Chapter 5 : Paglambot ng puso

Pagpasok ni Fabian sa banyo, wala na siyang balak lingunin pa si Monica.

Tahimik ang buong silid. Hinaplos ni Monica ang kanyang leeg, iniisip na muntik na talaga siyang mabulunan kanina—akala niya’y papatayin siya nito.

Kaya’t napagdesisyunan niyang umiwas dito.

Lumipat siya sa madilim na bahagi ng silid, at napabuntong-hininga.

 “Mukhang hindi talaga uubra ang pangarap kong maging mayamang babae.” bulong niya sa kaniyang sarili.

Lumabas si Fabian mula sa banyo at sumulyap sa pintuan. Wala na ang babae sa dating puwesto.

Akala niya ay lumabas na ito, ngunit pagkaraan ng ilang hakbang, nakita niyang nakaupo ito sa dilim.

Nakaupo si Monica sa sahig, abala sa pagte-text kay Patricia.

Alam ni Patricia na magkasama sila ngayong gabi sa isang kwarto, kaya’t hindi maiwasang mag-alala sa kanya.

Nag-selfie si Monica habang nasa sahig at pinadala kay Patricia.

“Huwag kang mag alala, kailangan ko pang makuha ang loob niya”

Pagkatapos niyang isend, may naramdaman siyang hakbang palapit sakanya.

Pag tingala niya, nakita niyang naka pantulog na si Fabian, bahagyang nakabukas ang kwelyo kaya’t litaw ang maputing leeg at ang matikas na Adam’s apple—nakakaakit sa sinumang babae.

Basa pa ang kanyang buhok, Sadyang kahanga-hanga ang mukha nito—walang bahid ng kapintasan.

“Kung ganito kaguwapo ang asawa ko… kahit titigan ko lang, para na akong naka jackpot.”  bulong niya sa kaniyang sarili.

“Magpahinga ka na nang maaga,” wika ni Monica. Alam niya na mahina ang kalusugan ng lalaki kaya pinili niyang maging mahinahon dito.

Diretso itong naglakad patungo sa kama, hindi man lang siya nilingon. Humiga at pinatay ang ilaw sabay talukbong sa kumot.

Sa napakalaking kwarto, pakiramdam ni Monica’y para siyang pusang ligaw na pumasok sa ibang bahay. Hindi siya welcome dun, kaya’t kailangan niyang magtago sa madilim na sulok at bawasan na palaging mapansin ang presensya niya.

Bigla siyang nawalan ng gana na makipag-chat pa kay Patricia.

Mula sa pananaw ni Fabian,alam niyang wala naman siyang ginagawang mali.

Nakasandal siya sa dingding, hindi naman malamig dahil sa heater, pero nanatili pa rin ang kakaibang pakiramdam.

Ibinaba niya ang cellphone at pumikit. At sa kaniyang isip “asawa ko sya pero hindi ko kilala ang pagkatao niya… Hays, ang hirap naman ng sitwasyon na to.”

Naalala niya ang mga nangyari nitong mga nakaraang araw, parang panaginip lang—nakakatawa, ngunit andun pa rin talaga ang pait.

Napabuntong-hininga si Monica at ipinikit ang mga mata.

。

Nagising si Monica dahil sa lamig.

Pagmulat ng mga mata niya, hindi man lang siya inabutan ng kumot ng kanyang asawa, ni hindi nga siya buhat papunta sa kama. Walang mainit na yakap.

“Ang hard naman ng lalaking ito.” wika niya sa kaniyang sarili.

Nakahanda na si Fabian—nakabihis na.

“May mga damit sa banyo. Mag-ayos ka. Baka isipin ng iba inaapi kita.”

Tinakpan ni Monica ang ilong, pinigilan niyang bumahing, ngunit hindi napigilan.

“Iniintindi niya pa ang tingin ng ibang tao?”

Tumayo sya ng dahan dahan habang nakakapit sa dingding. Nanlata ang mga binti matapos ang buong gabing pagkakaupo, masakit ang likod at naninigas ang leeg.

Pinagmamasdan lang sya ni Fabian habang papasok sa banyo at nang biglang may pumasok sa kanyang isip.

Hindi niya inasahan na kaya nitong matulog ng nakaupo sa sahig buong gabi.

Biglang tumunog ang kaniyang telepono

Nang makita ang pangalan ni Monica, sumulyap siya sa banyo.

Pinindot niya ang answer button.

“Fabian… nadapa ako.” wika ni Monica sa telepono

Garalgal ang tinig ni Monica, may kasamang hikbi.

Nagtataka si Fabian at iniisip na nagkukunwari lamang si Monica at sumagot

“Tumayo ka kapag nadapa ka.”

Namimigat ang luha ni Monica dahil sa sakit, at sa narinig na malamig na sagot, bigla itong umiyak nang tuluyan.

“Kung kaya niyang bumangon, tatawag pa ba siya? Malamang hindi na.” wika ni Fabian sa kanyang sarili

“Hindi ako makagalaw.” humikbi si Monica, paos ang tinig.

Nang tanggalin niya ang kanyang pantalon, nakatayo lamang siya sa isang paa. Hindi niya alam kung aling litid ang kanyang nabanat, pero nang biglang manghina ang tuhod, bumagsak siya.

Buti na lamang at nahawakan niya ang cellphone bago ito mahulog, kung hindi, baka sumigaw na lang siya hanggang sa mapaos.

Parang bigla siyang nagkaroon ng sama ng loob sa lalaki dahil parang wala man lang ito kahit na konting pag aalala sa kanya. Pero wala siyang ibang masisisi kundi ang sarili.

Tahimik lang si Fabian, at parang nahulaan ni Monica na ang gusto nitong sabihin:  “You deserved it”

“Fabian…” Tawag ulit niya.

Isang mahinang tunog lang  ang narinig niya , at naputol ang tawag.

Mawawalan na sana siya ng pag-asa,pero biglang bumukas ang pinto ng banyo.

Napatingin si Fabian sa babaeng nakahandusay sa sahig, nakasimangot ito at halatang iritado.

Suot lang ni Monica ang itim na bra sa itaas, kaya’t litaw ang maputing balat; ang isang paa’y nakabalot pa sa pantalon habang ang kabila’y nakalitaw.

Hindi pa siya nakakita ng ganitong kapangit at kahiya-hiyang itsura.

Alam ni Monica na nakakatawa at nakakadiri ang itsura niya ngayon.

Hindi niya naman ginusto, pero nangyari na.

Habang nakatitig si Fabian, lalo siyang nakaramdam ng hiya, at nag-init ang kanyang pisngi.

“Hindi talaga ako makabangon.” Para patunayan na hindi siya nagsisinungaling, umalalay siya sa sahig at pilit itinaas ang kanyang katawan—ngunit agad napaluha sa sobrang sakit.

Nabigla naman si Fabian. Yumuko siya at binuhat niya si Monica.

Hinawakan niya ang katawan nito at binuhat sa kanyang mga bisig palabas sa banyo..

Hindi na namalayan ni Monica na kama iyon ng lalaki. Hinila niya agad ang kumot at itinakip sa kanyang katawan. “Salamat,” mahina niyang wika.

Hindi pa sya nakaranas ng ganitong klaseng pagkapahiya.

Sa dinami dami ng pwede niyang pagbagsakan, bakit sa banyo pa ng isang lalaki? At higit sa lahat—hubad pa siya.

Mabuti na lang; hindi siya tuluyang hubo’t hubad.

Kagat-labi si Monica, hindi makapagsalita sa sobrang kahihiyan.

Kinuha ni Fabian ang kanyang cellphone at may tinawagan.

“Pumunta ka sa lumang bahay… Hindi ako….” patuloy sa pagkausap sa telepono

Pagkababa ng tawag, Tumingin siya kay Monica na nakabalot pa din sa kumot, nakahiga pa rin sa kama niya.

“Itong babaeng to, napakalapitin talaga ng trouble.” bulong niya sa kanyang sarili

Matapos ang ilang saglit na katahimikan, naisip ni Monica na tinawagan na nito ang doktor para sa kanya. Dahan-dahan niyang inalis ang kumot sa mukha at mahina ang boses:

“Pwede mo ba akong tulungan kunin ang damit ko?”

Hindi gumalaw si Fabian.

“Kapag may nakakita sa akin na ganito ang hitsura ko, malalaman nila na asawa mo ako. At natutulog pa ako sa kama mo…”

“Tumahimik ka.” pagalit na tugon nito

Pumunta si Fabian sa banyo, kinuha ang isang set ng damit na pambabae, at ibinato ito sa kanya.

Naalala ni Monicai na may isa itong bukod na kwarto na puno ng mga gamit—mula sa toiletries, underwear, hanggang sa pambahay ng babae. Lahat ay inihanda ng may malasakit.

Kinuha niya ang damit at sinubukang isuot, ngunit masakit ang kanyang baywang at hirap siyang ipasok ang pantalon dahil hindi niya maitaas ang kanyang paa.

Wala siyang nagawa kundi tumingin kay Fabian.

Naintindihan ng lalaki ang pakiusap sa mga mata ni Monica, at biglang itong sumimangot

“Pwede mo ba akong tulungan? Hindi ko talaga kaya.” pagsusumamo ni Monica

Ito ang unang beses na humingi siya ng tulong sa ibang tao.

“Kung ayaw mo… pwede mo bang tawagin si Auntie.” pakikiusap ni Monica

Ngunit sa huli, nilapitan pa rin siya ni Fabian. Dahan-dahan nitong iniangat ang kumot—at tuluyang nasilayan ang kanyang buong katawan.