Hello, may nagbabasa pa ba?
Nandoon nga si Manang Vilma—nakatikom ang bibig, pero halatang namumula sa hiya, siguro ay ito pa ang nakaramdam ng hiya para sa dalawa sa nadatnan nila kaya naman nakagat ni Evelyn ang labi at talagang hiyang hiya na ng sobra sa nangyari.May isang lalaking kasama si Manang, nakasuot ng puting polo na medyo gusot, ngunit kahit pa may kaunting lukot ang damit nito, hindi iyon nakabawas sa aura ng awtoridad na likas sa kanya. Matangkad ito, matikas, at ang bawat galaw ay tila kalkulado.Sa lahat ng araw na tumira si Evelyn sa lugar na iyon, ngayon lang niya nakita ang lalaking iyon. Wala siyang kahit anong alaala na nabanggit ito ni Lorenzo, ni wala man lang bulong mula kay Manang kaya may parte na agad sa kanya ang pagtataka kung sino iyon. Wala ng bahay sa parteng ito at iisa lang na nakatayo ang Mansion, sa kabilang bahagi pa nakatira sila Manang Vilma, pati ang bayan ay nasa kabila kaya naman hindi niya kilala kung sino ang taong kasama ni Manang Vilma.Ang presensya nito ay mabiga
Chapter 33Napatingala si Evelyn nang bumaba ang labi ni Lorenzo. Dumidilim na ang kalangitan, at ang mga alon sa dalampasigan ay lumalakas na, tila sumasabay sa nararamdaman niyang init at kaba. Sa bawat dampi ng labi nito sa kanyang balat, tila nawawala ang lahat ng ingay sa mundo—tanging ang pintig ng puso nila ang naririnig niya. Ngunit wala silang pakialam sa oras o lugar.Basta’t siya, nakahiga lang sa buhanginan, habang nasa ibabaw niya si Lorenzo—hinahalikan siya sa bawat bahagi na gusto nitong halikan, parang gutom na matagal nang tiniis, parang nauuhaw na ngayon lang muling nakainom.“L-Lorenzo,” utal at halos ungol na ang tinig niya nang maramdaman niya ang marahang haplos ng lalaki sa kanyang bewang—init na kumakawala sa gitna ng lamig ng simoy ng gabi. Napapikit siya, napakapit sa braso nito, hindi na alam kung hihinto ba o tuluyan nang magpapadala sa mga haplos at halik nito.Ramdam niya ang bawat hininga ni Lorenzo sa balat niya, bawat galaw nito’y tila sinasadya para b
"Hindi ako natatakot," mahina ngunit mariin niyang sagot, nakatitig pa rin sa mga mata nito. “Kaya ‘wag ka nang magpigil.”Ramdam niya kung paano mas hinila siya ni Lorenzo habang ang kamay ay nasa likod niya, his finger also draw something on her back. Those kind of draw that makes Evelyn lose her senses again.At doon, sa pagitan ng tibok ng puso nila, ay napapikit si Lorenzo at napabuntong-hininga, isang buntung-hiningang may bigat ng libo-libong pasaning hindi niya alam kung paano bibitawan. Sa loob-loob niya, tila sinusumpa niya ang sarili. Parang gusto niyang magsisi, umatras, umatake, lahat nang sabay-sabay. Sa bawat tibok ng puso niya, dama niya ang lalim ng binabagsakan nila. Para silang nasa bangin, at isang maling hakbang lang ay tuluyan silang mahuhulog.“Evelyn…” bulong niyang muli, punong-puno ng pag-aalinlangan, “You don’t know who I am. You just know me—this version of me. Stop me. Push me right now and run.”Mariin, halos desperado ang sambit niya. May panginginig sa
Chapter 28, Caught in the FlameEvelyn’s chest heaved, struggling to reclaim the breath Lorenzo had stolen with that searing kiss. Her lips were still tingling, swollen from the intensity, and her heart, God, her heart was pounding like it wanted to escape her chest.Hindi pa man siya lubusang nakakabawi, muli siyang hinatak ni Lorenzo palapit, mariin, tila ba ayaw na siyang pakawalan. Ang mga mata nito ay madilim, naglalagablab sa tila halimaw na damdamin sa pagnanasa, pagkabigo, pananabik, lahat iyon ay nagsanib at umusbong sa isang titig na nakakabaliw. Wala na silang pakialam kung nasa dagat man sila, kung basang-basa sila sa alat at hangin, ang bawat halik na pinagsasaluhan nila ay parang apoy na hindi mapigilan.Para silang nababaliw, nawawala sa sarili, habang inuukit ng mga labi nila ang matagal nang pinipigilang pagnanasa kasabay ng paglulubog ng araw sa gilid nila. They kissed like it was their first time, wild, desperate, and burning with need.Ang bawat galaw ng labi nila
Nang umahon sila ay napatawa siya—hindi dahil sa biro kundi sa kabaligtarang pakiramdam: ligtas siya. Para siyang batang inakay pauwi mula sa gitna ng bagyo. At sa kabila ng pagiging pabigat niya, andoon pa rin si Lorenzo, galit pero nandoon. Hindi siya iniwan. Hindi siya pinabayaan kahit matigas ang ulo niya.At para sa kanya, sa nangyari ngayon, her trust in him deepened—far more than she ever expected it would. Hindi lang dahil iniligtas siya nito, kundi dahil sa paraan nitong pagtingin sa kanya, para bang kahit gaano pa siya kakulit, kakampi pa rin niya ito sa huli.“M-Muntik na ako roon, ang lalim pala!” halos habol pa ni Evelyn ang paghinga niya habang mahigpit na hawak pa rin ang bisig ni Lorenzo.Ramdam niya ang tibok ng puso niya, hindi lang dahil sa takot kundi dahil sa kabog na dulot ng lalakeng kaharap niya ngayon—isang kabog na parang senyas ng muling pagkabuhay ng damdaming matagal nang natutulog.Bitin pa rin ang hininga niya nang mapatingin siya rito. Basa ang buhok ni
Chapter 28“Kunwari pa, nag-aalala naman,” hindi maiwasang mapangiti si Evelyn nang sabihin niya iyon, but her eyes are still on the sea and the sunset.Rinig niya ang sinabi ni Lorenzo and she knows that even through his sarcasm and pagsusungit, talagang nag-aalala ito sa kanya. Somehow, may init na dumaan sa puso niya—yung klase ng init na hindi galing sa araw kundi mula sa isang damdaming hindi niya mapangalanan.Ang hampas ng dagat ay talaga namang nagbibigay ng sobrang kaginhawaan. Ang malamig na simoy ng hangin ay tila humahaplos sa kanyang pisngi, parang pinapakalma ang gulong nararamdaman niya sa loob.But while looking at that view, she couldn’t help thinking about herself—kung ano ba ang totoong pangalan niya, kung ano ang apelyido niya, kung saang lugar siya nagmula, kung nasa mabubuting pamilya ba siya, kung may kapatid ba siya? Bakit wala siyang alaala kahit konti? May paborito ba siyang pagkain noon? May takot ba siya sa dilim? Marunong ba siyang tumugtog ng instrumento?