CHAPTER 6

Maybe it’s the same old story.

But why does my heart beats faster than usual whenever someone utters your name? Maybe it’s the same old story. Pero bakit hindi nakakasawa na pakinggan ang tibok ng puso ko kapag pangalan mo ang binabanggit ng kausap ko.Perhaps, it’s insanity.I miss you. No—I miss you more than words... I want to see you. I want to touch you. Even if it takes forever, I still want to see you, Gang...“Hoy, gaga, natahimik ka na riyan? Okay ka lang ba?” natatawang saad sa kanya ng kaibigan sabay kalabit sa kanya. Pero nang makita ni Greta ang mukha ng kaibigan ay natahimik ito. Sandaling natulala bago siya nilapitan. “Oy, ano ang problema? Bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo?” nag-aalalang tanong sa kanya ng kaibigan. Inabutan din siya nito ng tissue.

Umiling siya, pagkatapos ay inabot niya ang tissue na ibinibigay nito. Sinubukan niyang punasan ang luha niya, but to no avail, patuloy pa rin ang mga iyon sa paglandas.

Natatawa siyang lumuluha nang harapin ang kaibigan. “It is just hard... It’s hard for m-me to forget h-him. Matatangahan ka ba sa akin kapag s-sinabi ko sa iyo na hanggang n-ngayon ay naaalala ko pa rin si M-Michael? Bakit p-pakiramdaman ko, kung a-ano man ang n-nangyari sa kanya, k-kasalanan ko ang lahat ng iyon. Gusto ko s-siyang makita...” Hinayaan niya muna ang sarili na umiyak.

Si Greta naman ay mataman lang na nakikinig sa kaibigan, dahil alam niya, na ito ang tamang gawin, ang makinig dito para kahit papaano ay mailabas nito ang hinaing sa buhay. Ito rin ang alam na gawin ni Greta para sa kaibigan, dahil kahit yata na ano ang sabihin niya kay Klarisse ay hindi nito malulubag ang puso na noon pa na nasaktan. Nasaktan ito dahil sa maling desisyon, at maling pagkakataon.

“A-alam mo bang u-umasa ako noon, noong n-nasa harapan ako ng altar na sana s-sumulpot siya para kunin ako? Pero h-hindi siya d-dumating. Ni anino niya n-nga ay hindi ko nakita. Ganoon ba ako k-kadali na kalimutan? Hanggang ngayon kasi ay i-iniisip ko ang b-bagay na iyon. N-napakahirap ba talaga na i-ipaglaban ako? G-guso kong malaman ang d-dahilan kung bakit hindi ko na siya nakita. Para naman... Para naman kahit papaano ay m-makausad ako sa buhay ko...” saad ni Klarisse, kahit pa ang totoo ay malabong mangyari na makausad siya sa buhay niya at tanggapin na lang ang buhay na mayroon siya.

Dahil kahit ano ang mangyari ay siya pa rin. Si Michael pa rin talaga ang mahal niya.

“M-may ipagtatapat ako sa iyo, Klara...” Ginagap ni Greta ang kamay ng kaibigan. Umaasa siya na maintindihan ni Klarisse kung bakit ngayon niya lang naisipan na sabihin sa kaibigan ang totoo. Ang totoong nangyari noon kay Michael. “Sana ay huwag kang magalit sa akin, best, ha?”

“B-bakit? May problema ba?”

“Para na rin ito sa ikatatahimik ng loob mo. Ayoko kasing isipin mo na binalewala ka na ni Michael. Ayokong isipin mo na kasalanan mo kaya tuluyan ka nang nilayuan ni Michael. At sana, ay huwag mong sisisihin si Charlotte dahil wala rin siyang kasalanan sa nangyari sa nakaraan.”

“Teka, a-ano ba ang nangyayari?” Biglang ang pagbundol ng kaba sa dibdib ni Klarisse. Bakit pakiramdaman ay importante ang sasabihin ng kaibigan niya sa kanya? Para makasigurado, at hindi na siya mabigla ay nagtanong siya. “Tu—tungkol ba ito kay Michael?”

Tumango si Greta. “Oo, Klara. Ang totoo niyan...” Mas hinigpitan niya ang pagkakahawak sa kamay ni Klarisse. Gusto niyang maunawaan siya nito. “A-alam mo bang n-nakulong s-si Michael noon?”

Ang pagkakahawak ni Greta sa kamay niya inalis niya dahil sa pagkabigla. Napailing si Klarisse. Hindi makapagsalita. Bumaling ang tingin niya sa may pinto. Pagkatapos ay ibinalik sa kaibigan ang atensiyon.

Umiling ulit siya. Mayamaya pa ay naitakip niya ang kamay sa mukha. She bit her lower lip to prevent herself from crying but she didn’t manage to do that. Dahil nang pumikit siya ay bumalong ang luha niya sa mga mata.

Gusto man niyang pigilan ang luha ay hindi niya magawa. Pakiramdaman niya ay manhid na ang halos buong katawan niya—at ang puso niya lang ang tanging nasasaktan. Sa kabila ng naka-cast na braso ay binayo niya nang ilang beses ang dibdib niya.

Naninikip iyon...

Nasasaktan...

Patuloy lang siyang umiyak. Gusto man niyang magsalita pero hindi niya magawa. Naghalo-halo na ang negatibong emosyon sa puso niya. Galit para kay Nathan, sakit at awa para kay Michael. Gusto niyang sumbatan at saktan si Nathan. Pero paano niya gagawin iyon, eh, hindi niya nga kayang magsalita nang pabalang dito, eh.

Si Greta ay tahimik lang na tinitingnan ang kaibigan. Sa maraming pagkakataon, ay heto pa rin siya, walang magawa para sa kaibigan.

“H-hindi k-ko alam n-na nakulong si M-Michael, Greta...” mayamaya ay saad niya. “M-may alam k-ka ba kung s-sino ang may gawa ng p-pagkakakulong ni M-Michael?”

“Si Nathan ang may pakana niyon. Sigurado kami sa bagay na iyon, Klara. Wala nang ibang puwedeng makagawa ng bagay na iyon kundi ang gago mong asawa.”

Tumango siya. Bakit pa nga ba siya magtatanong. Alam niya ang ugali ni Nathan. She knows what he is capable of doing.

“M-may alam ka b-ba kung bakit nakulong si M-Michael?”

“Wala na akong alam sa bagay na iyan, Klara. Ang alam ko lang ay nakulong siya sa araw mismo ng kasal mo. Balita rin noon sa baryo natin ang pagkakabugbog sa kanya, ah? Hindi mo rin ba nabalitaan iyon?”

“Oh m-my g-gosh! A-ano? Na-nabugbog si M-Michael?”

“Oo. Nabugbog siya noong gabing bago siya makulong.”

“But why?!” Napalakas ang boses niya sa tindi ng galit na nararamdaman niya. “Napakabait ni Michael para makipagbasag-ulo. Alam mo iyan, Greta, kaya hindi ko maisip kung bakit nangyari na nabugbog siya!”

“Hindi ko alam, Klara. I tried talking to him noong nasa kulungan siya. Pero hindi ako pinayagan ng mga pulis. Ayaw daw ng kausap at dalaw ni Michael.”

“Paanong ayaw?”

“Hindi ko alam. Dahil may pasok kinabukasan ay hindi na ako nakabalik para kausapin si Michael. Gusto sana kitang kausapin tungkol kay Michael, ang problema ay hindi na ako nakalapit pa sa iyo matapos ng kasal mo. Hindi din ako makapasok sa bahay ninyong mag-asawa. Nang makabalik naman ako sa kulungan, wala na si Michael. When I went to there house, it was all empty. Ang huling balita ko, ayon pa sa kapitbahay nila ay pinalayas yata sila Michael. There were goons harassing them, at si Nathan lang naman ang kayang gumawa ng maruming bagay na iyon, ‘di ba?”

Napatango si Laura sa mga sinabi ni Greta. Tama ito. Sa kabila ng magandang pamilya na kinabibilangan ni Nathan ay naiiba ito sa lahat. Nag-iisa kasi itong anak kaya marahil ay ini-spoiled ng mga magulang nito.

“May balita ka ba tungkol kay Michael at sa nanay niya?”

“Wala, eh. Simula nang umalis sila sa probinsiya, wala na akong nabalitaan tungkol sa kanila...”