ต่อรอง

{Tongkao part}

ผมอุ้มอันนาลงมาจากรถ แล้วค่อยๆ วางเธอลงบนโซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขก ตอนแรกกะว่าจะพาเธอไปที่ซุ้มของผมนั่นแหละ แต่เพราะที่นั่นมันมีลูกน้องของผมอยู่กันมาก หากต้องการจะทำอะไร มันคงไม่สะดวกนัก

ที่นั่นเป็นซุ้มรวมพลของคนรักการสื่อสาร ทุกอย่างที่อยู่ในนั้นส่วนใหญ่ จะเกี่ยวข้องเกี่ยวพันกับอุปกรณ์กู้ภัย อาทิเช่น ไฟไซเรน กล่องเสียงเพื่อส่งสัญญาณ อีกทั้งวิทยุสื่อสารมากมายหลายชนิด รวมไปถึงอุปกรณ์ที่สามารถนำไปช่วยชีวิตคนได้ กระทั่งไม้ที่มีเอาไว้สำหรับใช้จับงู ที่เลื้อยเข้ามาเพ่นพ่านในบ้านคน นั่นก็ยังไม่พ้นกู้ภัยอย่างเรา

ผมชื่อตองเก้า กำลังเรียนมหาลัยอยู่ชั้นปีที่สาม ในคณะวิศกรรมไฟฟ้า ปีเดียวกับอุลตร้าที่เป็นพี่ชายของอันนานั่นแหละ เพียงแต่อยู่คนละมหาลัย ส่วนเธอผมสืบจนรู้ได้ว่า เธอเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันกับผม เพียงแต่อยู่กันคนละคณะเท่านั้น  

อันนาเพิ่งจะเข้ามาเรียนคณะแพทย์ศาสตร์ ของมหาลัยที่นี่เป็นปีแรก และมันคงไม่แปลกนักหากว่าผมจะสนใจเธอ

ยังไงนะเหรอ?

เพราะเธอเป็นน้องสาวของไอ้อุลไง...

ผมต้องการพาเธอไปทำมิดีมิร้าย อย่างที่เธอคิดเอาไว้ แต่เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน เพราะผมดันคิดแผนการ ที่แยบยลกว่านั้นขึ้นมาได้

ไอ้อุลมันจะต้องเจ็บปวดหัวใจ เหมือนอย่างที่มันเคยทำกับผมไว้ จนไม่เหลือความเป็นเพื่อนให้กันอีกต่อไป

อันนาน่าจะไม่รู้เรื่องราว ระหว่างผมกับพี่ชายของเธอนั่นแหละ แต่นั่นมันคงไม่ใช่ประเด็น เพราะผมเห็นว่าอันนาเป็นแค่เหยื่อ พอเอาเธอเบื่อแล้วก็ค่อยทิ้ง และนั่นคือสิ่งที่ผมต้องทำ  เพื่อสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น

เจ้าของใบหน้าน่ารัก เสียแต่ว่าปากดีไปหน่อย หากเธอเป็นผู้ชาย คงจะโดนผมต่อยปากแตก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน

ผมยาวของอันนาดำขลับรับกับใบหน้าขาวผ่อง ขนตาของเธองอนยาวเป็นแพหนา อยู่บนดวงตากลมโตคู่สวย จมูกโด่งเล็กนั่นด้วยที่เชิดรั้น บ่งบอกเลยว่าอันนาเป็นคนที่ไม่ยอมใคร  และสิ่งสุดท้ายก็คือริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอ ที่ทำให้ผมเผลอมองจนแทบลืมหายใจไปชั่วขณะ

ยิ่งตอนเห็นเธอใช้สายตา พร้อมกับขยับริมฝีปาก ขึ้นมาเถียงกับผมเสียงแปร๋น ผมโคตรอยากให้เธอใช้ปาก กับอย่างอื่นของผมแทนมากกว่า

ผมทอดสายตามองคนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ  พลางใช้ความคิดพร้อมกับพิจารณาเจ้าของร่าง แล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างในร่างกายคล้ายกำลัง....

ตื่นตัว!

แม่ง!...เต็มที่เสียด้วยสิ...

มึงต้องอดทนให้ได้นะไอ้เก้าน้อย...แล้วค่อยไปว่าวเอาออกทีหลัง

 สมองสั่งการให้ผมสลัดความคิดในหัวทิ้งไป และให้กลับมาอยู่ปัจจุบัน...

ไอ้อุลมันเคยทำให้ผมเจ็บมากแค่ไหน มันจะต้องเจ็บมากกว่านั้น ผมต้องไม่เผลอใจหรือหวั่นไหว ไปกับน้องสาวของมัน แม้ว่าเธอจะน่ารักมากแค่ไหนก็ตาม

อันนาเริ่มขยับตัว แล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตา ขึ้นมาสำรวจสิ่งที่อยู่รอบกายไปทั่วๆ  และสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ตัวผม

เธอเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งพลางลูบคลำตัวเอง จากนั้นจึงยกขาทั้งสองข้าง ขึ้นมาชันเข่าแล้วกอดเอาไว้  นัยน์ตาเธอตื่นตกใจ ราวกับเห็นผมเป็นไอ้บ้าหื่นกาม

“ นายยังไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม? นายต้องการอะไร? อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ”

เธอพูดกับผมเสียงเครือสั่น รวมไปถึงร่างกายของเธอนั่นก็ด้วย

อันนาถอยร่นไปจนสุดโซฟา เมื่อเห็นว่าผมขยับร่างเข้าไปใกล้ และมันไม่ใช่เรื่องยาก หากผมจะคว้าตัวเธอมาทำอะไรๆ แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่ทำ

ถ้าอีกคนไม่ยินยอมพร้อมใจ หรือให้ความร่วมมือกัน แล้วมันจะไปสนุกตรงไหนละ

ในเมื่อผมก็พอมีวิธีที่จะทำให้อีกฝ่าย ยินยอมพร้อมใจตามกันไปได้ แต่มันคงไม่ใช่เวลานี้ไง เพราะดูแล้วอันนาน่าจะยังไม่เคยกับเรื่องแบบนั้น  และมันเป็นหน้าที่ของผม ที่จะทำให้เธอรู้สึกคุ้นชินกับมันไปทีละอย่าง ก่อนจะจับเธอเชือดทีหลัง

“ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไร...เธอก็เป็นลมไปก่อนแล้วมั้ย...จืดชืดฉิบหาย ใครมันจะไปมีอารมณ์กับผู้หญิงอย่างเธอได้วะ”

อันนามุ่ยหน้าเมื่อได้ยินผมต่อว่าเธอเชิงดูแคลน เจ้าตัวเม้มปากแน่น จนเห็นลักยิ้มขึ้นบนแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ที่สามารถรอดพ้นอันตราย จากเงื้อมมือของคนอย่างผมได้

รอยยิ้มของเธอช่วยทำให้โลกทั้งใบ สว่างสดใสขึ้นมาทันทีอย่างที่เห็น เพราะนัยน์ตาของเธอเป็นประกาย เหมือนมีดาวระยิบระยับประดับอยู่ในนั้น

  “ แต่...”

ผมละไว้ ในขณะที่มองสบตากับเธอนิ่งๆ เพื่อต้องการให้เธอได้รู้ว่าผมกำลังจริงจัง

อันนาเลิกคิ้วขึ้นสูงเชิงรอฟังให้ผมพูดต่อ แต่พอเห็นว่าผมยังเฉยอยู่ ด้วยความอยากรู้เธอจึงได้เอ่ยถาม อย่างที่ต้องการจะเอาคำตอบให้ได้เลยทันที

“ แต่อะไรละ? ”

“ ต้องให้ฉัน...จูบเธอ... ”

!!!

เธอเบิกตากว้างพร้อมกับส่ายหน้า...แต่ทว่านั่นผมยังพูดไม่ทันจบ

“ให้ฉัน...จูบเธอ จนกว่าฉันจะพอใจ...”

ผมบอกแล้วรอฟังคำตอบรับ แต่เธอกลับเงียบเสียงของตัวเองลงไป คล้ายกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก จนผมชักทนไม่ไหว และเธอก็คงจะเห็นอาการของผมว่ากำลังหงุดหงิดใจ เธอถึงได้รีบบอกออกมาทันควัน

"ก็นายพูดออกมาเองว่าฉันจืดชืดฉิบหาย แล้วยังจะมาจูบฉัน ให้เสียอารมณ์นายไปทำไม?"

เออ...แล้วก็มาย้อนถามกูกลับ ทำเอาตั้งรับซะแทบไม่ทัน และไปไม่เป็นกันเลยทีนี้...

แต่หัววิศวะอย่างผม ก็ตีเนียนด้วยการตอบโต้อีกฝ่าย กลับไปอย่างหน้าด้านๆ แบบที่ไม่คิดจะยอมให้กันได้ง่ายๆ

“ งั้นก็ไม่ให้กลับ...และอาจจะทำมากกว่าที่กำลังทำอยู่ ”

ผมรีบขู่ทับ ถึงเธอจะพยักหน้ารับ แต่ก็ต่อรองกลับมาเสียงอ่อย

“ แค่หอมแก้มฉันเฉยๆ ได้ไหม? ”

เธอพูดพร้อมกับก้มหน้า และไม่ยอมสบสายตากับผมตรงๆ สงสัยคงจะอายนั่นแหละ

“ฉันหอมไปตั้งหลายทีละ ตอนที่เธอหลับ สงสัยต้องเพิ่มจากจูบเป็นจับ พร้อมกับลูบคลำจนหนำใจให้อีกอย่างมั้ย?”

“มะ...ไม่เอา!งั้นจูบอย่างเดียวก็ได้!”

 สุดท้ายอันนาก็ต้องยอมเสียแขนขา เพื่อรักษาอวัยวะสำคัญ ถูกของเธอแล้วหละที่จะคิดได้แบบนั้น....