Alexes POV
Nasa huling bahagi na ako ng skitch plan ko para sa ginagawa ko na blueprint nang biglang bumukas ang pintuan ng opisina ko.
"Aloha, magandang Pilipina!" sigaw nito at patakbo na pumunta at yumakap sa akin.
"Oy, Mitch, akala ko nasa Canada ka pa!" masaya ko na sabi.
"Oo nga, nang magka-usap pa tayo last day ay nasa Canada pa ako. Kakarating ko lang. Since daanan naman itong office mo pauwi sa bahay namin i decided na bisitahin ka. Kumusta ka na girl?" masaya nitong tanong.
"Ito si Alexes, pa rin," malungkot na sagot ko.
"And still si Kenny, pa rin!" makahulugang sabi nito.
Tiningnan ko lang ito.
"Girl, sobra na sa isang decade ang nakaraan hindi mo pa rin siya ma-forget!" sabi nito at pinanlakihan ako nang mga mata.
"Bakit ka nandito. I mean bakit ka napauwi dito sa Pilipinas. Akala ko ba sabi mo doon ka na lang sa boyfriend mo na white skin!" nagtatampo ko na sabi.
"Asus huwag ka na magtampo girl, ikaw pa rin 'yong favorite friend ko," sabi nito.
"Ah gano'n favorite friend pero hindi mo man lamang dinalhan nang chocolate from Canada!" sabi ko habang pigil ang ngiti.
"Haha, alam ko naman na afford mo ang bumili nang mga imported chocolate kaya hindi na kita binilhan. Pero may chika ako na alam ko na maging interested ka," sabi nito na kumikindat pa sa akin.
"Oh, ano naman 'yon?" tanong ko saka inililigpit ang aking mga drawing skitch.
"Alam mo girl, nagugutom ako wala bang coffee shopes dito," sabi nito.
"Kahit kailan hindi ka talaga nagbabago, pagkain pa rin na sa isip mo palagi. Sa baba meron, doon tayo," sabi ko habang tumatawa saka hinila siya palabas ng office ko.
"Oh ano ba 'yong chika na sinasabi mo?" tanong ko nang matapos naming mag order nang mga pagkain.
"Pwede ba mamaya na lang iyon, nagugutom na talaga ako girl!" sabi nito at nilantakan ang pagkain na kakalapag lang nang waiter sa aming mesa dito sa loob nang isang restaurant sa ground floor ng construction firm namin.
"Oy Mitch, dahan-dahan lang sa pagkain baka mabulunan ka. Wala ka pa ring pinagbago pagdating sa pagkain ang siba mo pa rin!" sabi ko habang nakatawa.
"Oh, kumain ka na baka maubos ko ang mga ito," sabi nito na halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi dahil sa puno na nang pagkain ang bunganga nito.
Kumain na rin ako kasi nakaramdam na rin ako nang gutom. Kanina pa ako nagugutom. Plano ko na tatapusin na rin 'yong mga ginagawang drawing ko bago pa man dumating itong kaibigan kong bigla-bigla na lang sumusulpot.
Tapos na kaming kumain ni Mitch, at ngayon ay nandito na kami sa loob ng opisina ko.
May tinitingnan ako sa aking mga skitch plan nang magsalita ito.
"Talaga ba na hindi mo pa rin siya nakakalimutan girl?" basag ni Mitch, sa katahimikan naming dalawa sa loob ng opisina ko.
"Ha, sino?" maang-maangan ko. Kunyari hindi ko alam ang tinutukoy nito.
"Ay, pa as if girl na hindi alam. Syempre si, Kenny!" diretso nitong sabi.
"Now alam ko na kung ano 'yong chika mo na kanina ko pa tinatanong na hindi mo sinasabi kasi binibitin mo ako. It is all about him!" sabi ko.
"Oo, kaya pala pumunta sila nang family n'ya sa America kasi, doon siya nagpatuloy sa pagpagamot hanggang sa gumaling ito," sabi nito.
"Nagpagamot, wala naman siyang sakit ah!" nagtataka ko na sabi.
"Naaksidente siya noon sa araw mismo nang kayo ay maghiwalay," malungkot na sabi nito.
"Ano! Naaksidente. Bakit?" gulat na gulat kong tanong.
"Hindi ko na alam kung bakit. Siguro 'yong family n'ya or si Kenny, mismo ang makakasagot niyan. Basta iyan lang ang alam ko," sabi nito.
"Kaya pala hindi na siya nagpakita pa. Pero sana man lamang ay nag paalam siya nang umalis sila," malungkot na sabi ko.
Sobra ang lungkot na nararamdaman ko. Sinisisi ko ang aking sarili kasi pakiramdam ko ang pakikipaghiwalay ko sa kaniya ang dahilan kung bakit naaksidente ito.
"Mitch, selfish ba ako?" tanong ko habang hindi ko mapigilan ang umiyak.
"Ha, hindi ka mukhang isda. Bakit mo naman nasabi?" nakangisi nitong tanong.
Alam ko na gusto n'ya lang pagaanin ang loob ko.
"I'm serious, makasarili ba ako?" ulit kong tanong habang pinupunasan ko ang aking mga luha.
"Friend hindi ah. Mabait kang tao at masunurin sa mga magulang. Kaya huwag mong isipin na makasarili ka. Wala kang kasalanan. Hindi mo iyon ginusto kaya huwag mong isipin na ikaw ang may mali. Saka pwede ba huwag ka kasi basta-basta nalang iiyak kapag kaharap ako napapaiyak mo na rin ako eh!" sabi nito habang maarting pinupunasan ng isang daliri nito ang sariling mga luha at pilit na ngumiti sa akin.
"I'm sorry hindi ko lang mapigilan ang mga luha ko sa tuwing maalala si Kenny. Napakasakit lang isipin na dahil sa akin ay kusang lumayo sa akin ang taong mahal na mahal ko. Ako ang gumawa nang dahilan kung bakit siya nasasaktan. Sinaktan ko siya to the point na nalagay na sa alanganin ang buhay niya at siya na mismo ang bumitiw. Napaka selfish ko Mitch, ang selfish selfish ko. Huhuhu!" sabi ko na humahagolgol na naman sa pag-iyak.
"Shh, tama na 'yan girl. Huwag mong sisihin sarili mo. Wala kang kasalanan. Sinunod at ginawa mo lang kung ano ang dapat at tama," sabi nito at niyakap ako.
Hinayaan na lamang ako ni Mitch na umiyak nang umiyak hanggang sa tumahan na ako.
"Are you sure na okay ka na?" paninigurado na tanong ni Mitch, sa akin.
"Oo, " sabi ko habang tumatango-tango.
"Okay, sige huwag ka nang umiyak. Sira na ang beautiful face mo oh," pangungulit pa rin nito.
"Opo, hindi na po madam. Sige na umuwi ka na. Kanina ka pa hinihintay nila Tita," sabi ko at itinulak ko ito papuntang pintuan.
"Kita mo ang babaeng ito matapos akong iyakan papaalisin na naman kaagad ang sama nang ugali mo girl," pagbibiro nito.
"Oo na, bumalik ka na lang bukas. May mga blue print pa ako na tatapusin," sabi ko.
Nang makalabas na ito ng opisina ko ay isinarado ko ang pintuan at pumasok sa paborito kong lugar sa tuwing nakakaramdam ako ng upset at regration sa buhay at doon ko ibinubuhos ang lahat na sama nang loob ko. Ang Comfort Room.
Pagpasok ko nang comfort room dito sa opisina ay tiningnan ko ang aking sarili sa malaking salamin mula ulo hanggang paa.
"Ang ganda mo. Halos lahat ay na sa iyo na pero bakit hindi ka masaya. Bakit hanggang ngayon ay dala-dala mo pa rin ang mga masasakit mo na nakaraan. Bakit hindi mo makalimutan ang isang tao na wala nang pakialam sa iyo. Tinagurian ka na isang matalinong tao at magaling sa halos lahat na bagay pero bakit pagdating sa sarili mo wala ka nang makukuhang sagot sa mga tanong mo. Bakit sobrang sakit pa rin?" mga katanungan ko sa aking isipan habang tinitingnan ang sarili sa salamin at nakikita ko ang pag-uunahan nang paglandas ng mga luha sa aking mata.
Kenny POV "Babalikan kita Alexes, at hindi mo makakalimutan habam-buhay ang paghihiganti ko!" sigaw ko nang maalala na ang lahat simula nang anim na taon na ang nakalipas. Na sa 3rd year college na ako noon sa aking kurso bilang Engineer nang mga oras na maalala ko ang nakaraan namin ni Alexes. Bumalik na ang aking alaala. Hindi ko alam kung papaano bumalik, basta nagising na lang ako isang umaga na iyak nang iyak na para bang kahapon lang nangyari ang lahat. Kasabay nang pagbalik ng mga alaala ko ay bumalik din sa aking puso at isipan ang sakit at pait nang nakaraan. "Bakit mo ginawa iyon Alexes. Hindi ba sinabi mo sa akin na mahal na mahal mo rin ako pero bakit mo ako pinaniwala sa ipinakita mong pagmamahal na hindi naman pala totoo. Manggagamit ka. Hindi mo naisip kung ano ang mararamdaman ko. Sinungaling, manloloko. Humanda ka sa pagbabalik ko. Maghihiganti ako sa iyo!" galit ko pa rin na sabi sa aking isipan. Upang maisakatuparan
Kenny POVDahil sa ang dami kong iniisip at pagod sa biyahe ay nakatulog ako.Nagising ako nang makaramdam ako nang gutom. Bumangon ako at pumunta ng kitchen upang maghanap nang pagkain. Nakita ko ang dalawang pack nang noodles."Ito na lang ang kakainin ko maganda ito kasi madali lang lutuin," sambit ko.Pagkaraan nang ilang minuto ay luto na ito at nagsimula na akong kumain.Matapos kumain ay bumalik na ako sa aking silid tulugan at ngayon ay nakahiga na ako sa aking kama.Habang nakahiga at gumuguni-guni ay nakatitig ako sa kawalan nang may naisipan akong plano to make my first move for my revenge.I dialed a number on my cellphone."Hello Bro. Kenny, napatawag ka," sagot nang sa kabilang linya."Yes , Bro Drieck, kumusta can I asked a favor?" bungad ko nang sagutin niya ang kabilang linya."Okay lang naman ako Bro, nakauwi ka na ba nang Pilipinas?" tanong nito."Oo Bro," sagot ko naman."It's goo
Alexes POV"Kring! Kring! Kring!" tunog ng aking cellphone.Naalimpungatan ako sa tunog nito. May tumatawag, kinuha ko ito at wala sa sariling sinagot ito."Hello," bungad ko."Good morning Baby, enjoy your day," sabi nang na sa kabilang linya.Nagtataka ako kung sino itong lalaking tumatawag sa akin dahil hindi ko kilala ang boses nito. Tiningnan ko ang numero na nakasulat sa screen. Wala akong matatandaan na may ganitong numero sa mga kaibigan o kakilala ko."Sino ho ba kayo? Nagkamali ka yata nang dialed number mo. Saka anong baby baby mo riyan hindi na ako bata pa para tawagin mo na baby!" inis kong sabi."Sino kaya ang lokong lalaking ito at ang numero ko ang napagtripang tawagan nito?" taka kong tanong sa sarili."Okay, kung ayaw mo nang baby, honey, na lang. Mas maganda at sweet hindi ba, honey!" pang-aasar pa na sabi nito sa akin."Aba! at ang lokong ito nang-aasar pa talaga!" pabulong kong sabi."An
Alexes POV "What! Daddy, no! I don't do that. Ayaw kong magpakasal sa taong hindi ko kilala at lalong ayaw kong matali at makasama sa taong hindi ko mahal!" masama ang loob kong sabi kay, Daddy. Nandito ako ngayon sa mansion namin at sinabi sa akin ni Daddy ang plano nito. Ang tungkol sa pagpapakasal (Arranged marriage) ko raw sa taong hindi ko kilala. "Nakapag-usap na kami nang kaibigan ko at may kasunduan na kami na ipapakasal namin kayo nang kanyang anak," mahinahong sabi ni Daddy. Masamang-masama ang loob ko dahil nakipagsundo ito sa kanyang kaibigan tungkol sa akin na hindi ko alam. Kasunduan na hindi man lamang inisip at isinaalang-alang ang damdamin ko. "No! Daddy, ayaw ko. Please! Dad, huwag n'yo po akong pilitin na magpakasal sa taong hindi ko kilala. Please... Daddy, hindi ako pumapayag!" may diin kong pagtanggi. "Iha, makinig ka, hindi kita pinipilit. Ginagawa ko ito para naman sa'yo ito. I am sure na maging masaya k
Alexes POVNandito ako ngayon sa construction firm namin.Hindi muna ako pupunta sa mga construction site projects ko dahil, dito muna ako sa office ko magtatrabaho.Ang daming kailangan kong gawin sa office kasi mga ilang araw na rin na hindi ako nakapasok, busy ako sa pag-aasikaso ng ipinapatayo kong building.Gusto ko kasi na ako mismo ang magsubaybay ng development ng dream house namin... natigilan ako nang maalala na... ayy...dream house ko na lang pala ngayon.Naramdaman ko na lang na may mga namuong butil nang luha sa aking mga mata nang maalala ko ang mga nakaraan namin ni Kenny.The pain is still there and remain. Ang guilt ay nandito pa rin sa puso ko. Hindi ko pa rin makalimutan ang taong mahal na mahal ko.Itiningala ko na lang ang ulo ko at tumingin sa taas upang sa gano'n ay hindi pumatak ang mga luha ko sabay hinga nang malalim at kinalma ang aking sarili.Ayaw ko na kasi alalahanin ang lahat.Gusto ko nan
Kenny POV "Hmm, ang laki rin pala ng construction firm nila saka infairnes maganda ang design ng building pang world class ang dating. Kung sino man ang Architect nito ay isa siyang napakagaling na Architect. Hindi na masama, malaki na ang maitutulong nito sa construction firm namin at sa kompanya," sabi ko habang tinitingnan ang kabuuan nang building. "Viera Construction Firm and Company," basa ko sa kanilang billboard. Mas maganda sana kung lalagyan nang Mendoza, Mendoza-Viera Construction Firm Inc. Napangiti ako sa mga naisip ko ngunit agad din itong napawi nang maalala ko kung bakit ako nandito ngayon sa Viera Construction Firm. Dumeritso na ako sa opisina ng CEO at may-ari ng Construction firm na ito. "Good morning Sir, Engineer Mendoza," bati sa akin nang isang babae na sa palagay ko ay Secretary ito ni, Mr. Viera. "Good morning too, Miss Beautiful, si Mr. Viera, nandito ba?" tanong ko dito. "Yes! Sir, Please come with me.
Alexes POV "Na saan ba si Engineer Mr. Hurtman, bakit iniba ang paggawa nang terraces place ng building. Bakit hindi sinunod ang blueprints ko. Hindi ba sabi ko is kalahati lang sa sukat ng buong building ang sukat nito, bakit ito isinunod sa laki ng building!" galit na galit kong sabi sa isang foreman. Sino ba naman ang hindi magagalit na ang mga plano mo na pinagpuyatan at pinaghirapang isipin upang gawing maganda ang gawa mo ay bigla nalang hindi sundin at ibahin. "Ma'am, sorry po iyan kasi ang sabi ni, Engineer Mr. Hurtman. Mahirap na po itong ulitin kasi kapag ipapaulit n'yo po, buong pundasyon nito sa ibaba ang apektado!" paliwanag nito. Galit na galit ko na kinuha ang cellphone ko and I'll dialed a number of Mr. Hurtman. "Mr. Hurtman, bakit n'yo iniba ang design at skitchplan ko. Bakit hindi nasunod ang sukat nang isang part ng building lalo na ang nasa teracce. Hindi ba sabi ko dapat kung ano ang nasa blueprint ko ay iyon ang masusunod
Kenny POV (Now Playing: Malayo ka man by, Jhay) Narinig ko ang pagtunog ng ringtone ng cellphone ko. Nagsisipilyo ako sa lababo nang tumunog ito. Dinukot ko ito sa bulsa ng jeans ko at pinindot ang answer key box, ngunit hindi ako makapagsalita dahil na sa bunganga ko pa ang toothbrush. Tiningnan ko ang screen kung sino ang tumatawag. It's Alexes. Inaasahan ko na ang gawing pagtawag nito sa akin. "Ah! 'yon... sa wakas napansin mo rin," sambit ko sa sarili habang nakangiti. Galit na galit itong nagsasalita at natatawa na lamang ako habang nakikinig sa kanyang mga sinasabi mula sa kabilang linya ng telepono. Aray! ang sakit sa tainga nang boses n'ya kapag galit pero bakit ang cute nang dating nito sa akin Magsasalita na sana ako ng bigla n'ya nalang pinutol ang tawag. Napabuntung-hininga na lamang ako at tinapos ko na ang pagsisipilyo. Sinimulan ko na ang aking morning routine. Pagkatapos kong mali