All Chapters of No more secrets, No more lies!: Chapter 1 - Chapter 10

[Castheophy POV] Mahigpit kong hinawakan ang strap ng luma kong bag habang nakatayo sa arrival area ng Ninoy Aquino International Airport. Habang iniikot ko ang paningin ko, bumalik sa alaala ko ang huling pagkakataong kumpleto kaming bumaba sa lugar na ito. Pero ngayon, mag-isa na lang ako, hinihintay ang matalik kong kaibigang si Maxine. Nauna siyang bumiyahe noong nakaraang linggo matapos siyang matanggap bilang manager sa isang hotel. She’s the perfect person kung ituring ng lahat—maganda, matalino, at may karismang hindi mapapantayan. “Bebessy!” Napalingon ako sa likod nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Hindi nga ako nagkamali—si Maxine De Vera, isang business personality at ang tanging kaibigang nanatili sa akin sa kabila ng lahat. Niyapos niya ako nang mahigpit, para bang ilang taon kaming hindi nagkita. “Ano ba, Maxine? Hindi ako makahinga!” reklamo ko, pero natawa na lang din ako. “Ay, sorry na, bebessy! Namiss lang kita, super!” sabay beso niya sa akin. “

(Castheophy’s POV)Sh*t.Parang nanigas ang katawan ko. Hindi ko alam kung dahil sa gulat o kaba, pero isang bagay ang sigurado—hindi ko inaasahan ang taong nasa harap ko.Si Jaiden Wench.At hindi lang siya mag-isa. May kasama siyang dalawang lalaking nakaitim, parehong matitikas ang pangangatawan at matitigas ang ekspresyon. Hindi ko alam kung bodyguards o gangsters—pero isang bagay ang sigurado, may dala silang envelope.Ano’ng ginagawa ng lalaking ’to dito?Magsasalita na sana ako nang iniabot niya sa akin ang isang gray envelope.Pati ba naman envelope, expensive?"Mind if we talk?" tanong niya, pero hindi naman siya naghintay ng sagot—tuloy-tuloy lang siyang pumasok sa loob.Hoy, anong klaseng tao ’to?"Lumabas ka! Magagalit ’yung landlord namin kapag may lalaking pumupunta rito!" inis kong sabi, pero kalmado pa rin siyang humarap sa akin, na parang wala lang siyang narinig.Tangina, ginawa pang sala ang apartment namin.Umupo siya sa maliit na couch na parang sanay siyang nasa

(Castheophy’s POV)Tatlong oras. That’s all I had to build a solid strategy para sa case na hawak ko ngayon patungkol sa Valderama case. It’s not perfect, but it’s detailed and clear. I need to be strong enough to make LRX uneasy.The office was alive with movement, lahat busy sa mga kanya-kanya nilang ginagawa, so I decided to focus on the stack of documents na nasa harapan ko—financial records from the past three years at ang listahan ng mga nag-resign na employees nito.Masyadong maayos ang pagkakagawa ng reports. Too clean. But not to me. Kahit anong linis, kung may nakatago, mauungkat pa rin ‘yon.I flipped the page of the resignation list and immediately spotted a pattern—most of them came from the finance department.Coincidence? I don’t think so.I needed to talk to the only person na alam kong makokontak ko.Ernesto Vargas. A senior auditor who resigned a month ago, kahit na mahigit isang dekada siyang nagtrabaho sa LRX.I dialed the number. It rang a few times before he pick

(Castheophy’s POV) Tinitigan ko ang code na nakasulat sa sobre. The numbers didn’t make sense at first, but I knew it had to mean something. Hindi ito basta random—this was a message, hidden in plain sight. I took a deep breath and pulled out my phone, quickly typing the sequence into my notes app. A reverse cipher... maybe a simple letter shift? Habang binabaybay ko ang madilim na daan papunta sa sakayan ng jeep, tahimik ang paligid maliban sa mga patay-sinding ilaw ng mga streetlamp. Karamihan sa mga tindahan ay sarado na, at tanging ilang tao na lang ang naglalakad sa gilid ng kalsada. If Jaiden was behind this warning… bakit niya kailangang gawin ‘to? Or maybe… someone is trying to frame him? Napahigpit ang hawak ko sa sobre. I was so deep in thought that I almost didn’t notice it—ang malamig na pakiramdam ng mata na nakabantay sa akin. Mabilis kong sinipat ang reflection ko sa salamin ng isang nakasarang tindahan. May sumusunod sa akin. Hindi lang isa. Lima sila. P—t*

(Castheophy’s POV) T*ngina. Si Jaiden—nakaluhod, duguan, at may baril na nakatutok sa ulo niya. Walang oras para mag-isip. Walang oras para matakot. Pilit kong pinakalma ang paghinga ko habang dahan-dahan akong sumandal sa pader. Kailangan kong gumawa ng paraan bago mahuli ang lahat. “Nagkamali ka ng kalaban, Wench,” malamig ang boses ng lalaki, walang bahid ng pagmamadali. Para bang sigurado siyang tapos na ang laban. Jaiden, sa kabila ng sugat sa labi, ay nakangisi pa rin. “Matagal na akong may atraso sa‘yo, hindi ba?” Nag-crack ang buko ng daliri ng lalaki bago niya iniangat ang baril. “Ngayong nahuli na kita, wala nang atrasan.” Tsk. I needed to move. Fast. Sinipat ko ang paligid. Isang sirang bote sa tabi ng paa ko. Dalawang hakbang ang layo ko sa lalaki. Walang puwang para sa sablay. Mabilis akong kumilos. Inapakan ko ang bote at itinulak ito gamit ang paa—dinistract sila ng tunog ng basag na salamin. Sa isang iglap, kinuha ko ang pagkakataon. Mabilis akong sumugod