บทที่2 บังคับแบบนี้ไม่ได้

หลังจากตัดสินใจได้เมื่อเดือนก่อน คืนนี้ก็เป็นคืนเข้าหอของดารารินทร์และแดนไทย จิตติวัฒน์สกุล หญิงสาวในชุดนอนวิคตอเรียซาตินสีชมพูหวานนอนตะแคงอยู่บนเตียงใหญ่ เธอจ้องมองหน้าแดนไทยสามีหุ่นหมีที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ติดผนังห้องอย่างไม่ยอมหลับตา ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจแต่งกับเธอ แต่แดนไทยก็เป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าเขาจะนึกคึกลุกขึ้นมาทำอะไรเธอหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะเป็นภรรยาตามพฤตินัยของเขา

ยอมรับว่าสามีหมาดๆของเธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แถมหน้าตาดูหล่อเหลาและหุ่นดีกว่าดารานายแบบบางคนด้วย แต่เขาก็เป็นเพียงไฮโซที่ชอบการทำไร่ ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติแบบที่เนี้ยบดูดีตลอดเวลา บริหารงานในบริษัทใหญ่โตเวลาเธอควงออกงานก็จะมีแต่คนอิจฉา หากจะต้องนอนกับเขาและทำกิจกรรมบนเตียงอย่างสามีภรรยาทั่วไปทำ เธอคงต้องขอทำใจสักพัก

อีกทั้งตอนนี้เธอยังรู้สึกช้ำใจที่ได้สามีเป็นถึงทายาทมหาเศรษฐีแท้ๆ นึกว่าจะได้อยู่เรือนหอหลังโตใช้ชีวิตสุขสบายอวดเพื่อนๆได้ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อที่อยู่ของเธอจริงๆตอนนี้คือบ้านหลังเล็กชั้นเดียวหลังคาปั้นหยาท้ายไร่กลิ่นฝนต้นฟ้า ในอำเภอหนึ่งของจังหวัดสระบุรี ยังดีที่มีเตียงนุ่มๆให้เธอได้นอน มีของอำนวยความสะดวกในบ้านครบครัน แม้พื้นที่จะเล็กไปมากถึงมากที่สุดสำหรับเธอก็เถอะ

ดารารินทร์พูดกับตัวเองในหัวแทบจะทุกวินาทีว่ายังไงก็ต้องอดทน เพราะอย่างน้อยสามีของเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นทายาทมหาเศรษฐี ใครรู้ว่าเธอได้เขามาครอบครองก็ต้องอิจฉาอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้คิดจะอยู่กับเขาไปตลอด เมื่อถึงวันที่กิจการของพ่อเธอฟื้นได้ วันนั้นเธอจะไปจากเขาทันทีโดยไม่คิดหันหลังกลับ

“เฮอะ!”

แดนไทยสะดุ้งเฮือกรีบยกมือกอบกุมอกข้างซ้าย ดวงตาคมกริบเบิกกว้างตกใจ ใจหายวาบแทบจะตกไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงจ้องมองมายังเขาตาเขม็ง

“ตกใจอะไร”

ดารารินทร์ขมวดคิ้วถลึงตาใส่ชายหนุ่ม เพราะหน้าตาของเขาที่มองมายังเธอทำท่าอย่างกับคนกำลังเห็นผี มั่นใจว่าหน้าตาผิวพรรณของเธอออกจะดูดีกว่าสาวๆคนไหนหลายเท่า จึงไม่พอใจเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มมองมายังเธอเช่นที่เป็นเมื่อครู่นี้

“ทำไมยังไม่นอน จ้องผมอยู่ได้ คิดไม่ดีกับผมหรือไง”

คนตัวโตหายตกใจได้ก็เอ่ยกวนประสาทดารารินทร์เสียงห้วน เมื่อครู่เขาตกใจจริงๆไม่ได้คิดแกล้งหญิงสาว เพราะปกตินอนอยู่ในห้องนี้คนเดียว พอตื่นมาเห็นคนคิดว่านางไม้ที่ไหนมานอนจ้องตาหลอกให้เขากลัว

“ใครคิดไม่ดีกับคุณ ฉันยังไม่นอนเพราะไม่ไว้ใจคุณต่างหาก ฉันสวยเพอร์เฟคขนาดนี้ก็ต้องรักษาเนื้อรักษาตัวเป็นธรรมดา”

ใบหน้าสวยหงิกงอต่อว่าคนที่ลุกขึ้นมาจ้องหน้าจีบปากจีบคอ ว่าจบก็หันหลังหนีด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด เคืองใจเหลือเกินกับสายตาของเขาที่มองเธอเมื่อครู่ เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมองเห็นเธอแล้วทำท่าตกใจอย่างสามีหมาดๆมาก่อน แดนไทยเห็นกิริยาท่าทางคำพูดคำจาหญิงสาวก็ส่ายหัวช้าๆมีสายตาอ่อนใจ นึกถึงความอ่อนหวานเรียบร้อยของรสสุคนย่าของหญิงสาวก็นึกเสียดายที่นิสัยนั้นไม่ได้มีติดตัวดารารินทร์เสียบ้างเลย

“คุณย่าจะมาบังคับผมแบบนี้ไม่ได้นะครับ”

แดนไทยไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าย่าตนจะใช้วิธีคลุมถุงชนเขากับผู้หญิงที่ไม่เคยเจอเคยเห็นกันมาก่อน

“ถ้าแกไม่แต่งย่าก็จะขายไร่นี้ให้เสี่ยบรรเจิด แล้วก็ไปนั่งกินนอนกินสุขสบายที่ต่างประเทศ”

แดนไทยขมวดคิ้วหน้าเสียที่ย่าตนยื่นคำขาดมาเช่นนี้ ไม่คิดว่าย่าที่สร้างไร่นี้มาด้วยกันกับปู่จะมีความคิดแตกต่างจากปู่เขาสิ้นเชิง ก่อนที่ปู่ของเขาจะเสียได้สั่งเสียกับลูกหลานว่าต้องรักษาไร่นี้เอาไว้ให้ได้ เพราะเป็นที่พึ่งพิงของคนงานในไร่หลายครอบครัว และเขาก็เลือกที่จะสานเจตนารมณ์ของปู่ เลือกที่จะมาบริหารไร่เต็มตัว แต่ย่าของเขากลับพูดขู่ว่าจะขายโดยง่ายเพียงเพราะเขาไม่ยอมทำตามใจ

“ไม่ห่วงคนงานตาดำๆบ้างหรือไงครับคุณย่า”

“อยู่ที่การตัดสินใจของแก อ่อ ถ้าแต่งแล้วมีลูกภายในหนึ่งปีฉันจะยกไร่นี้ให้เป็นชื่อแก เพราะฉะนั้นรับปากว่าจะแต่งงานมาดีๆดีกว่า”

หากไม่ติดว่ารักและหวงแหนไร่แห่งนี้มาก แดนไทยไม่ยอมทำตามคำที่ย่าตนบังคับแน่ การสนทนาไม่กี่คำกับคนเป็นย่าเมื่อเดือนที่แล้ว ทำให้แดนไทยต้องกลายเป็นเจ้าบ่าวในวันนี้ เพียงแค่เจอกับเจ้าสาวของตัวเองไม่กี่วันก่อนแต่ง พฤติกรรมของดารารินทร์ก็ทำให้เขาขมวดคิ้วหลายครั้งแล้ว นึกถาพไม่ออกเลยว่าถ้าจะต้องอยู่กับคุณหนูไฮโซจอมหยิ่งยโสคนนี้ทุกวันประสาทจะกินเขาหรือเปล่า ทั้งเมื่อนึกไปถึงวันหน้าหากเขาต้องมามีลูกกับเธอแล้วปล่อยให้หญิงสาวเลี้ยงลูก มีหวังลูกเขาได้เสียคนแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกท้อแท้ในการใช้ชีวิตในวันข้างหน้าเสียเหลือเกิน