Next chapter...🥵
Kinabukasan ay sinamahan ako ni Drako sa clinic para sa isa na namang check-up. Maselan ang pagbubuntis ko sa quadruplets, kaya ayaw niya akong pabayaan ni isang segundo. Lalo na’t simula nang muntik na akong masaktan sa restaurant incident, naging mas protective siya. At kahit hindi ko man sabihin nang diretso, ramdam ko ang effort niya.Napapangiti ako habang tinitingnan siya na nakaupo sa waiting area, hawak ang kamay ko habang pinipisil ito paminsan-minsan. Suot niya ang simpleng long sleeves na bahagyang nakabukas sa leeg, revealing just enough of his collarbone to make me want to stare longer. He looked so damn hot kahit naka-neutral expression lang.Pero ilang minuto pa lang, bigla siyang napatayo at yumuko sa akin.“Love, I just need to take this call. It's urgent. I’ll be quick,” sabi niya, sabay halik sa noo ko bago tumalikod.Tumango lang ako, kahit may bahagyang kaba sa dibdib. I trust him. Sa kabila ng lahat, he’s been proving himself lately.Naiwan akong mag-isa. Matapos
Pagkababa pa lang namin ng kotse sa Valderama Mansion, agad akong inalalayan ni Drako. Para bang fragile doll ako na kailangang ingatan sa bawat hakbang. Natawa ako ng bahagya habang pinagmamasdan siyang mas seryoso pa kaysa sa mga bodyguard niya.“Drako, I’m pregnant. Not dying,” tukso ko sa kanya habang hawak ko ang braso niya.He looked at me with that proud smirk on his face. “You're carrying my four babies, Caleigh. That’s practically VIP status.”Napailing na lang ako habang pinigilan ang kilig. As we stepped inside, sinalubong kami ng tahimik at maaliwalas na ambiance ng mansion. Unlike before, it felt… like home. Pagpasok pa lang sa kwarto, agad akong pinaupo ni Drako sa couch. “Stay here. I’ll make you something to eat.”Napakunot ang noo ko. “You? Cook?”He raised an eyebrow confidently. “Of course. I took a few online classes while you were ignoring me.”Napatawa ako. “Wow. Effort.”“Only for you,” sagot niya habang hinahalikan ang noo ko at lumabas ng silid.Habang mag-is
Pagdilat ng mata ko, puro puti ang una kong nakita. Nakakasilaw. Amoy alcohol. Tahimik… masyadong tahimik.Nasa ospital ako.Nanlalamig ang mga daliri ko habang unti-unting bumabalik sa akin ang alaala—ang sipa na halos tumama sa tiyan ko, ang pananakit sa loob, at si Claudine… si Claudine na walang awa.“D-Drako…” mahinang bulong ko. Pahina nang pahina ang boses ko habang nililinga ang paligid.Bumukas ang pinto. Sa pagpasok ng lalaking may magulong buhok, pulang mata, at balisang ekspresyon, agad ko siyang nakilala.“Caleigh!” Lumapit siya agad sa kama ko. “Oh God, finally—thank God you’re awake.”Tumulo ang luha sa gilid ng mata ko nang makita ko ang mukha niya. Magulo ang buhok niya. Naka-disheveled suit pa siya, at may galos pa sa kanang bisig.“Drako…” bulong ko, habang hinahawakan ang kamay niya. “The babies…”Agad siyang umiling, nagmadaling yumuko at hinalikan ang kamay ko.“They’re fine,” mabilis niyang tugon. “You’re going to be fine. But the doctor said… you need to rest.
Tahimik kaming kumakain ni Drako sa isang private corner ng Italian restaurant nang bigla akong nakaramdam ng kakaibang tensyon sa paligid. Parang may malamig na hanging dumaan sa likod ko, kasunod ng isang pamilyar—pero hindi kanais-nais—na boses.“Well, well, look who’s here…”Dahan-dahan akong lumingon. Nakita ko ang isang babae na mukhang bagong salta mula sa fashion runway. Straight ang jet black hair, flawless ang make-up, at suot ang isang designer red dress na masyadong masikip sa dibdib. She looked perfect… and dangerous.Ang dating girlfriend ni Drako.“Claudine,” bulong ni Drako, tumayo agad at pinigilan siyang makalapit sa mesa. Pero hindi siya nagpaawat.“Oh, don’t worry. I just wanted to say hello,” she said, her eyes narrowing toward me. “I didn’t know you were into… frumpy housewives now.”Napatigil ako. "Frumpy? Housewife?"Sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, halatang nilalait ang suot kong conservative dress. “Wow, Caleigh, is that a maternity dress or are you ju
Tahimik kami sa loob ng silid pagkatapos niyang paalisin si Drevan. Ang kamay ni Drako ay nakaalalay pa rin sa balikat ko, pero hindi siya nagsasalita. Tila pinakikiramdaman niya kung kailan ako handang magsalita. Pero ni hindi ko siya matingnan.Hindi pa rin tumitigil sa panginginig ang katawan ko. Maaaring ligtas na ako, pero hindi pa rin matahimik ang puso ko.“Caleigh,” basag niya sa katahimikan. His voice was gentle—almost afraid. “Are you okay?”Tumango lang ako, kahit alam kong hindi iyon totoo. “Yeah… just tired,” mahinang sagot ko.“Come here,” bulong niya, at marahan niya akong hinila palapit sa kaniya. Saglit lang akong nag-atubili bago ko ipinatong ang ulo ko sa balikat niya. Napakainit ng katawan niya, parang sinasalubong ng yakap ang lamig sa dibdib ko.“Do you want to tell me what he did to you?” tanong niya. “Did he hurt you?”Napakagat ako sa labi. “No… he didn’t hit me or anything. He just locked me in here… for days. Like I was his property.”Drako let out a shaky b
Hindi ako mapakali sa ideyang maaaring... maling lalaki ang pinili ko. Oo, suot niya ang singsing. Oo, kilala niya ang mga detalye tungkol sa kasal namin at kung paano niya ako napilit noon. Pero may mga bagay sa kaniya na tila hindi tumutugma. Maliit, pero mahahalata mo kung matagal mo nang kilala ang isang tao. Ang sulyap, ang tikas ng lakad, ang paraan ng pagtitig—ng paghimas sa buhok niya kapag naiirita. Hindi gano’n si Drako. Napapikit ako habang nakahiga sa kama, hawak ang cellphone. Bahagyang nanginginig ang daliri kong nag-scroll sa contact list. Nang makita ko ang pangalan ni Daddy, napalunok ako. I pressed call. "Hello, Cal? Everything okay?" mabilis niyang sagot. Ramdam ko agad ang pag-aalalang laging naroon sa boses niya tuwing tatawag ako. "Dad," mahina kong tugon. "I just wanted to ask you something... about Drako." Nagkaroon ng bahagyang katahimikan sa kabilang linya. "Drako? What about him?" "Do you know if he has a twin?" tanong ko nang diretso. Umalingawngaw
Tahimik akong nakaupo sa loob ng clinic habang pinipilit kong pakalmahin ang kabog ng dibdib ko. Naroon ako para sa routine check-up, pero may kutob akong hindi magiging ordinaryo ang araw na ito. Habang nakapatong ang malamig na gel sa tiyan ko, hindi ko maiwasang mapahawak sa dibdib ko. My heart was racing—and not from excitement, but from dread. “Everything looks normal,” sambit ng doktor habang hawak ang ultrasound probe. “But... wait.” Napakunot ang noo ko. “Wait? Why wait? Is there something wrong?” Tumigil siya saglit, pagkatapos ay muling tumingin sa monitor. May pailaw-ilaw pang mga linya at hugis, pero ako mismo, kahit hindi ako eksperto, ay may napansin. “There are four heartbeats,” the doctor said softly, almost too careful. Namilog ang mga mata ko. “Four?” Nauutal kong ulit. “Yes, Caleigh. You’re carrying quadruplets.” Napasinghap ako. Para akong binagsakan ng mundo. Apat? Apat na sanggol sa sinapupunan ko? “Are you sure?” tanong ko, kahit alam kong totoo ang nakit
Napahawak ako sa tiyan ko, pilit pinapakalma ang sarili habang nakatitig sa dalawang lalaking nakatayo sa harapan ko.Parang huminto ang mundo ko. Ang puso ko ay tila lalabas sa dibdib ko sa sobrang kaba. Hindi ko na malaman kung dahil ba ‘yon sa takot o sa unti-unting pananabik na sana ay makita ko na ang tunay na Drako. Pero paano kung mali ang piliin ko? Paano kung sa maling braso ako muling sumandal?“Drako…” bulong ko habang unti-unting umatras. “Which one of you is my husband?”Nagkatinginan ang dalawang lalake, pareho silang seryoso. Parehong may taglay na kumpiyansa at 'yon ang mas lalong nakakatakot.The one on the left stepped forward. “Caleigh, it's me. Don’t be scared. You know my eyes. You know my voice.”Pero hindi siya nagpatalo. 'Yung isa ring Drako, sumunod sa hakbang.“No. She knows me. Don't mess with her. Baby, come here.”Halos masuka ako sa pagkalito. Napahigpit ang hawak ko sa tiyan ko, at hindi ko na napigilan ang paglabas ng mga luhang kanina ko pa pinipigil.
Isinandal ko ang likod ko sa headboard ng kama habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Nakangiti ako habang ka-video call si Drugo, ang pinsan ni Drako. Hindi ko napigilang mapatawa sa mga kwento niya, lalo na nang ikuwento niyang nagkagulo ang opisina nila dahil lang sa nawawalang siopao. "You should've seen Tito Ramon," natatawang sabi ni Drugo. "He was about to launch a full-scale investigation just to find out who took it." "Seriously? Over siopao?" tawa ko rin habang nangingilid ang luha ko sa kakatawa. "It was his favorite!" giit ni Drugo, sabay acting na parang detective. "I will not rest until justice is served!" Mas lalo pa akong natawa. Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok si Drako, hawak ang isang baso ng tubig. Tumigil siya sa paglalakad nang makita niya kung sino ang kausap ko. “Drugo,” malamig niyang tawag, ngunit hindi niya pinigilan ang sarili niyang titigan ako. “Drako!” masiglang bati ni Drugo. “Hey, pinsan. Just making your wife laugh, you sh