Chapter 2

CHAPTER 2

HINDI talaga lubos maisip ni Charlaine na hahantong ang lahat sa ganitong maikasal siya. Galit siya sa kaniyang mga magulang. Nang makauwi siya sa kanilang bahay ay kunotna kunot ang kanyang noo. Maraming gumulo kay Charlaine. Isa, ang probema nila sa kompanya. Pangalawa, ang problema niya sa isang lalaking naka-one-night-stand. Pangatlo, she lost her virginity. Pang-apat, itong naging mabilis na plano ng kaniyang mga magulang. Sa katunayan, hindi pa nga niya naranasan ang isang araw ay ikakasal na agad siya. Gaano ba ang mga ito kabilis mag-isip? Akala niya ay wala na ang mga itong maisip na paraan. Mayroon nga, kaso lang, hindi naman naayon sa kung ano ang gusto ni Charlaine.

“Mom!” tawag niya sa kaniyang mama kahit nasa labas pa siya ng bahay.

Walang sumagot sa kaniya. She could not bear her anger towards her parents. All the way, malaki ang kaniyang respeto sa mga ito kaso lang, bakit nagawa nito ang bagay na iyon. Para na rin siyang tinaraydor.

“Charlaine?” sambit nito.

Nahimigan ni Charlaine na parang wala lang ang nangyari. Nang mabuksan na agad ang pintuan ay hahalik na sana sa kaniya ang kaniyang mama ay inilihis niya ang kaniyang mukha.

“Let us get straight here, ma. Ayaw ko ang maikasal sa taong hindi ko mahal. Ayaw kong ma-arrange marriage sa estranghero. Please respecct my decision and life,” hasik niya. Mabagsik ang bawat bigkas niya sa mga salita.

Nilagpasan ni Charlaine ang mama niya at pumunta siya sa sofa para umupo muna. Muli na namang sumakit ang kaniyang ulo. Nagpipilit lang din siyang umayos ng lakad kasi hanggang ngayon ay sumasakit pa rin ang kaniyang pagkaababae. She needs a rest.

“I am so sorry, dear. Ito lang ang naisipan namin ng papa mo. I know na hindi mo gusto ang ganitong setup pero makaahon tayo sa dagok na ito. Isang mayaman ang papakasalan mo. With him, you can save our company,” paliwanag nito.

Sa kaniyang mga narinig ay parang may malakas na bell ang tumunog malapit sa kaniyang tainga. Naipikit din ang kaniyang mga mata saglit.

“N-No! This is all so wrong. Sa anong paraan, ma? I will suffer from this act. Hindi niyo ba naisip kung ano na lamang ang maramdaman ko? Hindi niyo ba inisip na darating ang araw na magsa-suffer ako. You chose the company over me?” napatayo na siya habang sinabi niya ang mga iyon.

Charlaine’s father stepped out from the kitchen. Hindi niya mabasa kung ano ang nasa ekspresiyon ng mukha nito. Ang mama naman ni Charlaine ay nakatitig lang sa kaniya na para bang ang ginawa nito ay hindi na mababago.

“I wondered why this happened so fast. Nag-inom lang ako sa bar at umuwi dito na malalaman na lang na ikakasal? Please pity me! I can’t grant your decision!” paliwanag niya.

Punong-puno ng puot, dismaya at kalungkutan ang katawan ni Charlaine. Nag-uumapaw ang mga iyon. Ilang minuto pa ang lumipas ay hindi man lang nagsalita ang mga magulang niya. Gusto ni Charlaine ilabas ang lahat na galit niya. Namalayan na lamang niya na tumulo na ang kaniyang mga luha.

“Charlaine, please understand us. Kung hindi natin ito gagawin, paano na lang din kami ng papa mo? Matanda na kami. We need the company. Ito lang ang nagbibigay sa amin ng kaligayahan at pera. This time, you have to trust me and your father. We can trust each other,” mahinahong sambit ng mama niya.

Muli na lamang siyang napaupo, hindi dahil galit siya at walang masabi kundi dahil nanghihina ang kaniyang mga tuhod. Hindi huminto ang kaniyang luha. Kahit anong punas niya ay patuloy lang ang mga ito na tumutulo.

“I’ve wanted to live my life as happy as I want it. Ini-spoil ko ang sarili ko, I prepared for the future, at nagbigay din ako sa inyo. Ma, pa, hindi pa ba sapat ang mga iyon para gawin ko na ang mga bagay na gusto ko?” mahinang sabi niya.

Hindi tiningnan ni Charlaine ang mga magulang. Naramdaman niyang lumapit sa kaniya ang mama niya at ganoon din ang kaniyang papa. Pero mabilis siyang tumayo.

“I can’t do this!” hasik niya. Mabilis siyang humakbang patungo sana sa kaniyang kuwarto ngunit nahinto siya nang biglang nagsalita ang kaniyang papa.

“Mamayang hapon ay makilala mo na ang lalaking ipapakasal sa ‘yo, Charlaine. Huwag mo kaming ipahiya sa pamilya ng lalaki. We already signed the documents. Everything na puwedeng makasalba ng ating kompanya ay nakasalalay sa arrange marriage na ito. This time Charlaine, please, ibigay mo sa amin ito. Ikaw na lamang ang pag-asa namin. As per to this, the decision, you like it or not, both parties, already agreed. We will be having a meeting later in the afternoon,” mahabang paliwanag ng kaniyang papa.

Nanigas ang mga paa ni Charlaine. Kumikibot-kibot ang kaniyang mga labi. Nanginginig ang kaniyang mga kamay. Hindi niya alam kung paano niya dedepensahan ang kaniyang sarili.

“I am so sorry, Charlaine,” muling pagsasalita ng kaniyang papa. Halata sa boses nito na napipilitan lang itong sa naging desisyon. Damang-dama ni Charlaine ang pighating naramdaman ng kaniyang mga magulang.

“For now, you can rest and prepare yourself,” pagsasalita naman ng kaniyang mama.

Nang makabawi siya ng wisyo ay binalingan niya muna ang kaniyang mga magulang habang ang mga luha sa mata niya ay malayang tumulo. Nasasaktan siyang nawalan siya ng karapatan para depensahan ang sarili niya. She was like being robbed. She was like being tortured. Sa mga naririnig niya, wala na siyang magagawa. Naiyukom na lang din niya ang kaniyang mga kamay.

“Babawi kami sa ‘yo, anak. Patawad kung naging masamang magulang kami sa ‘yo. We did this because this is the only thing we can save up our company. One step at a time. We need your cooperation. We need your presence,” sabi ng mama niya.

Tinalikuran niya ulit ang mga ito. And all of that, her life began to fall down. Walang salita siyang humakbang sa stairway. Bawat hakbang ng kaniyang mga paa ay ang katumabas ng mga kutsilyong tumutusok sa bawat bahagi ng kaniyang katawan.

Nang makapasok na agad si Charlaine sa kaniyang kuwarto ay doon na niya naibuhos ang lahat-lahat na galit, dismaya, at kalungkutan. This was not the life she dreamt of.