ログインAng shower ay square-shaped, kasya ang limang tao at may flat head sa gitna.
"Mag-iiwan ako ng damit sa kama," sigaw ni Kristoff at isinara ko ang pinto ng en-suite. Tinanggal ko ang heels ko, hinubad ang masikip na dress at sa huli ang underwear ko. Bumuntong-hininga ako sa ginhawa, pakiramdam ko ay milyong beses na mas maayos na ako. Napansin ko ang mouthwash sa lababo at mabilis akong nagmumog.
Nang nasa shower na ako, inilabas ng mainit na tubig ang lahat ng tigas sa kalamnan ko at umungol ako sa sarap habang pinapanood ang pagpatak ng tubig sa hubad kong katawan. Nag-flashback ang alaala noong naligo kami ni Kristoff sa apartment ko at napapikit ako nang mariin. Nanginginig ang katawan ko, magulo ang isip ko.
Bumukas ang salamin na pinto.
Dumampi ang mga labi sa bal
[THIRD PERSON POV]Ang ulan ay naging isang malamig na hamog, ngunit ang atmospera sa pampang ng ilog ay nag-alab sa tensyon. Nakatayo sina Kristoff at Paola, ang kanilang mga katawan ay tila naging bato habang pinagmamasdan ang sampung bata na lumalabas mula sa kadiliman. Ang bawat isa ay tila anino ni Seraphina—mga mukhang inosente ngunit may mga matang walang buhay, tila mga makinang hinihintay lamang ang utos na pumatay.“Ano ang ginawa mo, Manuel?” bulong ni Paola, ang kanyang boses ay nanginginig sa pagkasuklam. “Mga bata sila... mga bata!”“Hindi sila mga bata, Paola,” sagot ni Don Manuel habang pinupunasan ang dugo sa kanyang pisngi. “Sila ang Genesis. Ang perpektong balanse ng talino ng mga Orteg
[THIRD PERSON POV]Ang ulan ay hindi na lamang patak; ito ay naging isang hagupit ng langit. Ang amoy ng pulbura mula sa sumabog na landmine ay humahalo sa malansang amoy ng ilog. Sa gitna ng masukal na pampang, nakatayo si Don Manuel Ortega—ang lolo ni Paola, ang haligi ng hustisya na kinilala ng bayan—ngunit ang mukhang nakaharap sa kanila ngayon ay malayo sa pagiging isang bayani.Ang baril na nakatutok sa likod ng ulo ni Paola ay hindi nanginginig.“Lolo... anong ginagawa mo?” hirap na tanong ni Paola. Ang kanyang puso ay tila dinudurog ng katotohanang mas masakit pa kaysa sa pagsabog kanina. “Bakit?”Tumawa si Don Manuel, isang tunog na walang bahid ng awa. “Bakit? Dahil ang mga Valdemar ay isang kanser, Paola. Isang sakit na kailangang tanggalin sa ugat. At ang tanging paraan para mapuk
[THIRD PERSON POV]Ang ulan ay nagsimulang pumatak nang malakas, tila nakikiramay sa tensyong bumabalot sa pampang ng ilog. Ngunit para kay Paola at Kristoff, ang bawat patak ng tubig na tumatama sa tuyong dahon ay tunog ng kamatayan.“Kristoff... huwag kang gagalaw,” ulit ni Paola. Ang kanyang boses ay halos isang bulong na lamang, natatakot na ang kaunting pagkatalab ng hangin ay mag-trigger sa mekanismong nasa ilalim ng kanilang paanan.Nakatitig si Kristoff sa satellite phone na nasa lupa, kung saan ang timer ay mabilis na bumababa: 08:42. Ang mukha ng lalaki sa video—ang kanyang kawangis—ay tila nakangisi sa kanila mula sa digital na impiyerno.“Isang pressure-sensitive landmine,” wika ni Kristoff, ang kanyang panga ay mahigpit na nakakuyom. “Hindi ito basta-basta bomba. Ito ay isang Valdemar model... 'The Judas Step.' Kapag inangat m
[THIRD PERSON POV]Ang amoy ng sunog na gasolina at basang lupa ang unang gumising sa mga pandama ni Paola. Masakit ang kanyang ulo, isang matinding pintig na tila sinasabayan ang bawat tibok ng kanyang puso. Nang idilat niya ang kanyang mga mata, hindi ang madilim na monasteryo ang bumungad sa kanya. Sa halip, natagpuan niya ang sarili sa loob ng isang gumagalaw na sasakyan—isang itim na armored SUV na mabilis na bumabagtas sa mapunong kalsada sa ilalim ng madaling-araw.“Gising ka na,” isang boses ang narinig niya mula sa harap.Napabalikwas si Paola, agad na hinanap ang kanyang baril sa bewang, ngunit wala ito. Ang kanyang mga kamay ay malaya, ngunit ang kanyang katawan ay tila hapo. Sa tabi niya, nakasandal ang isang sugatang Kristoff. Ang kanyang asawa ay mahimbing na natutulog, o marahil ay walang malay, may benda ang balikat nito na may bahid pa ng sariwang dugo.“Huwag kang mag-alala, ligtas kayo,” wika ng babaeng nasa driver’s seat. Siya ang babaeng may peklat sa mukha—ang na
[THIRD PERSON POV]Ang langit sa itaas ng kakahuyan ng Montenegro ay kulay abo, tila isang canvass na dinaluyong ng madilim na pintura. Ang bawat patak ng ulan ay hindi lamang tubig—ito ay tila maliliit na karayom na tumutusok sa balat, malamig at malupit. Sa gitna ng masukal na kagubatan, isang abandonadong monasteryo ang nakatayo, ang mga guho nito ay nagsisilbing saksi sa isang tagpong hindi na mabubura sa kasaysayan ng mga Valdemar.Sa loob ng isang madilim na koridor, naririnig ang bawat paghinga ni Paola. Mabilis. Mabigat. Puno ng adrenaline. Hawak niya ang isang Glock 17, ang dulo nito ay nakaturo sa dilim.“Lumabas ka, Aurelius!” sigaw niya. Ang kanyang tinig ay umalingawngaw, tumama sa mga pader na gawa sa bato na nilulumot na ng panahon. “Alam kong narito ka. Tapusin na natin ang larong ito bago pa tayo parehong mabaon sa lupang ito!”Isang mahinang tawa ang sumagot sa kanya—isang tawang tuyo, walang emosyon, at nakakapangilabot. Mula sa anino ng isang malaking arko, dahan-d
[PAOLA POV]Ang liwanag sa Valdemar War Room sa Geneva ay tila artificial daylight na hindi na nakakaabot sa aming pagod. Apatnapu't walong oras na kaming gising, na pinamumunuan ang isang global hunt na nag-uubos ng aming lakas at pilit na nag-uudyok sa amin na mag-isip nang matalino kaysa sa aming kaaway. Ang bawat screen ay nagpapakita ng datos—mga financial ledger na nag-uugnay sa mga

![Just One Night [Tagalog]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)





