Chapter 15

(Reese's POV)

Hanggang ngayon, para pa ring sirang plaka na paulit-ulit kong naririnig ang mga sinabi ni Zadkiel. Halos isang linggo na ang lumipas pero parang kahapon lang nangyari.

Unahin ang sarili ko bago ang ibang tao? Paano? Paano ko gagawin kung ang labis na ma-a-apektuhan ay ang mga taong tumulong sa'kin para hindi tuluyang sumuko? Paano ko uunahin ang sarili ko kung alam kong maraming tao ang mas masasaktan?

Simula pagkabata, sanay na akong masaktan. Sanay na akong ikumpara sa iba; sabihan ng 'sana gan'yan ka', 'sana ganito ka', 'tularan mo si gan'yan', 'talunin mo si ganito', 'dapat lamangan mo sila'. Sanay na sanay na ako kaya mas okay ng ako na lang ang masaktan kaysa sa kanila. Kung sila ang lulubog, hindi ko sila kayang isalba lahat. Pero kung ako ang lulubog, mas marami silang mag-a-ahon sa'kin. Alam kong kahit ano'ng mangyari, hindi nila ako hahayaang malunod ulit.

Madali para sa kanilang s