Chapter 5

PAULINE

Dalawang araw bago ako umalis sa probinsiya namin ay nakipagkita muna ako sa dalawang mga kaibigan ko na sina Leslie at Jasmin. Magpapaalam na rin muna ako sa kanila pansamantala dahil aalis na nga ako patungong Maynila para doon mag-aral ng kolehiyo. Matagal-tagal bago kami muling magkita ngunit hindi 'yon ang huli na pagkikita namin. Namasyal kami sa iilang mga pasyalan dito sa amin sa probinsiya na hindi namin kailangan na gumastos. Bonding time na rin naman namin 'yon bago kami maghiwa-hiwalay. Nagpaalam na rin ako sa kanila. Kaming tatlo ay nalulungkot na maghihiwa-hiwalay muna kami ngunit kailangan namin na tanggapin 'yon. Magkikita naman kami ngunit hindi namin alam kung kailan.

"Walang limutan tayong tatlo kahit ano ang mangyari sa atin, maliwanag ba 'yon sa inyo?" ani Jasmin sa aming dalawa ni Leslie. Nagkatinginan kaming dalawa bago nagawa namin na tumango sa isa't isa.

Naunang nagsalita si Leslie bago ako. Naunahan niya akong magsalita. Wala namang problema 'yon dahil magsasalita naman ako pagkatapos niya.

"Oo. Hindi tayo makakalimutan kahit hindi muna tayo magkikita-kita lalo ka na Pauline. Malayo ka sa amin dito sa probinsiya kaya kahit gustuhin ka man namin na puntahan ay hindi namin magagawa dahil malayo ka nga compare mo naman kung nandito ka sa probinsiya. Kahit anong oras ay mapupuntahan ka namin," sabi ni Leslie na dumako muli ang tingin sa akin.

Parehas na silang dalawa ni Jasmin nasa akin ang buong paningin. Ako kasi ang malalayo talaga sa kanilang dalawa. Malayo man silang dalawa ngunit nandito pa rin sila sa iisang probinsiya na madaling magkita kumpara naman sa akin na nasa Maynila. Ilang oras ang kailangan na gugulin sa biyahe bago makarating. Mahirap talaga kapag ganoon.

Napalunok ako ng aking laway at tumango-tango matapos na marinig ang sinabing 'yon niya sa harapan ko.

"Magkakaibigan pa rin naman tayong tatlo kahit ano ang mangyari. Naiintindihan n'yo ba? Ipangako natin 'yon sa isa't isa."

Nagawa pa ngang magpahabol ni Leslie. Akala ko ay tapos na siya sa sasabihin niya ngunit hindi pa pala. Magsasalita na nga sana ako.

"Walang dahilan upang magkalimutan tayong tatlo. Maghihiwa-hiwalay muna tayo ngunit ang pagkakaibigan natin ay mananatili pa rin sa ating mga puso. Iyon ang ating pakatatandaan. Hindi tayo magkakalimutan. Hindi ko kayo makakalimutan. Pinapangako ko 'yon sa inyong dalawa. Sa ngayon talaga ay kailangan muna natin maghiwa-hiwalay lalo na ako. Isipin natin na para sa ating kinabukasan ang gagawin natin, 'di ba? This is not the last na magkikita tayong tatlo. Hindi man natin alam kung kailan tayo magkikita muli ngunit magkikita pa rin tayo sa tamang panahon na ating pagkikita-kita. Sigurado ako na marami tayong mapagkukuwentuhan n'yan tungkol sa ating mga karanasan sa buhay habang hindi natin nakakasama ang isa't isa. Maraming kailangan na mangyari ngunit tayo pa rin ay iisa—magkakaibigan pa rin. Mahal na mahal ko kayo. Magpapaalam na muna ako sa inyong dalawa na mahal kong mga kaibigan," sabi ko sa kanilang dalawa na naluluha.

Nahawa ko na tuloy sila ng aking pagluha habang sinasabi ko 'yon sa kanila kaya naluluha na rin sila kagaya ko. They didn't speak but instead they hugged me so tight. Nagyakapan kaming tatlo na magkakaibigan. Nangako kami sa isa't isa na hindi kami magkakalimutan kahit ano pa ang mangyari.

Hapon na ako nakauwi sa bahay namin. Halu-halo ang emosyon na nararamdaman ko pag-uwi ko. Nalulungkot na natutuwa ako dahil sa nakasama ko ang dalawang mga kaibigan ko na sina Leslie at Jasmin bago ako umalis patungong Maynila. Nangako pa nga sila sa akin na ihahatid raw nila ako sa bus station kapag paalis na ako.

Ayaw ko na nga silang sumama pa na hahatid sa akin ngunit wala naman akong nagawa kundi ang hayaan sila dahil gusto naman nila na gawin 'yon. Magtampo pa sila n'yan kapag hindi ko sila pinayagan na ayaw ko naman mangyari. Ayaw ko na umalis na masama ang loob nila sa akin. Dapat ay masaya kahit papaano.

Kinagabihan ay nagsimula na akong mag-impake ng mga damit na dadalhin ko pag-alis ko dito sa probinsiya namin sa susunod na araw. Kaunti lang naman ang dadalhin ko na mga damit ko dahil iilan lang naman ang meron ako. Isang malaking bag at isang maliit ang madadala ko papunta sa Maynila. Medyo kinakabahan ako ngunit nakapagdesisyon na ako. Pumayag naman na ang mga magulang ko sa nais kong mangyari na mag-aral ng kolehiyo sa Maynila. Hindi pa naman nila binibigay sa akin ang pera na pinangako nila sa akin at least ay may hawak-hawak na ako na pera na mismong bigay sa akin ng ex-boyfriend ko na si Miguel.

Nagpapasalamat talaga ako sa kanya nang sobra dahil kung wala siya ay siguro wala pa akong pera na hawak-hawak na hindi galing sa mga magulang ko. Limang libo lang ang sinabi ko sa kanya ngunit ginawa na niyang sampung libo 'yon bilang tulong na rin sa akin.

Kailanma'y hindi ko talaga makakalimutan ang lalaking 'yon kahit wala na kami dahil sa tulong niya na naibibigay sa akin. Kung may nararamdaman pa talaga ako sa kanya ay baka nakipagbalikan pa ako ngunit wala na talaga, eh. Wala na akong nararamdaman na pagmamahal sa kanya. Halata naman sa kanya na gustong-gusto pa niya ako. He wants us to be together again. Sa mga pananalita pa lang niya ay mahahalata na kahit sabihin na dinadaan-daan lang niya sa biro.

Mabait naman si Miguel ngunit wala na talaga. Wala na siyang pag-asa pa sa akin kahit na ano pa ang gawin niya. Isang kaibigan na lang siguro ang maituturing ko n'yan sa kanya sa kabila ng lahat.

Kinausap ako ng mga magulang ko no'ng huling gabi ko sa bahay bago ako umalis patungong Maynila. Pinaalalahanan nila ako ng mga hindi dapat at nararapat kong gawin kapag nandoon na ako sa Maynila. Huwag ko raw pababayaan ang sarili ko. Mag-aral lang raw ako nang maayos. Marami silang sinabi sa akin na dala-dala ko kahit saan man ako mapunta. Nangako naman nga ako sa kanila na susundin ko ang mga sinabi nila. Hindi ko sila susuwayin.

Binigay na rin nila sa akin ang perang kailangan ko. Nagpasalamat naman ako sa kanila. Niyakap ko sila nang napakahigpit. Hindi ko na naman tuloy maiwasan ang maluha ng mga sandaling 'yon habang yakap-yakap ko nga silang dalawa. Mami-miss ko silang lahat nito lalo na hindi ko alam kung kailan ako makakauwi muli. Mabuti sana ay kung marami akong pera na kahit kada tatlong buwan ay uuwi ako ngunit hindi, eh.