Chapter 8

Mag aalas nuebe na ng umaga ng makarating ako sa hospital. Tinawagan ko si Samuel para kumustahin ang kalagayan ni Waje. Hindi pa raw ito nagigising. Nag pasya akong e drop ang internship at bantayan si Waje.

"Hindi ito magugustuhan ni Waje, Paige". Naiiling na saad ni Emma habang nasa canteen kami ng hospital.

"Tama si Emma, Paige". Sabi naman ni Jerome.

"I can enroll in next sem. Besides mag iisang buwan naring walang malay si Waje. Ayaw kung umalis sa tabi niya. Gusto kung andyan ako paggising niya".

Napabuntong-hininga lang ang tatlo. Sa susunod na linggo ay graduation na nila. Dahil nag drop ako sa internship hindi ako kasali sa graduating student. 

Pabalik na kami sa kwarto ni Waje nang mapansin namin ang takbuhan ng iilang nurse at doctor. Nagkatinginan kaming tatlo at nag mamadaling tinungo ang kwarto nito. Nadatnan naming nakaupo na si Waje at sa tabi nito ay si Amanda at ang mga magulang ni Waje. 

"Paige?". Napatingin ang ama nito sakin. Habang ako nakatulala sa tulala ring si Waje. Wala akong makitang kahit anong emosyon sa kanyang mga mata. Napabaling ang aking tingin sa magkasinop nilang mga kamay ni Amanda. 

"Hija let's talk outside". Tumayo ang mama nito. 

"Bakit po?". Naguguluhan kung baling dito. 

Tumulo na ang mga luha ko. Bakit ganito? 

"Who are you?". Kita ko ang pag tataka sa mga mata ni Waje. 

"Waje?". Dinig ko ang pag taas ng boses ni Samuel. Napahagulhul na ako ng tuluyan. 

"Come on, hija". Anas ng kanyang ama. Nag patianud na ako ng hilain ako ng mga ito palabas. Kita ko ang awa sa mga mga ni Amanda. 

"Tita? Bakit hindi makilala ni Waje si Paige?". Nagtatakang tanong ni Jerome. 

"Sabi ng doctor, posible daw na nag karoon ito ng temporary amnesia. Hindi niya maalala ang huling tatlong taong buhay niya. Ang naaalala lang niya you guys admitted at Arellano Community College and—",tumingin ito sakin bago mag patuloy. ". and he thinks that Amanda is still his fiancé —I'm sorry, hija". Maagap nitong hinawakan ang aking mga kamay. Samantalang ako di ko alam kung anong gagawin ko. Anong iisipin ko. Waje forgot about me. 

Tumulo nanaman ang panibagong luha sa mga mata ko. 

"Is that possible?". Shocked na tanong ni Emma. 

"Yeah! Masyadong malakas ang pagkakabagok ng ulo niya kaya naman naapektuhan ang bahagi ng utak niya kung saan naka store ang memory ng isang tao". Dagdag naman ni Samuel. 

"Can I talk to him?". Baling ko sa mga ito. "Baka po pag nakausap ko siya, may maalala siya—tita please!". Pag mamakaawa ko dito. Tumango naman ito. 

"Of course hija". Masuyong bulong nito. 

Maya-maya pa ay kaming dalawa nilang ni Waje ang nasa loob ng kwarto nito. May benda ito at medyo humaba na ang buhok nito. Sa loob ng isang buwang pananatili sa hospital ay ako ang laging nag babantay dito. I read him books, magazines and newspapers. I talk to him often even though I know he wouldn't response. Ngayon pa kaya na gising na ito at matiim na nakatitig sakin. Salubong ang makapal na kilay. 

"Who are you?". Tanong nito sa malalim na boses. 

"I'm Paige, I'm your girlfriend". Matamis na ngiti ko rito. 

"I'm engaged! That's impossible!". Madiing sagot nito. Tumingin ito sakin mula ulo hanggang paa. 

Inangat ko ang aking daliring may singsing. Napatingin ito dito. 

"See this, babe? You give this to me as our engagement ring". Nakangiti ko paring saad. Kita ko ang kalituhan sa mga mata nito. 

"I don't know you!". Yun lang ang sagot nito na parang hiniwa ang puso ko sa subrang sakit. The man that I love is in front of me, forget everything about me. 

"Umalis kana, mag papahinga ako!". Masungit nitong sabi at tiningnan ako ng matalim. 

"What are you doing here?". Boses iyon ni Amanda. 

"Are you alright babe?". Masunyong tanong nito kay Waje. Tumango naman ito at yumakap kay Amanda. 

Binawi ko ang tingin sa kanilang dalawa. Pumasok si Samuel at Jerome. 

"Anung ginagawa mo dito Amanda? Hindi mo ba nakikitang nag uusap si Paige at—

" Why are you like that with Amanda, Sam? ". Medyo madiing tanong ni Waje. 

Sasagot pa sana si Samuel peru hinawi ko na ang kamay nito. Malungkot naman itong tumingin sakin. Umiling lang ako. 

"Who's her anyway?". Tanong ulit nito. "She's telling me that I am engaged with her, pathetic!". Nakangisi nitong saad. Sumungaw nanaman ang panibagong luha sa aking mga mata. 

"Your the pathetic one!". Agap namang sagot ni Jerome na nag pabigla saming lahat. Seryoso si Jerome at minsan lang mag salita kaya naman nagulat ako ng pinagtanggol niya ako sa harap ni Waje. 

"What??". Baliwalang sagot naman ni Waje. "Don't tell me mas naniniwala pa kayo sa kanya kaysa saking matagal niyo nang kaibigan." dugtong nito. 

"Hindi naman sa ganun—

" Siguro nga I forget her because she's not worth it! I love Amanda, you two know that!". Ngayon ay galit na ito." Please, gusto ko nang magpahinga! ". 

"Sana wag kang mag sisi, bro!". Yun lang at hinila na ako ni Jerome paalis. Diko nanaman mapigilang umiyak. Subrang sakit ang nararamdaman ko ngayon. 

"Tama na, boss". Alo naman ni Samuel habang nasa sasakyan na niya kami. 

"Naiintindihan ko naman siya Sam. Pero ang sakit lang. Yung hindi ka maalala ng taong mahal mo". 

"Alam ko". Sagot naman nito. "Ihahatid na kita, please magpahinga ka, ang laki na ng pinayat mo simula ng nakaraang buwan". 

Ngumiti lang ako dito. Kahit na malungkot at subrang hirap dahil hindi ako maalala ni Waje may mga kaibigan naman akong laging nag aalala at di nakakalimut na kumustahin ako. 

Ilang araw lang ay nakalabas na ng hospital si Waje at himala raw ang mabilis na pag galing nito. Hindi na ako makalapit dito dahil ayaw naraw nito akong makita. Kaya naman ito ako ngayon, nasa graduation ceremony nila ni Emma. Umiiyak akong tinitingnan ito mula sa malayo. Nakangiti habang akbay si Amanda. Panay naman ang iling ni Emma. Si Jerome ay hindi nag attend dahil may tapping, samantalang si Samuel naman ay resident doctor na sa kanilang sariling hospital. 

"Paige, come on! Kain tayo sa labas!". Hatak sakin ni Emma. Hindi ko parin maalis ang tingin kay Waje. 

"Yan kasi... Tatanga-tanga!". Bulong nang isang kaklase namin. 

"Shut up!". Baling ni Emma dito. Hindi na ako kumibo. 

Ilang linggo narin simula ng makita ko si Waje. Miss na miss kuna siya. Tuwing sinusubukan kung kausapin ito ay itinataboy ako. 

Minsan, I wanted to give up... 

"Kahit anung mangyari, babe. Wag mo akong susukuan". Tela dinig ko ang tinig ni Waje saking isip. Napabalikwas ako ng bangon. Tama! I should pursue him.. Lahat gagawin ko para maalala niya ako. 

Mabilis akong nagbihis at gumanyak. 

"Hello, Je?". Tawag ko kay Jerome. 

"Yes, boss?". Masayang bati nito. 

"Pwede bang humingi ng pabor?". 

"Basta ikaw! Anu yun?". 

"Can you arrange a meeting with Waje?". 

"Are you sure?". Medyo nag aalala nitong saad. 

"Yeah!". Nilakasan ko ang boses ko para di mahalata ang kaba ko. 

"Okay then, I'll text you where and when". 

"Ngayon sana". 

"Huh? Will titingnan ko. I'll text you, okay?". Saad nito. 

"Thank you, Je". Sabi ko at binaba na ang telephono. 

Hindi naman ako nag antay ng matagal at maya-maya pa ay natanggap kuna ang text mula kay Jerome. Chinese restaurant. Favorite restaurant ni Waje. Kahit papaano ay kilala na kaming dalawa ng iilang waiters doon. Ilang linggo ko narin itong laging inaabangan sa labas ng kanilang kompanya peru itinataboy lang ako nito. Kaya naman ito lang ang paraang naisip ko. 

Kinakabahan ako ng papasok na sa restaurant at saw Jerome and Waje setting near the window. May paka cozy ang restaurant dahil 1pm na iilan nalang ang kumakain doon. 

Lumingon si Jerome nang makita akong papalapit, kaya kumingon din si Waje. Nag salubong agad ang mga kilay nito. 

"Anong ginagawa niya dito?". Baling nito sa kaibigan. 

"Relax, she just want to talk to you". Malumanay na saad nito. 

"Promise, di ako mag tatagal". Bahagya akong sumulyap kay Jerome. Tumango naman ito. 

"I'll wait for  you outside". Sabay tapik nito kay Waje. 

"But—

" Ma'am Paige, ay! Andito nanaman pala ang love birds. Siya nga pala mabuti nalang ayos na po itong si Sir, Ma'am! ". Ani ng store manager na lumapit samin. 

" Excuse me? Do I know you? ". Masungit nitong saad. Napatingin naman ang manager sakin. Tumungo lang ako. 

" Sorry—Excuse me". At mabilis itong lumayo. 

"We often ate here". Nakangiti kung saad habang di ito tinitingnan. "This is your favorite restaurant, which I don't like at first but your persistent—

"What do you want?". Putol nito. "I'm marrying Amanda next month, make this brief". Matalim paring tingin nito sakin. Napabuntong hininga ako. 

"I love you Waje, simula ng makilala kita. Hindi ko alam na magmamahal ako ng ganito. Kaya salamat! Tandaan mo, kapag may kunting maalala ka tungkol sakin, alam mo kung saan ako pupuntahan". Ngayon ay tumulo na ang luha ko. 

"Too bad I don't remember you!". 

Tumango lang ako. "Yeah! Too bad!". Subrang sakit nanaman ng puso ko. 

"Alam mo siguro nga kinalimutan kita kasi hindi naman ako seryoso sayo. I bound to marry Amanda since when we we're in high school.Kaya— 

Umiling ito." hindi ako naniniwala na nag mahal ako habang girlfriend ko siya. Hindi ako ganoong klase ng tao". 

Nagulat ako sa sinabi nito. Parang sibat yun na tumurok sa puso ko. 

"babe— habang pinipilit kung abutin ang kamay nito. 

" Don't call me that! Get off! ". Medyo lumakas na ang boses nito na parang nandidiri sakin. Dahil sa pag taas ng boses nito ay napa intad ako. Napatingin ang mga tao sa table namin. Tumayo ako at tumakbo. Nakita ko ang pagkagulat ni Jerome. Hahabulin sana ako nito ngunit naka sakay na ako ng taxi. Iyak ng iyak ako habang nasa byahe. 

"Saan ka Hija". Tanong ng driver. 

"Sa eco-park niyo nalang po ako dalhin". Sagot ko dito. 

Walang humpay ang aking mga luha habang naka upo sa bleacher na kung saan madalas kaming tumambay ni Waje. Bakit ganoon? Ang bilis mo namang makalimut! Ang daya mo. Ang sabi mo di mo ako iiwan. You're afraid to lost me, right? Bakit ang daya! Ang daya! 

Kinurot ko nang ilang beses ang aking mga kamay para masigurong di ako nananaginip. Nang biglang tumunog ang cellphone ko. 

"Ate?". It's Pierre. 

"Pierre bakit?". Tanong ko dito. 

"Si Mama ate, umuwi ka please". Umiiyak na saad ng aking kapatid sa kabilang linya. 

"What happened, Per?". Natataranta kung tanong dito. 

"She's sick, ate". 

"What? Kailan pa? Bakit ngayon kalang tumawag?". Sunod-sunod kung tanong. 

"Your line is always busy Ate". Saad nito. Napapikit ako. 

"Sige, uuwi ako". Agap kung saad. Pagkababa ng telepono. Tulala parin ako. Waje? Mahal? Anung gagawin ko? I don't want to give you up... But I mom needs me now. 

Tulala parin ako habang papasok ng gate. 

"Paige! Diyos ko naman!". Si Emma na sinalubong ako ng sermon. Imbis na sumagot niyakap ko siya at tahimik na umiyak sa balikat niya. 

"Tama na, Paige. You're crying almost a month now!". Nag aalala na nitong sabi. 

"Em, I don't know what to do anymore". Saad ko sa gitna ng pag iyak. 

"Tumawag si Per kanina, may sakit daw si Mama. Em, ayaw kung iwan si Waje''. Umiiling kung saad." Not now! ". Hindi kuna napigilan ang pag hagulhul. 

" Shhh! Tama na Paige. Mas kailangan ka ng kapatid at mama mo ngayon. Maiintindihan naman ni Waje kung sakaling bumalik ang mga alala nito. Mag tiwala ka. Mahal ka nun!". Pag aalo nito. 

Wala akong nagawa kundi ang umiyak. Hindi ko man gusto ang umalis wala akong magagawa. 

Bago ako umuwi ng probinsya ay tumawag muna ako kay Samuel. 

" Boss? ". Bungad nito. 

" Sam, ikaw na ang bahala kay Waje". Malungkot kung saad. 

"Bakit? May nangyari ba?". Sunod-sunod nitong taning. "Asan ka? Pupuntahan kita!". 

Napailing nalang ako na para bang nasa harapan ko siya. 

"Nasa terminal ako ng bus, pauwing probinsya. May nangyari kay mama. Mag papaalam lang ako sa inyo. I'll text Jerome later". Saad ko naman dito. Hindi ko mapigilan ang malungkot. Nasa tabi ko si Emma ngayon at malungkot na nakamasid lang sakin. "Babalik ako". 

"Sorry Paige." malungkot nitong hayag. 

"Ano kaba!". Sagot ko naman dito. 

"Tsk! Hindi ko alam ang gagawin ko kay Waje—

" It's okay, Sam. I'm happy to see him happy". 

"Are you giving him up?". 

"Of course not! Babalik din ako". Bawi ko dito. Hinding hindi ko siya nakakalimutan kahit na kinalimutan na niya ako. 

I'll be back babe, I love you—