Hello po!! Comment po kayooo salamat
"Hindi ako natatakot," mahina ngunit mariin niyang sagot, nakatitig pa rin sa mga mata nito. “Kaya ‘wag ka nang magpigil.”Ramdam niya kung paano mas hinila siya ni Lorenzo habang ang kamay ay nasa likod niya, his finger also draw something on her back. Those kind of draw that makes Evelyn lose her senses again.At doon, sa pagitan ng tibok ng puso nila, ay napapikit si Lorenzo at napabuntong-hininga, isang buntung-hiningang may bigat ng libo-libong pasaning hindi niya alam kung paano bibitawan. Sa loob-loob niya, tila sinusumpa niya ang sarili. Parang gusto niyang magsisi, umatras, umatake, lahat nang sabay-sabay. Sa bawat tibok ng puso niya, dama niya ang lalim ng binabagsakan nila. Para silang nasa bangin, at isang maling hakbang lang ay tuluyan silang mahuhulog.“Evelyn…” bulong niyang muli, punong-puno ng pag-aalinlangan, “You don’t know who I am. You just know me—this version of me. Stop me. Push me right now and run.”Mariin, halos desperado ang sambit niya. May panginginig sa
Chapter 28, Caught in the FlameEvelyn’s chest heaved, struggling to reclaim the breath Lorenzo had stolen with that searing kiss. Her lips were still tingling, swollen from the intensity, and her heart, God, her heart was pounding like it wanted to escape her chest.Hindi pa man siya lubusang nakakabawi, muli siyang hinatak ni Lorenzo palapit, mariin, tila ba ayaw na siyang pakawalan. Ang mga mata nito ay madilim, naglalagablab sa tila halimaw na damdamin sa pagnanasa, pagkabigo, pananabik, lahat iyon ay nagsanib at umusbong sa isang titig na nakakabaliw. Wala na silang pakialam kung nasa dagat man sila, kung basang-basa sila sa alat at hangin, ang bawat halik na pinagsasaluhan nila ay parang apoy na hindi mapigilan.Para silang nababaliw, nawawala sa sarili, habang inuukit ng mga labi nila ang matagal nang pinipigilang pagnanasa kasabay ng paglulubog ng araw sa gilid nila. They kissed like it was their first time, wild, desperate, and burning with need.Ang bawat galaw ng labi nila
Nang umahon sila ay napatawa siya—hindi dahil sa biro kundi sa kabaligtarang pakiramdam: ligtas siya. Para siyang batang inakay pauwi mula sa gitna ng bagyo. At sa kabila ng pagiging pabigat niya, andoon pa rin si Lorenzo, galit pero nandoon. Hindi siya iniwan. Hindi siya pinabayaan kahit matigas ang ulo niya.At para sa kanya, sa nangyari ngayon, her trust in him deepened—far more than she ever expected it would. Hindi lang dahil iniligtas siya nito, kundi dahil sa paraan nitong pagtingin sa kanya, para bang kahit gaano pa siya kakulit, kakampi pa rin niya ito sa huli.“M-Muntik na ako roon, ang lalim pala!” halos habol pa ni Evelyn ang paghinga niya habang mahigpit na hawak pa rin ang bisig ni Lorenzo.Ramdam niya ang tibok ng puso niya, hindi lang dahil sa takot kundi dahil sa kabog na dulot ng lalakeng kaharap niya ngayon—isang kabog na parang senyas ng muling pagkabuhay ng damdaming matagal nang natutulog.Bitin pa rin ang hininga niya nang mapatingin siya rito. Basa ang buhok ni
Chapter 28“Kunwari pa, nag-aalala naman,” hindi maiwasang mapangiti si Evelyn nang sabihin niya iyon, but her eyes are still on the sea and the sunset.Rinig niya ang sinabi ni Lorenzo and she knows that even through his sarcasm and pagsusungit, talagang nag-aalala ito sa kanya. Somehow, may init na dumaan sa puso niya—yung klase ng init na hindi galing sa araw kundi mula sa isang damdaming hindi niya mapangalanan.Ang hampas ng dagat ay talaga namang nagbibigay ng sobrang kaginhawaan. Ang malamig na simoy ng hangin ay tila humahaplos sa kanyang pisngi, parang pinapakalma ang gulong nararamdaman niya sa loob.But while looking at that view, she couldn’t help thinking about herself—kung ano ba ang totoong pangalan niya, kung ano ang apelyido niya, kung saang lugar siya nagmula, kung nasa mabubuting pamilya ba siya, kung may kapatid ba siya? Bakit wala siyang alaala kahit konti? May paborito ba siyang pagkain noon? May takot ba siya sa dilim? Marunong ba siyang tumugtog ng instrumento?
“It’s just a sea and sunset, ganyan mo ba talaga kagustong pumunta diyan sa baba?”Iritang tinignan ni Evelyn si Lorenzo nang sumunod ito. Nakataas ang kilay nito at halatang pinipigilan ang pagtawa habang pinapanood siyang parang batang pilit na bumababa mula sa isang napakataas na playground.“Anong ginagawa mo rito? Kaya kung pumunta mag-isa ko! Saka boring kasi yang buhay mo kaya hindi mo alam kung anong nakaka-excite sa lahat!” Iritang ani ni Evelyn habang iniwasan ang tingin nito. Nagpatuloy siya sa pagbaba, pero hindi niya maiwasang mapangiwi sa tuwing may bato siyang natatapakan nang mali. Hanggang sa halos mapahiyaw siya nang biglang sumulpot si Lorenzo sa tabi niya, parang walang kahirap-hirap.Napakurap-kurap siya nang wala itong kahirap-hirap na bumaba. Parang sanay na sanay ito, tipong ginawa na ito ng isang libong beses. And she almost cursed when Lorenzo suddenly held her waist para isabay siya sa pagbaba, and guess what? Para siyang batang walang ka-arte-arte na binuha
Chapter 27Dahil excited si Evelyn na maghapon, halos banyatan na niya ang oras. Mayat-maya siyang tumitingin sa orasan habang nagbabasa ng libro. Hindi niya na halos maintindihan ang binabasa, panay ang lipat ng tingin niya sa mga pahina, pero mas madalas ang pagsulyap sa orasan na parang hindi gumagalaw ang mga oras.Kung hindi lang siya nag-aalangan at natatakot, pwede siyang pumunta roon mag-isa, pero dahil mataas na parte ang lugar ng mansion at kailangan pang bumaba sa mga batuhan para marating ang dalampasigan, ay hindi niya magawa.She just looked at the golden scenery from the veranda, pero gustong-gusto niya talagang pumunta roon—ang makita ang sunset na palagi lang niyang nababasa sa libro at makita ito ng malapitan, at ngayong may pagkakataon na siya, hindi siya papayag na masayang iyon.It’s already 4:30 nang mabilis niyang tinakbo ang papunta sa kwarto ni Lorenzo, takot bigla na baka nakatulog ito at biglang hindi sila matuloy. Sa bilis ng paglalakad niya, ay halos madap