Kabanata 4

(Camille's POV)

 Hanggang sa huminto kami sa harap ng isang lumang bahay na gawa sa bato at kahoy. Medyo luma na, may mga parte ng pader na may bitak, pero halatang inaalagaan pa rin.

 "Welcome," he said softly, at ngayon lang naging iba ang tono ng boses niya. Hindi sarcastic, hindi commanding. Parang may halong nostalgia. "Dito nagsimula lahat."

 Napalunok ako. "Ano ibig mong sabihin?"

 Tumayo siya sa harap ng lumang bahay, tinitigan ang bintana nito na parang may bumabalik na alaala sa kanya. "This used to be my grandparents' house. Bago pa nag-expand ang hacienda, bago pa naging empire ang Vale name, dito lang sila nakatira. Maliit, simple, mahirap. At dito ko natutunang lahat ng ibig sabihin ng survival."

 Tahimik akong nakinig, kasi ngayon lang siya nagsalita ng hindi mayabang, hindi nagmamagaling. Totoo. Sincere.

 "Three months, Camille," dagdag niya, lumingon ulit sa akin. "Kung kakayanin mo akong sabayan dito, you might understand kung bakit ako ganito."

 Tumango ako, hindi dahil naka-convince ako, kundi dahil curious ako. Kung may parte siya ng kwento na hindi niya pinapakita sa mundo, baka doon ko makita kung bakit ganoon siya. At baka dun ko rin makita kung may katotohanan sa sinasabi niyang protection.

 Pumasok kami sa lumang bahay. Kaunting alikabok sa sahig pero maayos ang pagkakayos, parang may naglinis kahapon lamang. May mga lumang upuan, isang maliit na supa na waring gawa pa sa kamay, at mga larawan sa dingding. Mga larawan ng tao na may mga ngiti na hindi plastic. Nakakatuwang isipin na may buhay noon na naiwan sa mga iyon.

 Lumapit siya sa isang portrait ng matandang lalaki na may hawak na sombrero. Pinagmamasdan niya ito nang may malalim na expression. "Tito Renato," bulong niya. "He taught me how to bargain for price of corn. He taught me how to count under the sun without a pen. He taught me respect for work."

 Hindi ko alam kung bakit biglang lumambot ang loob ko. Nakita ko ang ibang bahagi ng tao sa harap ko—hindi lang yung sigaw ng corporate boardrooms at tabloids. May tao rin siyang hindi niya sinasabi sa madla.

 "Siya yung inspirasyon mo?" tanong ko habang lumalapit. "Siya ba ang dahilan kung bakit ang tigas mo minsan?"

 Ngumiti siya, maliit at medyo mapait. "Partly. Pero hindi lahat. Minsan kailangan mong maging matigas para hindi ka lokohin. Sa mundo namin, kindness is a currency na madalas sinasamantala."

 Nakatingin ako sa kanya. "Tapos ano ang ginawa mo? Nagpaka-boss para hindi ka maabuso?"

 "Maybe." Napabuntong-hininga siya. "Pero hindi lang yun. Natuto akong mag-invest. Natuto akong palaguin ang konting pera para hindi na kami umuulit ng gutom."

 Naglakad ako papalapit sa mesa at sinilip ang mga lumang bagay—mga regalo, ilang antigong kagamitan, at isang maliit na kahon. Binuksan niya iyon at inilabas ang isang maliit na bato. Hindi maganda sa mata ng iba, pero ramdam ko ang sentimental value. "This is from my grandmother," sabi niya. "Sabi niya, ilagay mo lang sa bulsa kapag takot ka. Para maalala mong nagmula ka sa kahit saan, hindi sa pangalan."

 Nagulat ako sa tawag niya na may tender tone. Hindi ko alam kung anu-ano ang dapat kong maramdaman. Kulang pa ang tatlong buwan para malaman kung magtatapos ito sa pag-ibig o sa pagkasira, pero may isang bagay na malinaw: hindi siya simpleng karakter na madaling basahin.

 Tumayo kami at naglakad palabas ng lumang bahay. Sumunod ang hangin na may bahagyang lamig, at habang naglalakad kami, hindi niya sinaktan ang katahimikan. Minsan lang ako nakakita ng silence na hindi awkward, kundi may sinseridad.

 "Camille," wika niya, at parang tumino ang katahimikan. "I am not doing you a favor by keeping you close. I am doing what I must. People like us—they are complicated. You and I both. But I want to see you fight. I want to see if you will change me or if I will just keep you as a page in my book."

 Tumigil ako at inalayan siya ng diretso kong tingin. "Change you? Why would I want to change someone who is clearly good at being himself?"

 "Because sometimes being yourself is the armor you hide behind," sagot niya, malumanay. "And sometimes that armor is not enough."

 Hindi ko alam kung anong eksaktong ibig niyang sabihin, pero ramdam ko na may hinuhugot siya na mas malalim pa sa dinamika namin. Para sa isang segundo, napuno ako ng galit—galit na ang lahat ng effort ko, ang pride ko, at ang mga naiwang pangarap ko ay parang possibility lang na mahuhulog sa isang mundo na hindi ko kilala. Pero kasunod ng galit, may maliit na curiosity. Ano ba talaga ang nasa likod ng mga mata ng taong ito? Ano ang dahilan niya para gumawa ng ganyan?

 Bumalik kami sa garden at naglakad palibot ng fountain, habang nagpapatuloy ang tour. Pinakita niya ang maliit na pond, ang terrace kung saan may parties, at ang isang maliit na greenhouse na puno ng herbs at bulaklak. Habang naglalakad, may napansin akong pagbabago sa kanyang kilos. Hindi na siya puro sarcasm o pa-smug. Minsan, may mga pause na parang nag-iisip.

 "Does it ever get lonely?" tanong ko out of nowhere. "Being the guy everyone wants something from?"

 Tumigil siya, tumingin sa langit, at napakipot ang kanyang mga labi. "Yes," sagot niya. "But loneliness is expensive in my world. It has price tags and expectations. So I keep busy."

 "Then why keep me?" sabi ko, diretso. "Why waste time if you're lonely?"

 Hinawakan niya ang balikat ko nang marahan, hindi upang kontrolin kundi parang pagtatanggol. "Because you are honest. At dahil sa honest there is risk, and risk is something I haven't felt in a long time."

 Parang pinukpok ako sa loob. Risk. Hindi ko alam kung dapat ako magselos o matunaw. Siguro dahil nga sa lahat ng ginawa niya, sa unang pagkakataon, nakita ko ang isang tao na nagpapatakbo ng mundo pero nagtataglay ng kahinaan.