Kabanata 2

Dahil sa sinabi nito ay natigilan si Solene at muntik nang matalisod.

Hindi niya maibalanse ang katawan kaya't bahagya siyang humilig papunta kay Noah.

Nang maramdaman nitong nawawalan na siya ng balanse ay sinuportahan siya nito at inilagay ang mga kamay sa kaniyang bewang.

Dahil sa nangyari'y agad na gumapang ang pamilyar na init sa kaniyang katawan kagaya ng kaniyang naramdaman kagabi.

Sinubukan niyang kalmahin ang sarili, nagtaas siya ng noo at sinalubong ang malalalim nitong mga mata.

Seryoso ang mga mata nito, bahagyang may pagtatanong at bakas ang pagdududa, na tila nakikita nito ang totoo niyang nararamdaman kahit sa isang sulyap lang.

Mas lalo lamang na bumilis ang tibok ng kaniyang puso.

Hindi niya kayang tagalan ang tingin nito kaya unti-unti rin siyang nagbaba ng tingin.

Nagalit ito nang maisip na ang babae kanina ang nakasama nito, kaya ano ang kaibahan kung sasabihin niya ang totoo sa lalaki?

Hindi niya kayang aminin kay Noah ang totoo.

Kung malalaman ba nito na siya nga ang nakasama nito kagabi, magagawa ba nitong kumapit sa kanilang pagsasama ng mas matagal?

May mababago ba?

Hindi niya ito kayang tingnan.

"Bakit mo itinatanong ‘yan?"

Alam naman niyang walang magbabago. Siya lang naman ang umaasa.

Marahan na natawa si Noah. "You wouldn't have the guts to do it."

Nanlamig ang kaniyang mga kamay at mas lalong nagbaba ng tingin.

Sa puso ni Noah ay hinihiling niya na sana nga'y hindi si Solene ang nakasama niya kagabi. Dahil pagkatapos ng lahat, siya at ang babae ay napasok lamang sa kasal dahil sa isang kasunduan.

At ilang araw na lamang ay matatapos na ang kasunduang iyon.

Hindi niya inaasahan ang biglang paghaklit ni Noah sa kaniyang kamay.

Saglit na tumigil sa pagtibok ang kaniyang puso dahil sa gulat. Nag-angat siya ng tingin at nakita ang malamig at mapanuri nitong tingin.

Nahirapan siyang bawiin ang kamay kay Noah, kahit anong pagpiksi niya'y hindi siya nito binitawan.

Sunod niyang naramdaman ang paglapat ng kaniyang likod sa malaking salamin.

"What did you do?"

Pinanatili niya ang kalmadong ekspresyon, ngunit hindi niya napigilan ang panginginig ng kaniyang boses dahilan para makita ang takot.

"Talaga bang nakatulog ka sa loob ng opisina?"

Nagtama ang kanilang tingin. Nagdududa pa rin ito sa kaniya?

Bigla niyang naalala ang unang gabi nilang magkasama pagkatapos ng kasal tatlong taon na ang nakakalipas. Akala niya'y ginusto ni Noah na maikasal sa kaniya.

Kaya sinubukan niyang hawakan ang lalaki, ngunit bago pa man lumapat ang kaniyang kamay sa katawan nito ay tumayo na si Noah at hindi niya makakalimutan ang madilim nitong mukha. Puno iyon ng kalungkutan at pagkabigo.

Naalala niya pa ang sinabi nito.

"Pumayag akong maikasal sa’yo para tuparin ang hiling ni Lolo. Pagkatapos ng tatlong taon, maghihiwalay rin tayo. Ngunit bago ‘yan, ayaw kong hahawakan mo ’ko. Dahil kung hindi, malalaman mo kung ano ang kaya kong gawin sa’yo."

Kaya't sa halos tatlong taon nilang pagsasama ay walang nangyari sa kanilang dalawa.

Pinananatili nito ang kaniyang kabirhenan para sa kaniyang minamahal. Mapait na bulong ng kaniyang isip.

Ang bagay na iyon ay para lamang kay Iris.

Kaya kapag nalaman nito ang nangyari sa kanila kagabi baka mapatay pa siya nito.

Nagbaba siya ng tingin.

"Sa opisina ako natulog."

Naramdaman niya ang kamay nito malapit sa kaniyang leeg, at naglakbay iyon pababa.

Kaonting pisil lamang ay nag-iiwan ng pulang marka ang kamay ni Noah. Hanggang sa makarating ang kamay nito sa ikatlong butones ng kaniyang long sleeve.

"The buttons were not at the right place." Saad nito.

Nagbaba siya ng tingin sa suot na long sleeve at napansin na tama ito.

Hindi maayos ang pagkakabutones niya.

Nahirapan siyang huminga, sinubukan niyang palisin ang kamay nito at mabilis na tinanggal ang mga butones para ayosin iyon.

"I'm sorry, nagmamadali ako. Next time I will pay more attention to it."

Halata ang pagkairita sa mukha ni Noah at itulak siya nito palayo, at naglagay ng distansya sa kanilang dalawa.

Tumalikod sa kaniya ang lalaki at inayos ang collar nito.

"Why can't you properly tend to yourself? Simpleng bagay lang ay hindi mo mapuna. Don't make such low-level mistake again next time."

Napatitig siya sa sahig at naramdaman na tila may humihila sa kaniyang puso pababa.

Ganiyan naman palagi si Noah, hindi siya pwedeng magkamali. Kahit sa maliit na bagay lang.

Ngunit siya? Hindi ba siya pwedeng magkamali? Hindi ba siya kailanman nagkamali?

Pumihit na paharap ang lalaki.

"Ano pang tinatayo-tayo mo riyan? Bakit hindi mo asikasuhin at paghandaan ang meeting?"

Nanatiling nakapako ang kaniyang mga mata sa sahig.

"Noah McCinton, Iris Relova is back."

Saglit na natigilan si Noah. Ito ang unang beses na binanggit ni Solene ang buo niyang pangalan.

Nag-angat ng tingin si Sol at tumingin sa lalaki.

Ngayon ay nagawa na niyang ikubli ang mga luha at sa pormal na tono ay nagsalitang muli.

"We should get a divorce."

Nang marinig iyon ni Noah, agad na naglitawan ang ugat sa likod ng kaniyang kamay at dumilim ang ekspresyon ng kaniyang mukha.

"Solene, it's working time. Trabaho muna dapat ang iniisip mo."

Tumalikod ang lalaki at sa malalaking hakbang ay nagtungo sa pinto.

Napatulala na lamang si Solene sa likod nito. Unti-unti ay bumigat ang kaniyang paghinga.

Mukhang pumapayag naman si Noah.

Tila nahimasmasan siya nang maramdaman ang mainit na likido sa likod ng kaniyang palad.

Nang tingnan niya iyon, napagtanto niyang luha iyon na nanggaling sa kaniyang mata.

Sa huli ay hindi niya rin napigilan, bumuhos na ang kaniyang mga luha.

Ngunit tama si Noah, kailangan niya pa rin unahin ang trabaho at maging professional na sekretarya sa harap nito.

Naalala niyang ang mga dukomento na kailangan sa meeting mamaya ay nasa bahay, kailangan niya iyong balikan.

Mukhang isasabay na lamang niyang kunin ang divorce agreement na nakahanda para sa pangyayaring ito.

McClinton' President's Office.

Sumandal si Noah sa leather na upuan, salubong ang kilay at malamig ang ekspresyon ng mukha.

Ilang katok sa pinto at pagkaraan ay pumasok si Adam na kaniyang assistant.

"Sir McClinton, natingnan ko na. Totoong sa opisina natulog kagabi si Solene."

Nang marinig ito ay agad na lumalim ang gitla sa noo ni Noah.

"At napag-alaman ko rin Sir na pumunta kagabi si Miss Iris Relova sa hotel at inalam ang room number ninyo sa front desk."

Bumalik si Solene sa bahay ng pamilyang McClinton. Nang makapasok siya ay agad na bumati sa kaniya ang sarkastikong tinig ni Athena McClinton.

"Bakit ka bumalik ngayon samantalang oras ng ‘yong trabaho? Sa pamilya namin, hindi namin gusto ang mga taong walang silbi, lalo na ang mga inahing kagaya mo na hindi kayang mangitlog."

Matagal nang nasanay si Solene sa pagiging sarkastiko ng kaniyang byenang-babae.

Pero ganunpaman, ang pagkakaroon ng anak ay hindi isang bagay na dapat mag-isa niyang pagdesisyunan.

Mabuti na rin. Dahil mula ngayon, hindi ko na kailangan isipin ang galit ng byenang-babae dahil hindi ko mabigyan ng anak si Noah.

Hindi na niya kailangan uminom ng mga itim na gamot na galing sa mga albularyo para magkaroon lamang ng anak.

Sa mababang boses ay sumagot siya, "Bumalik po ako para kunin ang mga dukomentong kailangan ni Mr. McClinton sa meeting."

"Ang mga ganyang importanteng dukomento ay inihahanda na dapat sa una palang. Bakit kailangan mo pang bumalik para kunin iyon? Gusto mo lang yatang iwasan ang trabaho mo? Huwag mong kalilimutan na sampung milyon ang utang mo sa pamilya namin! Hindi mo ‘yon kayang bayaran kahit na habang buhay kang magtrabaho sa anak ko! Kaya huwag kang tatamad-tamad!"

Nagbaba ng tingin si Solene, ramdam niya ang matinding pagkirot ng kaniyang puso.

Paano niya makakalimutan na si Lolo Amando ang tumulong sa kaniyang ama na bayaran ang sampung milyon nilang utang bago nito ialok na pakasalan niya si Noah.

Kaya nang kausapin niya si Noah tungkol sa divorce ngayon-ngayon lang, hindi man lang ito nakaramdam ng kahit na ano, sinabi lamang nitong ayosin niya ang kaniyang trabaho.

Sa opinyon niya, dahil matatapos na rin naman ang kasal nila, ang perang inutang niya sa pamilya McCliton ay dapat niyang bayaran.

"Huwag po kayong mag-alala, Mommy. Babayaran ko po ang pera ninyo. Kukunin ko lang po ang dokumento at aalis na rin po ako. Naghihintay na po sila sa akin."

"Nga pala."

"Pumunta ka na ba ng ospital para sa checkup mo ngayong buwan? May nangyayari na ba sa iyong tiyan?"

"Abala pa po kami sa trabaho ni Noah kaya hindi po kami makapagpokus sa bagay na iyon. Magsusumikap ako kapag may oras ako sa hinaharap."

Biglang nagbago ang mukha ni Athena, at diretsong sumigaw. "Paulit-ulit ko nang naririnig 'yan. Kung hindi mo kaya, e ‘di humanap ka ng taong may kakayahan, at hiwalayan mo na si Noah agad!"

Namutla ang mukha ni Solene. Kahit alam na niyang darating ang araw ng kanilang paghihiwalay gusto niya pa rin magtanong para maliwanagan.

"Iyon ba ang ibig niyang sabihin?"

"Ano pa ba?" Tanong pabalik ni Athena.

Nawalan ng kulay ang mukha ni Solene.

"Tita, handa na po ang paborito mong sopas na manok, tikman mo po." Biglang lumabas ang isang babae mula sa kusina, at napahinto ang kanilang pag-uusap.

Nang marinig ni Solene ang boses nito, nanigas siya sa may pintuan, at parang nanlamig ang kaniyang dugo.