Kabanata 3

(Camille's POV)

Nagpatuloy kami sa paglilibot, at pinakita niya ang mga warehouse, ang maliit na chapel na parang antique, at ang malaking fountain sa gitna ng hacienda. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng lugar. Ang laki ng mundong ginagalawan niya, at ako? Isang ordinaryong babae na parang tinapon lang dito para malunod sa mundo ng mayayaman.

 Pero habang pinagmamasdan ko siya, confident sa bawat galaw, hindi ko maiwasang mapaisip. Hindi ba siya napapagod? Hindi ba mabigat para sa kanya na maging sentro ng lahat?

 Napatigil ako sa tanong na iyon, kasi hindi ko dapat siya iniintindi. Three months lang ito. Three months na parang habambuhay kung kasama ko siya.

 Sa huling parte ng tour, tumigil siya sa harap ng isang maliit na hardin na puno ng rosas. Nakaupo siya sa bench at tiningnan ako na parang nag-aaral.

 "So, Camille," aniya, mabagal at seryoso. "What do you think? Do you still believe na hindi mo kailangan ng protection dito?"

 Huminga ako nang malalim. "Honestly? Hindi ko alam. Pero isang bagay ang sigurado... hindi ako matatakot sa'yo."

 Napangiti siya, mabagal at parang natutuwa. "Good. Kasi mas interesting ang laro kapag lumalaban ka."

 At doon, muling bumigat ang dibdib ko. Three months. Tatlong buwan na tila magiging pinakamahabang kabanata ng buhay ko.

 Napatingin siya sa hardin, dinampot ang isang pulang rosas, at marahang pinutol iyon gamit ang daliri niyang parang walang pakialam kung masasaktan ba siya sa tinik. Pero imbes na masugatan, mas lalo lang lumabas yung imahe ng kontrolado niyang mundo. Iniabot niya iyon sa akin.

 I raised a brow. "What is this? Trophy?"

 "Test," sagot niya, steady ang tono. "Hawakan mo."

 Napatitig ako sa rosas. Simple lang ito, pero ramdam kong hindi ito ordinaryong kilos. It felt loaded, like everything he did had layers. Kinuha ko iyon, kahit medyo nagdadalawang-isip. At nang mahawakan ko na, doon ko naramdaman ang kirot sa kamay ko—nasugatan ako ng tinik.

 "Ayan," sabi niya, almost amused. "Power looks beautiful, but it cuts when you’re not careful."

 Napangiwi ako, sabay nilapit ang daliri sa labi para pigilin ang pagdugo. "Or baka roses lang talaga ang mapanganib, at pinapalaki mo lang para magmukhang dramatic ka."

 He chuckled low, shaking his head. "You’re impossible."

 "Thank you," sagot ko agad.

 For a moment, tahimik siya. Pinagmamasdan lang ako, parang sinusukat kung hanggang saan ko kaya ang laro niya. At doon ko narealize—hindi ito simpleng kasunduan para sa kanya. Para kay Adrian Vale, ako ay challenge. At sa mga mata niya, walang challenge na hindi niya gustong talunin.

 "Let’s go," bigla niyang sabi, tumayo at naglakad palayo. "The day’s just startin

 Napabuntong-hininga ako at sumunod. Habang naglalakad kami pabalik, hindi ko naiwasang mapansin ang tingin ng mga tao sa paligid. Yung mga trabahador, mga staff, lahat sila parang nagtataka kung bakit ako andito—at bakit ako kasama niya. Ramdam ko yung mga bulungan, yung mga matang sumusuka.

 Hindi lang pala si Adrian ang dapat kong paghandaan. Lahat ng tao dito, they were watching. Judging. Waiting.

 Naramdaman ko ang kamay niya na marahang tinapik ang likod ko, para bang alam niya ang iniisip ko. "Get used to it, Camille. Eyes will always be on you now. But don’t worry… as long as you’re with me, they won’t dare touch you.

 Napatingin ako sa kanya, gusto ko sanang sagutin ng matalim na remark. Pero wala akong nasabi. Kasi kahit anong inis ko sa kanya, kahit gaano ko siya gustong kontrahin, alam kong may totoo sa sinabi niya.

 Bumalik kami sa loob ng mansion, at pagpasok pa lang, sinalubong kami ng isang matandang babae na may hawak na clipboard. Nakaayos ang buhok niya sa mahigpit na bun, at ang suot niya’y malinis na uniporme ng head housekeeper.

 "Mr. Vale," magalang niyang bati. "The schedule for today is ready."

 Tumango lang si Adrian, then she glanced at me. Her eyes narrowed, as if silently asking: Who is she?

 Adrian noticed. He smirked, then placed a hand lightly on my shoulder. "She’s with me. Make sure she gets everything she needs."

 Para akong napako sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa gesture na iyon or mas lalo akong kabahan.

 Tahimik akong nakatayo sa gitna ng hardin habang siya ay nakaupo pa rin sa bench, hindi inaalis ang tingin sa akin. Para bang bawat galaw ko ay sinusuri niya, bawat bitaw ng salita ko ay ina-analyze niya kung gaano katagal ako tatagal sa lugar na ito.

 "Good," ulit niya, bahagyang ngumiti habang inikot ang singsing sa kanyang daliri. "Kasi kung matatakot ka agad, boring ang laro."

 Umismid ako. "Kung laro man ito para sa'yo, sa akin hindi. Real life ito, Mr. Vale. Hindi ako manika na pwedeng paglaruan."

 Nagtagal ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Tanging hampas ng hangin at lagaslas ng mga dahon lang ang maririnig. Hanggang sa dahan-dahan siyang tumayo, naglakad palapit sa akin, at huminto ilang hakbang mula sa aking harapan.

 "You know what makes you different, Camille?" tanong niya, mababa ang boses.

 Napakunot ang noo ko. "Ano na naman?"

 "Most people here want something from me. Power. Money. Influence. Ikaw lang ang naglalakas ng loob na tumingin sa akin at sabihing hindi ka impressed. Nakakatawa ka," he said, at tumawa ng mahina, pero halatang hindi mockery kundi amusement.

 "Well, congratulations," balik ko agad. "Wala kang fan dito."

 Umiling siya, tumigil sa pagtawa, at tinitigan ako ulit nang diretso. "Wrong. Mas gusto ko ito. Kasi ibig sabihin, wala akong hawak na leverage sa'yo. At doon nagiging interesting ang lahat."

 Parang biglang bumilis ang tibok ng puso ko, pero hindi ko pinahalata. Nag-cross arms na lang ako para hindi mahalata na unti-unti akong nai-intimidate sa intensity ng tingin niya.

 "Ano, tapos na ba ang grand tour? Pwede na ba akong bumalik sa kwarto ko?" sarkastiko kong tanong para putulin ang tensyon.

 Pero ngumiti siya, malikot ang mga mata na parang may iniisip. "Not yet. May isa pa akong ipapakita."

 Napatingin ako, half curious, half annoyed. "At ano na naman iyon?"

 Lumakad siya palayo mula sa hardin, hindi lumilingon kung susunod ba ako. Pero dahil ayoko ring maiwan mag-isa sa gitna ng hacienda na parang maze, napilitan akong sumunod.

 Dinala niya ako sa isang maliit na daan sa gilid ng hardin, papunta sa mas masukal na bahagi ng lupa. Hindi na kasing engrande ng mga ubasan o ng fountain, pero ramdam kong importante iyon sa kanya.