𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 1: WELCOME TO WENCH!

[Castheophy POV]

Mahigpit kong hinawakan ang strap ng luma kong bag habang nakatayo sa arrival area ng Ninoy Aquino International Airport. Habang iniikot ko ang paningin ko, bumalik sa alaala ko ang huling pagkakataong kumpleto kaming bumaba sa lugar na ito. Pero ngayon, mag-isa na lang ako, hinihintay ang matalik kong kaibigang si Maxine.

Nauna siyang bumiyahe noong nakaraang linggo matapos siyang matanggap bilang manager sa isang hotel. She’s the perfect person kung ituring ng lahat—maganda, matalino, at may karismang hindi mapapantayan.

“Bebessy!”

Napalingon ako sa likod nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Hindi nga ako nagkamali—si Maxine De Vera, isang business personality at ang tanging kaibigang nanatili sa akin sa kabila ng lahat. Niyapos niya ako nang mahigpit, para bang ilang taon kaming hindi nagkita.

“Ano ba, Maxine? Hindi ako makahinga!” reklamo ko, pero natawa na lang din ako.

“Ay, sorry na, bebessy! Namiss lang kita, super!” sabay beso niya sa akin.

“Heh! Tigilan mo ako, Maxine De Vera. Kakausap lang natin kanina.”

“Ambot sa imo da, yah!” (Ewan ko sa’yo diyan!) sagot niya bago pumasok sa sasakyan.

“Ambot man sa imo da sa imo e,” (Ewan ko din sa’yo e) sagot ko, saka ako sumunod sa loob.

Sumimangot siya, pero maya-maya lang ay nakikipagkulitan na rin habang bumibiyahe kami.

Mula sa airport, diretso kami sa maliit na apartment na magiging tirahan namin. Isang kwarto lang iyon, may double deck—at alam kong ako na naman ang mapupunta sa itaas dahil may phobia siya sa matataas. Hindi marangya, pero sapat na.

Habang inaayos ko ang gamit ko at siya naman ay nagluluto, binuksan ko ang cellphone ko at muling binasa ang email na natanggap ko bago ang graduation:

“Congratulations! You have been selected as a junior legal assistant at Wench Corporation’s legal department. Kindly report to our headquarters in Makati on June 15 at 8:00 AM.”

Bukas na pala iyon? Ang bilis ng mga pangyayari.

Hindi pa rin ako makapaniwala na natanggap ako sa Wench Corporation—isang multinational conglomerate na hindi madaling pasukin, lalo na para sa isang bagong graduate. Pero hindi na mahalaga kung paano ako napili. Ang importante, may trabaho ako.

Sinara ko ang cellphone at tumayo upang tulungan si Maxine. Habang kumakain, nagkwentuhan kami hanggang sa dumating ang alas-siyete ng gabi.

“Bebessy, mauna na ako. I have work na e,” paalam niya sa akin.

Tumango lang ako bilang sagot, at pagkatapos ng ilang sandali, umalis na siya para pumasok sa night shift niya sa hotel. Ako naman ay nagpahinga na rin.

Bukas, haharapin ko ang bagong mundo na maaaring magbago sa takbo ng buhay ko. Kaya ko ito. Laban lang!

— Kinabukasan —

Maaga akong nagising, nag-ayos, at nagsuot ng simpleng white blazer, black slacks, at black heels na hindi kataasan. Bahagya lang akong naglagay ng lipstick para fresh tingnan, kasabay ng nakalugay kong buhok na lagpas-bewang.

Sa lobby ng Wench Corporation, napatingin ako sa malaking logo ng kumpanya. Napabuntong-hininga ako bago sumabay sa ibang aplikanteng papasok. Kitang-kita sa kanilang pustura na galing sila sa mayayamang pamilya—branded ang kanilang sapatos, bag, at accessories.

Pero hindi pera at kapangyarihan ang labanan dito. Lalaban ako gamit ang talino at dedikasyon ko.

Makalipas ang tatlumpung minuto, umalingawngaw ang boses sa speaker:

“Ms. Ynares, proceed to the interview hall.”

Mabilis akong tumayo at pumasok sa loob. Bumungad sa akin ang isang babae—maganda, matangkad, at balingkinitan ang katawan. Suot niya ang fitted corporate dress na kulay pula, pinaresan ng pulang lipstick na lalong nagbigay sa kanya ng authority.

“Good morning,” bati ko.

Hindi siya sumagot. Sa halip, tiningnan lang niya ang file na pinasa ko kanina.

“I’m Attorney Aryana Ferrer, head of the legal team,” pagpapakilala niya.

Diretso ang tingin niya sa akin bago muling nagsalita. “Alam kong bago ka, pero hindi ko na palalawigin pa. Dito sa Wench Firm, walang lugar ang mahihina. Kaya kung mahina ka, umalis ka na ngayon pa lang.”

Matigas ang tono niya. Malamig.

Pero hindi ako natinag. “So… I don’t need to go through the interview?” tanong ko.

Ngumiti siya—pero hindi ko alam kung may ibang kahulugan iyon.

“I don’t want to waste my time. Are you in or not?”

Tumaas ang kilay ko. “If I say yes, that means I’m officially part of Wench now?”

Tumango siya.

Matalim ko siyang tiningnan sa mata, saka ako ngumiti. “Then it’s a yes.”

Bahagyang ngumiti si Attorney Ferrer bago tumayo at iniabot sa akin ang isang folder.

“These are the rules and regulations of the company. Basahin mo. And welcome to Wench.”

Paglabas ko ng gusali, hindi ko mapigilan ang excitement.

Nakapasok ako.

Ngunit bago ko pa maipagdiwang iyon sa sarili ko, may biglang bumangga sa balikat ko.

Napaigtad ako nang bigla akong mabangga sa isang matigas na katawan. Muntik na akong matumba, pero mabilis akong nakabawi, hinahaplos ang braso kong bahagyang nasaktan sa impact.

“Aist!” Napailing ako, hindi dahil sa sakit kundi sa sariling kapabayaan. Sa sobrang pagkalunod ko sa sarili kong isip, hindi ko napansin ang taong nasa harapan ko.

Nagkalat din ang mga papel sa sahig dahil sa pagbalanse ko. Napairap ako at agad itong pinulot.

Pero nang tumingin ako sa nakabunggo ko, napahinto ako.