All Chapters of Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา: Chapter 1 - Chapter 10

ฟุ่ว~ หน้าร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยความเงียบสงบชวนหลงไหล ในซอยหนึ่งของใจกลางเมือง ชายร่างสูงสมส่วนรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาดั่งคนฝั่งยุโรป ยืนมือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งสูบบุหรี่พรางกวาดสายตามองรอบๆ ควันบุหรี่กระจัดกระจายไปทั่วบนอากาศ เขาอยู่ในท่านั้นสักระยะหนึ่งได้ ก่อนเสียงเรียกจะดังขึ้นมาจากหญิงสาวหน้าตาสลวยงดงามที่ก้าวออกมาจากในร้านดอกไม้ “คุณคะ คุณไม่สามารถสูบบุหรี่ที่นี่ได้ค่ะ " สิ้นสุดประโยค เสียงฝีเท้าเล็กที่ก้าวเข้ามาก็ได้หยุดลงเบื้องหน้าเขา เซบาสเตียน ชายลูกครึ่งยุโรปอ้าปากกำลังจะสวนกลับด้วยความหงุดหงิด ทว่าเมื่อหันมองหญิงตรงหน้า เขาถึงกับปากค้าง คำพูดที่กำลังจะเอ่ยเลือนหายไปในพริบตา เมื่อความสง่างามของหญิงตรงหน้านั้นเกินกว่าจะเรียกว่าคน เธอมันนางฟ้านางสวรรค์ชัดๆ "ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ทันได้อ่านป้าย " ถ้อยเสียงแสนอ่อนโยนเปล่งออกมาทันที พรางยิ้มหวานให้กับเธอตรงหน้าที่ยืนมองเขาตาแป๋ว เซบาสเตียนไม่รอช้า รีบขว้างบุหรี่ในมือทิ้งไป ความหงุดหงิดที่ผุดขึ้นมาในใจเมื่อครู่ผลัดหายไปในพริบตา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนเราย่อมผิดพลาดกันได้” หญิงสาวกล่าวตอบนํ้าเ

“อ้าวคุณ…” วิเวียนเอ่ยทัก เมื่อเห็นชายคนเมื่อวานผู้ซึ่งเป็นลูกค้า เธอจำได้แต่ไม่รู้จะเรียกเขาต่อเช่นไร ในเมื่อไม่ได้ถามชื่อเขาไว้ แล้วตัวเขาเองก็ไม่ได้บอก เซบาสเตียนครี่ยิ้มบางก่อนจะกล่าวแนะนำชื่อตนให้หญิงสาวได้รับรู้ “เซบาสเตียนครับ เรียกบาสเฉยๆ ดีกว่าครับ” วิเวียนได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะปริปากเอ่ยถาม “มาซื้อดอกไม้หรอคะ” " ใช่ครับ ผมชอบมากเลยล่ะ โดยเฉพาะ… " สายตาคมมองใบหน้านวลสักพักกับคำพูดที่เงียบไป ทำให้คนรอฟังประโยคท้ายต้องเอ่ยถามออกมาพร้อมแสดงสีหน้างุนงง "คะ " "ผมหมายถึงบรรยากาศร้านน่ะครับ ชอบเป็นพิเศษเลยล่ะ " " ขอบคุณที่ชอบนะคะ" วิเวียนยิ้มหวานดีใจกับคำชื่นชมของเขาที่เปรียบเสมือนลูกค้าท่านหนึ่ง ทว่าเธอหารู้ไม่ ในใจชายตรงหน้านั้นกลับตรงกันข้ามกับคำพูด หากเขาเอ่ยออกมาว่าสิ่งที่ชอบเป็นพิเศษคือเจ้าของร้านก็คงจะดูรีบร้อนเกินไป “คุณบาสเชิญตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยววิเรียกลูกน้องมาตามดูแล” “ไม่ต้องหรอกครับ ผมชอบให้คุณช่วยเลือกมากกว่า” เซบาสเตียนรีบกล่าวห้าม เมื่อสิ่งที่เขาจงใจมาหาคือเธอ แต่กลับจะให้ลูกน้องมาคอยตามแทนที่จะเป็นตัวเธอเอง มีเหรอเข

คุณจะซื้อดอกไม้ร้านวิให้วิอีกทีเนี่ยนะคะ” “ได้มั้ยล่ะครับ” “วิว่า… มันฟังดูแปลกๆ อยู่นะคะ” วิเวียนทำหน้าครุ่นคิด ไอได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่จะซื้อดอกไม้จากเธอ ที่เธอเป็นคนจัด แล้วก็กลับมาให้เธออีกที มันก็ฟังดูแปลกๆ อยู่นั่นแหละ “ฮะๆ ผมล้อเล่นครับ ผมจะเอาไปให้พ่อน่ะครับ” เซบาสเตียนหลุดขำกับสีหน้าครุ่นคิดตอนนี้ของหญิงสาวที่น่าเอ็นดูไปสะหมด จนต้องแก้สถานการณ์ด้วยคำว่าล้อเล่น กลัวหญิงที่หมายปองจะคิดเยอะจนเครียดก่อน “งั้นเดี๋ยววิจะรีบจัดการให้นะคะ “ วิเวียนได้ยินเช่นนั้นก็หันกลับมาตอบชายตรงหน้าพร้อมยิ้มให้เขาทันที แม้ดูรูปลักษณะภายนอกของเซบาสเตียนจะไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนหวานแต่อย่างไร ด้วยใบหน้าคมคายกับดวงตาเฉียบแหลมลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสนั่น ทว่าเธอกลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่มาจากจิตใจของเขา จะมีผู้ชายสักกี่คนกันที่จะซื้อดอกไม้ไปให้พ่อ วิเวียนครุ่นคิดไปในขณะที่ยืนจัดดอกไม้ด้วยความตั้งใจ หารู้ไม่ว่าสายตาจากชายที่เธอกำลังนึกถึงนั้นมองดูทุกการกระทำของเธออยู่ตลอด และสิ่งที่เธอคิดมันสวนทางกับความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง เมื่อจุดประสงค์ของเซบาสเตียนที่เอาแต่มาซื้อดอกไม้ร้านเธออยู่บ่อยๆ

“เหอะ… ระวังธุรกิจจะเจ๊งเอานะครับ มีเจ้าของชอบเถลไถลไปเรื่อยแบบนี้ " แมกซ์ตันสวนเสียงเรียบ แม้ตัวเองจะฐานะไม่ถึงขั้นรวยล้นฟ้าเหมือนใครบางคน ไม่ได้มีธุรกิจเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ยากลำบากอะไร แถมเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่เต็มไปด้วยสื่อต่างๆรอบๆตัวไม่เว้นวัน ไหนจะผู้หญิงทั่วเมืองที่ตามจ้องหมายปองอย่างเซบาสเตียน เขาเชื่อว่าผู้หญิงเรียบง่ายอย่างวิเวียนคงอยากเลือกความสบายใจเสียมากกว่าต้องมานั่งกลุ้มใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง “พูดจาแบบนี้อยากมีเรื่องหรอครับ” เซบาสเตียนถามเสียงเย็น ที่ไม่ใส่หมัดเข้าหน้ามันตั้งแต่เมื่อกี้ก็เพราะเขาให้เกียรติวิเวียน ทว่าปากหมาๆ ของไอ้นี่มันดันวอนโดนตีน “ก็มาดิครับ” แมกซ์ตันแสยะยิ้มกวน โดนว่าแค่นี้ยังทนไม่ได้ ให้มันใส่หมัดเข้ามาเยือนบนหน้าเขาต่อหน้าวิเวียนไปเลยก็ดี หญิงสาวจะได้รู้สักทีว่าไอ้นี่มันอารมณ์ร้อนไม่พอ แถมยังชอบใช้ความรุนแรง “เอ่อ… วิว่าพวกคุณอย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ กลับกันก่อนดีกว่านะคะ วิเองกะว่าจะปิดร้านพอดีเลยค่ะ” เสียงหวานจากตัวเล็กรีบดังแทรกเข้ามาระหว่างการสนทนาของสองชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเริ่มร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ วิเวียนจึงตัดสินใจเอ่ยห

“แต่ถึงยังไงก็เถอะ คราวหน้าคราวหลังก็รู้จักหน้าที่การงานตัวเองบ้าง” ชายวัยกลางเมื่อนึกได้ก็หันมาติลูกชาย โตเท่าควายแต่ยังไม่รู้จักรับผิดชอบเวลา แต่มีหรือคนที่ถูกแม่ตามใจมาแต่เด็กอย่างเซบาสเตียนจะฟัง "คราวหน้าก็คงต้องเป็นอันรบกวนท่านเบรย์อีกเช่นเคยน่ะสิครับ" ถ้อยคำสุภาพถูกเอ่ยออกมา แต่มันช่างแตกต่างกับนํ้าเสียงและท่าทางที่โครตจะกวนเส้นประสาทผู้เป็นบิดา หากนี่ไม่ใช่กิจวัตรประจำวันที่ชายวัยกลางต้องเจอ ปากกาที่วางอยู่เบื้องหน้าคงได้ปริวไปโดนเบ้าหน้าลูกชายทันที “เออ ช่างเถอะ พูดไปก็มีแต่เปลืองนํ้าลายกูเปล่า” เบรย์เดนถอนหายใจเฮือกใหญ่ คงจะไปหวังเอาประโยชน์อะไรจากมันไม่ได้ พูดไปก็มีแต่จะเปลืองลมปากเปล่าๆ ความผิดเขาเองที่ปล่อยให้ภรรยาตามใจลูกชายจนเคยตัว แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันรักมันบูชามันเชิ่ดชูเมียยิ่งกว่าเทพเจ้า “ใช่มั้ยล่ะครับ ขนาดป๊ายังฟังแค่แม่เลย เพราะงั้นผมก็จะฟังแต่คำสั่งเมีย” เซบาสเตียนยิ้มกริ่มกับคำตอบตัวเอง ภูมิใจเหลือเกินที่ได้โตขึ้นมากับความคิดแบบนี้ ทำเอาชายวัยกลางเถียงไม่ออกเลยมั้ยล่ะ ก็ที่ลูกพูดมีส่วนไหนบ้างที่ผิด ความจริงทั้งนั้น “เอาเถอะ เห็นหน้าแกแล้วส