Kabanata 5

(Camille's POV)

Nagkatawanan kami nang bahagya pagkatapos, dahil tinuruan niya ako magtakbo ng maayos sa slippery stone path, at dahil bingeing ng halo-halo na inabot niya sa akin sa isang maliit na picnic table. Kumain kami nang tahimik, pero may presensya. Hindi kami nag-usap nang marami, pero sapat iyon.

 Pagkatapos ng pagkain, dinala niya ako sa isang maliit na silid na puno ng lumang libro. "This is my retreat," sabi niya. "When the noise becomes too loud, I come here. Books quiet the world."

 Pumasok ako at umupo sa isang upuan. Napansin ko ang mga libro, karamihan economics at old literature, ngunit may isang shelf na puno ng mga lumang diary at sketches. Kinuha niya ang isa at inabot sa akin. "Take it. Read it when you need context. It helps."

 Tinanggap ko ang diary na may bahagyang pag-aalinlangan. Binalot iyon ng kahoy na parang may proteksyon. Nang buksan ko, nakita ko ang sulat sulat ng isang batang lalaki na nagsasabing natutong magbilang at mangarap kahit maliit ang pera. May mga simpleng sketches ng bukid at ng mga ngiti ng tao.

 Tumingin ako kay Adrian at nakita ko siyang nagbubungisngis. "You like the ugly parts of people," sabi ko.

 "Someone has to," sagot niya. "Or else we'd be surrounded by pretty lies."

 Mangilan-ngilan ang ngiti ko. Hindi ko pa rin alam kung saan ito aabot, pero may isang bagay na malinaw: hindi ito simpleng bet lang para sa kanya. May kwento, may pinanggagalingan, at may mga maliit na bagay na nagbibigay ng dahilan kung bakit siya ganoon.

 Lumabas kami ng retreat at bumalik sa mansion. Biglang may tumunog na bell at may nagbigay ng sulat sa kanya. Kinuha niya iyon at nagbasa ng mabilis, ang ekspresyon niya naging maiksi at seryoso. "Excuse me," sabi niya. "I have to take this call."

 Tumigil ako at nanahimik. Habang siya ay naglalakad palayo, hinalikan niya nang magaan ang dulo ng aking kamay. Hindi isang malakas na possessive move, hindi rin romantic on the surface. Para itong pangako na maikli ngunit malalim.

 Nanatili ako sa lugar, hawak ang small diary at nakita ko ang mga salita sa loob. Para sa unang pagkakataon mula nang umpisahan ang lahat ng ito, naramdaman kong may bahagi na hindi ko lang basta pinagsisisihan. May parte ng aking puso na interesado at takot sabay.

 At habang naglalakad siya paalis, batid ko na ang tatlong buwan ay hindi lamang magiging laban ng pride at survival. Ito rin ay magiging panahon ng mga pangungusap na hindi pinapahintulutan ng mundo sa amin. Panahon ng pagbabago, o pagkawasak. Wala pa akong alam kung alin ang mas malamang.

(Camille's POV)

 Isang linggo na ang lumipas mula nang pumayag akong manatili dito. Isang linggo na puno ng maliit na laban at maliit na tagumpay. Hindi siya parang buwan, pero sa dami ng nangyari, parang tumagal ng tatlong araw bawat araw.

 Una, routine. Nagising ako sa parehong oras araw-araw, sabay ng mga staff. May nakatakdang schedule ang lahat. Breakfast, morning brief sa foundation office, site visits, then afternoons for meetings or public events. Sa umpisa, naiinis ako na kailangan akong i-adjust sa ritmo nila, pero unti-unti, iba pala ang comfort sa routine. Comfort kung ang ibig sabihin ay alam mo kung ano susunod.

 Si Adrian, predictable sa hindi predictable na paraan. Minsan tahimik lang, minsan suddenly hands-on. Madalas naka-white shirt siya sa veranda, pero hindi palaging seryoso. May times na nag-iiwan siya ng maliit na notes sa desk ko. Notes about reminders, about grammar, or contact numbers. Maliit lang, parang walang kwenta para sa iba, pero para sa akin nakakatulong. Nakakatuwa at nakakailang na may taong nag-aalaga ng ganoon any way possible kahit raro at controlled.

 Ikalawa, training. Tinuruan niya ako mag-handle ng interviews, na parang klase sa public relations. "Be concise," sabi niya. "Say what matters. People have short attention spans." Sinakay niya ako minsan sa one-on-one mock interview. May script ako, pero naka-realtime feedback siya. "Eyes here, not at the exit. Smile less, mean more." Nakakainis, pero effective. Sa isang linggo, napansin ko na nawawala na ang awkward pauses ko. May confidence na, maliit man.

 Ikatlo, community work. Isa sa unexpected tasks ko ay ang mag-lead ng literacy session para sa mga anak ng staff. Na in-charge kami ng isang mobile library set up. Nilikha ko ang module, in-present sa staff, pinatakbo ang program. Hindi niya siningit ako ng buong time. Pinapakita niya lang sa board na may "candidate" na nagluluto ng programa. May ilang staff na unang nagduda, pero nung nakita nila ang mga bata na tumatawa at nagbabasa, may renewed respect. Akala ko hindi ko kaya, pero nagawa ko. Nang may nag-approach na donor at nagtanong ng support, hindi ako nag-panic. Nagbigay ako ng practical plan, timeline, at budget. Sila mismo napahiya, kasi inisa-isang sinagot ko. Doon ko naramdaman na may parte sa mga responsibilidad niya na kaya ko ring hawakan.

 Ikaapat, social pressure. Hindi mawawala ang mga usap-usapan. May isang post na lumabas, fan page na nagtanong kung sino ako. May comments na mean. Hindi ako immune. Nanghihinayang ako na may oras na binabasa ko ang mga comments. Pero pagkatapos ng isang araw ng work, may text si Adrian. Simple message. Ignore. Let them talk. Work speaks. Hindi grand. No flowers, no social statement. Just a line. Pero nakabawas ang tension. Later that afternoon, dumating siya mismo sa office nang hindi noisy. May dala siyang dalawang kape at isang envelope. "For small emergencies," sabi niya. Nakita ko kung ano laman. Enough cash, contact numbers, at isang small list of PR recommendations. Hindi charity. Proteksyon. Hindi ko sinagot agad. Kinabukasan, sinubukan kong tumuloy na sa trabaho na hindi umaasa sa regalo. Pero yung gesture niya, hindi ko maalis sa isip. Iba siya: strategic sa pagmamalasakit.

 Ikalima, maliit na pagsubok. Nagkaroon ng incident sa greenhouse. May bagong shipment ng herbs na tinapon dahil may fungus. Staff in panic. Dona ng supplier natataranta. Nagmamadali ang mga manager. Ako ang unang naka-react dahil naka-assign ako sa supply monitoring that week. Nag-call ako ng meeting, pinahingi ko ang inventory, nag-propose ng immediate mitigation. Nag-organize ako ng team para i-segregate ang kontaminadong batch at i-preserve ang safe stocks. Simple protocol pero hindi lahat nakapanic dahil may malinaw na leader. May isang operations manager na noong una medyo dismissive. Pero nung inimplement namin ang plan, natuwa siya. Minsan, nakakatawang isipin na small crisis ang nagpapakita kung sino ka. Sa week one, napatunayan ko na kayang ko mag-handle ng practical problems. At sa oras na iyon, may tingin si Adrian na hindi ako inaasahan: not approval, but curiosity.

 Ikawalo, gabi ng small victory. May intimate dinner ang staff para pasalamatan ang donors. Ako ang in-appoint to prepare a short presentation. Nerve-wracking, pero nagawa ko. Nag-ayos ako ng slides, nag-practice ng pitch, at noong gabi, nang tumayo ako na magsalita, nakita kong tinitingnan ako ng mga tao na dati nagduda. Tubong-tubo ang tibok ng puso ko. Pero matapos ang presentation, may ilan na lumapit at nagtanong pa ng detalye para umabot sa signature. Nang pauwi na kami, napansin ko si Adrian sa gilid, hindi pushing any attention, pero may small nod niya. That nod felt like permission to breathe.

 Ngayon, hindi invited ang pagiging soft. Hindi yan value sa mundo niya. Pero small moments like that started to shift something sa akin. Hindi ako pa rin target niya para gawing trophy, sabi niya noon, pero to those watching, I was being presented as something. Hindi ko kontrolado ang perceptions. Hindi ko kontrolado ang timeline ng feelings either.

 Mayroon ding awkward moments. Nagkaroon ng dinner kasama ang ilang board members. Complex ang usapan. Isang tao ang nagtanong playfully kung anong role ko sa monteverde projects. "A friend," sabi niya on the spot. In one sentence, he neutralized the gossip. Yet sa table, may nag-browse sa phone at may nag-post. Sa isang iglap, may trending snippet: "Who is Camille Vale's new side?" Naku. Puso ko tumalbog. Pero alam mo, different from before, hindi ako tumakbo sa loob. I answered once in a composed tone, then returned to notes. I learned to pick my battles.