Chapter 172“What?” Halos matawa si Kierra nang makita ang gulat sa mukha ni Aiden. Nakahiga siya sa balikat nito, pero dahil sa narinig, bigla itong naiangat ng kaunti. Gabi na, ngunit gising pa rin sila, abala sa tahimik at masayang kwentuhan. Sa malamlam na ilaw ng kanilang kwarto, tila ba ang lahat ay perpekto—ang presensya nila sa isa’t isa ay sapat para gawing kumpleto ang gabi.Ganito na palagi ang mga gabi nila simula noong naging maayos ang lahat sa kanilang relasyon. Aiden worked during the day, habang si Kierra naman ay madalas siyang dalhan ng pagkain sa opisina. Ngunit uuwi rin ito agad dahil hindi makafocus si Aiden kapag nandoon siya—masyado silang nadadala ng presensya at init ng isa’t isa kaya tuwing nagtatagal siya sa opisina nito ay imbes na marami itong matapos, wala itong natatapos.Kierra felt that after that talk, they more open to each other and Kierra was already contented.Sa gabi, si Kierra ang nagluluto ng hapunan at pagkatapos ay mag-uusap sila sa kama—mga
He was already married to Kierra, but he wanted a new wedding—not just any wedding, but a grand one, filled with love and symbolism. A celebration that would truly honor their reconnection and renewed bond. A wedding he never got to give her before, because back then, they had to get married in a rush. Kasal na hindi niya kailanman naibigay kay Kierra dahil kinailangan nilang magpakasal ng mabilisan.And this time, he wanted to do it right. He wanted to propose to her again—not just because it was tradition, but because he genuinely wanted Kierra to feel how deeply serious and sincere he was. It wasn’t just about the gesture, it was about showing her the depth of his commitment, how much she meant to him, and how ready he was to choose her all over again.Gusto niyang ipadama dito na kung may pagkakataon siyang ulitin ang lahat, pipiliin pa rin niya ito—araw-araw. Gusto niyang ipagsigawan sa buong mundo kung gaano niya kamahal ang asawa niya.“And a ring, I need a ring! Shit!” Taranta
Chapter 170“Hmmm… Ang sarap naman magluto ng Misis ko,” si Aiden pagkatapos tikman ang niluluto ni Kierra. Napapikit pa ito na parang nilalasap talaga ang bawat rekado, sabay tingin kay Kierra na parang lumulutang sa tuwa.They stayed in Zake’s house last night at ngayon nga ay umaga na. Maagang nagising si Kierra at agad na nagluto ng agahan para sa lahat. Habang abala sa kusina, paminsan-minsan ay pasulyap siya kay Aiden, at tuwing nahuhuli siya nitong nakatingin, ngumiti lang ito ng matamis.“Huwag mo akong binubula,” ani Kierra na kunwaring naiirita, pero agad siyang niyakap ni Aiden mula sa likod, mahigpit at may kasamang halik sa balikat.Huminga si Kierra ng malalim dahil subrang gaan ng pakiramdam niya. She woke up with Aiden in her side, nakayakap ito sa kanya ng mahigpit kaya naman subrang ganda ng uamaga niya. After the talk last night, pakiramdam ni Kierra ay hindi na niya kailangang makaramdam ng takot. Para bang nabunutan siya ng tinik sa puso. Si Aiden na mismo ang na
Napayuko siya, hawak ang tiyan na tila may kulang, tila may nawala. Ramdam niya ang kawalan—hindi lang ng batang inaasam nila kundi ng bahagi ng sarili niyang pagkababae, ng kakayahang bigyan si Aiden ng isang pamilya. Sa bawat pintig ng puso niya, kasabay ang tanong kung sapat pa ba siya—kung may halaga pa ba siya bilang asawa kung simpleng bagay para makabuo ng pamilya ay hindi niya kahit kailan maibibigay."I'm taking it seriously," ani naman niya, pero malumanay pa rin ang boses. Napailing si Kierra at natawa na lang ng sarkastiko.“If we divorce now... you can still have a child... with someone else—” she whispered, her voice shaking as if each word bled out of her. “A woman who can carry your baby... who can give you a real family... someone whole. Iyong pamilyang maipagmamalaki mo sa lahat."Napasulyap si Kierra sa kamay niya nang hawakan ni Aiden iyon at sabay nilang pinagamsdana ng mga singsing na suot nila, sagisag ng pagmamahalan nila at pag-iisang dibdib.“I don’t want ano
Chapter 168Kierra stared at the empty plate in front of her. Tapos na silang kumain pero nanatili ang mahigpit na yakap ni Aiden sa kanya mula sa likod. Ramdam niya ang init ng katawan nito, ang tibok ng puso nito. Ramdam rin ni Kierra ang ginhawa sa mga yakap nito at kung pwede lang na patigilin ang oras para ganoon na lang sila palagi ay hiniling na niya na mangyare.“Ang dami kong nakain,” mahina pero may halong tawa ang boses ni Aiden, sabay baon ng mukha sa leeg ni Kierra, para bang hinahanap ang kanlungan doon. Napangiti si Kierra ng tipid.Aiden was right. Marami ngang kinuha si Kierra kanina na carbonara. Sinunod niya si Aira nang sinabi nito na ramihan nito ang kuning carbonara para sa kanilang dalawa. Pero sa totoo lang, hindi niya inaasahan na mauubos nga nila ang lahat ng iyon. Napasarap ang pagkain nila at hindi na maalala kung kailan sila ginanahan na kumain ng ganoon karami.And now that the plate was empty, it felt like all the reasons she had been holding on to just
She almost groaned at how he said it—Misis ko. It wasn’t just a word. It was a memory, a promise, a home. It was everything she tried to shut out but desperately missed. She longed to hear it again, to be called that again. Ang salitang iyon ay humugot ng kung anong malalim sa kalooban niya—isang bahagi ng sarili niyang marupok, sensitibo, at patuloy pa ring umaasang maaari pa silang magsimulang muli.Ang tawag nitong iyon na nagpapaalala kung sino siya, na isa siyang Mrs. Buenavista.Bahagyang bumuka ang labi ni Kierra, pilit iniintindi kung anong klaseng Aiden ang kaharap niya ngayon. Nang muli siyang tumingin dito, nakita niya ang antok sa mga mata nito—malamlam, pero totoo. Parang may sinasabi ang mga mata nito na hindi nito kayang bigkasin.Napapikit si Kierra, napailing ng marahan, at walang nasabi pa. Kinuha niya ang tinidor, saka marahang kumuha ng carbonara mula sa plato. Maingat, parang ayaw niyang mabasag ang katahimikan sa pagitan nila.Nang makakuha siya ng pagkain ay nil