Kabanata 4

Papasok na ako sa condo ko nang mapansin ang pulang kotse ni Arnold.

Lumabas siya sa kotse at mabilis na naglakad patungo sa akin.

Napamura ako nang hawakan niya ang braso ko ng mahigpit.

"Sino ang lalaking nakasama mo sa kama?!" galit niyang tanong at mas lalong hinigpitan ang paghawak niya sa braso ko. "Answer me!"

Ngumisi ako at itinulak siya palayo sa akin.

Sinubokan niya akong halikan, pero mabilis ko siyang sinampal sa pisngi.

"Huwag na huwag mo akong tanungin kung sino ang kasama ko, Arnold, dahil noong binuntis mo ang kapatid ko, kahit isang salita o pang-iinsulto ay wala kang natanggap sa akin dahil mas inuna ko ang kapakanan ng minor de edad kong kapatid!"

Dahan-dahan niyang binitawan ang braso ko.

"Maya..." Hinawakan niya ang mukha ko.

"You betrayed me, Arnold. Pinagsamantalahan mo ang kapatid ko. Maica told me everything."

"No. She's a liar, Maya. Maica seduced me. Lasing ako noon at hindi ko alam ang ginagawa ko. Please, Maya."

"Kahit ano pa ang sasabihin mo, hinding-hindi mo na maibabalik ang lahat kasi nangyari na. Sinira mo ang buhay ng kapatid ko, Arnold. Ginahasa mo siya at nagbunga ang panghahalay na iyon!"

Muli niya akong sinubokang hawakan, pero biglang dumating si Uncle Luigi.

Umiigting ang panga niya habang naglalakad palapit sa amin.

"Ano ang nangyayari rito?" diretsong tanong niya. Tumingin siya kay Arnold. "Ikaw ang ex-boyfriend ng pamangkin ko, 'di ba? Ikaw rin ang gumahasa sa kapatid niya."

Namutla si Arnold at napaatras.

"Huwag mo na ulit lalapitan si Maya. Ihanda mo ang sarili mo Arnold dahil sasampahan kita ng kaso. Minor de edad pa si Maya, pero pinagsamantalahan mo ang kahinaan niya."

Nanatili akong nakatayo sa harap ng pintuan ng condo, habang pinagmamasdan si Arnold na unti-unting natataranta sa presensya ni Uncle Luigi. Ang dating mayabang at mapangahas kong ex-boyfriend, ngayon ay namumutla, nag-aalangan sa bawat hakbang niya paatras. Kita ko sa mga mata niya ang takot, ang pagkabigla—hindi niya inaasahan na may lalaking papagitna sa amin, lalo na si Uncle Luigi, ang taong hindi lang matalino at makapangyarihan, kundi hindi kailanman uurong sa laban lalo na para sa akin.

"A-Attorney Salazar..." pautal na sabi ni Arnold, pilit na isinusubo ang kanyang pride.

“I suggest you leave before I call security,” malamig ngunit mabigat ang tinig ni Uncle Luigi, kasabay ng paglapit niya sa akin at maingat na inilalayo ang kamay ni Arnold sa braso ko. “You have no right to touch her. Not anymore. Not ever.”

Napayuko si Arnold, pero halatang pinipigil ang galit at hiya sa kanyang dibdib. “Maya, please, hayaan mo akong ipaliwanag... Hindi ako gano’n—hindi ako masamang tao. Mahal pa rin kita.”

Umiling ako, mabagal at puno ng hinanakit. “Hindi na kita mahal, Arnold. Alam mo ba kung gaano kabigat ang mga panahong pinili kong manahimik habang binubuo ko ulit ang kapatid kong sinira mo? Wala kang karapatang humingi ng kapatawaran, lalo na’t pinipilit mo pa ring gawing kasalanan ni Maica ang lahat.”

“Hindi ko alam na minor si Maica—”

“Hindi mo alam?” singit ni Uncle Luigi, at kitang-kita ko ang pag-igting ng panga niya habang dahan-dahan siyang lumalapit. “So hindi ka lang rapist. Isa ka ring sinungaling. At kung akala mong hindi kita papanagutin dahil artista si Maya, nagkakamali ka. Hindi lang kita kakasuhan ng statutory rape, kundi ng emotional and psychological abuse.”

Napatingin ako kay Uncle, kita ko sa mata niya ang seryosong determinasyon. Iba ang titig niya—hindi na lang siya ang lalaking minsan kong pinag-alayan ng sarili ko sa dilim ng isang hotel suite. Ngayon, siya na ang taong handang ipaglaban ako kahit sa harap ng batas.

Arnold clenched his fists. “Hindi mo ako kayang takutin, Attorney. Alam mo bang puwede rin kitang kasuhan ng harassment dahil sa... ginagawa mo ngayon sa akin?”

Nanlaki ang mata ko. Gusto kong magsalita, pero naunahan ako ni Uncle Luigi.

“Go ahead. Try it. Pero siguruhin mong handa kang ilantad ang lahat ng baho mo sa korte. May sapat akong ebidensyang magpapatunay kung sinong tunay na may kasalanan. At hindi lang ako abogado, Arnold. Ako ang taong sisira sa karera mong pilit mong binubuo.”

Biglang nag-ring ang cellphone ni Arnold, dahilan para maputol ang tensyon. Kinuha niya iyon, sumulyap sa screen, at mabilis na tumalikod.

“Hindi pa tayo tapos, Maya,” huling bulong niya bago tuluyang lumayo.

Nang makalayo siya, parang bigla akong napagod. Napaupo ako sa sahig, sa mismong harap ng pintuan ko. Pakiramdam ko, lahat ng bigat sa dibdib ko ay sabay-sabay na bumagsak. Napapikit ako, pinipigilan ang luha, pero hindi ko na kinaya.

“Shhh... I’ve got you,” bulong ni Uncle Luigi habang lumuhod siya sa tabi ko at marahang isiniksik ang sarili sa aking tabi. “You’re safe now.”

Bumaling ako sa kanya, hindi ko na rin maitago ang lahat ng sakit, galit, at takot na tinatago ko. “Uncle... hindi ko na alam kung sino ang kakampi ko.”

“Huwag mo na akong tawaging ‘Uncle’,” mahinang sabi niya, sabay haplos sa pisngi ko. “I’m not here as your uncle, Maya. I’m here as the man who won’t let anyone hurt you again.”

***

Pagkapasok pa lamang namin sa loob ng condo, hindi na siya nag-aksaya ng panahon. Agad niya akong siniil ng halik—isang halik na sabik, mapusok, at puno ng pangungulila.

"I missed you, baby girl..." bulong niya sa tainga ko, ang boses niya ay paos at mababa. Kasabay nito, ang isa niyang kamay ay walang pasintabing dumausdos pababa sa zipper ng suot kong dress, pilit itong binubuksan habang ang mga labi niya ay hindi humihiwalay sa akin.

Isang linggo kaming hindi nagkita— puro tawag, mensahe, at lihim na pananabik. Pareho kaming abala sa kani-kaniyang mundo—ako sa mga shooting at endorsement, siya sa sunod-sunod na legal conferences at corporate duties. Pero ngayong narito siya, sa harapan ko, ramdam ko sa bawat halik niya ang matinding pananabik. Hindi lang pisikal, kundi emosyonal.

"I missed you too, Uncle Luigi," mahinang tugon ko habang marahang dumampi ang mga palad ko sa kanyang matipunong dibdib. Napalunok ako. Natutuyo ang lalamunan ko sa init na bumabalot sa amin.

Nagtagpo ang aming mga mata—kapwa naglalagablab, kapwa uhaw. Nakatitig siya sa akin na para bang ako lang ang babae sa buong mundo. At sa titig niyang iyon, pakiramdam ko, muli akong nabubuhay.

“Uncle...” nauutal kong sambit, hindi dahil sa takot kundi sa kombinasyon ng kaba at kagustuhan.

Hinapit niya ang aking beywang at marahang idinikit sa kaniya ang katawan ko. Napapikit ako nang kusa nang maglapat muli ang aming mga labi. It was more than a kiss—it was a collision of longing and love. His kiss told me everything he couldn’t say in words. It melted the distance, the time, the guilt. At that moment, we were just a man and a woman, craving each other beyond reason.

“I want you to feel how much I want and miss you, Maya. I need you,” bulong niya. “Hayaan mo akong punan ang mga pagkukulang ko sa 'yo. Hayaan mo akong paligayahin ka ngayong gabi.”

Hindi ko siya sinagot, pero ang katawan ko na ang tumugon. Kusang gumalaw ang kamay ko sa kanyang batok, hinihila siyang mas lalong mapalapit. Muli niyang inangkin ang aking labi habang ang mga kamay niya’y nag-umpisang maglakbay sa bawat kurba ng katawan ko. Hindi ako tumutol—hindi ko siya kayang tanggihan. Sa bawat haplos niya, para akong natutunaw. Nanghihina ako, pero sa paraang ayaw kong itigil.

“Maya, akin ka lang dapat,” muli niyang bulong, at kasabay noon, tuluyang bumagsak ang aking dress sa malamig na sahig.

Hinalikan niya ako mula sa labi, pababa sa leeg. Ang bawat halik niya ay parang marka—parang gusto niyang ipaalala kung kanino ako nabibilang. Habang marahan niyang minamasahe ang aking dibdib, hindi ko napigilang mapaungol. Tanging siya ang may kakayahang gumawa nito sa akin.

Naglalagablab ang aking katawan sa init na dulot ng presensya ni Uncle Luigi. Sa bawat segundo, mas lalo akong nadadarang. Wala nang ibang mahalaga sa oras na 'yon kundi ang maramdaman ko siyang muli—sa lahat ng paraan.

“Ohh... Uncle,” bulong ko, habang nanginginig sa pagitan ng pagnanasa at damdamin. “Angkinin mo ako... ngayong gabi, gusto kong ako lang ang babae sa mundo mo.”