Kabanata 5

Numb.

I felt total numbness in my being. The water was soaking with my bareness but I couldn't feel anything. I could see the depths of the sea but it was all blurry. It was also empty and lonely.

How ironic it was, when the only way that I could think to save me was the thing that could send me to destruction. How funny it was when I thought that I could trust the person was actually the one that could stab me behind my back. I was clearly tricked. And, I was too fool to believed all the lie.

"Mommy, I will never leave you."

I am numbed but I could still feel my heart ached when I remembered that certain memory from the past. Akala ko namanhid na ang puso ko dahil sa lamig at kawalang pag-asa. I thought, I could easily vanished.

But, whenever I saw my mother's beautiful face, I just couldn't. Hindi pa dapat. She was waiting for me to come back home. Hindi dapat ako magpatalo sa negatibong dinidikta ng utak ko. I should've done something to be out from this situation.

My tears fell. Humalo kaagad ito sa natural na alat ng dagat. I breathe heavily and tried to make a move. Iginalaw ko ang aking mga kamay at sinubukang lumangoy pataas. I thought my mom as a motivation to live and fight to this hopeless situation that I am in. I thought the hard things that I worked hard and have done successfully.

I stroked and stroked once more. Paulit-ulit. Hanggang unti-unti akong umaangat. Unti-unti ko ring nakikita ang liwanag mula sa buwan na kanila lang ay aking pinangarap. I could fell and see hope, again.

"Are you crazy?!"

Iyon kaagad ang bungad sa akin nang tuluyan akong makaahon mula sa ilalim ng dagat. The voice wasn't familiar to me. Doon ko lang din napagtanto ang mga kamay na nakapulupot sa aking beywang mula sa likuran. It was veiny, hard and hairy. Mahigpit ang pagkakahawak sa akin na para bang ayaw akong pakawalan.

"Answer me!" ulit nito.

I gasped an air to breathe. What happened to me a while ago made me struggle to answer the question. My body shivered. My mind seemed shut and my lips quivered. Nangangatog din ang mga tuhod ko dahil sa ginawang pagtalon at sa ginaw ng dagat.

My desperation led me to disaster. And, I should be the one to be blame. I would never deny it, anyway. Hindi ko lang alam kung papaano ko sisimulan ang aking sasabihin o kung paano ko sasagutin ang tanong ng kung sinumang tumuling sa akin.

"H-Help m-me, p-please. . ." bagkus ay tanging nasabi ko na lamang dito.

Just like how fast the wind blew in the coldness of the night, was the same as the man pulled me closed to him. I could feel his body to mine. Hindi ko man ito nakikita ngunit ramdam ko ang kagustuhan nitong matulungan ako. I could feel him move and stroke.

Hindi ko alam kung ano ang nasa isip ko at basta na lamang ako pumikit at nagpatianod kung saan man ako nito dadalhin. Hindi ko rin alam kung bakit pakiramdam ko ligtas ako dahil kasama ko na ito. Instict, maybe. O, kung anupaman. Ang mahalaga makalayo ako at maibsan ang ginaw na nararamdaman ko.

"Nababaliw ka na. Paano kung hindi kita nakita? Mamatay ka at kakainin ng pating!"

Iyon kaagad ang binungad sa akin ng lalaki matapos kaming makaahon. I could hear all of his laments about me and my suicidal attempt. I could hear his cursing. I could also feel his anger towards me. Ngunit sadyang mahirap iproseso sa akin ang lahat. Sadyang mahirap ibuka ang bibig ko para magsalita.

I bend my knees and embraced my toes when I couldn't bare the coldness of the night. Yumuko rin ako para para magpantay ang ulo at ang aking tuhod. In silence, I let my tears fall. Luha na dala ng pait ng buhay ko mula noon. In silence, I let my burdens occupied my being and cried it out. Hoping that it would be gone soon. Hoping that I would never come back.

Kasi pagod na ako. Pagod na ako sa lahat mula pa noon. I am just faking myself to be strong. Faking my every smile. But the truth was, I am the most weak person. The most broken.

"Sshh, stop crying." I felt the man put something in my back. Tinapik din nito ang likod ko. "I should bring you to my room."

Noon ako natauhan. Fear occupied my system. Binalingan ko ang lalaki at mabilis na nagsalita, "H-Huwag po." Umiling ako.

"It's okay. I won't do any harm to you. Ayos ba 'yon?" He smiled. His  eyes were convincing. Nakatitig ito sa akin nang mariin habang naghihintay ng aking sagot.

Hindi ko rin alam kung ano ang nangyari sa akin nang mga sandaling iyon. I couldn't seem to take off my eyes from him. Para itong may mahika na kahit punum-puno ng luha ang aking mga mata ay kitang-kita ko pa rin ang ganda ng mga mata kulay bughaw. And just like magic, I couldn't say seem to utter words. So, I just nodded and let him hold me like I knew him for a long time.

Katulad nga ng sinabi nito tumigil ako sa pag-iyak. Inayos ko ang sarili at tumitig dito habang ito naman ay buhat-buhat ako. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Hindi ko rin alam kung ano ang pangalan nito. Isa lang ang tanging pinanghahawakan ko ng mga sandaling iyon. Hindi niya ako sasaktan. Tulad ng pinangako niya sa akin.

Dinala ako ng lalaki sa isang magandang silid. Dumiretso kaagad ito sa banyo at inalapag ako sa isang malaking bathtub. Nang lumayo ito sa akin ay doon ko lang ito napagmasdan. Sa tantiya ko, matanda lang ito sa akin ng ilang taon. Malaki ang katawan dahil kita ko ito mula sa T-shirt na puti na hakab sa katawan nito. Doon ko lang napagtantong may ipagmamalaki ito pagdating sa pisikal na anyo.

"Stop staring. Maligo ka na bago ka sipunin," wika nito. "Here, use this towel. Iiwan muna kita."

Katulad ng sinabi nito, naiwan akong mag-isa sa loob ng bathroom. I watched him leaving and still did not ask him anything. Napabuntonghininga na lamang ako at hinayaan ito. Tatanungin ko na lamang ang pangalan  nito pagkatapos kong maligo.

Pinagmasdan ko ang lugar. Maganda ito at hindi pangkaraniwan. Pawang mamahalin ang nasa loob niyon. Yari sa pinagsamang puti at berde na may mga disenyo ang tiles. May jacuzzi din ito sa loob. Para bang nang-aanyaya ito. Ngunit, mas pinili kong buksan ang shower at damhin ang lagaslas ng maligamgam na tubig sa aking katawan.

I wrapped my body with the towel that the man gave to me. Lumabas kaagad ako nang matapos at hinanap ito sa buong silid. The man was not there. Tahimik lamang ang paligid. Dumiretso ako sa kama nito nang makita ang pares na mga damit. Isang puting T-shirt iyon na sa palagay ko'y pag-aari ng lalaki. Boxer short naman ang kasama nito. Gayunpaman, isinuot ko pa rin iyon at napangiti nang sumakto iyon sa akin nang pagmasdan ko ang sarili sa salaming sliding door nito.

"You should smile often. Mas maganda ka kapag nakangiti."

The smile on my face faded. Sumeryoso ako kaagad ng marinig ko ang boses nito. Nilingon ko rin ito kaagad nang marinig ang pagsara ng pinto. Nakita kong maayos na rin ang hitsura nito kumpara kanina. I looked at him in the eye and stood straight. Trying to be strong despite of what happened.

"Sino ka ba?" tanong ko.

Napangiti ito. Naglakad din ito papalapit sa akin. Nang saktong nasa harapan ko na ito ay tumitig din ito nang mariin sa akin. Para bang tinatantiya ako. Tila hinihigop ang lahat ng nasa isip ko.

"I'm Marcus. You're guardian angel," sagot nito. Inilahad din nito ang kamay sa akin. At katulad nang nangyari sa akin kanina, tinanggap ko ang kamay nito na parang nahihipnotismo.

@sheinAlthea