Napamura ako nang bigla akong buhatin ni Luigi. Walang pag-aatubili, dire-diretso niya akong ipinasok sa loob ng banyo. Ramdam ko ang lakas ng mga braso niya habang pinauupo ako sa malamig na lababo.“Maya…” bulong niya bago tuluyang dumikit ang labi niya sa labi ko. Mabigat, mapusok, halos mawalan ako ng hininga sa bawat halik na ibinibigay niya.Napaungol ako nang maramdaman ko ang kamay niyang dumiretso sa dibdib ko. Napapikit ako habang nilalaro niya ang utong ko. Parang kuryente ang bawat haplos niya. Ang isang kamay niya ay dumiretso sa pagkababae ko, pinisil iyon at pinagalaw ang daliri niya na para bang wala na siyang ibang pakialam sa oras at lugar.“Luigi…” mahina kong ungol, halos pabulong pero puno ng pagmamakaawa.He smirked, bumulong ulit. “Scream my name. You want a second baby, right? Tell me, Maya… gusto mo ulit magdalang-tao?”Napakapit ako nang mahigpit sa likod niya. Ramdam kong halos bumaon na ang mga kuko ko sa balat niya pero wala siyang pakialam. Mas lalo pa si
Pagkapasok pa lang namin sa loob ng hotel room, hindi na nag-aksaya ng oras si Luigi. Agad niyang inangkin ang labi ko na parang matagal niya itong inasam buong araw. Ramdam ko ang init ng hininga niya habang mariin niya akong hinahalikan. Halos mapunit na ang wedding gown ko dahil sa paraan ng paghawak niya sa akin."Let's make our second baby," pilyong bulong niya habang pinipisil ang bewang ko."Luigi!" Napatawa ako at itinulak siya ng kaunti. "Halos hindi ka na makapaghintay kanina sa reception.""Hindi talaga," bulong niya ulit bago muling idikit ang labi niya sa leeg ko. "Alam mo ba kung gaano ko pinigilan ang sarili ko kanina? Halos gusto na kitang hilahin palabas sa gitna ng sayawan at dalhin dito."Napailing ako, pero hindi ko napigilan ang ngiti ko. "Mabuti na lang at may anak tayong kasama kanina. Kung hindi, baka hindi na tayo umabot sa hotel.""Speaking of," sabi niya habang pinapadaan ang kamay niya sa hita ko, "I’m glad we left Cassian sa mga kaibigan ko. We need this n
Ramdam ko ang panginginig ng mga kamay ko habang hinahawakan ko ang bouquet ng bulaklak. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o sa sobrang excitement. Sa wakas, ito na ang araw na hinihintay ko. Ang araw na magiging asawa ko na si Luigi, kahit pa maraming humusga sa relasyon namin.Naririnig ko ang mahihinang bulungan mula sa mga bisitang naroon. May halong pagdududa, may halong suporta, at may halong pagkutya. Pero binalewala ko iyon. Ang mahalaga sa akin ay siya—si Luigi, ang taong minahal ko at patuloy kong mamahalin.Nakita ko si Cassian Voltaire, ang anak namin, habang hawak niya ang maliit na unan kung saan nakapatong ang singsing. Nakangiti siya at walang kaalam-alam sa bigat ng sitwasyon. Siya ang nagpapaalala sa akin kung bakit ko nilalabanan ang lahat ng ito.Huminga ako nang malalim habang nagsimula ang musika. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa harap. Nakatitig sa akin si Luigi, at doon ko lang naramdaman na lahat ng kaba ay napalitan ng lakas ng loob.Pagdating ko sa ta
Araw na ng kasal namin ni Luigi. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko habang nakatayo ako sa harap ng salamin, suot ang wedding gown na pinili ko nang ilang linggo. Hindi ito engrande, simple lang pero elegante. Gusto namin pareho na intimate ang kasal—walang engrandeng bisita, walang maraming tao. Tanging pamilya, ilang malalapit na kaibigan, at si Cassian ang mahalaga para sa akin.Napatingin ako kay Cassian na abala sa paghawak ng maliit na unan kung saan nakalagay ang singsing namin. Ang anak namin mismo ang magiging ring bearer. Napangiti ako.“Cass, anak, careful ka sa hawak mo. Huwag mong igagalaw nang mabilis baka mahulog,” sabi ko habang nakatingin sa kaniya.Tumingin siya sa akin at ngumiti. “Yes, Mommy. I’ll be careful. Daddy said I should protect the rings.”Napatawa ako. “Tama si Daddy mo. Ikaw ang pinaka-importanteng kasama namin ngayon.”Lumapit siya sa akin at hinawakan ang laylayan ng gown ko. “Mommy, you look beautiful.”Naluha ako agad sa sinabi niya. Hinapl
Hawak ko ang kamay ni Luigi habang nakaupo kami sa maliit na coffee shop kung saan namin napag-usapan ang plano sa aming kasal. Simple lang ang gusto naming pareho—isang intimate wedding kasama ang pinakamahalaga sa buhay namin. “Hindi ko kailangan ng malaking kasal, Maya,” seryosong sabi ni Luigi, habang tinititigan ako. “Ang importante, ikaw ang babaeng makakasama ko sa altar. Ikaw ang magiging asawa ko.” Ngumiti ako at tumango. “Pareho tayo ng iniisip, Luigi. Gusto ko lang na naroon ang mga taong totoong sumusuporta sa atin. Wala nang iba.” Nagpadala kami ng invitations. Natural na inimbita namin si Mama, si Maricel Salazar. Nang pumayag siyang dumalo, sobrang saya ko. Pero hindi ko inasahan na balang araw, haharapin ko na naman ang isang tao mula sa nakaraan—si Lolo Ernesto, ang tumatayong ama ni Luigi. Dumating ang araw ng meeting namin tungkol sa kasal. Nagulat ako nang makita kong kasama ni Mama si Lolo Ernesto. Tumayo ako agad at halos hindi makahinga. “Lolo…” mahina kong
Abot langit ang saya namin nang imbitahan kami ni Lucian sa kaniyang kasal. Hindi namin aakalaing magiging biglaan ang kasal nila ni Ysabelle Cruz.Pagbaba pa lang namin ni Luigi sa may beach resort kung saan gaganapin ang kasal ni Dr. Lucian Villafuerte at ni Ysabelle Cruz, agad akong napatitig sa paligid. Ang paligid ay puno ng puting mga kurtina na hinahampas ng malambot na hangin. Ang puting buhangin ay tila bulak, at ang sunset ay unti-unting bumababa sa likod ng altar na nakaharap sa dagat. It was the kind of place you’d only see in bridal magazines.He tightened his hold on my hand habang naglalakad kami papunta sa designated area para sa mga guests. “Are you okay, baby?” bulong ni Luigi, nakasuot ng crisp white linen shirt na binagayan ng beige slacks.I smiled, even though my heart was pounding from something else entirely. “Yeah, I’m fine. Everything looks so magical.”“Lucian pulled all the stops,” sabi niya habang pinagmamasdan ang setup. “Ysa deserves it.”Napatingin ako