi na makilala ni SJ o ni Helena ang mga taong malapit sa akin na nandito ay malamang na maudlot ang mga nakalatag ko nang plano. Which I don’t want to happen of course.Paikot ikot lang ako sa event place, pretending to inspect every details of our party. Natahimik lang ako at napirmi sa isang lugar nang akayin na
MARIOne month later…Pagkatapos ng naging disaster na engagement party ay umuwi na ulit ako sa amin.Of course, I have a lot of explaining to do with dad. Maging kay Aunt Melissa na umuwi na rin pala ng Pilipinas at nasaksihan din ang magulong party na iyon.Dad explained everything to me as well. Noong una, wala sana akong balak makinig but when he said a sentence that felt like a slap, I gave in.“You still didn’t tell me that you are going out with someone. Anak mo ako kaya karapatan ko ring malaman ang mga nangyayari sa iyo.”“That was just dating, anak. Ikaw nga, nagpakasal ka nang wala sinuman sa amin ang nakakaalam. Marriage is not a joke, Mari. Ama mo ako kaya may karapatan din akong malaman kung ano ang mga nangyayari rin sa iyo.”And so as that, we agreed to forgive each other. Iyon nga lang, hindi ko pa rin maiwasan minsan na magtampo sa kanya lalo na kapag naaalala ko na ang babaeng nakarelasyon niya ang siya ring ina ng naging asawa ko. Especially knowing that I treated
MARIFortunately, Dad went home just in time. Pero hindi ko na siya pinababa pa ng sasakyan at sumakay na lang kami ni Nina sa dala niyang sasakyan.We then went straight to the church where SJ organized our wedding.Ipinaliwanag ko na rin kay Daddy ang sitwasyon at nagpaliwanagan na rin kami roon. But little did he know that I have something in store for him.Sa kabila ng mahabang traffic ay nagawa pa rin naming makarating sa lugar na pagdarausan ng kasal.Pagbaba ko pa lang ng sasakyan ay hindi ko na agad maiwasang mamangha. Sa labas pa lang ay halatang halata na na pinaghandaan ang mangyayaring kaganapan ngayon.Napaiyak ako.I immediately run inside the church carrying the flower bouquet we just bought on our way here.Sa gitna ng aisle ay nakita ko ang isang lalaking hindi ko inakalang haharapin ko ulit. Si SJ.Tinawag ko ang pangalan niya, lumingon siya sa akin. And seconds later, we are hugging each other.“D-Dumating ka.” halata ang saya sa boses na saad niya.Tumango ako, umi
MARII've been living here in the U.S. for almost a decade now. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit kailangan ko pang bumalik sa... sa nakakainis na bansang iyon!Ngayon ang simula ng annual two-week-long vacation ko sa trabaho. And I should be happy now, right? Pero nang dahil sa 'napakagandang' surprise ni Aunt Melissa ay nasira na lahat ng plano ko at nawala na rin ang lahat ng kaligayahan na dapat kong maramdaman."Are you ready to leave, honey? Your flight is on two hours."Hawak ang kahon ng huling sapatos na ilalagay ko sa maleta ay napalingon ako kay Aunt Melissa. Nakatayo siya at nakasandal sa mismong pintuan ng kwarto ko. Hindi ko alam kung gaano na siya katagal doon. But her posture is just saying na pinapanood niya ako sa kung anumang ginagawa ko."You don't have to remind me 'bout the hell that's waiting for me, Aunt." mapaklang saad ko sa kanya.Pabagsak pa akong umupo sa malambot kong kama, hanggang sa tuluyan ko nang ibinagsak ang sarili ko roon pahiga."I'm gonna mi
MARIAng init! OM... Napakainit!After almost seven long hours, finally ay masasabi kong nasa Pilipinas na ako. Paano ko nasabi? Simple lang. Kasi sobrang init!Paglabas ko pa lang ng airport, parang gusto ko na agad mapasigaw dahil sa pagdampi ng init sa balat ko. I also experienced summer in L.A., pero hindi ganitong kalala! Gosh, ito na ba ang gateway to hell?!Hindi ko maiwasang makaramdam ng bahagyang pagkainis habang inililibot ko ang mga mata ko sa paligid. Wala pa ba si Dad?! O kahit sino man lang na susundo sa akin? Jusmio, unang tapak ko pa lang dito, pakiramdam ko ay sinisintensiyahan na ako agad sa impiyerno!"M-Ma'am Mari? Ikaw na po ba iyan?"Walang sabi-sabing agad akong lumingon sa narinig kong nagbanggit sa pangalan ko. I saw there a man looking like almost in his late-fifties. May hawak itong susi ng sasakyan, at isang... banner. Yeah, banner. May hawak siyang isang medyo may-kalakihang banner na kulay puti kung saan nakasulat sa malalaki ring letra ang pangalan ko.
MARIAs for the record, tatlong araw na mula nang una kong itapak ulit ang mga paa ko dito sa Pilipinas.At sa tatlong araw na iyon, wala akong naramdaman kundi purong kaligayahan. I must admit, I still misses mom somehow. Kahit sino naman siguro, 'di ba? Pero sa loob ng tatlong araw na pananatili ko rito sa Pilipinas ay hindi ko pa sinusubukan na lumabas kahit isang beses man lang. Though Dad and Mang Dario always tell me to. Ako lang talaga ang makulit na hindi nakikinig. Lagi lang akong nagkukulong sa kwarto, o 'di naman kaya ay nakikipagkwentuhan sa mga kasambahay namin sa ibaba. Kung lalabas man ako ay hanggang sa gate lang. Nagdidilig ako ng mga halaman. But I really did not attempt to step a foot outside.Inabala ko na lang ang sarili ko sa paghahalungkat sa mga gamit ko noong bata pa ako na hanggang ngayon ay buo at nasa maayos pa ring mga kalagayan. I bet Dad is hring someone to clean these all up.Sa ginagawa ko ay aware rin ako na may mabubuksan na namang sugat ng kahapon
MARI After realizing that my baby, Pepper, was gone, hindi ko na nagawa pang magpaalam kay Riya. I just turned the call off and rushed to find her. At ngayon, sa tantiya ko ay humigit-kumulang tatlumpung minuto na ang mabilis na lumipas pero hanggang ngayon ay wala pa rin akong idea kung nasaan siya. And to make the matter even worst, unti-unti na rin akong nakakaramdam ng panghihina. Panic is attacking me real bad. Ramdam ko na ang panginginig ng katawan ko, ang pagkakapos ko sa hininga. Na kung nasa normal na sitwasyon lang siguro ako ay ako na mismo ang magvo-volunteer na magpadala sa ospital. But no, this is a different situation. A quiet worst one. Kaya imbis na huminto ako ay ipinagpatuloy ko lang ang paglakad habang palinga-linga sa paligid. “Pepper! Come to me, please, baby! Huwag mo naman iwan si Mommy, o!” malakas ko pang sigaw habang naghahanap pa rin. I can’t afford to lose her. Dahil bukod sa si Daddy ang may bigay no’n sa akin, alam ko rin na pinaglaanan niya talaga