Caleigh's plan: Make him fall for her. Make him crazy in love with her. And when he does—when he’s finally on his knees—iiwan niya si Drako hanggang sa mabaliw ito. Gagawin niya ring impyerno ang buhay ni Drako. Stay tuned for more updates. Si Caleigh naman ang babawi. 🥵🔥
Author's Note: May 3, 2025 Para ito sa mga nakasubaybay talaga na readers kanina. Ngayon ko lang po napansin na ibang chapter pala ang nalagay ko sa Chapter 216 at 217 kasi imbes content ng chapter 216 ang i-publish, content po pala iyon sa Chapter 217. Huhu. Tapos ang Chapter 217 content naman sa Chapter 218. Pasensiya na po. Sa comment section ko na lang ilalagay ang content ng 216. Huhu. Sa Chapter 216. Na-edit ko na siya actually pero hindi iyon magiging visible sa lahat hangga't hindi approve ng S E. Kapag umabot kayo rito ngayong araw, pakibasa na lang ang Chapter 216 sa comment section na ito dahil ang ilalagay ko rito ay ang Chapter 218 pero nasa Chapter 217. *** Binuksan niya ang mga posas sa aking paa, saka ako binuhat na parang wala akong bigat. Nilingon ko siya, pilit na hinahanap ang kahit katiting na awa sa kaniyang mukha, pero wala. Tanging determinasyon at galit ang naroon. "You don't belong in this filthy room," bulong niya habang tinatahak namin ang hallway. "Y
Author's Note: Kaya po same content ang Chapter 217 at 218 dahil nagkamali ako ng update. Mababasa ang Chapter 216 sa comment section ng 218. Hindi pa kasi approved sa SE ang edited version. Mababasa ang Chapter 217 sa Chapter 216. Ang Chapter 217 at 218 ay pareho ng content. Kung nabasa na ang Chapter 217 ay pwede n'yo nang i-skip ang Chapter 218. Baka next week pa available ang edited version. 🥹 *** Pagkalipas ng ilang minuto, binuhat niya ako mula sa kama na para bang wala lang ang bigat ko sa katawan niya. Walang salita. Walang babala. Marahas ang bawat hakbang niya habang hawak-hawak ang hubad kong katawan, tila ba alipin niya ako na wala ni kapirasong karapatang tumutol. Binalot ako ng kaba. Alam kong hindi pa tapos ang pagpapahirap niya. At ngayon, ipagpapatuloy niya iyon sa mismong silid niya—ang lugar na pinakababala ko pa lang ay tila kulungan na. Pagbukas ng pinto ng master bedroom niya, agad akong nilapag sa malamig na kama. Tumalbog ang katawan ko sa lambot ng kutson
Maingay ang paligid. Kumikislap ang mga ilaw sa malawak na hardin ng Alonte Mansion habang ang mga piling bisita ay nakasuot ng mamahaling kasuotan, bawat isa’y tila karakter sa isang marangyang pelikula. Tumutugtog ang live band ng jazz, may mga waiter na paikot-ikot habang may dalang champagne, at ang simoy ng hangin ay amoy mamahaling pabango, halu-halong aroma ng kapangyarihan, impluwensiya, at kasinungalingan. Suot ko ang isang eleganteng black satin dress na may high slit at deep neckline—pinili kong magmukhang kaakit-akit ngayong gabi. Kung laro lang ito, kailangan kong magmukhang panalong pyesa. Isa akong tropeyong ipinagmamalaki ni Drako—at hindi ko siya bibiguin sa papel na iyon. Lumapit sa akin si Drako sa gilid ng fountain. Suot niya ang paborito niyang dark navy suit, at sa kaniyang anyo, walang sinuman ang makakakailang siya ang pinakamapanganib na lalaki sa lugar na ito. “You look stunning,” bulong niya, halos dikit ang labi sa tainga ko. “Try not to break too many he
Tahimik akong nakaupo sa kabilang dulo ng mesa, habang abala si Drako sa pakikipag-usap sa kaniyang mga business partners. Sa dami ng terminolohiyang lumilipad sa paligid, halatang may krisis na kinakaharap ang Valderama Real Estate. “Drako, we need to consider restructuring,” sambit ng isa sa mga matandang investors. “The losses from last quarter are unacceptable.” “You have to act fast. Otherwise, competitors will eat you alive,” dagdag pa ng isa. Tahimik lang si Drako habang pinagmamasdan ang projected figures sa malaking screen. Hindi ko mapigilang mapansin ang kaunting tensyon sa kanyang panga—isang senyales na nai-stress siya kahit hindi niya ito hayagang ipinapakita. Napatingin ako sa graph. Isang ideya ang sumulpot sa isip ko. Pilit kong pinigilan ang sarili kong magsalita, pero sa bawat segundo ng katahimikan sa mesa, lalong lumalakas ang tibok ng puso ko. Hindi ko na kayang manahimik. “I think I have a suggestion,” sabay tayo ko mula sa kinauupuan. Lahat ng mata ay napa
Nagparalisa ako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang mababa at paos niyang boses, halos pabulong pero punung-puno ng pwersa at utos. “Open your damn legs, little masochist," ulit niya. "I want to eat my breakfast.” Parang biglang naging mainit ang paligid. Ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko habang unti-unti siyang lumapit sa akin, gaya ng isang mabangis na hayop na hindi mapipigilan kapag inatake na ng gutom at pagnanasa. Nakaluhod siya sa harap ko, ang titig niya ay masyadong matalim—parang sinasaksak ang konsensya ko, tinutunaw ang bawat kapirasong lakas ng loob na naitatago ko pa. Hindi ko alam kung kasalanan ko ba o siya talaga ang makapangyarihan sa pagitan naming dalawa. “I said… open them.” Ang malamig niyang mga palad ay dumapo sa magkabila kong hita. Marahas. Mapang-angkin. Walang pag-aalinlangang pinagbukahan niya iyon habang ako ay nakasandal sa pader, hindi makagalaw, hindi makatanggi. “Drako…” mahina kong sambit, hindi ko alam kung pagprotesta ba o paanyaya. He
Napadilat ako nang bahagya, ramdam ko pa ang init ng mga halik niya sa balat ko kagabi. Subalit mas malamig na ngayon ang silid. Walang init ng katawan niya sa tabi ko. Napaupo ako sa kama, pinakiramdaman ang paligid. Tahimik. Nilingon ko ang veranda. Doon ko siya nakita. Nakatayo si Drako—half-naked, suot lang ang itim niyang pajama pants, habang nakatingin sa malayo at may kausap sa cellphone. May mahigpit sa anyo niya, para bang may pinipigil na galit, o tinatago. Maingat akong bumangon. Lumapit ako sa pintuan ng veranda, dahan-dahang iniangat ang kurtina habang pinakikinggan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya. “Yes. Get me the full report. I want every detail—who authorized it, when, and most of all... why the hell would Anthony Salvador pin it on Chester Villamor?” Nanlaki ang mga mata ko. Bakit nabanggit ang pangalan ni Daddy? Nanlamig ang mga daliri ko. Kumakabog ang dibdib kong parang may sasabog. Napalapit pa ako nang kaunti, halos hindi na humihinga. “What do
Naglalakad ako sa gilid ng daan, basang-basa ng ulan, habang yakap-yakap ang sarili kong katawan. Wala akong ideya kung saan ako tutungo—ang alam ko lang, hindi ko na kayang manatili pa sa puder ni Drako. Hindi ko na kayang titigan pa ang lalaking sumira sa buhay ng ama ko. Nilabas ko ang cellphone ko kahit nanginginig ang mga kamay ko. Hinanap ko ang pangalan ni Drugo sa contacts. Napakagat ako sa labi habang nag-aalangan. Pero sa ngayon, siya lang ang alam kong pwede kong matakbuhan. Napindot ko ang tawag. "Caleigh?" Agad niyang sagot, may halong pag-aalala ang boses niya. "Drugo... Can I come to your place? Please... I have nowhere else to go," mahina kong sabi, pilit nilulunok ang buhol sa lalamunan ko. "Of course. Where are you? I’ll come and get you now." Nagbigay ako ng location at hindi nagtagal ay dumating siya sa harap ko, may dalang malaking payong. Binuksan niya agad ang pinto ng kotse at tumakbo ako papasok. Tahimik lang ako habang nasa biyahe kami. Paminsan-minsan
Hindi ko alam kung tama ba ang naging desisyon kong makipagkita kay Drako. Pero kailangan ko siyang harapin. Kailangan kong marinig mula sa kanya mismo kung handa ba siyang bumawi—hindi para sa akin, kundi para sa ama ko… para sa pamilya kong winasak ng kasinungalingan ni Anthony Salvador. Kasama ko si Drugo ngayon. Tahimik siyang nagmamaneho papunta sa private lounge na pinili ni Drako para sa pag-uusap. Ramdam ko ang tensyon sa ere, at hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya. “Are you sure about this?” tanong ni Drugo habang saglit na ibinabaling ang tingin sa akin. Tumango ako. “Yes. I need to hear what he has to say. Pero hindi ibig sabihin noon na… na may kapangyarihan pa siya sa akin.” Humigpit ang hawak ni Drugo sa manibela. “Just say the word, and I’ll take you far away from him.” Ngumiti ako nang tipid. “I know. And I appreciate that.” Pagkarating namin sa lounge ay agad kong nakita si Drako. Nakasuot siya ng itim na long sleeves na tila mas pinatitingkad ang lalim ng kan
Pagdilat ng mata ko, puro puti ang una kong nakita. Nakakasilaw. Amoy alcohol. Tahimik… masyadong tahimik.Nasa ospital ako.Nanlalamig ang mga daliri ko habang unti-unting bumabalik sa akin ang alaala—ang sipa na halos tumama sa tiyan ko, ang pananakit sa loob, at si Claudine… si Claudine na walang awa.“D-Drako…” mahinang bulong ko. Pahina nang pahina ang boses ko habang nililinga ang paligid.Bumukas ang pinto. Sa pagpasok ng lalaking may magulong buhok, pulang mata, at balisang ekspresyon, agad ko siyang nakilala.“Caleigh!” Lumapit siya agad sa kama ko. “Oh God, finally—thank God you’re awake.”Tumulo ang luha sa gilid ng mata ko nang makita ko ang mukha niya. Magulo ang buhok niya. Naka-disheveled suit pa siya, at may galos pa sa kanang bisig.“Drako…” bulong ko, habang hinahawakan ang kamay niya. “The babies…”Agad siyang umiling, nagmadaling yumuko at hinalikan ang kamay ko.“They’re fine,” mabilis niyang tugon. “You’re going to be fine. But the doctor said… you need to rest.
Tahimik kaming kumakain ni Drako sa isang private corner ng Italian restaurant nang bigla akong nakaramdam ng kakaibang tensyon sa paligid. Parang may malamig na hanging dumaan sa likod ko, kasunod ng isang pamilyar—pero hindi kanais-nais—na boses.“Well, well, look who’s here…”Dahan-dahan akong lumingon. Nakita ko ang isang babae na mukhang bagong salta mula sa fashion runway. Straight ang jet black hair, flawless ang make-up, at suot ang isang designer red dress na masyadong masikip sa dibdib. She looked perfect… and dangerous.Ang dating girlfriend ni Drako.“Claudine,” bulong ni Drako, tumayo agad at pinigilan siyang makalapit sa mesa. Pero hindi siya nagpaawat.“Oh, don’t worry. I just wanted to say hello,” she said, her eyes narrowing toward me. “I didn’t know you were into… frumpy housewives now.”Napatigil ako. "Frumpy? Housewife?"Sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, halatang nilalait ang suot kong conservative dress. “Wow, Caleigh, is that a maternity dress or are you ju
Tahimik kami sa loob ng silid pagkatapos niyang paalisin si Drevan. Ang kamay ni Drako ay nakaalalay pa rin sa balikat ko, pero hindi siya nagsasalita. Tila pinakikiramdaman niya kung kailan ako handang magsalita. Pero ni hindi ko siya matingnan.Hindi pa rin tumitigil sa panginginig ang katawan ko. Maaaring ligtas na ako, pero hindi pa rin matahimik ang puso ko.“Caleigh,” basag niya sa katahimikan. His voice was gentle—almost afraid. “Are you okay?”Tumango lang ako, kahit alam kong hindi iyon totoo. “Yeah… just tired,” mahinang sagot ko.“Come here,” bulong niya, at marahan niya akong hinila palapit sa kaniya. Saglit lang akong nag-atubili bago ko ipinatong ang ulo ko sa balikat niya. Napakainit ng katawan niya, parang sinasalubong ng yakap ang lamig sa dibdib ko.“Do you want to tell me what he did to you?” tanong niya. “Did he hurt you?”Napakagat ako sa labi. “No… he didn’t hit me or anything. He just locked me in here… for days. Like I was his property.”Drako let out a shaky b
Hindi ako mapakali sa ideyang maaaring... maling lalaki ang pinili ko. Oo, suot niya ang singsing. Oo, kilala niya ang mga detalye tungkol sa kasal namin at kung paano niya ako napilit noon. Pero may mga bagay sa kaniya na tila hindi tumutugma. Maliit, pero mahahalata mo kung matagal mo nang kilala ang isang tao. Ang sulyap, ang tikas ng lakad, ang paraan ng pagtitig—ng paghimas sa buhok niya kapag naiirita. Hindi gano’n si Drako. Napapikit ako habang nakahiga sa kama, hawak ang cellphone. Bahagyang nanginginig ang daliri kong nag-scroll sa contact list. Nang makita ko ang pangalan ni Daddy, napalunok ako. I pressed call. "Hello, Cal? Everything okay?" mabilis niyang sagot. Ramdam ko agad ang pag-aalalang laging naroon sa boses niya tuwing tatawag ako. "Dad," mahina kong tugon. "I just wanted to ask you something... about Drako." Nagkaroon ng bahagyang katahimikan sa kabilang linya. "Drako? What about him?" "Do you know if he has a twin?" tanong ko nang diretso. Umalingawngaw
Tahimik akong nakaupo sa loob ng clinic habang pinipilit kong pakalmahin ang kabog ng dibdib ko. Naroon ako para sa routine check-up, pero may kutob akong hindi magiging ordinaryo ang araw na ito. Habang nakapatong ang malamig na gel sa tiyan ko, hindi ko maiwasang mapahawak sa dibdib ko. My heart was racing—and not from excitement, but from dread. “Everything looks normal,” sambit ng doktor habang hawak ang ultrasound probe. “But... wait.” Napakunot ang noo ko. “Wait? Why wait? Is there something wrong?” Tumigil siya saglit, pagkatapos ay muling tumingin sa monitor. May pailaw-ilaw pang mga linya at hugis, pero ako mismo, kahit hindi ako eksperto, ay may napansin. “There are four heartbeats,” the doctor said softly, almost too careful. Namilog ang mga mata ko. “Four?” Nauutal kong ulit. “Yes, Caleigh. You’re carrying quadruplets.” Napasinghap ako. Para akong binagsakan ng mundo. Apat? Apat na sanggol sa sinapupunan ko? “Are you sure?” tanong ko, kahit alam kong totoo ang nakit
Napahawak ako sa tiyan ko, pilit pinapakalma ang sarili habang nakatitig sa dalawang lalaking nakatayo sa harapan ko.Parang huminto ang mundo ko. Ang puso ko ay tila lalabas sa dibdib ko sa sobrang kaba. Hindi ko na malaman kung dahil ba ‘yon sa takot o sa unti-unting pananabik na sana ay makita ko na ang tunay na Drako. Pero paano kung mali ang piliin ko? Paano kung sa maling braso ako muling sumandal?“Drako…” bulong ko habang unti-unting umatras. “Which one of you is my husband?”Nagkatinginan ang dalawang lalake, pareho silang seryoso. Parehong may taglay na kumpiyansa at 'yon ang mas lalong nakakatakot.The one on the left stepped forward. “Caleigh, it's me. Don’t be scared. You know my eyes. You know my voice.”Pero hindi siya nagpatalo. 'Yung isa ring Drako, sumunod sa hakbang.“No. She knows me. Don't mess with her. Baby, come here.”Halos masuka ako sa pagkalito. Napahigpit ang hawak ko sa tiyan ko, at hindi ko na napigilan ang paglabas ng mga luhang kanina ko pa pinipigil.
Isinandal ko ang likod ko sa headboard ng kama habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Nakangiti ako habang ka-video call si Drugo, ang pinsan ni Drako. Hindi ko napigilang mapatawa sa mga kwento niya, lalo na nang ikuwento niyang nagkagulo ang opisina nila dahil lang sa nawawalang siopao. "You should've seen Tito Ramon," natatawang sabi ni Drugo. "He was about to launch a full-scale investigation just to find out who took it." "Seriously? Over siopao?" tawa ko rin habang nangingilid ang luha ko sa kakatawa. "It was his favorite!" giit ni Drugo, sabay acting na parang detective. "I will not rest until justice is served!" Mas lalo pa akong natawa. Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok si Drako, hawak ang isang baso ng tubig. Tumigil siya sa paglalakad nang makita niya kung sino ang kausap ko. “Drugo,” malamig niyang tawag, ngunit hindi niya pinigilan ang sarili niyang titigan ako. “Drako!” masiglang bati ni Drugo. “Hey, pinsan. Just making your wife laugh, you sh
Pagkababa ko mula sa hagdan ay nakita ko si Drako na nakaupo sa harap ng grand piano. Malayo ang tingin niya, tila may iniisip na malalim. Kasabay ng bawat pagpindot niya sa ivory keys, naramdaman kong bumigat ang dibdib ko. Kung dati ay galit at takot ang nararamdaman ko tuwing kasama ko siya, ngayon ay kabaligtaran na. Gulong-gulo ako. Pero hindi iyon sapat na dahilan para manatili ako rito. Kailangang malinaw ang lahat. Kailangang malaman niyang hindi sapat ang mga lambing at ngiti para kalimutan ko ang lahat ng nangyari. Huminga ako nang malalim bago siya tinawag. “Drako.” Agad siyang napalingon, at nang magtagpo ang mga mata namin, parang may kung anong bigat ang gumaan sa mukha niya. “You’re awake,” ani niya, tumayo at lumapit sa akin. “How are you feeling?” “I’m fine,” sagot ko. “But we need to talk.” Tumango siya, at sabay kaming naupo sa malaking sofa sa receiving area. Ipinatong niya ang mga siko sa tuhod, at tinitigan ako na para bang hinihintay ang sentensiya mula s
Habang pinupunasan ko pa ang labi ko gamit ang tissue, marahan akong inalalayan ni Drako pabalik sa loob ng silid ko. Tahimik lang siya, pero dama ko ang kaba sa bawat hakbang niya—parang takot siyang may mangyaring masama sa akin. Pagpasok namin sa kuwarto, agad siyang naglakad papunta sa wardrobe at binuksan iyon. Kinuha niya ang isa sa mga nightgown ko—'yung kulay cream na may manipis na tela at lace sa dibdib. Hawak niya iyon habang nakatingin sa akin. “You should get changed. You're sweating,” mahinahon niyang sabi, pero may halong pag-aalalang hindi niya maitago. Tumango ako. “I will. Thank you,” sagot ko, pilit na ngumiti. Akala ko ay lalabas na siya ng silid, pero nanatili lang siyang nakatayo sa tabi ng kama. Nagtagpo ang mga mata namin. Tahimik lang siya. Parang naghihintayan kung sino ang unang magsasalita. “Drako,” binasag ko ang katahimikan. “Can you… give me a minute?” Tila nagulat siya. “I’ll stay. What if you collapse again? I want to make sure you’re okay.” Napa