Kabanata 5

Mainit ang araw, hulas ang make-up, at ilang ulit nang nagka-take two ang eksena ko sa gitna ng gitgitan ng crew at production staff. Nasa kalagitnaan kami ng isang mabigat na confrontation scene nang bigla akong nilapitan ng assistant ko, hawak ang cellphone at bakas sa mukha ang pagkaabala.

“Maya, emergency daw. Si Arnold, nasa linya.”

Napakunot ang noo ko. "Arnold? Bakit siya tatawag?"

Walang pag-aalinlangan kong kinuha ang phone at agad lumayo sa set. Dumeretso ako sa gilid ng van kung saan may kaunting privacy, saka sinagot ang tawag.

“Maya…” halos pabulong at pakiusap ang tono niya. “Please, pakinggan mo muna ako. Humihingi ako ng tawad. Hindi ko sinasadya, hindi ko alam ang iniisip ko noon. Nadala lang ako…”

Napapikit ako, pilit pinapakalma ang sarili habang humihigpit ang hawak ko sa cellphone.

“Hindi mo alam ang iniisip mo? She’s sixteen, Arnold. SIXTEEN. At buntis na ngayon dahil sa 'yo,” madiin kong sagot, pilit pinapababa ang boses para hindi ako mapansin ng mga tao sa paligid. “Kung may natitira kang konsensiya, harapin mo ang kaso. Hindi ito simpleng pagkakamali. Hindi ito ‘nadala ka lang.’ You ruined her life.”

“Maya, patawarin mo na ako… Pakiusap, kausapin mo ang pamilya mo. Iurong mo na lang sana ang kaso. Hindi ko kakayanin ang kulungan. Pamilya ko rin ang apektado—”

“Hindi mo inisip ‘yan nang bastusin mo ang kapatid ko,” putol ko agad, nanginginig na sa galit ang boses ko. “Wala akong pakialam sa pamilya mo. Ang pamilya ko ang nasira sa ginawa mo. Hinding-hindi ko iuurong ang kasong ‘yan, kahit pa anong iyak mo. You should rot in jail.”

Hindi ko na siya hinayaang magsalita pa. Pinutol ko ang tawag at pilit pinigil ang luha ko. Nanginginig ang dibdib ko sa sobrang sama ng loob. Ramdam ko ang hapdi ng kirot sa dibdib, parang kinukurot mula sa loob. Akala ko tapos na ang drama ng araw na ‘yon, pero hindi pa pala.

Pagkatapos ng shooting, habang nasa loob ako ng sasakyan at pauwi na, tumunog muli ang cellphone ko. This time, si Maica.

“Maica?” agad kong sagot, pero wala pa man siyang sinasabi, ramdam ko na agad ang tensyon sa kabilang linya.

“Ate… please, pag-usapan natin,” mahina niyang sabi, parang may luha. “Ayoko nang ituloy ang kaso.”

Nanigas ako. Halos mabitawan ko ang phone.

“A-Anong sinabi mo?” mariin kong tanong.

“Ayoko na, Ate. Ayoko na siyang makulong,” tuluyang naiyak si Maica. “Ama pa rin siya ng anak ko. Gusto kong lumaki ang baby ko na may tatay.”

“Maica!” sigaw ko, halos mapasigaw ako sa loob ng kotse. “Apat na buwan pa lang ang tiyan mo, and you’re already thinking about giving that monster a chance? Hindi mo ba naiintindihan na hindi mo kasalanan ang nangyari, pero kasalanan niya lahat ito?”

“Ikaw ang hindi nakakaintindi!” sigaw niya pabalik. “Araw-araw ko siyang iniisip. Oo, nasaktan niya ako, pero... mahal ko pala siya, Ate. Mahal ko pa pala siya kahit ganoon siya. Hindi ko alam kung bakit, pero—”

“Diyos ko, Maica…” napapikit ako, hinihigpitan ang hawak sa cellphone. “Hindi ito pag-ibig. It’s manipulation. You’re a victim, Maica. At ginagawa mong kasalanan pa ng sarili mong katawan ang nangyari? Hindi ka namin pinalaki nang ganiyan.”

“Ayoko nang makulong siya!” paulit-ulit niyang iyak. “Ayoko nang marinig ang kaso sa TV, ayoko na ng gulo! Gusto ko lang mapayapa!”

“Mapayapa?” bulong ko, nanginginig ang boses. “Peace at the cost of justice? Hindi ko ‘yon matatanggap. Huwag mo akong pilitin, Maica. This isn’t about you anymore. This is about the truth.”

Isang malalim na katahimikan ang sumunod. Hanggang sa narinig kong isinara ni Maica ang tawag.

Hindi ko na kinaya.

***

Pagdating ko sa condo ni Uncle Luigi, hindi ko na kinailangang kumatok. May sariling susi ako—isang lihim naming hindi rin pwedeng malaman ng kahit sino. Pagkapasok ko, dumiretso ako sa loob at nakita ko siyang nasa kusina, nagkakape. Suot pa rin niya ang business suit niya, at kita ang pagod sa mukha, pero nang makita niya ako, agad niyang ibinaba ang hawak at lumapit.

“Maya?” malambing niyang tawag, pero kita sa mukha niya ang pag-aalala. “Anong nangyari? Ang aga ng uwi mo. You look—”

Hindi ko na siya pinatapos. Agad akong sumubsob sa dibdib niya at doon na ako tuluyang bumulwak. Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto, o oras ang lumipas habang nakayakap lang ako sa kanya, umiiyak.

“Shhh…” bulong niya habang hinihimas ang likod ko. “I’m here. I’m here, baby.”

“Hindi ko na alam ang gagawin ko,” basag kong boses habang nakasubsob sa dibdib niya. “Gusto kong ipaglaban ang kapatid ko. Pero siya mismo ang sumusuko. Siya mismo ang pumapanig sa lalaking nanira sa kanya.”

Hinawakan niya ang mukha ko, pinunasan ang luha ko, at tinitigan ako sa mata. “Maya, listen to me. You’re doing the right thing. You are standing for what is just. Hindi porke’t sumusuko ang iba, susuko ka na rin. You are the only one keeping the truth alive.”

Nanginig ang boses ko, “Pero paano kung kamuhian niya ako? Paano kung paglaki ng anak niya, sisihin niya ako kasi nakulong ang ama niya?”

“Then let him hate you for the right reasons,” mariing sagot ni Uncle Luigi. “At least, hindi mo sinira ang sarili mong prinsipyo. At least, pinaglaban mo siya nang siya mismo ay hindi niya kayang ipaglaban ang sarili niya.”

Tumulo na naman ang luha ko. Dahan-dahan niya akong niyakap muli, mahigpit, parang ayaw na akong pakawalan.

“Ito ang dahilan kung bakit mahal kita, Maya. Dahil kahit sinong babae ay pwedeng umarte sa harap ng camera. Pero ikaw—ikaw ang may tapang sa likod ng eksena.”

Nag-angat ako ng tingin, pilit ngumiti. “Hindi mo talaga ako bibitawan, ‘no?”

Umiling siya, ngumiti rin. “Kahit ulitin mo pa ang buong eksena ng drama mo sa set. Kahit magalit pa ang buong mundo sa atin. Ikaw lang ang pipiliin ko.”