CHAPTER 1

UNTI-UNTI nang lumalapit ang mukha niya sa mukha ko. This is it pancit! Mahahalikan ko na siya.

“Leslie, bangon na tanghali na!” Isang malakas na pagsabog ang narinig ko. Pagsabog nga ba? “Leslie, tanghali na!”

Parang umaalog ako. Lumilindol ba?

“Ayaw mong gumising a.”

Bakit parang may nagsasalita?

“Ma naman!” hiyaw ko. Binusuhan lang naman ako ng malamig na tubig sa mukha ko. Ang lamig!

“Ayaw mong gumising e. Teka, bakit ngumunguso ka kanina?”

Wait, panaginip lang ba ‘yon? Sayang!

“W-wala. Bakit mo ‘ko ginising, Ma?” tanong ko. Natutulog pa ako e,” dagdag ko ulit.

“May pasok ka ngayon, hindi mo ba alam?” pabalang na tanong ni Mama sa akin.

“Sh*t!” bulalas ko. Dali-dali akong bumangon at pumunta sa CR para maligo. Hindi ko alam na ngayon na pala ang unang pagpasok namin sa eskwela. Bakit parang nahihilo ako? Anong nangyari kahapon?

After kong maligo ay dali-dali akong nagbihis. Ayoko ma-late sa first day of school ngayon. Paglabas ko ng kwarto pagkatapos kong magbihis ay tumambad na sa akin ang mga pagkain para sa almusal.

“Ate, anong nangyari sa ‘yo kagabi?” tanong ni Cholo.

“Anong ba ang nangyari kagabi?” tanong ko pabalik sa kaniya.

“Naku anak hinatid ka lang naman ni Daphne rito kagabi na lasing na lasing,” sabi ni Mama. Lasing ako kagabi?

“Wala po akong matandaan e.” Napakamot na lang ako sa ulo.

“Naku hangover lang ‘yan, anak. Kumain na kaya tayo para hindi kayo ma-late sa pasok niyo,” sabi ni Mama.

“Tamang-tama gutom na rin ako.” Takam na takam na ‘ko sa pagkain na inihanda ni Mama.

Kahit mahirap lang kami ay masaya kami, hindi katullad ng mayayaman na kahit marami silang pera e hindi naman sila masaya. Hindi nabibili ng pera ang kasiyahan.

Nang matapos kaming kumain ay kinuha ko na ang bag ko para lumabas na ng bahay.

“Ma, alis na po ako!” Pinisil ko ang cute na pisngi ni Cholo at binigyan ko rin si nanay ng halik sa pisngi.

"Mag-ingat ka anak!"

“Opo!” Sumaludo pa ako at naglakad na paalis ng bahay.

“Magandang umaga, Leslie!” bati ng kapitbahay ko. Hindi sa pagmamayabang, kilala kasi ako rito sa baranggay namin. Palakaibigan kasi ako kaya kilala ako ng iba.

“Magandang umaga rin po, Mang Pedro!” bati ko pabalik sa kaniya.

Patuloy lang ako sa paglalakad, malayo-layo pa kasi ang lalakarin ko papunta ng eskwelahan. Hindi na ako nag-abalang sumakay ng trisikel kasi kaya ko namang lakarin ito. Walking distance lang naman kaya ayos lang. Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad nang may biglang pumreno at muntik pa akong masagasaan. Putek!

“Ay palaka!” sigaw ko. Lumingon ako sa likod nang may pumrenong sasakyan at asul na sports car ang tumambad sa akin. Ang gara! Yayamanin ang lintik!

"Hoy! Ano bang problema mo? Lumabas ka nga riyan, muntik mo na akong masagasaan! Ang luwag-luwag ng daanan sa kaliwa at dito mo pa naisipang dumaan? Hoy!" naiinis na bulyaw ko sa may-ari. Hindi ko alam kung naririnig ba ako ng driver sa loob. Pinalo ko ang harapang bahagi ng kotse niya gamit ang palad ko at bigla na lang akong nakaramdam ng sakit.

"Hoy ano ba?" Pilit ko siyang pinapalabas sa sasakyan niya. Kahit ang dumadaang mga tao ay napapatingin na sa akin. Wala akong pakialam! "Hoy! Ano b—" napahinto ako nang lumabas na ang driver. Biglang nanlaki ang mga mata

ko nang makita kung sino ang nasa harapan ko ngayon.

“Ikaw na naman?” tanong ko. Nanlaki rin ang mga mata niya sa nakita.

“Ikaw!” sigaw niya.

“Anong ginagawa mo rito?”

“Dumadaan? Bakit sa ‘yo ba ‘tong kalsada ha?” tanong niya.

“Aba’t! Hoy ikaw, muntik mo na akong mabangga kanina! Alam mo ba ‘yon?”

“Hindi hoy ang pangalan ko, may pangalan ako, Miss. At saka hindi ko naman sinasadya.”

“Wala akong pakialam kung ano ang pangalan mo, Mister. Baka ma-late pa ako dahil sa ginawa mo. Bwisit! Panira ng araw!” Naglakad na ako palayo sa kanya. Bwisit na lalaking ‘yon, gwapo nga sana pero ang sama ng ugali.

Lumipas ang ilang minuto ay nakarating na ako sa eskwelahan at laking pasasalamat ko na hindi ako na-late.

“Girl, ang tagal mo naman ata. Noon, ikaw pa ‘tong unang pumapasok kaysa sa akin, ngayon ikaw naman ang huli. Anong nangyari sa 'yo? Tinanghali ng gising?" Sunod-sunod niya tanong.

“Hindi. Muntik na nga akong masagasaan kanina at ‘yong muntik nang makasagasa sa akin ay 'yong lalaking nakipag-agawan ng notebook sa akin kahapon. Bwisit!”

“Ano? Siya?”

“Oo at wala ng iba.” Napairap na lamang ako.

Pumasok na kami sa classroom at naghanap ng mauupuan namin. Napili namin sa likuran dahil para iwas recitation at iwas utos. Joke lang.

May pumasok na teacher sa classroom namin. Siguro adviser namin siya. Maganda siya at mukhang hindi pa lumalagpas sa trenta ang edad niya. Halata kasi sa itsura niya.

“Good morning fourth year Class Daisy! I’m Ms. Toni Angeles, your class adviser.”

Nagsimula na kaming magpakilala sa aming sarili at ako na ang susunod na sasalang.

“Good morning Ma’am. Good morning classmates. I’m Leslie Magtrano, 17 years old and my motto in life is Life is too short, don’t make it shorter. Thank you.”

Nagpalakpakan lahat ng mga kaklase ko. Totoo naman e maiksi lang ang buhay kaya ‘wag natin itong sasayangin. Pagkatapos kong magpakilala ay may bagong dating na estudyante na siyang ikinalaki ng mga mata ko.

Na naman?