Mag-log inAng amoy ng sunog na laman at pulbura ang nagsilbing tanging hangin ni Kristoff sa ilalim ng toneladang guho ng katedral. Ang bawat paghinga ay parang paglunok ng bubog; bawat pintig ng kanyang puso ay isang malupit na paalala na buhay pa siya, kahit na tila binalatan na ang kanyang pagkatao. Ang pagsabog na dapat ay pumatay sa kanya ay naging hurno lamang na nagpatigas sa natitirang piraso ng kanyang kaluluwa.
Sa labas, patuloy ang pagbuhos ng ulan. Tila sinusubukan ng langit na hugasan ang malagim na kasalanang naganap sa sagradong lugar na iyon, ngunit ang dugo ni Kristoff ay hindi basta-basta maaanod.
Isang ungol na halos hindi na makatao ang kumawala sa kanyang lalamunan habang itinutulak niya ang isang nagbabagang bakal na nakadagan sa kanyang binti. Ang kanyang balat ay tustado, ang kanyang mamahaling suit ay naging basahan na lamang na nakadikit sa kany
…continuation"Hindi namin maipaliwanag, Ma'am! Ang aming encryption ay ang pinakamataas sa mundo, ngunit tila may pumasok na virus na may pirma ni... ni..." hindi matapos ng abogado ang sasabihin."Sino?!" sigaw ni Paola.Iniharap ng abogado ang tablet sa kanya. Sa screen, ang bawat file ay pinalitan ng isang imahe: isang itim na leon na may dalawang mukha—ang isa ay mukha ni Kristoff bago ang pagsabog, at ang isa ay ang kanyang kasalukuyang anyo na puno ng peklat."Hindi lang ito hacking," bulong ni Paola habang nanginginig ang panga. "Ito ay psychological warfare."Hindi nagtagal, nakatanggap siya ng tawag mula sa kanyang head of logistics sa Batangas.
Ang gabi ay tila ayaw nang matapos sa mansyon ng mga De Salvo. Ang bawat sulok ng marangyang tahanan na dati’y simbolo ng kapangyarihan at karangyaan ay tila naging isang malaking kabaong na gawa sa semento at marmol. Sa loob ng kanyang silid, nakatayo si Paola De Salvo sa harap ng isang malaking bintana, nakatingin sa malawak na hardin na nababalot ng makapal na hamog. Ngunit hindi ang ganda ng tanawin ang nakikita niya; ang nakikita niya ay ang repleksyon ng sarili niyang mga mata sa salamin—mga matang kanina lamang ay nakakita sa isang bangkay na naglalakad."Paano siya nabuhay?" ang kanyang boses ay isang mahinang kalasing na tila mabasag-basag na kristal. "Sinaksihan ko ang pagsabog. Nakita ko ang apoy na lumamon sa katedral. Walang sinuman ang makakaligtas sa impiyernong iyon."Ngunit naroon si Kristoff Ortega kanina. Hin
Ang amoy ng sunog na laman at pulbura ang nagsilbing tanging hangin ni Kristoff sa ilalim ng toneladang guho ng katedral. Ang bawat paghinga ay parang paglunok ng bubog; bawat pintig ng kanyang puso ay isang malupit na paalala na buhay pa siya, kahit na tila binalatan na ang kanyang pagkatao. Ang pagsabog na dapat ay pumatay sa kanya ay naging hurno lamang na nagpatigas sa natitirang piraso ng kanyang kaluluwa.Sa labas, patuloy ang pagbuhos ng ulan. Tila sinusubukan ng langit na hugasan ang malagim na kasalanang naganap sa sagradong lugar na iyon, ngunit ang dugo ni Kristoff ay hindi basta-basta maaanod.Isang ungol na halos hindi na makatao ang kumawala sa kanyang lalamunan habang itinutulak niya ang isang nagbabagang bakal na nakadagan sa kanyang binti. Ang kanyang balat ay tustado, ang kanyang mamahaling suit ay naging basahan na lamang na nakadikit sa kany
Ang bawat patak ng ulan sa bubong ng kanyang sasakyan ay tila tunog ng libu-libong karayom na tumutusok sa utak ni Kristoff. Sa loob ng limang minuto, mula nang matanggap ang tawag ni Paola, ang mundong binuo niya sa loob ng maraming taon ay gumuho—hindi dahil sa panlabas na pwersa, kundi dahil sa isang katotohanang matagal na niyang pilit na itinatanim sa limot: na sa larangang ito, walang sinuman ang ligtas, kahit ang inosente."Nasaan ka, Kristoff?" Ang boses ni Paola sa kabilang linya ay basag, puno ng desperation na bihirang makita sa isang babaeng pinalaki sa gitna ng sindikato."Nandito pa sa impiyerno, Paola," sagot ni Kristoff. Ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa manibela, ang kanyang mga kuko ay nag-iiwan ng marka sa mamahaling balat nito. "Huwag kang gagalaw sa mansyon. Linisin mo ang sarili mo. Kung may traydor sa loob, huwag kang magtiwala kahit sa sarili mong anino."Pinatay niya ang tawag.
Ang hangin sa loob ng mansyon ng mga De Salvo ay tila may halong lasa ng kalawang at luma nang dugo. Hindi ito ang amoy ng kamatayan, kundi ang amoy ng isang imperyong unti-unting kinakain ng sarili nitong kasalanan. Sa gitna ng malawak na sala, nakatayo si Kristoff—hindi na bilang ang binatang Ortega na may pangarap, kundi bilang ang lalaking De Salvo na ang bawat hakbang ay nag-iiwan ng lamat sa sahig.Huminga siya nang malalim, ang usok mula sa kanyang mamahaling sigarilyo ay tila sumasayaw sa paligid ng kanyang mukha, tinatakpan ang mga mata niyang wala nang natitirang emosyon kundi ang nag-aalab na poot."Kristoff..." Ang boses na iyon ay marahan, halos isang bulong, ngunit sapat na upang patigilin ang tibok ng mundo para sa kanya.Lumingon siya. Nakatayo sa tapat ng hagdanan si Paola. Ang kanyang asawa.
Ang gabi ay binalot ng isang nakabibinging katahimikan matapos ang huling pagsabog na yumanig sa pundasyon ng Orion Estate. Ang dating naglalakihang mga haligi ng mansyon, na sumasalamin sa kapangyarihan at yaman ng pamilya De Salvo, ay isa na lamang kalansay ng itim na bakal at nagbabagang semento. Ang usok na pumapaibabaw sa langit ay tila isang itim na bandila, nagpapahayag sa buong underworld na ang hari at reyna ng Orion ay wala na.Sa di-kalayuan, nakatayo ang isang maliit na pigura sa ilalim ng matandang puno ng akasya. Hawak ni Seraphina ang Black Ledger nang mahigpit sa kanyang dibdib, ang bawat kanto ng libro ay bumaon sa kanyang balat, ngunit hindi siya nakaramdam ng sakit. Ang tanging nararamdaman niya ay ang malamig na hangin na humahaplos sa kanyang mukhang puno ng abo. Ang kanyang mga mata, na dati ay may bakas pa ng pagkabata, ay naging kasing-lamig na ng mga dyamanteng madalas isuot ni Paola."Father... Momma...







