Kabanata 6

Pareho kaming hingal na hingal ni Uncle Luigi habang nakasandal sa leather seat ng sasakyan niya—isang matte black Mercedes-Maybach S-Class na kahit pa gaano kaganda at mamahalin, hindi kayang itago ang kasalanang katatapos lang naming gawin sa loob nito.

Basa pa ang leeg ko sa mga halik niyang tila hayok na hayok. Nakalugay ang buhok ko, disheveled, at bahagyang namumula ang balat ng dibdib ko kung saan kanina lang ay tila gusto niyang iukit ang kanyang pangalan. Tila ba bawat paghaplos niya ay may kasamang paninikluhod ng damdamin—na kahit bawal, kahit mali, hindi siya magsasawang paulit-ulit akong angkinin.

Agad kong isinuot ang panty ko—isang mamahaling lace piece na binili ko mula sa isang boutique sa Milan na siya rin ang nagregalo sa akin. Huminga ako nang malalim at umayos ng upo, tinatakpan ang sarili gamit ang isang oversized hoodie niya. Tahimik siyang abala sa pagpupunas ng sarili niyang katas gamit ang tissue na nakuha niya mula sa compartment.

Tumitig ako sa screen ng cellphone ko na nanlalamig sa palad ko. Tumatawag si Mama.

Hindi ko sinagot. Hindi ko kaya. Hindi ngayon. Alam kong si Maica na naman ‘yan. Alam kong may ipaparating na naman siyang pakiusap, pagmamakaawa. Blinock ko na nga ang number ni Maica dahil hindi ko na kinakaya ang guilt-tripping niya. Lahat daw ng ito ay dahil sa akin. Ako raw ang dahilan kaya hindi makatulog sa gabi ang ama ng anak niya—na siya mismo ang nagsabing hindi niya pinilit.

Nakakabingi ang katahimikan.

“Nga pala,” basag ni Uncle Luigi sa pagitan ng pag-abot sa gear shift. “Dadalaw ang Mama mo rito next week.”

Agad akong napalingon sa kanya, sinundan ng matalim na tiklop ng noo ko.

“Anong plano mo?” tanong ko, medyo mas matalim ang tono ko kaysa sa inaasahan ko. “Magpapanggap tayo sa harap niya na walang namamagitan sa’tin? Paano kung mapansin niyang sobrang close na natin?”

Umiling siya at pinatong ang kaliwang kamay sa manibela, habang ang kanan ay marahang humaplos sa hita ko—ganoon siya palagi, parang hindi makatiis na hindi ako hawakan, parang kailangan niyang maramdaman ang init ko sa palad niya para manatiling buo ang sarili niyang katinuan.

“Kung puwede lang sanang sabihin na nagmamahalan tayo…” aniya, at may bahid ng lungkot sa tinig niya. “Pero malabong matanggap tayo ng mga tao. Lalo na’t magkadugo tayo.”

Alam ko naman ‘yon. Araw-araw ko ‘yang inuukit sa isipan ko. Araw-araw akong sinusundan ng takot—na baka may makaalam, na baka isang araw ay mawala sa akin ang tanging taong naging kanlungan ko sa lahat ng gulo sa buhay.

Pero kahit anong pilit kong intindihin ang tama, hindi ko magawang bitawan ang mali.

“‘Yon din ang inaalala ko,” mahina kong tugon. “Pero kahit gustuhin ko mang itigil itong relasyon natin… hindi ko kaya. Mahal na mahal na kita, Uncle.”

Napalingon siya sa akin. Lumikha ng panginginig sa dibdib ko ang titig niyang parang humihingi ng tawad at humihiling ng pahintulot sa parehong oras.

“Palagi kang hinahanap ng sarili ko,” dagdag ko, halos pabulong. “Sinanay mo kasi ako sa romansa.”

Binalikan ko siya ng mapang-akit na ngiti, pilit kong pinagaan ang tensyon sa pagitan naming dalawa kahit may namumuong guilt sa sulok ng puso ko. Hinaplos ko ang umbok ng alaga niya na bahagya pang matigas kahit kakatapos lang naming magtalik.

“Hindi ko alam kung makakahanap pa ako ng lalaking kagaya mo,” bulong ko, nilalaro ang butones ng pantalon niya. “Na lahat ng pangangailangan ko… kaya niyang ibigay. Mapaligaya ako sa kama… hindi binibitin. Laging alam kung kailan ako sabik at kailan ako dapat pakalmahin.”

Napasinghap siya at agad hinigpitan ang hawak sa manibela, para bang kontrolado na naman siya ng pagnanasa.

“Putang—Maya…” mahina niyang ungol.

Napangisi ako nang mapansing iniliko niya ang sasakyan papunta sa daan ng condo niya. Kilalang-kilala ko na ang kilos niya. Sa bawat paghigpit ng panga niya, sa bawat mabilis na paghinga… alam kong gusto niya ulit.

“At ayan ka na naman,” natatawa kong bulong. “Sabi na eh. Hindi pa sapat sa’yo ‘yung nangyari kanina…”

Hindi siya sumagot. Hindi na kailangan. The desire in his eyes said it all.

Pagdating sa condo, halos sabay kaming bumaba ng sasakyan. Hinawakan niya ang aking baywang sa hallway, marahang kinabig papalapit habang ang mga labi niya ay dumampi sa leeg ko. Wala siyang pakialam kahit may makakita. Sobrang bihasa na niyang itago ang lihim naming relasyon sa mata ng mundo—pero sa mga gabi’t madaling araw na kami lang ang magkasama, siya ang pinaka-pribado at pinakamasidhing lalaking minahal ko.

Pagpasok namin sa unit, agad niya akong isinandal sa pader ng entryway, pinaghahalikan ang balikat ko habang inaangat ang laylayan ng hoodie niya. Parang hindi siya nauubusan ng gutom para sa akin. At kahit ilang ulit na kaming nagkasala sa iisang paraan, palagi pa rin itong parang una.

Gano’n ang pagmamahalan naming bawal—laging gutom, laging sabik, laging delikado.

Pero sa mga sandaling iyon, hindi ko iniisip ang bukas. Hindi ko iniisip ang Mama ko, ang kaso ni Maica, ang mga matang mapanghusga ng lipunan.

Ang iniisip ko lang ay ang lalaking kaharap ko. Ang init ng palad niya. Ang bulong niyang ako lang. Ang paraan ng pagkakasabi niya ng “Maya” na parang panalangin sa gabi.

At kahit alam kong darating ang oras na kailangan naming magising sa bangungot na kami rin ang gumawa, pipikit pa rin ako. Kasi sa mundong ito, si Uncle Luigi lang ang nagparamdam sa akin ng totoong mahal ako—hindi dahil kailangan ako, kundi dahil pinili niya ako.

Muli kaming bumagsak sa kama. At habang inuulit niya ang kasalanang kanina lang ay aning ginawa, isang masakit ngunit tapat na katotohanan ang gumuguhit sa isip ko: Mali kami, pero totoong nagmamahalan kami.