FAZER LOGINAng apartment niya ay may mumunting sala na para sa apat na tao, may isa ding CR at kusina. Ngunit isa lang ang kanyang kwarto. Hindi niya alam kung ilang square meter ang kabuuan nu’n pero sigurado siya na times three ng laki ng apartment niya ang opisina ng kanyang CEO.
Pagkapasok niya sa opisina ay hindi agad makikita ang CEO’s office table, kung hindi ang good for five person na hallway. Ang nasa kanang bahagi niya ay ang glass panel ng sariling conference room ng CEO. Mahigit sampung metro din ang haba nu’n, saka iluluwa ang munting sofa ng opisina, at sa pinakadulo ang office desk ng kanilang CEO.
Natigil siya sa paghakbang nang magtama ang kanilang paningin ng lalaki na marahil ang best friend ng kanilang CEO. Naka-dekwarto itong nakaupo sa swivel chair ng kanyang CEO habang hawak-hawak ang phone nito.
Kitang-kita niya kung paano siya nito pasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa, saka muli siyang pinakatitigan sa kanyang mukha. Daig pa niya pa ang walang saplot sa paraan ng pagkakatingin nito sa kanya.
Ang hugis ng makinis nitong mukha ay ang younger version na bad boy look ni Brad Pitt. Squared-face kaya napaka-masculine ang impact, very dominating, and his angled jawline makes him a hyper-attractive face. His straight nose bridge and narrow nostrils complement his strong aura.
Ngunit almond-shape ang mga mata nito na pinaresan ng makakapal at itim na itim na eyelashes, at bumagay rin ang makapal nitong eyebrow na straight shape. Mas kissable ang mga labi nito kaysa kay Brad Pitt.
Hindi nga niya masisi ang naging reaksyon at komento ni Ellen tungkol sa lalaking katitigan niya ngayon. Sumilay ang kakaibang ngiti sa labi nito at tila slow motion na tumayo, habang nakatitig pa rin sa kanya.
She plastered on her business-like smile. Hindi niya pwede ito tarayan o bastusin, dahil maliban sa suot niya ang kanyang uniporme at nasa loob mismo ng opisina ng CEO, ay matalik na kaibigan ito ng kanyang boss.
Ibinulsa nito ang isang kamay habang humahakbang palapit sa kanyang kinatatayuan. Kimi pa nitong sinuklay ang buhok gamit ang isang kamay, animo’y nagpapa-cute sa kanya at ang mga mata nito tila nang-aakit, naghahalina.
Kung hindi siya nagkakamali mas matangkad ito kaysa sa kanyang binatang CEO. Mariin niyang naikuyom ang isang kamao upang mapigilan ang sarili na hindi ito irapan. Nanggigigil siya sa dating nito—ang yabang lang at gwapong-gwapo sa sarili.
Ayaw na ayaw niya talaga sa mga lalaking katulad nito, na ang pakiramdam ay natatanging nilalang sa mundo. She moistened her lips and swallowed hard to contain the annoyance coursing through her veins.
“Perhaps you are Margarette?” he said charmingly when he was only three steps away from her.
Tinanguan niya ito ng ilang beses bilang sagot sa tanong nito. Hindi niya na ikinataka pa ang naging katanungan nito dahil sa pag-intercom phone ni Rhea kanina.
“Good morning!” maiksi niyang bati saka binigyan ito ng business-like smile.
“Never did I expect my morning here to be this great after seeing you, Margarette,” he said softly, winking at her seductively.
Kusang tumirik ang isa niyang kilay sa narinig mula rito.
Sabi na nga ba, may kulang din na turnilyo ang utak nito,
Even yet, she manages to alter her face by giving him a glimpse of her innocence.
“Pardon, Sir?” she asked innocently.
Napangiti ito na tila nawiwili sa naging takbo ng kanilang usapan. Bahagya nitong ibinaba ang mukha upang magpantay ang kanilang mga mata. Hanggang balikat lang siya ng lalaki. Nakasuot siya ng three-inch heels kaya tantya niya talagang hanggang kili-kili lang siya nito.
“Are you still single?” he asked softly, seductively.
Nanlaki ang kanyang mga mata sa direktahan nitong tanong. Hindi pa nga nito nagagawang ipakilala ang sarili ay ganun ito agad kung makatanong.
“Margarette,” tawag ng lalaki mula sa kanyang likuran.
Napapitlag siya nang makilala ang boses na iyon. Nakagat niya ang kanyang labi dahil sa pagbangon ng magkahalong kaba at excitement sa kanyang dibdib. Dahan-dahan siyang napalingon sa pinanggalingan ng boses.
“Let’s get started, kaya pumasok ka na,” ma-awtoridad nitong sabi nang magtama ang kanilang mga paningin.
“Wait, Bro!” awat naman ng preskong lalaki kaya muli siyang napaharap rito.
Nakakalokong ngiti ang gumuhit sa maninipis nitong mga labi na nakipagtitigan sa kanyang Boss. Nakakibit-balikat na ito at mabilis siyang kinindatan nito, saka muling binigyan ng pilyong ngiti at tingin ang kanyang CEO na si Miguel.
“Introduce me first to this beautiful woman,” he demanded.
Napakurap si Marga sa bluntness nitong taglay. Hindi niya tuloy magawang harapin ang kanyang boss. Naramdaman niya ang pagkawala ng malalim na paghinga ng kanyang amo, kaya mas lalo siya nakadama ng kaba.
“Marga,” malambing na tawag ng kanyang boss.
Lumunok muna siya bago hinarap muli ang amo. Halos mapigil niya ang kanyang hininga sa tila pagdilim ng anyo nito. Hindi niya alam kung nagagalit ba ito sa kanya o sa kaibigan nito.
Ganitong-ganito ang anyo nito kapag nagagalit. Nagsalubong ang tila arched-shaped na makakapal nitong kilay. At kahit galit itong tingnan ay napakagwapo pa rin nito para sa kanya. Kasing amo ng mukha nito ang idol niyang si Rico Yan, pero mas gwapo at malakas ang sex appeal nito kaysa sa kanyang idolo.
“Pumasok ka na. Huwag mo ng pansinin ‘tong kaibigan kong si Xander,” mariin nitong utos sa kanya.
Hindi na nag-atubili pa ang dalaga at mabilis na sinunod ang utos ng kanyang Boss. Ngunit bago pa man niya nagawang ihakbang ang kanyang paa, naramdaman niya ang mahigpit na kamay na pumigil sa kaliwang braso niya.
Halos manigas ang kanyang leeg sa kakaibang epekto ng balat nito sa bawat himaymay ng kanyang kalamnam. Tila libo-libong bultahe ng kuryente ang biglang dumaloy ng mabilis sa kabuuan ng kanyang sistema.
Kusa siyang napaharap sa nagmamay-ari ng kamay na iyon. Akmang babawiin niya ang kamay mula rito, ay mabilis siyang hinapit palapit sa katawan nito. Mabilis niyang naitukod ang hawak-hawak na laptop, upang hindi tuluyang masubsub sa malalapad at matikas nitong dibdib.
“Not so fast, Baby. I wanted to know if you could be mine,” he whispered seductively in her ear.
Nakilala agad ni Marga ang lalaking tinutukoy ni Michael. Si Jay. Hindi na bago sa kanya ang presensya nito—alam niyang bahagi pa rin iyon ng tahimik na pagprotekta sa kanya. Ngunit ang lalaking kasama nito… iyon ang hindi niya kilala. Sa pagkakaalam niya, iisa lang ang bodyguard na kinuha ni Zhavie para sa kanya. “Kilala mo pala ang isang ’to?” hindi maitago ni Michael ang pagkabigla, kasunod ang isang malalim na buntong-hininga na tila ba may tinik na biglang nabunot sa dibdib nito. Tumango si Marga, sinabayan ng isang tipid at pilit na ngiti. “So, tell me, Magz,” marahang sabi ni Michael, pero seryoso ang mga mata. “I’m not judging you, okay? I just want to understand what’s really going on between you and Boss’ best friend.” Nagsalubong ang kilay ni Marga. Muli niyang tiningnan si Michael—ngayon ay masinsin, mas maingat—bago niya ikinibit ang mga balikat at marahang iniikot ang swivel chair na inuupuan. “Ano ba’ng narinig mo na tsismis?” tanong niya, walang emosyon sa
“Princess?” malambing nitong tawag. Kahit naka-off ang camera, ramdam niya ang bigat ng titig nito—kitang-kita sa screen kung paano naglalaro sa mukha nito ang samu’t saring emosyon. Pangungulila. Pagsisisi. Pag-aalinlangan. At isang damdaming matagal nang pilit itinatago. Agad niyang pinindot ang mute button at hinayaang manatiling patay ang camera. Ayaw niyang marinig nito ang pigil niyang hikbi. Ayaw rin niyang makita ang anyo niyang nanginginig. Kailangan muna niyang makasigurado. Kailangan niyang patunayan sa sarili na ang lalaking kaharap niya sa screen ay ang Kuya Francis na iniwan siya sampung taon na ang nakalipas… at ang unang lalaking minahal niya. Sa kabilang linya, malinaw ang paglunok nito. Kita niya ang pag-angat-baba ng Adams apple nito habang mariing nakatitig sa camera, para bang sinusubukan nitong abutin siya kahit sa pamamagitan lang ng screen. May bahid ng paghihirap ang gwapo nitong mukha—tila nahahati sa pagitan ng gusto nitong sabihin at ng takot na baka
“I’m not interested in whatever story you’re trying to sell, Ms. Pebbles,” Marga said evenly, her voice calm but firm. “Pinuntahan mo ba kami rito dahil hinahanap na kami ni Boss?” The question sounded innocent—but there was a deliberate edge beneath it. A subtle poke. A test. She wanted to see how far Pebbles would go… and how much control she herself could keep without crossing the line. Pebbles’ brows snapped together. Her eyes narrowed, sharp and calculating, lips pressing into a thin line before curling upward again. Anger flashed across her beautiful face—raw, unmasked. She lifted her chin and slowly looked Marga up and down, head to toe, like she was assessing something beneath her. “Miguel would never allow me to do work for him, bitch,” Pebbles shot back, her voice dripping with confidence and sarcasm. She took a step closer, invading Marga’s space just enough to assert dominance. “Careful with your expectations,” she continued mockingly. “You might hurt yourself.” Her
“Tell me, Miguel, is she the reason why we had to travel here the moment the sun rose?” Paulit-ulit na umalingawngaw sa isip ni Marga ang mga salitang iyon ni Pebbles—matatalim, puno ng galit—kahit ilang minuto na ang lumipas mula nang iwan niya ang dalawa sa loob ng opisina. Galit na galit si Pebbles. Matindi ang selos na ipinakita nito. At alam ni Marga na kabisado ni Miguel ang ugali ng girlfriend nito. Kaya hindi na siya nagtaka nang, sa kabila ng tensyon, nanatiling kalmado ang boses ni Miguel nang humarap ito sa kanya. “Marga,” mahinahon ngunit may bigat ang pagkakasabi nito ng pangalan niya, “can you step out for a moment? I need to talk to her… alone.” Hindi na siya tumutol. Hindi na rin siya nagtanong. Tahimik siyang tumango, kinuha ang phone sa mesa, at walang lingon-likod na lumabas ng opisina—bitbit ang isang pakiramdam na hindi niya maipangalan. Pagkasara ng pinto sa likod niya, saka lang niya naramdaman ang bigat sa dibdib. Boses ni Michael ang pumukaw sa kanya mul
Halos sabay silang napalingon ni Michael sa pagbukas ng pinto. Sa gilid ng kanyang paningin, nakita ni Marga ang paninigas ng katawan ni Michael—ang gulat na hindi nito naitago nang makita kung sino ang pumasok.“Go–good morning, Boss,” garalgal ang boses nitong bumati. Mula sa kinatatayuan niya ay agad na tumuwid ang tindig ni Marga nang magtagpo ang kanilang mga mata.“Good morning, Boss,” kalmado niyang sagot. Sinubukan niyang ngumiti, ngunit nabigo siyang itago ang pagiging blanko ng kanyang ekspresyon.Hindi niya maintindihan kung bakit bigla na lamang sumulpot si Miguel sa Nabunturan Branch. Wala siyang natanggap na kahit anong abiso mula kay Jhadie—ni wala ring indikasyon na may isyu sa kanyang distrito na nangangailangan ng biglaang pagbisita.Matalim ang tingin ni Miguel sa kanya, pero hindi iyon galit. Isa iyong titig na mas nakakatakot—kontrolado, sinusukat, at puno ng mga tanong na hindi binibigkas.“Let Marga and me have a moment, Michael,” diretsong utos nito, puno ng a
Napapikit si Marga sa higpit ng yakap nito. Kusang umangat ang mga kamay niya at kumapit sa likod ni Xander, parang doon lang siya muling humuhugot ng lakas. Gusto niyang magsalita, may gustong umapaw sa dibdib niya—pero pinili niyang manahimik. Dahil minsan, mas mabigat ang mga salitang hindi binibigkas. Xander rested his chin lightly on top of her head, his arms firm around her as if anchoring himself. “If I had my way,” he continued quietly, voice low and honest, “I’d keep you where I can see you every morning. Every night. No distance. No countdowns.” Bahagyang humigpit ang yakap niya bago ito dahan-dahang lumuwag, sapat lang para maharap siya ni Marga. Hinawakan nito ang magkabilang pisngi niya, thumbs brushing softly—isang haplos na walang hinihingi, walang tinutulak. “But I won’t,” he said quietly, eyes never leaving hers. “This isn’t about possession. It’s about knowing when to step back and let you live the life you’re building, babe.” Naramdaman ni Marga ang biglang pag







