(Reese's POV)
I was silently chewing my food. I remained looking down at my plate because I felt suffocated. I could barely swallow the food because of his presence. The intimidating aura from him is so much.
Kagat ang ibabang labi ng hiwain ko ang steak dahil hindi ko maiwasang alalahanin ang nangyari bago kami nagpunta dito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang magkaharap kami ngayon habang kumakain. Every time I try to open up the reason why I'm here, he's just raising his eyebrows at me. Wala akong ibang magawa kung hindi yumuko na lang at tumahimik.
"Have dinner with me, future wife."
Kulang talaga ang salitang nagulat ako para i-describe ang naging reaction ko sa sinabi niya. Hindi iyon ang inaasahan ko. Base sa mga nabasa at narinig ko mula sa kanya, malayo ang ipinapakita niyang ugali ngayon. They said that he's a monster in business, cold hearted, serious and such. And playful isn't included in the list. But here he is, staring at me intently with a small smirk plastered on his lips. This is crazy!
"Kumain na ako," sabi ko ng makabawi ako sa pagkabigla. Pero ang totoo, hindi pa talaga ako kumakain dahil balak kong pagkatapos na lang ng meeting na ito. Buti nga at hindi pa ako ipinapahamak ng tiyan ko dahil tahimik pa ito. At sana ay manatili itong tahimik hanggang sa makauwi ako.
"We will talk about what you want to know." I raised my left eyebrow. "Your choice if you want to come." He walked towards his table and picked a folder before facing me again. "Follow me if you want to come with me." He walked towards the door. Wala akong choice kung hindi sumunod sa kanya. Mababalewa ang pagod at oras ko sa pagpunta dito kung hindi ko makukuha ang sadya ko.
Wala ang Secretary niya sa table nito ng lumabas kami. Hanggang sa makapasok kami sa elevator ay walang nagsalita. Nasa magkabilang gilid kami at nakatingin lang sa pinto. Naghahalo ang amoy ng mga pabango namin sa loob pero hindi naman nakakahilo. Akala ko ay wala talagang iimik sa'min pero bigla siyang nagsalita.
"Here!" I looked at him. Nakalahad ang hawak niyang folder sa'kin pero ang tingin niya ay nakatutok pa rin sa pinto ng elevator. With furrowed brows, I accepted the folder. "Read it later."
I held it with both hands before imitated him looking at the door before leaning my back at the wall. It was as if I suddenly felt that even though I had done nothing that could make me tired.
Nang tumunog ang elevator, hudyat na bubukas na ang pinto ay tumayo na ako ng maayos. Nang bumukas ang pinto, una siyang lumabas at agad naman akong sumunod. Hindi ko naman alam kung saan kami pupunta. Walang imik na sumusunod lang ako sa kanya hanggang huminto siya sa harapan ng isang grey Mustang. I'm 100% sure that it's the 2021 Ford Mustang Shelby GT500. Sobrang yaman ba talaga ng taong ito?
"Hop in, wifey."
"What did you call me?"My forehead wrinkled as I stare at him, confused at what he called me. Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko o guni-guni ko lang. Bakit naman niya ako tatawagin ng gano'n, 'di ba?"
Bahagyang umangat ang isang sulok ng labi niya. Bakit ba namumuro siyang gawin 'yan? Pang ilan na ba mula pa kanina? Akala niya siguro ay nakikippagbiruan ako. Pwes, nagkakamali siya.
"Just get in the car." He walked to the driver's side, pressed the key fob and opened the door. He glanced at me and raised an eyebrow. "Get in the passenger seat, Lincoln," he commanded before getting into his car.
I rolled my eyes. "Napaka-demanding ng talipandas!"I grumbled before walking towards the passenger seat. Baka biglang umiral ang saltik sa utak niya, iwanan pa ako. We still have and unfinished business.
The car was filled with silence. Wala siyang imik at naka-focus lang sa pag-da-drive kaya hindi na rin ako umimik. Hindi ko na rin inasahang tatanungin niya ako kung saan ko gusto kumain dahil kahit kanina ko lang naman siya naka-usap ng medyo matagal, alam kong siya ang tipo ng tao na kung anong gusto, dapat ay siyang masunod. Siguraduhin lang niyang makukuha ko ang sadya ko kung ayaw niyang ihampas ko sa kanya ang sling bag ko.
"Have mercy on the steak."
I was slightly taken aback when I heard his voice. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. He pointed at my plate with the fork he was holding so I looked at it. I almost gasped when I saw the outcome of the steak. Did I torture it too much as my mind wandered to what had happened earlier?
I took a deep breath before putting down the utensils I'm holding to my plate and looked at him, straight into his eyes. Here I am again, I can't take my eyes away from him like usual. I swallowed the lump on my throat bago umayos ng upo. I set aside my plate first before placing in front of me the folder he had given me earlier in the elevator.
"Pag-usapan na natin ang sadya ko para maka-uwi na ako," I said without beating around the bush. Wala akong pakialam kung hindi pa siya tapos, gusto ko lang talagang matapos na ito para makauwi na ako. Kailangan ko talagang bumawi ng tulog dahil halos isang lingo ng kulang-kulang ang tulog ko. Ngayon ko talaga sobrang na-realize na dapat kapag may bakanteng oras ka, matulog ka. Tumatakas pa ako minsan no'ng bata ako kapag pinapatulog ako sa tanghali ng nag-a-alaga sa'kin. Kung pwede lang talagang ibalik ang nakaraan, hindi ko siya tatakasan kapag gusto niya akong matulog.
Ang akmang pagsubo niya sa isang hiwa ng steak ay natigil dahil sa sinabbi ko. He put down the knife and fork on his plate and looked at me with slight confusion. "Really, Lincoln?" I leaned my body on the chair, crossed my arms and looked at him with left eyebrow raised. "Check what's inside the folder." He also leaned back on his chair and crossed his arms, mimicking my position. Annoyed with his move, I pressed my lips together before checking what's inside the folder.
"What the heck?!" I shockingly exclaimed upon seeing what's inside. I looked at him with creased brow. "You asked someone to investigate me?" Putspang buhay naman! Nagpa-imbestiga talaga ang talipandas. Anong akala niya sa'kin, masamang tao? Baka pati record ko sa NBI, pinakalkal niya para makasiguradong wala akong itinatagong mali.
"Don't give me that look, woman."
"Or else what?" I countered. Not giving a damn if his glaring at me. I f only looks could kill, I'm dead by now.
"You wouldn't want to know." He smirked at me. I rolled my eyes. "Ask me questions now."
I raised my left eyebrow at him. He glared at me. Now, it's my time to smirked at him. "What are the rules?"
"Rules for?"
"After the wedding, Mister. Duh?" I rolled my eyes, again. "After signing the marriage contract, what's next?"
He uncrossed his arms. "Who said you'll just sign the contract?" he asked with furrowed brow. "Your father?"
I let out an exasperated sigh. "Ang gulo niyo kausap. Promise!" With lips pressed together, I continued checking the files. I laughed with no humor when I saw what's written on the last page. "Who made this rules?"
"None of your business."
Napa-ismid ako. "Okay lang sa'kin na itago ang kasal," I said, eyes still fixed on the paper. Mas pabor sa'kin ang rule na ito. Hindi naman sa ikinakahiya ko siya ayaw ko lang makarinig ng kung ano-ano mula sa ibang tao.
"You'll be living in my house starting tomorrow."
Agad na napatingin ako sa kanya. "What?" I exclaimed. "Pardon?"
"You'll be my wife so—"
"In papers," putol ko sa sasabihin niya. "Your wife in papers." I waited for his next words but he just kept quiet so I returned my eyes to the paper. "Aba! Dapat lang!" bulalas ko ng mabasang hiwalay kami ng kwarto kapag tumira ako sa bahay niya. Alangan namang tabi kami? No way!
"I'll add more if I want."
I closed the folder before looking at him. I felt my hands became sweaty when I thought something that he might add. Pero baka hindi niya 'yon i-dagdag. "Like what?"
"You know what it is." Bahagyang umangat ang isang sulok ng labi niya.
"I don't know what—" I stopped when I realized what he's talking about. "You're not taking me to bed. Ever!" agad na depensa ko. Talaga naman ang lalaking ito. Anong akala niya sa'kin?
He leaned both his arms on the table and smirked at me. "Who said it had to be on the bed?" He even wiggled his brows that annoyed me more. The things I would do just to wipe off that smirk on his lips.
"Naka-drugs ka ba? O sadyang gago ka lang talaga?" Ang taong kaharap ko ba talaga ang tinagurian nilang 'monster' sa business world? Hindi ganito ang ugali niyang nabasa at narinig ko. Alam kong gago siya pero hindi ko inasahang ganito ang ipapakita niya.
Umayos siya ng upo bago naging seryoso. Gone the playful smirk plastered on his lips earlier. The playfulness in his gone was replaced with seriousness. He looks like he's dealing business. "We will annul our marriage after 3 years."
"Why 3 years?" Hindi ba p'wedeng isang taon lang?...gusto ko sanang i-dagdag pero hindi ko na lang sinabi.
His playful smirk came back all of a sudden. His serious and intimidating aura is now gone. It was already replaced with playfulness. "You want it to be lifetime instead?"
Pinulot ko ang kutsilyo na nasa plato ko at ipinakita sa kanya. "Gustto mo bang i*****k ko 'to sa lalamunan mo?" I said then gave a fake sweet smile. He chuckled. "Gago!" padabog na ibinalik ko ang kutsilyo sa plato. Buti na lang ay dito kami sa VIP place kami pumwesto kaya walang nakakarinig sa'min. Kung nagkataon na may mga kasama kami, tiyak na mapapatingin sila sa gawi namin.
"What do you want for dessert?" pag-i-iba niya sa usapan.
"Mag-order ka ng suman."
"Funny, Lincoln."
"Then laugh, Taylor," I countered. Namumuro na ito sa pagbanggit ng last name ko. Lintek lang ang walang ganti.
Kung may makakakita sa'min na ibang tao, sigurado akong iisipin nilang may LQ kami. Daig pa namin ang mag-asawang nagkatampuhan. We kept throwing sarcasms towards each other. Wala yatang matinong usapan ang mangyayari sa pagitan namin.
"You know there's no suman here." His eyes narrowed towards me.
"Nagtanong ka kung anong gusto kong dessert, 'di ba? Para malaman mo, dessert ang—"
"You better shut that pretty little mouth before I put it to work." I stared at him with wide eyes. Naramdaman ko ring biglang uminit ang pisngi ko. Hindi naman ako tanga para hindi maintindihan ang ibig niyang sabihin. He smirked. "Want to say—"
"Shut up!" I hissed.
"Why don't you come over here and make me?"
I placed both my palms on the table and gritted my teeth while glaring at him. "For the love of f*ck—"
"Yes. That's me. I like to f*ck."
My jaw dropped. My eyes almost popped out of its socket. What he said really caught me off guard. What the hell?
(Reese's POV) THE wind blew gently and danced with my hair. Squinting my eyes against the harsh rays of sunlight, I ran faster towards Tiara who's holding an umbrella. We are here at the soccer field to get Gavin's car key. Na sa loob kasi ng kotse niya ang laptop niya na kailangan namin ngayon dahil itutuloy namin ang Lab Work namin. Gavin's part of our college's soccer team since freshman year and they're having a practice now for the upcoming University Games. "Anong sabi ni CEO?" Tiara asked when I got near her. Ngumisi ako. "Mahal ka pa rin daw." Umismid ito kaya natawa ako. "Comeback na kasi," pang-a-asar ko pa. "I love you but someti
(Reese's POV) I'm someone who wouldn't mind spending all day alone. Mas gusto ko pang magkulong na lang sa kwarto kaysa gumala sa labas. Mas gusto kong kasama ang mga libro ko kaysa makihalubilo sa mga taong mabait lang kapag nakaharap ka pero sanga-sanga ang sungay kapag nakatalikod ka na. I heaved a sigh and put down the fork on my plate. I felt the one in front of me looked at me. I looked at him and gave him a glare. But him being the annoying creature, he just smirked at me before leaning his back on his chair. "Ang yaman-yaman mo pero nagtitipid ka sa pagkain," komento ko. "Mabubusog ka ba sa mga ito?" Iminuhestra ko ang mga pagkain sa harapan namin. It's expensive but it's so small. Hindi ako mabubusog sa mga ito. Ilang kilo ng karne na ba ang mabibili? Aabot na siguro sa tatlo. "You should had told me earlier—" "Nagtanong ka ba kung saan ko gustong kumain?"panunumbat ko
(Reese's POV)Ang tunog ng alarm clock ko sa side table ang nagpagising sa akin. Kaagad ko itong inabot at pinatahimik. Istorbo talaga sa tulog kahit kailan. Nag-unat ako ng katawan bago bagsak ang dalawang balikat na bumaba ng kama. Inayos ko ang manggas ng suot kong oversized shirt habang naglalakad patungo sa banyo para gawin ang morning routine ko.Nagpupunas ako ng mukha gamit ang towel ko nang palabas ako ng banyo. Linggo ngayon at kahit gusto kong magsimba, hindi na p'wede dahil tapos na ang misa. Nakalimutan kong agahan ang alarm ko kagabi dahil na rin sa inis.Bigla na lang bumalik ang inis sa kattawan ko. Parang gusto kong manampal, manabunot at manuntok dahil sa inis. Basta parang gusto kong manakit. Nangangati ang mga palad ko. Kapag nakita ko talaga ang lalaking 'yon, mapagbubuhatan ko siya ng kamay. Wala akong pakialam kung mayaman at makapangyarihan siya."What? I'm asking you, wife."
(Reese's POV) "Reese!" I halted on my steps and looked where the voice came from. I had already an idea who called me based from the gentle voice. Kahit medyo may kalakasan ang boses niya kanina ay halata pa rin ang pagiging malambot nito. And I was right because descending from the stair was none other than Akxianne Vielle Dellacroce. I already knew her name because I searched it. She's a graduating student taking up Business Management course. She's close to Coz because they're parents are best friends. Ang nakapagtataka lang, bakit siya narito sa CAS? Ang layo ng CBEA mula dito. Umalis ako sa entrance ng lobby dahil marami ang dumadaan at nakaharang ako. I gave her a smile the moment she's already in front of me. Just like the first time I met her, she also had this sweet smile. "Hey there, Rosie!" masiglang bati niya. Tumaas ang kaliwang kilay ko dahil sa itinawag niya sa'kin. She gave me an a
(Reese's POV)PADABOG na inilalagay ko sa maleta ang mga damit na dadalhin ko sa bahay ng kumag na prenteng naka-upo ngayon sa study chair ko. Nakahalukipkip pa ito at matamang nakatutok ang mga mata sa'kin. Kahit hindi ko siya lingunin ay ramdam ko ang tingin niya. I'm gritting my teeth because of annoyance. Akala mo siya ang may-ari ng apartment."Hindi ka pa ba tapos?" Basag niya sa katahimikan. I rolled my eyes. Kita naman niyang hindi pa ako tapos, magtatanong pa. "I'm asking you, Destiny."Inis na nilingon ko siya at sinamaan ng tingin. "Kita mo namang hindi pa, 'di ba?" asik ko sa kanya. "And don't call me by my second name. Hindi tayo close!" Mula sa pagkakasalampak sa sahig ay tumayo ako at tinungo ang banyo para kunin ang iba ko pang gamit.Pagkatapos niyang sabihin sa'kin na mas makapangyarihan siya, itinulak ko siya palayo sa'kin at padabog na pumasok dito sa apartment. At ang kumag, ang kapal ng mukha na sumunod
(Reese's POV) MAAGA akong nagising kinabukasan kahit na alas-onse na akong nakatulog. Nawili ako sa ginagawang floorplan dahil na rin sa magandang musika na pinapakinggan ko. Pati si Tiara ay napilitan ding magpuyat dahil assignment namin sa HUM 01. Mamaya na ang deadline kaya naman nasermonan ko siya kagabi. No'ng isang araw ko pa sinasabi na tapusin na niya para hindi siya ma-ruttle pero mas pinili pang magpuyat dahil sa ML. "Magandang umaga!" bati ni Alice pagkapasok ko sa kusina. Siya lang ang naabutan kong naghahanda ng agahan. Baka nasa kanya-kanyyang trabaho na ang mga kasama niya. "Umupo ka na. Kape o gatas?" I walked towards one of the seats. "Kape na lang." There's scrambled and over easy egg, waffles, hotdogs, bacon and fried rice. Parang gusto kong magtanong kung wala bang noodles pero pinigilan ko na lang ang sarili ko. Noodles kasi ang madalas naming ulam ni Olive. Healthy living's not in
(Reese's POV) "TANG*NA talaga!" muli na namang mura ni Olive. "Lalo na 'yang tatay mo!" gigil na sabi niya bago uminom sa kanyang iced coffee. Pagkatapos kong sabihin ang totoo sa kanya kanina ay ilang minuto kaming walang imik. Mahina akong humihikbi at kahit anong punas ko sa luha ko ay tuloy-tuloy lang ang pag-agos nito. Tumayo siya para yakapin ako. Binalewala namin ang tingin mula sa ibang mga customer. Nang tumahan ako ay bumalik na ito sa upuan niya. Ilang minuto pa kaming nanahimik bago siya tumayo at nag-order. "Papakulam ko 'yang tatay mo!" I laughed in a soft, quiet manner. "Seryoso ako, Reese. Papakulam ko ang tatay mo." "Minus 10 ka sa langit n'yan." Natawa na ako ng tuluyan nang umirap ito. Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako tinatalo ng mga problema ko. Sa t'wing problemado ako, hindi siya sumusukong pagaanin ang loob ko. She will always motivate me to never g
(Reese's POV) THAT voice. It's very familiar. Kahit ilang taon ko na siyang hindi nakita, kabisado ko pa rin ang boses niya. Ang tingin ko ay napunta sa bukana ng front door. At tama nga ang na-i-isip ko kung sino ang nagsalita. Standing proudly with a grin is none other than my favorite guy—Zadkiel. "Zaddy!" hiyaw ko at tumakbo patungo sa kanya. He opened his arms at halos dambahin ko na siya para yumakap. "Zaddy!" Tumalon-talon pa ako habang yakap pa rin siya na ikinatawa niya. "I miss you, Zadkiel!" My hug tightened before letting him go. My smile widened when I saw him grinning at me. "Isip-bata pa rin hanggang ngayon." Ginulo niya ang buhok ko kaya sumimangot ako. "May jowa na ba ang baby namin?" he asked, his eyebrows raised high. I defensively shook my head that made him chuckled. "Wala!" depensa ko. Bakit ba ang dami nilang nagtatanong kung may jowa na ako? Required ba talagang sa ganitong e