Chapter 3: Pang-aakit kay Adrian.

“You can send us the sample photos, Miss Altamirano. Kapag magustuhan namin at pasado sa nakararami, pwede na tayo magpirmahan ng kontrata,” wika ng nakaharap nila ni Alex sa kanilang transaksyon sa eskwelahan. 

“Wala pong problema, Mrs. Santos. May dala po akong iilan dito pwede niyo pong tingnan,” tugon ni Sabrina sabay kuha ng brown envelope na naglalaman ng ilang kuha niya sa mga nakaraan niyang proyekto. Inabot niya ito kay Mrs. Santos at tiningnan naman ito ng huli. Nagpatango-tango ito na may paghanga sa bawat larawang tinitingnan. Sekreto siyang kinindatan ni Alex at napa-thumbs up pa ito kaya napahiling siyang sana ay sila na ang kukunin ng pamunuan ng eskwelahan para sa kanilang promotional photography. 

“Well, maganda ang mga kuha mo, Miss Altamirano. Para sa akin, sadya nga’ng magaling ka pero hindi sa akin ang huling desisyon,” wika ni Mrs. Santos pagkatapos pasadahan ang mga sample photos na dala nila. “Tatawagan ka namin kung makapagdesisyon na ang lahat. Kung papayag ka, mas maigi kung iwanan mo dito itong mga larawan para maipakita ko sa meeting namin ng committee para sa nalalapit na foundation day ng paaralan,” pagpatuloy ni Mrs. Santos. 

“Ah, sige po. Wala po’ng problema. Mas mainam nga ang ganon para may maipakita ka po na sample sa kanila,” masayang tugon ni Sabrina. 

“Iyan po talaga ang nararapat, Mrs. Santos para po may patunay po kayo na hindi niyo lang nakita ang magagandang larawan na ‘yan kung ‘di may bitbit pa po kayong para sila mismo ang makapagpatunay,” magiliw namang singit ni Alex na tuwang-tuwa sa positibong puna ni Mrs. Santos. 

“Maraming salamat, Miss Altamirano. Nakakatiyak akong magkikita pa ulit tayo sa susunod na linggo,” muling wika ni Mrs. Santos sabay tayo at inilahad ang kamay una kay Sabrina at sumunod kay Alex. 

“Maraming-maraming salamat din po, Mrs. Santos. Ikinagagalak ka po naming makilala at makausap,” halos sabay na wika ng magkaibigan na nakangiti. 

“Walang anuman sa inyo.”

Pagkatapos ng meeting nina Sabrina kay Mrs. Santos ay gumayak na rin sila para umalis. 

“Girl, sana makuha ka sa raket na ‘to,” wika ni Alex habang naglalakad sila papuntang elevator. 

“Sana nga, Alex.”

Dalawang araw ang nakalipas, nakatanggap ng tawag si Sabrina mula sa pamunuan ng St. Martin Institute of Science and Discovery at masayang-masaya siya sa balitang pasado siya bilang official photographer para sa nalalapit na foundation day ng institusyon. 

“Congratulations, Miss Altamirano!” Bati ni Mrs. Santos kay Sabrina pagkatapos nilang magpirmahan ng kontrata ng mga opisyal na lupon ng nalalapit na okasyon ng eskwelahan. 

“Maraming salamat po, Mrs. Santos. Napakalaking tulong po ng rekomendasyon ninyo sa grupo para po matanggap ang proposal ko,” tugon ni Sabrina. Isang matamis na ngiti ang iginawad niya sa lahat na naroroon para saksihan ang kanilang kasunduan. 

Masayang umalis si Sabrina bitbit ang napakagandang resulta ng kanyang pagsisikap. 

“Finally!” Kulang na lang ay magsisigaw siya sa sobrang tuwa. Halos maluha-luha pa siya sa tuwing naisip na kailangang-kailangan niya ang pera para sa maysakit niyang ama. Kahit papaano, malaki rin ang kikitain niya sa magiging trabaho niya sa eskwelahan. Katunayan, bitbit na niya ang halos kalahati ng kabuuang kabayaran para sa kanyang serbisyo gayong ilang linggo pa bago ang naturang okasyon. 

Lakad-takbo siya patungong gate nang mamataan niya ang sasakyan ni Adrian palapit sa direksyon niya.

“Prof. Reyes!” Tawag niya dito at kumaway pa sakaling makita siya ng binata ngunit nilagpasan lang siya nito na parang hindi siya nakita. 

Napangisi si Sabrina dahil bigla siyang may naisip para pansinin ng batang professor. Binilisan niya ang lakad para maabutan ito malapit sa gate kahit na halos natatapilok na siya dahil sa taas ng takong ng kanyang sapatos. 

Agad niyang kinatok ang bintana ng sasakyan nang maabutan niya ito. Agad naman itong bumukas ng bahagya kaya kita niya ang seryosong mukha ni Adrian na nasa maneho. Matiim lang itong nakatingin sa kanya, walang maaninag na kung anong emosyon; naghihintay siguro ng kanyang sasabihin. 

“Adrian. . . I mean, Prof. Reyes, pwede bang makisakay kahit hanggang sa sakayan lang? Ang sakit na kasi ng paa ko eh,” malambing niyang pakiusap dito. Sinadya niyang akitin ito gamit ang kanyang boses at napakagandang ngiti bakasakaling may epekto ito sa binata. 

Lalong ibinaba ni Adrian ang bintana ng kotse kaya tumambad sa kanya ang nakayukong si Sabrina. Maluwang ang neckline ng suot nitong blusa kaya lumantad ang maputi at makinis nitong dibdib na may bakas pa ng mga pantal na si Adrian mismo ang may gawa ilang araw ang nakalipas. 

“Please. . .” Pinapungay ni Sabrina ang mga mata na muling nakiusap kay Adrian at bahagya pang binabaan ang pagkakayuko para lalong pang lumantad dito ang dibdib. Ito naman talaga ang pakay niya–ang akitin ang binata. 

Napabuntonghininga si Adrian at ibinaling ang tingin sa harapan ng kotse na lihim namang ikinatuwa ni Sabrina dahil alam niyang apektado ito sa panunukso na kanyang ginawa. Bato na ang binata kung walang epekto sa kanya ang pasimple niyang panunukso. 

“Nakakaabala ka lang!” Wika ni Adrian makaraan ang ilang sandali. Tila sumabog ang lahat ng lakas ng loob na inipon ni Sabrina sa oras na ‘yon. Another rejection from Adrian. Naalala niya ang gabing isinuko niya ang sarili dito. Kulang na lang ay sabihin nitong napakarumi niyang babae pagkatapos galugarin ang buo niyang katawan na animo’y memoryado niya ang bawat parte nito. 

Hindi pa rin sumuko si Sabrina kaya muling naglakas-loob na magtanong, “paano akong nakaabala, Prof. Reyes?” 

Akmang isasara na ni Adrian ang bintana ng kotse nang may nagsalita. Boses ng isang babae. 

“Sino siya, Adrian?” 

Napasilip si Sabrina sa pinanggalingan ng boses. Lumantad sa kanya ang isang malaking laso na kulay pula hanggang bahagya niyang maaninag ang mukha. 

Isang bata at napakagandang babae ang nakaupo sa passenger seat.