บทที่ 27 เขามันอันตรายเกินไป

“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ คุณลุงสนใจดื่มชาก่อนมั้ยคะ”

วิเวียนรีบยิ้มหวานชวนเบรย์เดนนั่งเป็นการไถ่โทษที่ต้องให้เขารอนาน ส่วนชายวัยกลางเมื่อสายตาสบอยู่บนใบหน้าสวยก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา เธอสวยและเรียบง่ายจนสบายตาไม่พอแถมยังเพิ่มความสบายใจให้คนมองเข้าไปทวีคุณ ไม่แปลกใจหากลูกชายจะประทับใจในตัวแม่หนูคนนี้นักหนา

“เอาสิ”

เบรย์เดนไม่ตราหนักใจที่จะยิ้มตอบพร้อมนั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนตามคำชวนของวิเวียน เขารู้สึกถูกชะตากับแม่หนูคนนี้เสียเหลือเกิน แม้กระทั่งท่าทางการรินชาของเธอยังดูเรียบร้อยสบายตาจนเขาประทับใจไม่น้อย

“คุณลุงลองชิมดูนะคะ ชานี่เป็นชนิดพิเศษที่ทางร้านคิดค้นทำขึ้นมาเองค่ะ”

“งั้นหรอ…”

ชายวัยกลางเกิดนึกสงสัย ยกแก้วชาขึ้นจิบก็ต้องขมวดคิ้มเข้มเข้าหากัน เมื่อเพียงมันแตะถึงลิ้นเขาก็รับรู้ได้ถึงชนิดของชาทันที

“ชาดอกไม้?”

“ใช่ค่ะ คุณลุงเคยดื่มหรอคะ”

“ภรรยาลุงชอบทำให้ดื่มอยู่บ่อยๆน่ะ”

แววตาเขาดูมีความหมายเมื่อกล่าวถึงภรรยา แต่ก็แอบมีความเศร้าหมองแฝงอยู่ในนั้น จนวิเวียนที่จับสังเกตได้อดไม่ไหวที่จะพลั้งปากถามออกไป

“คุณลุงคงจะรักเธอมากเลยสินะคะ..”

“รักสิ รักมากเลยล่ะ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่อยู่ให้ลุงได้แสดงความรักต่อ”

เบรย์เดนยิ้มบาง มองแก้วนํ้าชาตรงหน้าที่ไม่ได้ริ้มลองรสชาติแบบนี้มานานตั้งแต่ดวงใจของเขาจากไป แม่หนูคนนี้ทำเขาสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยเหมือนตอนที่ยังมีโอลิเวียอยู่ข้างๆได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“น่าเศร้าจังนะคะ คนเรา… พอทุกอย่างเริ่มลงตัวจนเกือบจะเพอร์เฟค ก็ต้องมีอะไรมาพรากความสุขนั้นไปเสมอ”

คำพูดเธอนำพาชายวัยกลางหันมามอง เธอดูค่อนข้างจะเข้าถึงอะไรหลายๆอย่างเหนือกว่าร่างเพรียวระหงอันเล็กนิดเดียวของเธอ

“แม่หนูดูจะเข้าใจอะไรเยอะเลยนะ”

“คงเป็นเพราะว่าหนูมักจะต้องเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างมาด้วยตัวเองมั้งคะ”

วิเวียนยิ้มอ่อน นึกถึงประสบการณ์เก่าๆ ก็เกิดภูมิใจในตัวเองอยู่เหมือนกันที่ผ่านมันมาได้แม้จะยากลำบาก นำพาชายวัยกลางเกิดเผยยิ้มอ่อนไปด้วย ยิ่งมองแม่หนูคนนี้ก็ยิ่งนึกถึงภรรยาขึ้นมา

“จริงด้วยสิ ฉันอยากได้ดอกไม้สักช่อ เอาไปเยี่ยมภรรยาน่ะ แม่หนูช่วยจัดให้ฉันหน่อยนะ”

“ได้สิคะ คุณลุงอยากได้ดอกไม้ชนิดไหนเป็นพิเศษรึเปล่าคะ”

“ไม่มีหรอก ภรรยาลุงน่ะ ขอแค่เป็นดอกไม้เธอก็ชอบทุกชนิดเลยล่ะ”

“งั้นคุณลุงดื่มชาตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวหนูจะรีบจัดการให้”

“ฮะๆ ไม่ต้องรีบหรอกยัยหนู ลุงว่าง”

คนสวยยิ้มตอบพร้อมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจัดการธุระ ดวงตาคมที่มองตามก็เกิดนึกถึงไอ้ลูกชายตัวดีขึ้นมา

“แกก็คงจะคิดเหมือนฉันสินะไอ้ลูกชายตัวแสบ ถึงได้ตามติดเค้าไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”

เขาไม่ได้คิดจะกีดกันหากลูกชายหมายปองแม่หนูคนนี้เป็นคู่ชีวิต หนําซํ้ายังจะสนับสนุนเสียอีก แต่ติดอยู่อย่างเดียวก็คือนิสัยเจ้าชู้คาสโนว่าของมัน หากแต่งงานกันไปแล้วมันยังไม่เลิกสันดานทรามๆแบบนั้นคงได้มีแต่ทุกข์ นึกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ… หวังว่าแม่หนูจะเปลี่ยนมันได้นะ”

.

.

เวลาตกเย็น

ดูเหมือนจะมีใครคนหนึ่งนั่งเหม่อมองออกไปหน้าร้านเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง

“แหนะ ซาร่าเห็นพี่นั่งมองหน้าร้านตั้งแค่เมื่อกี้แล้วนะคะ กำลังรอใครอยู่รึเปล่าน้า ไม่ยอมปิดร้านด้วย”

“ร..รออะไรกันล่ะ พี่แค่กำลังคิดอยู่ว่าจะปิดร้านช้าหน่อยดีมั้ย เผื่อจะมีลูกค้าเข้ามาอีก”

วิเวียนรีบแก้ตัวตะกุกตะกักหลีกหลบสายตาซาร่าที่กำลังจ้องเธอเหมือนจับผิด ซึ่งเธอทำตัวเองได้มีพิรุธสุดๆ

“พี่ไม่ต้องมาโกหกซาร่าเลยนะคะ พี่จะโกหกใครก็ได้แต่ไม่ใช่กับซาร่า เพราะซาร่ารู้ค่ะ”

ซาร่ารีบลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเจ้านายสาวด้วยสายตาจับผิดไม่หยุด ทำเอาอีกคนลุกลี้ลุกลนอย่างกับไปทำอะไรผิดมา

“อ..อะไรของเธอซาร่า พี่เปล่าโกหกสะหน่อย”

“เฮ้อ… พี่รอคุณชายนั่นอยู่ใช่มั้ยล่ะคะ ปกติเห็นมาทุกวัน”

“เปล่าสักหน่อย พี่จะไปรอเค้าทำไมกัน”

วิเวียนก็เอาแต่ปฏิเสธหลบตาน้องไม่หยุด ส่วนคนน้องก็จู้จี้ตามจับพิรุธไม่หยุดเช่นกัน

จนซาร่าตั้งท่าเท้ามือลงบนโต๊ะ จับจ้องใบหน้าคนเป็นพี่สีหน้าจริงจังขึ้นมาดื้อๆ”

พี่วิบอกซาร่ามาตรงๆนะคะ พี่เผลอใจให้กับคุณชายนั่นไปแล้วใช่มั้ยคะ”

“อ..อย่าพูดไปเรื่อยน่าซาร่า”

สองพวงแก้มแดงแจ้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไมคำถามของซาร่าถึงทำหัวใจดวงน้อยลุกขึ้นเต้นกระหนำแข่งกันอย่างกับมันจะหลุดออกมา แถมตอนนี้เธอยังทำตัวไม่ถูกไม่กล้าสบตาน้องสาวอีก รีบหยิบแก้วนํ้าชาตรงหน้าขึ้นกระดกแก้เขินอย่างอายๆ

“พี่ปิดซาร่าไม่ได้หรอกค่ะ บอกมาเลยนะคะ”

“พี่เปล่า…”

“พี่วิเผลอชอบเค้าไปแล้วแน่ๆ”

“พี่…”

อยู่ๆคนเป็นพี่ก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมา ใบหน้าสง่าเผยถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ก้มหน้างุดไม่รู้จะตอบน้องยังไง เพราะตอนนี้ความรู้สึกมันเริ่มตีกันจนสับสน

“ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลยค่ะ ชอบก็แค่บอกว่าชอบ จะคิดมากไปทำไมคะ”

“พี่แค่รู้สึกได้ว่า เค้าอันตรายเกินไป…”

“แล้วพี่วิอยากทำแบบไหนล่ะคะ ระหว่างทำตามใจตัวเอง หรือว่าฝืนความรู้สึกแล้วตีตัวออกห่าง”

“พี่ไม่รู้เลยซาร่า…”

“ ถ้าเป็นซาร่านะคะ ซาร่าจะเลือกทางที่ทำแล้วไม่ค้างคาใจ ถ้าหากเราเลือกที่จะหนี แล้วใจเรามันเอาแต่ยึดติดอยู่กับสิ่งที่เราหนีมาซํ้าๆ ต้องรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ในใจตลอด มันก็จะทำให้เราไม่สบายใจเปล่าๆนะคะ”

“อื้ม… นั่นสิเนาะ ขอบใจนะซาร่า”

วิเวียนเผยยิ้มอ่อน มองหน้าคนที่เปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งด้วยแววตาภูมิใจ เด็กคนนั้นตอนนี้โตขึ้นเยอะแล้วสินะ ถึงขั้นมานั่งให้คำปรึกษาเธอในเรื่องแบบนี้ได้แล้ว

“ยิ้มสวยแบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นพี่วิเวียน”

“จ้า ยัยเด็ก”

วิเวียนขำลอดออกมาเบาๆ ยัยเด็กคนนี้ทำให้เธอได้ข้อคิดใหม่ๆเกิดขึ้นเยอะเลยทีเดียว