Goodmorning everyon!! Malalaman at makikilala na natin kung sino nga si Lorenzo at ang sekreto nila.
Ramdam ni Evelyn ang init mula sa kamay nito, pati na rin ang kakaibang tensyon na tila ba lumulutang sa pagitan nilang dalawa. Parang may alon ng damdaming hindi niya maipaliwanag. Pag-angat niya ng tingin, nakita niya ang mga mata ni Lorenzo—pagod, malungkot, at tila ba nagmamakaawang unawain siya.“H-Hindi ako makatulog,” bulong nito. Mababa, halos hindi marinig, pero malinaw. At gaya ng dati, namula na naman ito, para bang nahuli sa sariling kahinaan.Natigilan si Evelyn. “O? Tapos…?”“Can I sleep here? Can I sleep beside you?”Halos malaglag ang panga ni Evelyn. Literal. She froze. Ang mga mata niya ay lumaki, at nanuyo ang lalamunan niya.Did I just hear that right? Tanong pa iyon sa isip niya.Hindi siya makagalaw. Para siyang tinamaan ng kidlat sa kinatatayuan niya. Ang lalaking parang umiiwas sa kanya, ngayon ay gustong matulog katabi niya niya ulit gaya kagabi.Si Lorenzo naman ay napamura sa sarili at saka hinilot ang sintido niya na para bang gusto niyang isubo ulit ang m
Chapter 47Gabing-gabi na at nakaalis na si Paul sa isla. Umuwi na rin si Manang Vilma at babalik na lang ulit sa linggo. Tulad ng dati, silang dalawa na lang ulit ni Lorenzo ang naiwan sa mansion. Pero sa gabing ito, may kakaibang bumabalot na tension sa paligid. Tahimik ang buong bahay, ngunit hindi ito 'yung uri ng katahimikang nakapapawi ng pagod. Ito 'yung klaseng katahimikan na may kasamang bigat—parang may bumabalot na hindi maipaliwanag na tensyon sa hangin.Nakahiga si Evelyn sa kama, nakatitig sa kisame na para bang may sagot itong kayang ibigay sa mga tanong niya. Sa bawat segundo, mas lalo siyang nababahala. Paulit-ulit ang mga tanong sa isip niya habang pilit pinakakalma ang sarili.“Anong problema niya?” bulong niya sa sarili habang nilalaro ang laylayan ng kumot. “Alam kong masungit siya, pero bakit parang iniiwasan niya ako? Parang every time na magkakasalubong kami, umiilag siya. Mukha ba akong may sakit na nakakahawa?"Napakunot ang noo niya at mas lalong napasimango
Well, Paul was happy to see him crack a smile for once, but it was so unusual, he had to check if aliens swapped him out in his sleep.Noon lang natauhan si Lorenzo. Nang maramdaman niya ang palad ni Paul sa noo niya, agad siyang napaatras. Kunot noo, tinitigan niya ito na para bang nahuli sa isang kahihiyan.“What the fvck are you doing?” gulat at iritadong tanong ni Lorenzo, sabay padarag na iniwas ang sarili sa kamay ng pinsan. Halatang nainis pero hindi rin maitago ang bahagyang pagkagulat.“Are you sick?” tanong ni Paul, napapailing pa habang sinusundan pa rin siya.Muli sana niyang hahawakan ang noo nito, this time more dramatically—his palm facing the sky, elbow exaggeratedly bent—para bang umaarte sa harap ng camera. “Seriously, bro. Who are you and what did you do to Lorenzo?”“Are you insane? Mukha ba akong may sakit?” iritadong balik ni Lorenzo, at agad na tumalikod papunta sa round table kung saan naroon ang kanyang kape. Umupo siya roon, hawak agad ang tasa, at muling tin
Chapter 45 and 46“I was just here to see how your life is on this island. Maaga sana ako uuwi, pero ang tagal mong bumaba, what’s with you?” tanong ni Paul kay Lorenzo, habang nakatitig ito sa dagat—tahimik, malalim ang iniisip, at halatang wala sa sarili.Halos hindi gumagalaw ang lalaki, parang pinakikiramdaman ang bawat hampas ng alon at ihip ng hangin. Sa bawat pagsalpok ng alon sa mga batuhan. Pinakaunang umaga ito na ginising siya ng katahimikan sa loob at hindi ng takot o alinlangan.Sobrang gaan ng pakiramdam niya—isang uri ng kagaanan na matagal na niyang inakala na imposibleng maramdaman muli. Akala niya'y hindi na niya ito mararamdaman pa itong subrang gaan na pakiramdamn.Palagi siyang nagigising sa gitna ng gabi habang hinahabol ng mga alaala ng nakaraan. Ngunit ngayon, tila binura ng katahimikang dulot ng presensya ni Evelyn ang lahat ng iyon. Sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, nakahinga siya nang malalim nang walang bumigat sa dibdib niya, nagising s
Napakagat-labi si Evelyn. Hindi na niya alam kung kakalas ba siya o magpapaiwan pa.“Sh*t…” mahina niyang bulong, halos wala sa sariling napatawa ng pait.“Heto ba ang binabangungot?” tanong niya sa sarili, napapasinghap, pilit umaasang may makakagising sa kanya. Sinubukan ulit niyang kumawala, pero gaya ng una, bigo na naman siya.Kinagat niya ang kanyang labi. Dahan-dahang pumikit habang pilit hinahabol ang sariling hininga. Huminga siya ng malalim, umaasang matahimik ang utak niya, pero sa halip na mapanatag, mas lalo siyang nalito dahil sa naamoy niya—ang bango ni Lorenzo.“Pvtangina, bakit ang bango mo?” wala sa sariling ani niya, pabulong, habang mas inilapit pa ang ilong sa leeg nito at saka inamoy. Tuluyan na siyang napangiti, napahikhik pa nga nang bahagyang gumalaw si Lorenzo.“Sige na nga, hindi kita bibigyan ng black eye ngayon. Pasalamat ka, mabango ka,” bulong pa niya, medyo amused sa sarili.Hinayaan na lang niya ang kanilang posisyon. Ang kamay niya ay dahan-dahang guma
Chapter 43Nagising si Evelyn sa mabigat na bagay na nakadagan sa kanyang tiyan. She thought she was just dreaming, pero nang imulat niya ang kanyang mata, mukha ni Lorenzo agad ang bumungad sa kanya—nakapikit, tila ba isang batang himbing sa mahimbing na tulog.“Pvtangina,” mahinang usal ni Evelyn, halos hindi makapaniwala sa nakita. Magkayakap silang dalawa. As in yakap na yakap! Para silang mga uod na nagkahabulan sa kumot.Ang mabigat na nararamdaman niya sa kanyang tiyan ay walang iba kundi ang mga braso ni Lorenzo, mahigpit ang pagkakayakap na tila bang ayaw siyang pakawalan. Ang isang kamay naman ni Evelyn ay nasa batok nito, nakapulupot na animo’y isang ahas na takot bitawan ang kinakapitan.Nanlaki ang mga mata ni Evelyn habang dahan-dahang nare-realize ang posisyon nila. Ang mukha ni Lorenzo ay halos ilang pulgada na lang ang layo mula sa kanya. Ramdam niya ang mainit nitong hininga na dumadampi sa kanyang balat, at ang bawat buntong-hininga nito ay tila gumuguhit sa kanyang