Chapter 6: Signed Agreement

Medyo nahihiya pa rin si Monica, bumilis ang tibok ng kanyang puso,

Alam ni Fabian na maganda ang hubog ng katawan ng babae,dati pa niya iyon napansin.

Ngunit ngayong gabi, mas malinaw at walang pasubali ang lahat—isang tanawing nakakabighani.

Marahang lumunok si Fabian, yumuko, at hinila pababa ang laylayan ng pantalon upang maisuot sa babae. Dahan-dahang iniangat iyon hanggang baywang.

Bahagya niyang nadama ang panginginig ng balat na kanyang nadampian, at ang biglang pagtigas ng katawan nito.

Sinulyapan niya ang mukha ni Monica—halata ang pamumula—at ang mga mata’y tila iwas.

Kinuha  niya ang kumot at itinakip sa katawan nito, saka siya tumalikod. Nang may narinig sila na katok.

“Pasok.”

Pumasok ang personal na doktor ni Fabian, dumaan muna ang tingin sa amo bago lumapit.

“Nadulas siya. Tignan mo kung malala.” Malamig ang tinig ni Fabian, ngunit malinaw ang utos sa kanyang mga mata.

Sinuri ng doktor si Monica, bahagyang pinisil ang bandang baywang pababa sa kanyang paa, at nagpasya na ito’y banat lamang at pilay.

Napansin din niya ang kakaibang paghinga ng babae.

“May konting sipon ka rin.”

“Hm.”

“Handa ka na ba mabuntis?” tanong pa ng doktor.

Sa gilid, bahagyang nagtaka si Ginang Monterde, agad naging interesado.

Bago pa makasagot si Fabian, biglang tumango si Monica. “Oo.”

Napatingin ang doktor kay Fabian, parang may ibig ipahiwatig.

Tumalim ang tingin ng lalaki kay Monica, puno ng babala.

Napayuko siya, hindi ba’t para lang kay Ginang Monterde ang sinabi ko?

Matapos magbigay ng reseta at payo, bumaba na ang doktor kasama si Ginang Monterde. Naiwan sina Monica at Fabian sa kwarto.

Dahil sa mga sinabi kanina, medyo naiilang si Monica na tumingin sa lalaki.

Ngunit sa halip na pagalitan siya, pumasok ito sa study room at hindi na nagsalita.

Maya-maya, kumatok si Marlon at pumasok.

“Sir Fabian, narito na po ang dokumento.”

Inabot niya ang kasulatan. “Ayon po sa mga kondisyon ninyo.”

Kinuha iyon ni Fabian, binasa sandali, at saka nagtungo sa kwarto. Inabot niya kay Monica.

“Kasunduan. Pirmahan mo,Kung gusto mong manatili dito.”

Hindi akalain ni Monica na ganoon siya kabilis kumilos.

Inisa isa niya itong basahin, at sa huling pahina ay nagtanong siya:

“Kung sakaling—ma-in love ka sa akin, sakop pa rin ba ito ng kasunduan?”

“That’s not possible.” diretsong sagot ni Fabian.

Hindi na nagtaka si Monica. Ano pa bang sagot ang inaasahan niya?

Sa totoo lang, ang kasunduang iyon ay para lang mapanatag ang lalaki. At wala naman itong epekto sa kanya.

“Wala naman sigurado sa lahat ng bagay.” mahina niyang sabi.

Tinitigan lang siya ng masama ni Fabian

Alam ni Monica ang dapat gawin. Pinirmahan niya ito, Kinuha niya ang cellphone, pinicturan para may sarili siyang kopya , at saka ibinalik sa kanya.

“Napaka simple naman ng babaeng ito, minsan nakakaaliw din kung titignan mo” Sa isip ni Fabian.

…

“Anong nakasulat sa kasunduan?” puno ng kuryosidad na tanong ni Patricia.

“Marami, pero konti lang ang mahalaga. Una, bawal akong magkaroon ng physical contact sa kanya.”

Napatawa si Patricia. “Parang ang Manyak naman ng tingin niya sayo.”

“Eh kasi… yung kagwapuhan at katawan niya, parang lalo akong natutukso na maging gano’n.”

“…… Ano pa?” tanong ni Patricia.

“Pangalawa, kapag nagkita kami sa labas, kailangan naming magpanggap na hindi magkakilala.”

“Pangatlo, bawal kong banggitin sa iba ang relasyon namin.”

“At ang pinakamahalaga—bawal akong magkaroon ng feelings para sa kanya.”

 “Galit ba siya sa’yo, o ayaw niya lang talaga na magpakasal?”Ani Patricia

Umiling si Monica, nagkibit-balikat. “Pareho. Pero siguro mas dahil ayaw niya talaga sa akin.”

“Lahat ng kondisyon niya, parang takot siya na baka may makuha ka sa kanya. Anong mapapala mo sa kasunduang ‘yan? Parang hindi naman maganda para sa’yo.”

Ngunit ngumiti si Monica, habang nagbabasa ng message sa WeChat, tumaas ang kilay.

“Bakit naman hindi? Hindi ko kailangan mag-alaga ng biyenan, hindi ko kailangan mag-asikaso ng asawa, tapos buwan-buwan may malaki akong allowance. Ang ganda nga eh.”

“Seryoso ka? Paano kung mamatay siya,baka ikaw ang pagbintangan.”

“Lahat naman tayo mamamatay. Una unahan lang yan.” At saka, hindi ko na rin naman gustong mag-asawa ulit.”Ani Monica

Napakunot ang noo ni Patricia. “Pakiramdam ko, hindi ka talaga naniniwala sa pag-ibig kaya ganyan ang mindset mo.”

“Hindi ko muna iniisip ang love ngayon. At saka, hindi naman ako basta-basta.”

Ngumiti si Monica at bumulong, “Kung makikita mo siya… sobrang gwapo. Ni hindi halata na may sakit. Malay mo, hindi naman talaga siya mamatay agad. At kung ganon, at least, kikita pa  ako ng mataga*l.”

Napatahimik si Patricia. Para sa kanya, hindi pera ang dahilan kung bakit nagpakasal si Monica—para bang naghahanap lang ito ng mapaglilibangan.

Tumunog ang cellphone ni Monica.

Nakita niya kung sino ang tumatawag, nakakunot ang noo at nagtataka niyang sinagot iyon ng malambing at magaan ang tono.

Pagkatapos ng tawag, nagsalita siya. “Ayan na. Unti-unti nang may silbi ang pagiging kasal ko.”

Nagtaas ng kilay si Patricia. “Anong silbi?” 

Matagal na niyang pina-request sa head office na ibalik si Jhorby sa Opisina, pero hindi niya inasahan na pati si Marcus—anak ng leader at matagal nang may gusto sa kanya—ay nailipat din doon.

Kaya ngayong gabi, nag-organize ang buong department ng salu-salo. Kahit hindi pa siya nakakapag-report sa opisina, kilala na siya ng lahat mula sa mga exhibitions at events. Kaya hindi maganda kung hindi siya pupunta.

Habang nasa daan, biglang naisip ni Monica, “Paano kung malabag ko ang kasunduan?”

…

May naka set si Fabian na pinakamahalagang kondisyon.

Kung lalabagin ito, kailangan niyang umupo at tumalon sa gitna ng city center habang tumatahol na parang aso.

Sino’ng mag-aakala na si Fabian ang makakaisip ng ganoon na parusa? Ibig sabihin, ganoon kalalim ang pagkamuhi niya sa babae.

Mababaw at parang pambata ang parusa, pero sapat para itali sila pareho. Lalo na siya.

Pagbaba niya ng kotse, inayos niya ang kaniyang sarili at pumasok sa hotel.

Bukas ang pinto ng private room, puno ng tawanan at ingay sa loob.

“Monica, bilisan mo, hinihintay ka na namin!” tawag ng isa.

Sabay-sabay na napalingon ang lahat sa kanya.

Ngumiti si Monica, magalang na nagpaumanhin. “Pasensya na, nahuli ako. Masama kasi ang pakiramdam ko.”

“Ayos lang.” sagot ni Marcus, halatang nag-aalala.

“Konting sipon lang to, okay lang ako.”Ani Monica.

Puro pamilyar na mukha ang naroon, mga nakatrabaho niya noon. Mainit ang pagtanggap sa kanya.

Alam na ng lahat na si Marcus ay may gusto kay Monica. Kaya’t naglaan ng isang bakanteng upuan sa tabi niya, at doon umupo si Monica. Masigla ang usapan, puno ng tawanan.

Pagkatapos ng kainan, lumabas saglit si Marcus. Pagbalik niya, may dala na siyang bouquet ng champagne roses.

Nagkatinginan ang lahat, at may mga pilyong ngiti sa kanilang mga labi.

Hindi na bago kay Monica ang sitwasyon. Alam na niya agad kung ano ang mangyayari.

Sa harap ng lahat, mahirap tanggihan si Marcus. Isa pa, hindi magiging madali ang pagtatrabaho kung may ilangan.

Bukas ang pinto ng silid, at bawat dumadaan ay napapatingin.

“Monica,” ani Marcus, humarap sa kanya, “narinig kong single ka na ulit. Bigyan mo ako ng pagkakataon na mahalin ka.”

Napatili ang lahat, may mga bumubulong, pero walang nagtulak kay Monica na sumagot agad.

Tumayo si Monica.“Pasensya ka na. Hindi na ako single—may pamilya na ako.”prangkang sagot nito kay Marcus.