Kabanata 7

Flora’s POV

Hapon na kaya pagod na pagod ako sa dami ng papeles na kailangang i-review. Halos hindi ko na napansin ang oras nang biglang tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko, si Mama.

“Hello, Ma?” sagot ko habang inaayos ang mga documents sa desk.

“Anak, tapos ka na ba sa work?” tanong ni Mama Maria sa kabilang linya, halatang masigla ang boses.

“Medyo, Ma. May tinatapos lang ako. Bakit po?”

“May favor sana ako. Puwede ka bang sumabay kay Damien pauwi mamaya? Lilipat na kasi tayo ng bahay, anak. Dapat nandun ka para matulungan ako mag-ayos.”

Napasinghap ako. “What? Sa bahay nila Darius?”

“Oo, anak,” sagot niya. “Doon na tayo titira. Malapit na rin naman ang kasal namin ni Darius. Mas maayos na roon, mas malaki, mas tahimik. Tutal, hindi ka naman palaging nasa bahay.”

Napahawak ako sa sentido. “Ma, seryoso ka ba? Doon ako titira sa bahay ng stepbrother ko? Sa boss ko pa?”

“Flora, ayoko nang makipagtalo,” mahinahon pero matigas na sabi ni Mama. “Please lang, pagbigyan mo na ako. Matagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng pamilya ulit. At saka, mabait naman si Damien, ‘di ba?”

Napabuntong-hininga ako. “Mabait? Ma, he’s… impossible. Lahat ng ginagawa ko, pinapakialaman. Kahit pagkain ko. Feeling niya, may karapatan siya sa lahat ng aspeto ng buhay ko.”

“Anak,” sabi ni Mama, medyo nagbago ang tono, “alam kong hindi kayo magkasundo, pero gusto ko lang naman na maging maayos ang lahat bago ang kasal. Kahit isang beses lang, magparaya ka. Magiging kapatid mo na siya. Makakasundo mo rin ang Kuya Damien mo.”

Kuya Damien? What the heck?

We fucked.

Bigla kong nalaman na tagay pala ni Damien ang jowa ng nanay ko. Tapos bigla na lang kaming magiging step-sibling?

Yuck!

Tumahimik ako sandali. Alam kong may punto siya. Ayokong sirain ang mood niya, lalo na ngayong ilang linggo na lang ang kasal nila ni Darius.

“Fine, Ma,” mahina kong sabi. “Sasabay ako kay Damien mamaya. Pero huwag mong i-expect na magiging close kami, ha? Umiiwas pa naman ako sa chismis dito sa opisina. Baka isipin nila ginagamit ko na naman ang koneksiyon natin sa pamilya nila.”

Narinig ko ang mahinang tawa ni Mama. “Basta subukan mo lang, anak. Please. I love you.”

“Love you too, Ma,” sagot ko bago ibaba ang tawag.

Hindi pa man tapos ang araw, naramdaman ko na agad ang stress. At lalo pang lumala nang pumasok si Damien sa opisina ko, nakasuot ng simpleng puting polo, hawak ang cellphone.

“You ready?” tanong niya, diretsong nakatingin sa akin.

“Ready?” kunot-noo kong sagot. “For what?”

“Your mom asked me to pick you up. You're moving tonight,” sagot niya habang nakasandal sa pintuan.

“Hindi mo man lang ako tinext,” inis kong sabi. “Puwede naman akong sumunod mag-isa.”

“Your mom asked me personally,” mahinahon niyang sagot. “She said she doesn’t want you commuting this late.”

“Damien, marunong naman akong magmaneho.”

“I know. Pero hindi ako marunong sumuway sa utos ng tatay ko. Besides, gusto kong makasiguro na safe ka.”

“Safe?” napairap ako. “Hindi ako bata.”

“Hindi mo kailangang maging bata para protektahan,” sagot niya, diretso lang ang tono. “Let’s go, Engr. Santillan.”

Umiling ako, pero wala na akong choice. Kinuha ko ang bag ko at sinundan siya palabas ng opisina. Habang naglalakad kami sa parking lot, ramdam ko ang mga tingin ng ibang empleyado. May mga nagbubulungan pa.

“Uy, si Ma’am Flora, sabay kay Sir Damien pauwi.”

“Baka may something ‘yan, no?”

“Ang swerte naman ni Ma’am. Ang gwapo ni Boss.”

Gusto kong ibaon sarili ko sa lupa. “Damien, tingnan mo ‘yan. Pinag-uusapan na naman tayo.”

“Let them talk,” sagot niya habang binubuksan ang pinto ng sasakyan. “They’ll get used to it.”

“Used to what?” tanong ko habang sumasakay.

“To seeing us together.”

“Damien,” babala ko, “please, don’t start. Hindi ito date. We're family.” Pinandilatan ko siya. Parang ako lang yata ang kinakabahan palagi sa tuwing kasama ko siya.

Ngumiti lang siya nang bahagya at pinaandar ang kotse. Ilang minuto kaming tahimik. Ako, nakatingin sa bintana; siya, nakatingin sa kalsada. Hanggang sa bigla siyang nagsalita.

“So, how was your day, Flora?”

“Normal. Busy. Bakit?”

“Wala lang. You look tired.”

“Because I am tired,” sagot ko. “Pagod ako, Damien. Ayokong makipag-usap. Maghanap ka nga ng ibang kauusapin.”

“Tired or irritated because you’re with me?” tanong niya, halatang may halong biro.

“Both,” sagot ko agad.

Napatawa siya nang mahina. “At least honest ka.”

“Hindi ko kailangan magsinungaling,” sabi ko, nakatingin pa rin sa labas.

Ilang segundo kaming tahimik ulit bago siya nagsalita. “You know, Flora, hindi naman masama kung susubukan mong maging civil sa akin.”

“Civil?” napalingon ako sa kaniya. “Civil ako, Damien. Kung hindi lang kita naka-one-night stand, hindi lang kita boss at stepbrother, baka sinabunutan na kita.”

Ngumiti siya. “So you do think about me.”

“Ang kapal ng mukha mo,” sagot ko, sabay irap. “Hindi lahat ng iniisip ko, flattering.”

“Pero iniisip mo pa rin ako,” mabilis niyang sagot.

“Stop twisting my words!” inis kong sabi.

Tahimik lang siyang tumawa at nag-focus sa daan. Naiinis ako pero napansin kong parang natutuwa lang siya sa asaran naming dalawa.

Pagdating namin sa bahay ni Damien, agad akong natigilan. Sobrang laki ng bahay — modern, malinis, at sobrang tahimik. Nasa harapan pa lang ako, naiilang na ako.

“Welcome home, my future wife,” sabi ni Damien habang binubuksan ang pinto.

“Hindi mo kailangang sabihin ‘yan. Hindi pa ako sanay na tawagin ‘tong bahay.” Siniko ko siya. "Kilabutan ka nga sa pagtawag mo sa akin ng future wife. Magkapatid tayo sa mata ng mga magulang natin."

“Then get used to it,” sagot niya. “You’ll be staying here for a while.”

Pagpasok namin, sinalubong kami ni Mama at ni Darius.

“Oh, nandito na pala kayo!” masayang sabi ni Mama habang niyayakap ako. “Anak, tingnan mo, ang ganda ng bahay, ‘di ba?”

“Oo, Ma,” sagot ko, pilit na ngumiti. “Maganda nga.”

Ngumiti si Darius. “Flora, this house is your home now. Feel free to stay wherever you want. I’ll have the maid prepare your room beside Damien’s.”

Napatingin ako agad kay Damien. “Excuse me? Katabi ng kwarto niya?”

Ngumiti si Damien, halatang naaaliw. “Bakit? Ayaw mo?”

“Of course ayaw ko! Hindi ba puwedeng sa kabilang wing ako?”

Tumawa si Darius. “Don’t worry, hija. The rooms are separate enough. Hindi mo maririnig si Damien kahit mag-ingay siya.”

Napakunot noo ako. “Anong ibig n'yong sabihin—”

“Dad, please,” sabat ni Damien, halatang nagpipigil ng tawa. “Let’s not scare her.”

Nagpalitan sila ng tawa habang ako naman ay napapailing. “Hindi ito nakakatawa,” sabi ko.

Nang makaalis sina Mama at Darius para ayusin ang iba pang gamit, naiwan kaming dalawa sa sala.

“Tingnan mo ‘to, Damien,” sabi ko, nakatayo sa gitna ng kwarto. “This is going to be awkward. Everyday, makikita kita. Sa bahay, sa office—wala na akong peace of mind.”

“Why are you so bothered?” tanong niya. “It’s not like we’re strangers. We hooked up, remember?” bulong niya.

“Just shut up idiot! Huwag mo nang ulit-ulitin. Hindi rin naman tayo close kaya lumayo ka sa akin. Okay?” sagot ko. “And let’s forget what happened between us.”

“Do you regret it?” diretsong tanong niya.

Napatigil ako. “What?”

“You heard me,” sabi niya. “Do you regret that night?”

Tumingin ako sa kaniya, halatang hindi ako makasagot. “Damien, please. Huwag na nating pag-usapan ‘yon.”

“I just need to know,” marahan niyang sabi. “Kasi kung nagsisisi ka, hindi na ako lalapit. Pero kung hindi…”

“Damien, enough,” putol ko sa kaniya, halos pabulong. “That night was a mistake. It shouldn’t have happened. Kaya kung may respeto ka sa akin bilang anak ng magiging stepmother mo, kalimutan mo ‘yon.”

Tumango siya, pero hindi natanggal ang titig niya sa akin. “Fine. But I can’t promise na kaya kong kalimutan.”

“Problema mo na ‘yon. Baliw,” sagot ko bago tuluyang umakyat sa hagdan.

Habang papasok ako sa kwarto, narinig ko pa ang boses niya mula sa baba.

“Flora,” tawag niya.

Napahinto ako at sumilip sa hagdan. “Ano?”

“Don’t lock your door,” sabi niya. “May mga darating pa bukas para sa furniture delivery. I might need to check in.”

“Baka ikaw ang gusto kong i-lock sa labas,” sagot ko sabay irap.

Ngumiti lang siya. “Goodnight, Flora.”

“Goodnight, Idiot. Sana bukas, hindi kita makita buong araw,” balik kong sagot bago pabalang na sinara ang pinto.

Pagka-lock ko, napaupo ako sa kama. Alam kong magiging mahirap ang mga susunod na araw. Dahil simula ngayon, wala na akong ligtas — ni sa bahay, ni sa trabaho.