บทที่ 26 ย้อนคิดถึงอดีต

“ร้านนี้หรอ”

เสียงทุ้มจากชายวัยกลางถามขึ้น ในขณะที่สายตาทอดมองไปยันร้านดอกไม้ที่ถูกตกแต่งประดับประดาสวยงามตรงหน้า เห็นลูกน้องมันมาฟ้องนักหนาว่าเจ้าลูกชายมันหลงเจ้าของร้านดอกไม้นี้หัวปักหัวปำ ก็เกิดนึกอยากจะมาดูให้เห็นกับตาสักหน่อย

“ใช่ครับท่าน”

“อืม…”

เบรย์เดนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปเยือนในร้าน ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความคุ้นเคยที่ห่างหายมานานหลายปี…

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณผู้ชาย”

ในขณะที่สายตาคมกำลังทอดมองรอบๆ ก็เกิดเสียงหวานจากสาวน้อยแทรกขึ้นมาต้อนรับ

“เชิญเดินดูได้ตามสบายเลยนะคะ”

ซาร่าพูดซํ้าพร้อมยิ้มแย้มเป็นมิตร

“ได้ข่าวว่าเจ้าของร้านนี้ฝีมือการจัดดอกไม้ดีมากและแตกต่างไปจากใครๆ”

“จริงแท้แน่นอนค่ะคุณผู้ชาย อยากได้แบบไหนสามารถบอกได้เลยนะคะ ทางเราทำได้ทุกแบบทุกชนิดค่ะ”

“อืม… จะเป็นการรบกวนมั้ยครับ ถ้าผมอยากคุยกับเจ้าของร้านหน่อย”

“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณลูกค้าเชิญนั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวซาร่าไปตามให้ค่ะ”

ดวงตาคู่คมหันกลับไปกวาดมองรอบๆ บรรยากาศที่คุ้นเคยนี้นำพาเขาย้อนคิดกลับไปถึงวันวานเก่าๆ ในวันที่แสงแดดอ่อนๆจากท้องฟ้าสาดส่องลงมาแตะยันพื้นหญ้าเขียวในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด และทุกสิ่งในสวนล้วนมาจากการดูแลของภรรยาเขา

โอลิเวีย หรือภรรยาผู้ซึ่งเป็นดั่งดวงใจและแม่ของลูกเขา เธอคือผู้หญิงที่อ่อนโยนเปรียบเสมือนกริบกุหลาบ กิจกรรมประจำวันที่เธอมักจะชอบทำคือนั่งจิบชาอยู่ในสวนพร้อมชมเชยทุ้มดอกไม้ และมักจะเด็ดมันมาตกแต่งจัดใส่แจกัน และวันนั้นก็เช่นกัน

ดวงตาคู่คมมองออกไปยันสวนหลังบ้านก็เห็นดวงใจของเขาผู้ซึ่งกำลังอุ้มท้องลูกชายเพียงคนเดียวนั่งจัดดอกไม้อยู่ในสวน สองเท้ารีบเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังพร้อมโน้มหน้าลงประทับริมฝีปากบนแก้มเนียนทันที

ฟอด!

“คุณ”

ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความหมายรีบหันมองผู้เป็นสามี ก่อนใบหน้าที่งดงามไร้ที่ตินั่นจะครี่ยิ้มหวานให้กับเขา พร้อมทั้งชูดอกไม้ในมือขึ้นให้เขาได้ชมเชย

“สวยมั้ยคะ”

“สวยที่สุดเลยครับ”

รอยยิ้มหวานของเธอมักจะเยียวยาทุกสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจเขาได้เสมอ สองแขนหนาผละกอดออกจากภรรยาก่อนจะนั่งลงยองๆข้างหน้าเธอ ฝ่ามือหนาทาบลงบนท้องที่นูนกลมใกล้คลอดพร้อมลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน

“ อีกไม่กี่เดือนก็จะได้เจอกันแล้วนะครับเบบี๋”

โอลิเวียมองดูสามีก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้ เขามักจะอ่อนโยนกับเธอเสมอ ไม่เคยทำให้เธอต้องทุกข์ใจเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา

แต่แล้วอยู่ๆใบหน้าคมก็เผยถึงสีหน้ากังวลออกมา ก่อนจะเงยมองภรรยาผู้เป็นที่รัก

“คุณเสียใจมั้ยเวีย ที่เราได้ลูกชาย… ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามภรรยาเบาแผ่ว เขารู้ดีว่าภรรยาอยากได้ลูกสาวมากแค่ไหน เธอมักจะบอกเขาอยู่เสมอว่าหากมีลูกสาว เธอจะทะนุถนอมให้ลูกเติบโตมาอย่างสวยงามดั่งดอกไม้ชนิดโปรดของเธอ

ดวงตาที่มองหญิงคนรักตอนนี้มันเริ่มสั่นไหว แม้จะเชื่อใจภรรยาแต่เขาก็คงรับไม่ได้หากเธอต้องไม่สบายใจ

“คุณถามอะไรแบบนั้นล่ะคะ ถึงเวียจะคาดหวังอยากได้ลูกสาวมาตลอด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ต้องการลูกชายนี่คะ”

คำตอบที่ได้กลับทำเอาว่าที่คุณพ่อใจฟูไปหมด รอยยิ้มหวานของเธอเรียกรอยยิ้มจากเขาออกมาด้วยอย่างง่ายดาย สองมือรีบสวมกอดภรรยาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรัก

“ผมรักคุณที่สุดเลยเวีย”

“เวียก็รักคุณค่ะ เราจะเฝ้าดูเค้าเติบโตไปด้วยกันนะคะ”

“ครับ”

.

.

พอลูกชายคนแรกและคนเดียวคลอด เธอก็ทำหน้าที่แม่ได้ดีมากจนหาที่ติไม่เจอ เธอมักจะอ่อนโยนเสมอ จนเซบาสเตียนอายุได้ยี่สิบ

“ม๊าจัดดอกไม้ได้สวยไม่เคยเปลี่ยน”

เสียงจากลูกชายสุดซนดังแว๊ปเข้ามาก่อนเจ้าตัวจะมานั่งเชยชมดอกไม้ที่มารดาจัดอยู่ข้างๆ

“ถ้าได้ลูกสะใภ้ที่เข้ากับม๊าได้สักคนก็ดีสิ”

โอลิเวียหันมองหน้าลูกชายแล้วยิ้ม อายุกำลังย่างเข้ายี่สิบก็ยิ่งซน คงจะได้สายเลือดพ่อมันมาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด

“ผมว่าผู้หญิงที่อ่อนโยนแบบม๊าคงไม่มีอีกแล้วล่ะครับ”

“บาส…”

“ครับ?”

“ม๊าไม่ว่าหรอกนะเรื่องที่บาสจะรักสนุก แต่ม๊าอยากให้บาสเลือกคู่ชีวิตที่ดีนะลูก”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ ผมจะเชื่อฟังแล้วก็เติมเต็มความฝันให้หม่าม๊าเอง”

แขนสองข้างรีบโอบกอดมารดาด้วยรอยยิ้มมีความสุข เรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นแม่ออกมาด้วย เมื่อเธอเลือกที่จะใช้เพียงความอ่อนโยนเลี้ยงลูกมา ทำให้เซบาสเตียนเป็นเด็กที่เชื่อฟังแม่สุดๆ

ส่วนคนเป็นพ่อที่ยืนมองอยู่ก็มีแต่ความอุ่นใจไปด้วย เขาไม่อยากจะคิดถึงวันที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆเลย มันคงเจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิต

แต่แล้วอีกเพียงไม่กี่ปีต่อจากนั้น มันก็เกิดขึ้นจริง….

ที่สุดแห่งความเจ็บปวดและทรมานที่เขากับลูกชายต้องลิ้มรสเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากที่โรคร้ายพรากภรรยาและแม่ของลูกเขาไป เซบาสเตียนจากที่ชื่นชอบดอกไม้ก็ไม่เคยเข้าไกล้มันอีกเลย เพราะมันกลายเป็นเสมือนพิษร้ายที่เข้ามาแพร่กระจายความโหยหาและความคิดถึงที่มีต่อมารดา

แต่อยู่ๆวันหนึ่งเขาก็เห็นลูกชายหอบช่อดอกไม้ที่ไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องกลับมาบ้านพร้อมรอยยิ้มที่เบิ่กบาน พร้อมเหตุผลที่ลูกน้องมาบอกอยู่บ่อยๆ ว่ามันติดสาว

จนทำให้เป็นเหตุที่ทำให้เขาอยากจะมาเห็นกับตาเหลือเกิน ว่าแม่สาวคนนี้ที่ทำให้ลูกชายเขาตามติดได้ขนาดนี้จะมีอุปนิสัยเป็นยังไงกัน

ในขณะเดียวกันที่มีเสียงหวานเปรียบเสมือนนํ้าผึ้งสดดังแผ่วเข้ามาในโสทประสาท เรียกชายวัยกลางหลุดออกมาภวังค์แล้วหันมองตามที่มาของเสียง

“สวัสดีค่ะ”