JUSTINE"Talaga? Sige Pare, pupunta ako sa fashion show na iyan. Excited na akong makita siya." sagot ko kay Casper habang hindi mapakali. Palakad-lakad ako sa buong kwarto na parang nababaliw. Gusto ko ng hilahin ang araw upang dumating na ang araw ng fashion shaw. Sa wakas, may pag-asa na ulit ako upang makaharap ulit si Alena." Ok Pare. Magpapakuha kaagad ako ng VIP tickets. Baka kasi mag sold - out na eh." sagot ni Casper sa kabilang linya."Sige Pare.. Salamat.." sagot ko dito.Pagkatapos makausap ang kaibigan ay nagpasya akong pumunta ng balcony. Kinuha ko ang kaha ng sigarilyo na nakapatong sa lamesita at kumuha ng isang stick para sindihan. Agad akong napapikit ng humagod ang usok ng sigarilyo sa aking lalamunan. Humithit at bumuga ako ng makailang ulit habang nakatingin sa malayo. Mapakla akong napangiti. Patuloy pa rin akong sinusundan ng bangungot ng nakaraan. Kahit gaano pa ako ka-successful ngayun wala pa ring halaga ang lahat. Kulang pa rin. Kulang pa rin ang lahat-lah
ALENAFASHION SHOW DAYIsa ako sa mga model ni Ate. Abala ang lahat pagpapalit ng damit. Mini-make-upan na ako ng make-up artist ng bigla akong lapitan ni Ate Anastasia."You look gorgeous bunso.. Sabi ko na nga ba eh bagay na bagay sa iyo ang dress na iyan." humahangang wika ni Ate sabay hagod ng tingin nito sa akin"Thank you Ate... Magaling ka din kasing designer kaya ganoon." ngiti kong sagot dito."Kahit gaano pa kaganda ng isang damit kung hindi kayang dalhin ng nagsusuot magmumukha pa rin itong basahan." naka-ismid na wika ni Ate. Natawa naman ako sa sinabi nito. Kahit kailan talaga napakapranka nitong kapatid ko.First time ko itong gagawin kaya hind mawala-wala ang kaba ko. Ako ang last na rarampa sa entablado kaya naman parang gusto ng umurong. Naka-oo na kasi kay Ate kaya nahihiya na din akong umayaw. Baka mamaga madis-appoint sa akin ito."Sige na bunso magready ka na, ikaw na ang suaunod. "excited na wika ni Ate. Bumuntong-hininga muna ako ng malalim bago dahan-dahan na n
ALENAHindi ako nakaimik sa sinabi ni Justine. Nahihirapan ako sa sitwasyon kong ito. Kung alam lang nito. Gustong-gusto na din siyang makilala ni Sean Jacob. Pangarap ko din naman na mabigayan ng kompletong pamilya ang aking anak. Pero ano ang magagawa ko. Nananaig sa puso ko ang matinding takot. Takot na baka masaktan ulit kapag nasa paligid lang si Justine."Please Alena..please hayaan mo akong makilala ng anak ko." pagmamakaawa ni Justine. Lumapit pa ito sa akin para hawakan ako sa mga kamay."Justine, hindi ko alam. Natatakot ako." sagot ko dito."No, huwag kang matakot.. Hindi ko na hahayaan pang mangyari ulit ang mga nangyari noon. Pangako Alena.. Hindi na kita sasaktang muli. Mahal na mahal kita." masuyong wika ni Justine. Natigilan naman ako sa sinabi nito. Maang akong napatitig dito."I said Mahal kita Alena. Hindi ko alam kung paano nag-umpisa . Pero naramdaman ko na lang ito noong mga panahong wala ka na sa hasyenda." masuyong wika ni Justine. Napakurap-kurap ako sa pagka
ALENANatuloy ang pag-iisang dibdib namin ni Justine ng dumating ang yate namin sa Puerto Prinsesa. Wala ng marami pang tanong. Agad kaming ikinasal ng judge na kakilala ni Justine. Pagkatapos ay buong puso kaming nagpasalamat at sa Palawan na lang din namin ginanap ang aming honeymoon.Masaya ako dahil nagiging mas maalaga sa akin ni Justine. Sinusulit namin ang buong araw na magkasama kami. Lambingan, kulitan at tawanan. Iyan ang lagi naming ginagawa. Pakiramdam ko ako ang pinakamasayang tao sa mundo. Pero biglang natapos ang lahat ng Nagpasya kaming bumalik ng Maynila.Nanaig ang agam-agam at takot sa aking sarili ng pauwi na kami sa bahay kung saan kami tumutuloy ng aking anak na si Sean Jacob. Alam kong malaking gulo ang aking madadatnan lalo na at halos isang buwan din akong nawala. Alam kong magagalit ang aking mga kapatid pero kailangan ko silang harapin. Hindi pwedeng habang-buhay akong magtatago at isa pa namimiss ko na din si Sean Jacob. Alam kong hinahanap na ako nito.Pag
ALENAKakatapos lang namin kumain at maglipit ng mga pinagkainan ng marinig ko ang pagtunog ng doorbell. Agad naman akong lumapit sa pintuan at sinilip kung sino ang nasa labas.Agad kong binuksan ang pintuan ng mamukhaan ko kung sino ang nasa labas. Si Joan, ang aking best friend. "Joan?" agad na tanong ko dito na may masayang ngiti na nakaguhit sa aking labi. Agad ko itong niyakap."Alena??.... Alena ikaw nga!" gulat na wika naman ng kaibigan ko."Kumusta ka na? Ang tagal mong hindi nagpakita." Naiiyak na wika nito sa akin. Ngumiti ako dito at inayang pumasok muna. Nagulat pa ako ng makitang maraming itong dala. May mga kasama ito na siyang taga-bitbit ng sangkatutak na shopping bags. "Pasensya ka na Alena kung medyo natagalan ako. Ikaw siguro ang tinutukoy ni Senyorito Justine na kailangan bilhan ng mga gamit." nakangiti nitong wika habang sininyasan ang mga kasama nito na ipasok na lahat ng dala. Agad naman tumalima ang mga kasama nito at isa-isang nagpasukan. Pagkatapos ay agad
ALENANandito ako ngayun sa living room. Halos alas-sais na ng hapon pero wala pa rin si Justine. Hindi din ito tumawag o nagtext man lang. Hindi pa rin maalis sa isip ko ang komprontasyon na naganap sa amin kanina ni Valerie.Masakit isipin na malaya palang nakakalabas pasok si Valerie sa Lugar na ito. Parang kinukurot ang puso ko sa isiping posibleng may nangyayari pa rin sa dalawa. Hindi ko alam kung tama ang naging desisyon ko na magpakasal dito.Mabilis akong nagtiwala ulit kay Justine. Hindi ko man lang inalam kong ano ang status ng relasyon nito sa kanyang dating fiancee. Hindi din ako nakinig sa lahat ng payo ng aking mga kapatid. Mabilis akong nagpadala sa aking emosyon at nararamdamang pagmamahal dito. Alam kong wala akong dapat ibang sisihin kapag masatan ulit ako kundi ang sarili ko lamang. Masyadong naging matigas ang aking ulo at mabilis kinalimutan ang mga nagawang kasalanan sa akin ni Justine noon. Nasa ganoong pag-iisip ako ng biglang bumukas ang pinto ng unit namin.
ALENA"Diyos ko! Ito na ba ang apo namin?" nakangiting salubong sa amin ni Donya Amelia.. Ina ni Justine. Malawak ang ngiti nito sa labi habang mabilis na lumapit sa amin sabay yakap kay Sean Jacob. Kakababa lang namin ng kotse pero ang mainit na pagtangap na ng Donya ang sumalubong sa amin. Pagkatapos ay sunod na dumating naman si Don Alfredo. Ama ni Justine. Masaya itong bumati sa amin pati na din kay Justine."Anak, buti naman at dumating na kayo. Alam mo bang halos hindi kami makatulog ni Mommy mo sa kakahintay sa inyo? Excited na kaming makita kayo pati na din ang apo namin." wika ni Don Alfredo."Alena, Iha ikaw na ba iyan. Welcome to the Family Iha." nakangiti nitong wika sa akin ni Don Alfredo. Tipid naman akong ngumiti sabay hawak sa mga kamay nito upang magmano."Pasensya ka na sa mga nangyari noon Alena. Alam namin na walang kapatawaran ang kasalanan na nagawa namin sa iyo pero sana kalimutan mo na ang mga nangyari noon." wika ni Don Alfredo"Huwag po kayong mag-alala, ma
ALENAHilam ang aking mga mata ng luha habang nagdadrive. Naka-full ang headlights ng sasakyan. Tama nga si Casper.. Madilim ang paligid. Pero kahit ganoon hindi ako mapipigilan sa pagnanais na makaalis sa lugar ba ito. Sobrang sakit. Walang-hiya talaga! Hindi pa nakontento, binuntis niya pa talaga ang kabit niya..."Mommy, saan tayo pupunta? Uuwi na po ba tayo kina Tito Damon?" narinig kong wika ng anak ko. "Yes Baby.. Balik na tayo sa kanila. At least doon hindi na iiyak si Mommy." sagot ko dito "Galit ako kay Daddy... Lagi na lang po kayong pinapaiyak... Akala niya siguro hindi ko napapansin na lagi kayong pinapaiyak ni Daddy." wika ng anak ko lalo naman akong napahagulhol sa sinabi nito."Kaya mas mabuti pang doon na lang tayo kina Tito Damon, Tito William at Tita Anastasia. At least doon masaya tayo palagi.". Dugtong pa ng anak ko. Tumango naman ako dito at saglit na sinulyapan. Katabi ko ito sa passenger set. Kaya naman hinaplos ko ang buhok nito gamit ang kanan kong kamay. "