PATULOY pa rin si Lucille sa pagmamalaki sa mapapangasawa ni Felicity kahit na hindi naman nito ginagawa noon.“Ewan ko na d'yan sa nobyo ni Felicity. Ang laki ng laman ng card, pero inuupa lang ang bahay?”Matalim ang boses ng nanay ni Charlotte habang abala sa paglalaba. “Kung matalino talaga 'yang nobyo ni Felicity, bakit hindi pa bumili ng bahay? Kung ako 'yan, priority agad ang bahay.”Tahimik si Charlotte. Sa dami ng ganitong usapan, marunong na siyang hindi umimik. Pero kahit gaano na siya kasanay, may mga salitang hindi mo basta-basta kayang palabasin sa kabilang tenga.“Kabataan ngayon, ambabaw. Walang direksyon.” Napapailing ang matanda habang ipinipiga ang labadang damit.“Pero aaminin ko,” dagdag pa nito, “sa hitsura at kilos nung si Thorin Sebastian… mukhang may class. Tahimik, disente. Hindi gaya ng iba. Bihira ang gano’n ngayon.”Charlotte clenched her jaw. Alam na niya kung saan papunta ang usapan. At hindi siya nagkamali.“Pero ewan ko rin kung anong nakita ng lalakin
SA ISANG lumang residential area sa Maynila, anim na tao ang nagsisiksikan sa isang bahay na halos 60 square meters lang ang laki. Mainit, masikip, at laging maingay. Pero kahit ganon, pilit na ginagawa ni Charlotte ang lahat para mapanatili ang kaunting ayos sa paligid.Kakatulog lang ni Chase. Ilang minuto rin niya itong kinantahan at kinarga bago tuluyang napapikit ang bata. Pagod pero maingat siyang lumabas ng kuwarto para sana makakain kahit konting tinapay. Tahimik pa ang bahay—hanggang sa biglang nagsalita ang nanay niya.“Bakit mo tinawagan si Felicity?” tanong nito agad, hindi na nagpakilala ng galit. “Nanghihingi ako sa kan'ya ng pambili ng red, tapos tinawagan mo naman? Natatakot ka bang gumastos siya?”Napahinto si Charlotte. Napakamot sa batok, pilit pinakakalma ang sarili.“Ma, hindi naman sa ganon…” mahina niyang sagot. “Wala lang… gusto ko lang sana siyang kausap.”Napalingon siya sandali sa kuwarto, kabadong baka magising si Chase. Mahinang bumuntong-hininga ang nanay
NAPAKUNOT-NOO si Thorin habang pinroseso ang sinabi ni Felicity.“EvansTech?” ulit niya, halatang naguguluhan. “Lahat ng projects ng subsidiary na ’yon ay stable for the past few years. Wala akong narinig na department na nalulugi.”Tahimik siya ng ilang sandali, pero ang mata'y parang nagre-review ng internal reports na naka-store na sa isip niya. Recent board updates, shareholder meetings, summaries ng bawat performance report—lahat 'yon ay wala namang red flag mula sa EvansTech.“Anong department siya assigned?” tanong niya, this time mas focused ang tono.“Marketing,” sagot ni Felicity, halos pabulong.Agad nagbago ang ekspresyon ni Thorin. Hindi na ito curiosity—seryosong pagsusuri na.Napansin ni Felicity ang tension sa mukha nito. Parang biglang naging stiff ang atmosphere sa pagitan nila. Napalunok siya ng hindi oras. Hindi niya alam kung dahil ba sa sinabi niya o dahil pakiramdam niya ay may nasagasaan na naman siyang hindi dapat galawin.May kung anong guilt na gumapang sa d
MATAPOS iligpit ni Felicity ang huling plato sa kusina, dahan-dahan siyang naglakad pabalik sa living room. Papaliwanag na sana siya kay Thorin tungkol sa nakita nito sa cellphone niya kanina—pero bago pa man siya makapagsalita, biglang natapos ang balita sa TV at pinalitan ito ng commercial.Tumugtog ang pamilyar na background music ng late-night infomercials, sinundan ng seryosong tinig ng narrator:“Ang kakulangan sa kidney function ay maaaring magdulot ng pamamanhid, panghihina ng katawan, at pananakit ng likod. Kailangan itong maagapan—”Pak!Tahimik pero may diin, nilipat agad ni Thorin ang channel. Halatang wala sa mood. Sa dami ng pwedeng mapanood, cartoon pa ang pinili—’yung mismong genre na alam ni Felicity na hindi nito gusto. Tulala lang ito sa screen, halatang wala sa wisyo.Hindi na nagsalita si Felicity. Tahimik siyang pumasok muli sa kusina, naghugas ng isang mansanas, hiniwa ito sa platito, at iniabot sa lalaki kasama ang tinidor.Pero wala pa ring reaksyon si Thorin.
HABANG naghihintay si Felicity sa kusina na mapuno ang takure ng purified water, napabuntong-hininga siya at dumiretso muna sa sofa. Umupo siya hindi kalayuan kay Thorin, na kasalukuyang nanonood ng news sa TV, tahimik lang at parang walang pakialam sa paligid.Walang ilang segundo pa, napansin niyang umilaw ang cellphone niya sa coffee table. May bagong message. Dinampot niya iyon agad para tingnan.Galing kay Charlotte. "Ate Felicity, don’t worry about me. Ako na ang bahala kay Robert. Hindi ko na dapat istorbohin ka pa. Sorry din kung minsan nakakalimutan kong tawagin kang ate, alam kong ang bastos ko sa part na 'yun. Anyway, thank you. Ingat ka :)”Napakagat sa labi si Felicity habang binabasa ang message. Biglang bumigat ulit ang pakiramdam niya nang marinig ang pangalan ng pinsan nito.Hindi niya alam kung bakit, pero kahit hindi siya directly involved, parang may bumabagabag sa kanya tuwing naririnig o nababanggit ang pangalan ng bayaw ng pinsan niya.Napansin ni Thorin ang re
NAMUMULA na ang buong mukha ni Charlotte sa hiya. Kanina pa siya hindi makatingin nang diretso kay Felicity, lalo na’t nabuksan na ang sensitibong usapan tungkol sa kanila ng kanyang asawa. Ayaw na niyang dagdagan pa ang awkwardness, kaya mabilis niyang iniba ang tingin—at napako ang mata niya sa eleganteng handbag na dala ng pinsan. “Felicity, ano ‘yan?” tanong niya, sabay turo sa dala nitong paper bag. “Ay, oo nga pala,” sagot ni Felicity, saka inabot ang paper bag sa kanya. “Blanket ‘yan. Binili ko kanina. Ang lambot ng tela, bagay na pang-nap ni Chase.” Napangiti si Charlotte. Kanina lang ay nag-ikot siya sa palengke para sana bumili ng bed sheet, pero walang tumugma sa standards niya—masyadong magaspang ‘yung iba, tapos sobrang mahal naman ng mga okay ang tela. Dahan-dahan niyang binuksan ang bag at hinaplos ang blanket. “Ang lambot… parang ulap,” isip-isip ni Charlotte. Mabilis na napalitan ng excitement ang tensyon sa mukha niya. Kinalas niya ang pagkakabalot ng kumot, pin