goodmorning po
Si Paul naman ay nanatiling nakatayo, nanginginig, at parang hindi alam kung saan siya lulugar. He looked utterly miserable, his eyes wide with regret as he stared at Dia, the woman he promised never to hurt. But now, that promise was nothing more than a lie shattered in front of them.“Baby, I don’t know what happened—” nauutal niyang sabi, nag-aabot ng kamay, desperado na maabot si Dia, na maramdaman muli ang init ng palad nito.Pero bago pa siya makalapit, umatras si Dia, mabilis, parang kinilabutan sa mismong presensya niya.Napatingin pa si Paul sa pag-atras nito at sandaling natigilan din, knowing that he felt so much change starting now about them.“Huwag mo akong hahawakan!” mariing sigaw ni Dia, halos hindi na makapagsalita sa sobrang panginginig ng boses.Ang bawat salita niya ay may halong poot at pagkawasak. “Don’t you dare touch me with those hands! You disgust me, Paul! I never thought you could do something like this to me!”Kitang-kita ni Solvia ang pagkahulog ng bali
Chapter 172 and 173She was here to surprise him, to show him how much she missed him, how much she loved him. She even carried the small gift she prepared for days inside her sling bag, a neatly wrapped box with a ribbon she tied herself, trembling with excitement and nerves.She imagined his smile when he’d see her standing there, imagined him na agad siya nitong hihilahin sa braso para yakapin dahil kaya niya, namimiss rin siya nito, whispering how much he missed her too. Pero…Kanina pa siya umiiyak, her tears wouldn’t stop falling. Pati sa pag-akyat niya, hindi niya mapigilan ang mga luha kahit gusto niyang tumigil.Dahil siguro mahal na mahal niya ito, na hindi niya magagawang matanggap na nagloloko ito kahit na maayos naman sila, na okay lang silang dalawa, that they are both happy.Halos lahat ng nakakasalubong niya sa hallway ng condo ay napapatingin sa kanya, mga mata ng mga estrangherong puno ng pagtataka. Yet she didn’t care, not even a bit.All she wanted was to see him.
“Tsk! Hindi ka pa ba nasasanay?” sabat agad ni Solvia sabay ngisi. “You always have admirers, baka isa na naman ‘yan sa mga secret admirer mo.” Natawa pa ito, sabay iling at halatang inaasar na naman ang pinsan.“Pero kasi…” bumuntong-hininga si Dia, bahagyang nagbago ang tono ng boses niya. “Kayo lang naman ang may alam ng number ko na ‘to.”Napatingin si Solvia sa kanya, bahagyang kumunot ang noo, hindi agad nakapagsalita at napaisip na rin. Dalawa kasi ang phone ni Dia, isang personal at isang ginagamit lang kapag may school activities.Umiling lang si Dia at marahang pinindot ang screen, binubuksan ang message na nagmula sa unknown number. Bahagyang bumilis ang tibok ng puso niya. Hindi niya alam kung bakit parang kinakabahan siya sa simpleng text lang. Ang mga daliri niya ay medyo nanginginig pa habang dahan-dahang tina-type ang passcode ng phone.“Feel ko mga admirers mo talaga ‘yan,” sambit pa ni Solvia habang nakangiti, halatang nang-aasar. “Baka naman ‘yung lalaki sa canteen
Chapter 170 and 171The flight was smooth, mahaba at nakakapagod, pero bawat segundo ng biyahe ay sulit nang tuluyang masilayan ni Dia muli ang Pilipinas.Habang bumababa ang eroplano, napatingin siya sa bintana at napangiti, ang mga ilaw ng Maynila ay kumikislap sa ibaba, parang mga bituin na bumaba sa lupa. Dati ay hindi siya gaanong nasasabik umuwi dahil nasanay na siya sa Hawaii, pero ngayon?She loves going home. Her heart felt like it was beating faster with every mile closer to him, and every second that passed only deepened the anticipation running through her veins.“Deretso na tayo sa condo ni Kuya Paul?” tanong ni Solvia, habang inaayos ang suot nitong blouse at saka sinuklay ng daliri ang buhok niya. Tumingin ito kay Dia na halatang hindi mapakali, paiba-iba ng posisyon at paulit-ulit na hinahawakan ang cellphone niya.Tumango si Dia, eyes gleaming with excitement but also a hint of nervousness.“Yes, I’m sure he’s already there. Kung wala naman siya, it’s fine. I know the
“This is only for my boyfriend, Sol!” natatawang sambit ni Dia. Mas lalong lumiwanag ang mukha niya habang hinahaplos ang bagong gupit na buhok, hanggang balikat na lang, sleek at malinis tingnan.She felt different, lighter, freer. Parang kahit paano, nabawasan ang bigat ng mga panahong malayo siya kay Paul. This wasn’t just a haircut, it was her little way of marking change, of showing growth.Gustong-gusto niyang makita ulit ang tingin ni Paul sa kanya, that look that always made her feel like she was the only girl in the world.The way his eyes softened, the way his smile deepened whenever he looked at her. She wanted that look again, and she could already imagine his expression the moment he saw her new look, probably speechless, and then grinning like a fool.Kanina pa siya pinupuri ng mga kaklase niya nang pumasok na siya ng ganoon ang gipit. Ngayon lang nakita ni Sol dahil magkaiba ang sched nila.“Kuya Paul will definitely be insane again,” sambit pa ni Solvia habang nakatit
Pero imbes na kabahan, ngumiti lang si Paul, the kind of smile na kayang tunawin ang inis ni Dia sa isang iglap. Parang aliw na aliw pa ito sa pagiging selosa niya.“Stop thinking that. Kung alam mo lang, even in my work, I was looking at your picture,” sambit nito, sabay ngiti ng may lambing.Ang tono ng boses niya ay parang musika sa tenga ni Dia, kaya kahit pilit niyang iniirapan, halata pa rin ang bahagyang pagngiti sa gilid ng labi niya. Muling sinamaan ng tingin ni Dia si Paul kahit halatang kinikilig sa loob.“You expect me to believe that?” tugon niya, kunwari’y hindi naaapektuhan pero sa loob-loob niya ay gusto niyang matunaw sa hiya at kilig.“Of course,” mabilis na sagot ni Paul, sabay tayo para lapitan ito.“Do you know how many times I stared at your picture just to feel calm? Every time I miss you, that’s the only thing that makes me feel close to you.” Habang nagsasalita siya, hinawakan niya ang balikat ni Dia, banayad at puno ng sincerity. The warmth of his hand sent s