Chapter 16: Won't talk about it
"Sabi ko na nga ba e! Kaya mo 'yon. Alam mo bang nagdadalawang-isip pa ako kanina na itulak ka para tulungan 'yong babae?"
Nakatitig lang ako kay Galand habang ipaglalandakan n'ya sa mukha ko ang nagawa ko kanina.
"Ang galing mo talaga! Mukha kang superhero do'n ha!" tumatawang saad nito.
"Nadedevelop na ang kakayahan mo Mikaela. You're starting to be a real heroine."
Ipinadyak-padyak ko lang ang paa ko habang pinapakinggan s'ya.
"Alam mo bang kinakabahan talaga ako na baka hindi kita mapilit na magbago? Buti na lang!"
Bakas ang saya sa mukha n'ya habang inilalahad ang mga bagay na 'yon at hindi ko na talaga maiwasang magtaka. Sino ba s'ya sa buhay ko? Bakit alam n'ya ang mga nangyari sa akin noon? Bakit ipinipilit n'ya na magiging superhero ako?
Maya-maya lang ay dumating na ang carbonarang inorder namin. Mabilis din na umalis ang nagdala nito sa amin.
Natahimik na si Galand at kumain na lamang. This is him, kapag kumakain, daig pa ang galing sa mayamang pamilya. It looks like he came from a place where food is the most respected thing. Tuwid lamang ang upo n'ya habang maingat na ngumunguya. He is really something.
Napabuntong-hininga ako.
"Galand... sino ka ba talaga?"
Nabaling ang tingin n'ya sa akin ngunit nanatili s'yang hindi nagsasalita.
Matagal-tagal na rin ang pinagsamahan namin ni Galand pero heto ako, nangangapa pa rin sa totoong pagkatao n'ya. Hindi ko alam pero hindi din naman nagtatanong si ate.
"B-Bakit mo ako tinutulak na maging isang bayani? W-Why do you always push me to do things that was beyond my likings?"
Nanatili s'yang nakatitig sa akin habang ngumunguya. Katulad dati, halatang ayaw n'yang sagutin ang aking katanungan.
Ni hindi ko alam ang pinanggalingan nya. All I know is his name. Zero Quelite Galand. Bukod doon ay parang mabababaw na.
Kung titingnan mo ang itsura n'ya, he has a great features. Makapal ang kilay nito at madilim na bughaw ang mga mata, matangos ang ilong at mapula ang labi. Payat ang katawan nito ngunit puno ng muscles. Kung tutuusin ay mukha syang Americano. Gwapong Americano.
"A-At alam ko... k-kaya mong sagutin ang tanong ko..."
Binigyan ko s'ya ng nangungusap na tingin.
"Bakit ba ako nagkakaganito?" tanong ko.
"Galand, naguhuluhan na ako sa nangyayari." saad ko.
Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Maging ang mga irereact ko sa pagbabagong nangyayari sa akin. How can I presage the future everytime my head hurts? How can I do things like climbing on a tree? Yung flying kick? Nananatili akong tahimik dahil ayaw magsalita ni Galand. Pero hindi ko maiwasan makain ng kyuryusidad.
Nanatili akong nakatitig kay Galand nang bigla s'yang magpunas ng tissue sa bibig. Bahagya pa akong napaatras ng tumayo s'ya at bahagyang nag-bow palapit sa akin.
Pi-nat n'ya ang ulo ko. "Just eat, Mikaela. Everything has it's own time of discovery, but you can't discover everything anytime.”
Napakunot ang noo ko sakan'ya at akmang magsasalita nang bigla s'yang sumabat.
"Eat."
-----
"Breaking News! Ang lalaking pumatay sa kan'yang kinikilalang kaibigan ay hindi inaasahang sumuko na sa mga pulis! I-tuturn-over na s'ya ngayon sa Calam--"
Napatitig ako sa telebisyon ng maagaw ang pansin ko ng isang balita. It's Hugo. Sumuko s'ya sa mga pulis.
Hawak s'ya ng mga ito habang nakapalibot sakan'ya ang iba't ibang reporters na may iba't ibang katanungan.
"Makakalabas ako dito! Tandaan n'yo! Papatunayan kong inosente ako!"
Narinig ko ang sisaw ni Hugo bago s'ya tuluyang maipasok sa Police Station. Good thing he believed and trusted me. I'll make sure that I will set him free from the bars.
Hindi na lang reputasyon ko ang nakasalalay dito. Fighting for justice is not for reputation, it's for my dignity.
Nabalitaan ko rin na tapos na magconduct ng investigation ang prosecutors at ang mga pulis. And based on what they observed, they think that Hugo is guilty. They are really sure that those evidence they have seen at the crime scene is enough to sentence Hugo guilty for the crime. And I won't let that happen.
Kahit anong mangyari, Hugo needs to be innocent because that is the truth.
"Mikaela, hoy ba't tulala ka?"
Natauhan ako at napailing nang biglang magsalita si Galand sa tabi ko. Nakalimutan kong may kasama nga pala ako rito sa sala.
Napatingin ako sakan'ya na nakakunot ang noo.
"Crush mo ba 'yong sindikato na 'yon?" diretsang saad nito kaya napairap na lang ako.
"Alam mo? May sakit ka na yata sa utak." ani ko at muling binaling ang tingin sa telebisyon.
"Ba't di mo sinasagot ang tanong ko? Guilty ka ba na crush mo s'ya?"
"Ewan ko sa'yo ha. Bumalik ka na nga sa kwarto mo." saad ko at bahagya s'yang pinagtulakan.
"An--Ayoko. Nanonood ako e." saad nito at dumiretso ng upo at tumahimik na lamang.
"May TV ka naman doon ah?"
Napatitig ako kay Galand at naghihintay ng sagot n'ya pero ni hindi man lang ito sumulyap sa akin. Napabuntong-hininga na lang ako at ipinatong ang braso sa likod ng inuupuan n'ya.
"'Di ko crush 'yon." maikling saad ko.
Alam kong pag-nanahimik na si Galand ay siguradong nagtatampo na ito sa akin. Madaling basahin ang nararamdaman ng isang 'to kaya minsan nakakairita. Mabilis mong malalaman na hindi n'ya nagustuhan ang ginawa mo kaya makokonsensya ka talaga.
"Weh, 'di naman totoo yan e." ani nito na nakatingin pa rin sa TV.
"Oo nga."
"Pero bakit ka nakatitig do'n?" humikab s'ya kaya napailing ako.
"Magiging kliyente ko 'yon. Lumapit s'ya sa akin kaninang umaga."
"Kliyente nanama--"
"Inosenteng kliyente." putol ko sa ituturan n'ya.
Bahagyang napa-Ah si Galand sa sinabi ko. Napababa naman ang tingin ko sa kwintas ni Galand na umiilaw pa rin hanggang ngayon. Ewan ko kung anong meron sa kwintas na 'yan pero hindi ito tumitigil sa pagkinang. Hindi naman nagsasalita si Galand sa dahilan no'n.
Napatigil ako sa pag-iisip nang biglang bumagsak ang ulo n'ya sa braso ko. Napakunot ang noo ko akmang itutulak ito nang mas lumapit pa ito at sumandal sa bandang leeg ko.
"Inantok ako sa kaba, Mikaela. Matutulog na ako." halos pabulong na saad nito saka ko naramdaman ang pagbigat n'ya. Napailing na lang ako at hinayaan na s'yang matulog sa balikat ko.
Unti-unti kong ginalaw ang aking daliri saka dahan-dahang iminulat ang mata. Malabo pa ang paningin ko kaya pilit akong kumukurap upang maging malinaw ito. Naaaninag ko ang isang lalaking nakaputi sa harapan ko na animo'y doktor.Maya-maya lang ay biglang luminaw ang mata ko at mukhang hindi iyon napansin ng doctor. Pinagmasdan ko s'ya na parang may kinakalikot na tila ba may balak na gawing hindi kaaya-aya. Bigla ang pagragasa ng kaba sa aking dibdib nang tumagilid ang doctor. Naka-medical mask ito kaya hindi ko mamukhaan. Nakita ko ang isang bote at kaagad nanlaki ang mga mata ko nang makita na bote iyon ng lason.Sa lagay ko ngayon ay hindi ko kayang makipaglabanan ng dahasan. Nanghihina ang katawan ko dahil kagagaling ko lang sa pagtulog.Nanginginig kong tinanggal ang swero mula sa aking braso at pasimpleng inipit iyon sa kama. Kaagad akong pumikit nang biglang humarap ang doktor o kung tunay nga ba iyong doktor. Sinsisipat-sipat nito ang syringe bago lumapit sa swero ko. Walan
Chapter 33: Almost a loser Pinalagatok ko ang aking leeg at humikab. Napatingin ako sa digital clock sa aking table at nakitang 11:23 na ng gabi. Sa wakas. Natapos ko rin ang dapat tapusin. Pinagtyagaan ko talagang tapusin ito ngayong araw kahit na abutin ako ng gabi. Kapag hindi ko tinatapos kaagad, pakiramdam ko ay sobrang dami. Napabuntong-hininga ako nang maalala na wala na si Galand ngayon dito. Nag-paalam ito sa akin na may importanteng lakad pero hindi sinasabi sa akin kung saan kaya hindi na ako nagpumilit sa kabila ng kyuryusidad na nararamdaman. Inayos ko muna sandali ang aking mga gamit bago lumabas ng building. Nagpaalam pa sa akin ang guard kaya tinanguhan ko lang ito at nginitian. Mabilis naman akong sumakay ng sasakyan at muling napahikab. I'm really sleepy right now. Gustong-gusto ko na matulog but I can't just sleep here. Binuksan ko ang makina ng sasakyan at kaagad itong pinaandar. In-on ko na rin ang radyo at nilakasan nang marinig na tumutugtog ang kantang Dom
Chapter 32: Line after wealthTahimik lang akong nakatitig sa harapan. Pinagmamasdan ang dinaraaanan namin ni Galand.Nandito kami sa sasakyan dahil pupunta kami sa police station. Pupuntahan ko si Hugo to talk about things. Itatanong ko na rin sakan'ya ang maaring itanong ng kalaban sakan'ya sa susunod na hearing.Originally, ang schedule ng hearing ay dapat bukas na but the other team keeps on adjusting it. Palibhasa ay mapepera kaya madaling nabayaran ang mga tiwaling tao.Sabi ko nga kanina, tahimik lang akong nakatitig but deep inside ay nabibwisit ako kay Galand. Maya't maya ang sulyap nito sa akin na kapag tiningnan ko naman ay umiiwas ng tingin. Noong nakaraan pa s'ya ganito. Simula noong mahospital s'ya ay mukha ng tanga ang akto nito."You can either stare or don't look at me at all,"Naibulalas ko nang maramdamang papatingin na naman s'ya sa direksyon ko. Binaling ko ang tingin ko rito na kaagad namang nag-iwas ng tingin."H-Hindi kita tinitingnan ah!""So guni-guni ko lan
Chapter 31: Truth for my thoughtsHINDI maipaliwanag ang aking nararamdaman habang nakatitig sa patong-patong na regalong nasa harapan ko ngayon. Hindi dahil mamahalin ang mga ito, pero dahil ito ay nagmula sa kanilang mga puso. Tanda ito ng kanilang pasasalamat sa akin.I didn't think that being appreciated by unknown people feels great. Ako na ang nagsasabi, sobrang sarap sa pakiramdam.Inisa-isa kong tingnan ang mga regalo. Ang iba ay may sulat ng pasasalamat habang ang iba ay walang pangalan kung kanino manggaling. Mukhang mas pinili nilang magpasalamat nang hindi ko nalalaman. Ganon pa man, it made my heart jump."I don't know what to say..." mahinang bulong ko sa aking sarili.Akmang bubuksan ko ang isa sa aking regalong natanggap nang biglang bumukas ang pinto at bumungad sa akin si Ms. De Luna na hinihingal pa kaya kaagad akong napatayo at napakunot noo."What is it now, Ms. D--"Z-Zero! Si Z-Zer--""What about Galand?!" natatarantang sagot ko sakan'ya at kaagad na lumapit."S
Chapter 30: An ey for this feeling"DRINK this Mikaela."Mamasa-masa ang mata kong nilingon ang nakalahad na maligamgam na tubig sa harapan ko. Si ate ang nag-abot nito sa akin. Napasinok pa akong inabot ito."Mikaela, calm down. It's alright now." pagpapakalma sa akin ni Sean.Sa kabila ng pag-aamo nila ay tila naging isa akong bato na walang naririnig. Basta ang alam ko, I am badly terrified. Napatungo ako at nakita ang kamay kong mabilis na gumagalaw. I am shaking. Hindi ko makontrol at mapigil ang panginginig. Dala ito ng takot.Napatungo ako lalo. I don't know but I am deeply hurt. The fact that I don't know or recognize myself now hurts me so bad. I felt like a stranger to myself. The Mikaela that is capable of doing unbelievable things is a stranger to me."Mikaela? Bakit nandito ka--bakit ka may baril?!"Nang lingunin ko s'ya ay bumungad sa akin ang gulat na mukha at nanlalaking mga mata nito.
Chapter 29: Ice cream vs. Life"TITA, I want ice cream."Ibinaba ko ang librong aking binabasa nang magsalita si Shzane sa tabi ko. Kaagad ko s'yang tiningnan at ang nangungusap na tingin ang bumungad sa akin. Napailing ako dahil kapag ginamit na n'ya sa akin ang ganitong mukha ay nahihirapan na ako tumanggi."Gabi na ah? Bukas na lang kaya?" kalmadong kumbinsi ko.Nandito kami ngayon sa bahay nina ate. Syempre, Galand is with me. Kasama rin namin kanina ang yaya ni Shzane pero umuwi na rin ito kaagad noong mag-ala-sais.Ngumuso si Shzane. "Gusto ko talaga ng ice cream eh. Please po tita?"